ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 202

หลงจู๊แนะนำผ้าให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวอย่างกระตือรือร้น แต่โจวเสาจิ่นกลับรู้สึกว่าไม่ค่อยน่าสนใจนัก

นางมีผ้ามากมาย นอกจากนี้ส่วนใหญ่ยังเป็นของดีที่โจวเจิ้นผู้เป็นบิดาเสาะแสวงหามาให้จากทุกที่ เอาไว้ให้พวกนางสองพี่น้องใช้เป็นสินสมรส สายตาของนางถูกดึงดูดด้วยดอกซานฉาที่อยู่กลางลานบ้านต้นนั้น ตอนที่ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกำลังพลิกดูผ้าอยู่นั้น นางจึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

ดูเหมือนว่าจะเป็นดอกซานฉากลีบสิบแปดชั้นกระถางหนึ่ง

แต่นางไม่ค่อยแน่ใจนัก

จึงก้มหน้าลงไปมองสำรวจดอกไม้กระถางนั้นให้ละเอียดยิ่งขึ้น

ทางด้านฮูหยินผู้เฒ่ากัวเลือกผ้าสีแดงของผลอิงเถาลายผีเสื้อมามัดหนึ่งหมายจะมอบให้โจวเสาจิ่นเอาไว้ตัดชุดปี๋เจี่ยสำหรับสวมใส่ในฤดูหนาว แต่พอเงยหน้าขึ้นกลับพบว่าโจวเสาจิ่นกำลังนั่งยองๆ สำรวจดูดอกซานฉากระถางนั้นอยู่ ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เรียกนาง “เสาจิ่น มาดูผ้ามัดนี้หน่อย!”

โจวเสาจิ่นขานรับเสียงหวานว่า “เจ้าค่ะ” แล้วลุกขึ้นมา

หลงจู๊ผู้นั้นรีบกล่าวยิ้มๆ ว่า “คิดไม่ถึงว่าคุณหนูจะเป็นผู้รู้ในวงการผู้หนึ่ง นี่เป็นดอกซานฉากลีบสิบแปดชั้น ข้าซื้อมาจากคนปลูกดอกไม้เจ้าหนึ่งที่เขาเทียนมู่ หมายจะปลูกเอาไว้เรียกทรัพย์ในช่วงวันปีใหม่ คิดไม่ถึงว่าจะถูกคุณหนูสังเกตเห็นจนได้”

โจวเสาจิ่นยิ้มน้อยๆ พลางกล่าว “เมื่อครู่ข้าดูแล้วก็รู้สึกว่าเหมือนจะใช่ แต่คิดไม่ถึงว่าจะใช่จริงๆ ด้วย ไม่ทราบว่าคนปลูกดอกไม้ที่ท่านกล่าวถึงนั้นอยู่ที่ใดหรือเจ้าคะ นอกจากดอกซานฉาแล้ว พวกเขายังปลูกอะไรที่หายากอีกบ้างหรือไม่ ดอกซานฉากลีบสิบแปดชั้นนี้ปลูกไม่ง่ายนัก หากพวกเขาปลูกออกมาได้เช่นนี้ ตามหลักแล้วก็น่าจะปลูกดอกโบตั๋นสองสีได้ด้วยถึงจะถูก…”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวขึ้นอย่างประหลาดใจว่า “ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้าจะชื่นชอบการปลูกดอกไม้ด้วย!”

โจวเสาจิ่นกล่าวอย่างขัดเขินว่า “ข้าเพียงปลูกเป็นเรื่องสนุกเท่านั้น ไม่เหมือนกับคนที่ปลูกดอกซานฉากลีบสิบแปดชั้นออกมาได้ผู้นี้ นั่นถึงจะเรียกว่าเป็นคนปลูกดอกไม้จริงๆ เจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวได้ยินแล้วก็พยักหน้าน้อยๆ กล่าวกับหลงจู๊ผู้นั้นว่า “คนปลูกดอกไม้เจ้านั้นยังมีดอกไม้อะไรอีกบ้าง”

หลงจู๊กล่าวยิ้มๆ ว่า “คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้พบกับผู้หลงใหลในดอกไม้ถึงสองคน คนปลูกดอกไม้ผู้นั้นถือได้ว่ามีชื่อเสียงในเมืองหังโจวของพวกข้าแห่งนี้ เขาแซ่เหมียว เนื่องจากเป็นบุตรลำดับที่ห้า พวกเราจึงเรียกเขาว่าท่านอาจารย์เหมียวห้า เขาไม่เพียงเคยปลูกดอกโบตั๋นสองสีออกมาได้เท่านั้น แต่ยังเคยปลูกดอกเบญจมาศสีหมึกออกมาได้ด้วย ช่วงนี้เป็นฤดูดอกเบญจมาศบานพอดี หากฮูหยินผู้เฒ่าและคุณหนูต้องการ ข้าจะส่งคนไปดูว่าทางอาจารย์เหมียวยังมีดอกไม้ดีๆ อยู่อีกหรือไม่ ให้ฮูหยินผู้เฒ่ากับคุณหนูได้ชื่นชม ถือเป็นการเพิ่มบรรยากาศให้กับฤดูใบไม้ร่วง”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวยิ้มๆ ว่า “เช่นนั้นเจ้าให้คนไปดูสักหน่อย หากมีดอกไม้ดีๆ ให้ส่งไปที่ร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่ได้เลย”

หลงจู๊รีบกล่าวขึ้นว่า “ข้าทราบแล้วขอรับๆ ฮูหยินหวังของร้านตั๋วแลกเงินของท่านเป็นลูกค้าเก่าแก่ประจำของพวกข้า”

ต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่ากัว ฮูหยินหวังไหนเลยจะกล้ารับคำเยินยอ รีบกล่าวยิ้มๆ ว่า “หากท่านรับใช้ฮูหยินผู้เฒ่ากับคุณหนูของพวกข้าได้ดี นั่นถึงจะเรียกว่าเป็นลูกค้าเก่าแก่ที่แท้จริง! ยังไม่รีบส่งคนไปถามเรื่องดอกไม้อีก” เมื่อกล่าวถึงประโยคสุดท้าย มีอารมณ์เย้าแหย่แฝงอยู่ด้วยหลายส่วน เห็นได้ชัดว่าคุ้นเคยกับหลงจู๊ผู้นี้เป็นอย่างดี

หลงจู๊จึงรีบตะโกนสั่งให้บ่าวชายออกไปในทันที

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวจึงหยิบผ้าขึ้นมาเทียบบนตัวของโจวเสาจิ่น พลางกล่าว “สวมชุดสีนี้ในช่วงฤดูหนาวสวยดี สีแดงของผลอิงเถา สีเขียวมรกต สีแดงอ่อน และสีเขียวอ่อนพวกนี้ล้วนเอาอย่างละสองสามมัด”

เนื่องจากไม่รู้ว่าซื้อไปให้ผู้ใด โจวเสาจิ่นจึงไม่อาจกล่าวอะไรมาก เลือกผ้ากองใหญ่ตามที่ฮูหยินผู้เฒ่ากัวต้องการ โดยมีหลงจู๊คอยตรวจสอบและรวบรวมไปส่งให้ที่ร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่ พวกนางเพียงเดินมือเปล่าไปยังร้านต่อไป

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเห็นตรงหน้ามีคนหาบเร่มาขายเค้กข้าว มีคนกลุ่มหนึ่งล้อมวงอยู่ตรงนั้นรอเค้กข้าวที่มีควันฉุย นางยิ้มพลางกล่าวกับเฝ่ยชุ่ยว่า “เจ้าไปซื้อมาให้คุณหนูลองชิมดูสักหน่อย”

โจวเสาจิ่นรู้สึกขัดเขิน

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหลอกล่อนางเสมือนนางเป็นเด็ก

นางรีบกล่าวขึ้นว่า “ไม่ต้องเจ้าค่ะ ข้าโตขนาดนี้แล้ว ไหนเลยจะยังงอแงอยากได้ของกินเหมือนเด็กๆ เจ้าคะ”

“เห็นได้ชัดว่าอยากกินจริงๆ” ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหัวเราะร่าพลางกล่าว “เพียงแต่ว่าเพราะโตแล้วก็เลยไม่กล้างอแงเท่านั้น ไม่เป็นไร ข้ามากับเจ้าด้วย อยากกินก็กิน อยากดื่มก็ดื่ม ไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนั้น” กล่าวจบ ก็ส่งสัญญาณให้เฝ่ยชุ่ยรีบไปซื้อ

เฝ่ยชุ่ยไปซื้อเค้กข้าวด้วยสีหน้าซับซ้อน

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเดินนำโจวเสาจิ่นหมุนกายเข้าไปในร้านขายดอกไม้ปลอมร้านหนึ่งที่อยู่ข้างๆ

ฮูหยินหวังชะลอฝีเท้าลงเล็กน้อย เดินเคียงคู่กับเจินจูที่ตามอยู่ด้านหลังของฮูหยินผู้เฒ่ากัว นางกล่าวยิ้มๆ เสมือนไม่ได้ตั้งใจว่า “ได้ยินว่าคุณหนูรองเป็นญาติของจวนสี่ คิดไม่ถึงว่าจะได้รับความโปรดปรานจากฮูหยินผู้เฒ่า ปฏิบัติต่อนางเสมือนกับเป็นบุตรสาวแท้ๆ ก็ไม่ปาน”

เจินจูไม่ชอบที่นางกล่าวถึงโจวเสาจิ่นเช่นนี้ พูดราวกับว่าเป็นเพราะโจวเสาจิ่นประจบประแจงฮูหยินผู้เฒ่าถึงได้มีวันนี้ นางโต้กลับอย่างไม่ชอบใจว่า “นั่นเป็นเพราะคุณหนูรองเขียนอักษรได้เป็นอย่างดี ฮูหยินผู้เฒ่าจึงเชิญคุณหนูรองมาช่วยคัดพระธรรมที่เรือนหานปี้ซานให้เป็นการเฉพาะ ด้วยเหตุนี้นายหญิงผู้เฒ่าของจวนสี่ถึงได้ยอมตอบตกลงให้คุณหนูรองตามพวกข้าไปที่เขาผู่ถัวด้วย”

หลังจากเฉิงฉือกลับมาจากเขาผู่ถัวก็เริ่มแวะพักตามสาขาแต่ละแห่ง พวกเขาถึงได้รู้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าพาคุณหนูผู้หนึ่งติดตามมาด้วย แต่คุณหนูผู้นี้เป็นผู้ใดนั้น พวกเขาสืบไปสืบมา ถึงได้สืบทราบเบาะแสมาได้เล็กน้อย เดิมทีเข้าใจว่าเป็นคนที่จวนสี่ส่งมาด้วยต้องการประจบประแจงฮูหยินผู้เฒ่า แต่หลายวันมานี้ ฮูหยินผู้เฒ่ากลับปฏิบัติต่อคุณหนูผู้นี้อย่างรักใคร่ยิ่งนัก ดูแล้วไม่เหมือนคนที่ตามมาให้การรับใช้ฮูหยินผู้เฒ่าเลยสักนิด แต่กลับเป็นคนที่ฮูหยินผู้เฒ่าให้ความสำคัญ ไม่ว่าเดินไปที่ใดก็คอยตามใจทุกอย่าง

นานๆ ทีพวกเขาถึงจะมีโอกาสได้ประจบประแจงฮูหยินผู้เฒ่า ในเมื่อคุณหนูผู้นี้ได้รับความโปรดปรานจากฮูหยินผู้เฒ่า พวกเขาเองจึงไม่อาจมองข้ามได้ ฮูหยินผู้เฒ่ามีประสบการณ์มากมาย สายตาเฉียบแหลมมองคนได้ทะลุปรุโปร่ง เป็นคนที่ไม่ปล่อยผ่านแม้แต่เรื่องเล็กๆ ที่อยู่ในสายตาผู้หนึ่งมาตั้งแต่สมัยที่ยังดูแลกิจการของตระกูลเฉิงเมื่อนานมาแล้ว ยังคงจดจำบรรดาพ่อบ้านและหลงจู๊ที่อายุมากแล้วเหล่านั้นได้จนถึงทุกวันนี้ หากมีหน้าตาต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่าผ่านคุณหนูผู้นี้ได้คงจะดีไม่น้อย

ฮูหยินหวังจึงปฏิบัติต่อโจวเสาจิ่นอย่างกระตือรือร้นขึ้นอีกหลายส่วน

เพียงแต่ว่าโจวเสาจิ่นไม่ใช่คนที่ชื่นชอบความวุ่นวายมาแต่ไหนแต่ไร บวกกับนางเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าที่ผู้อื่นกระทำเช่นนี้ ก็เพียงเพราะต้องการความโปรดปรานจากฮูหยินผู้เฒ่ากัวและเฉิงฉือเท่านั้น ผู้อื่นนอบน้อมให้ข้าหนึ่งฉื่อ ข้าก็นอบน้อมให้ผู้อื่นกลับไปหนึ่งจั้ง จึงทำให้ตลอดทั้งวัน ฮูหยินหวังผู้นั้นหาโอกาสคุยกับโจวเสาจิ่นตามลำพังไม่ได้เลย

นางรู้สึกทดท้อใจเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

โจวเสาจิ่นกลับตั้งหน้าตั้งตารอคอยการไปชมจันทร์ที่ทะเลสาบซีหู ตกเย็นกลับไปค้นหีบสัมภาระไปรอบหนึ่ง ตัดสินใจได้ว่าจะสวมชุดปี๋เจี่ยสีฟ้าอมเขียวดิ้นทองและปักปิ่นปักผมลูกปัดแก้วที่ซื้อมาเมื่อสองวันก่อนไปชมจันทร์ที่ทะเลสาบซีหู

จี๋อิ๋งกล่าวยิ้มๆ ว่า “สุดท้ายเจ้าก็แยกแยะลำดับความสำคัญได้ งานวัดนั้นมีอะไรให้น่าดู หากอยากดูก็ให้ดูทิวทัศน์ของฤดูกาลทั้งสี่แทน คิดว่าต่อไปเจ้าจะยังมีโอกาสได้มาหังโจวอีกหรืออย่างไร ต่อให้ต่อไปเจ้ามีโอกาสได้มาหังโจวอีก ยังจะมีโอกาสได้ไปชมจันทร์ที่ทะเลสาบซีหูหรือไม่ ต่อให้เจ้ามีโอกาสได้ไปชมจันทร์ที่ทะเลซีหูอีก ยังจะได้ไปกับคนเหล่านี้อยู่อีกหรือไม่” ขณะที่นางกล่าว ก็หยิบปิ่นปักผมทองฝังมุกสีขาวชิ้นหนึ่งออกมาเทียบศีรษะสองครั้ง ถามขึ้นว่า “เจ้าคิดว่าข้าสวมชิ้นนี้ไปเป็นอย่างไร”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน