ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 201

สีหน้าของเฉิงฉือและฮูหยินผู้เฒ่ากัวยังคงเป็นปกติ มีเพียงโจวเสาจิ่นที่แอบทอดถอนใจพลางกล่าวกับชุนหว่านเป็นการส่วนตัวว่า “สาขาหังโจวคงจะได้ยินมาว่าฮูหยินผู้เฒ่ากัวชื่นชมต้นกุ้ยฮวาสองต้นนั้นของสาขาหนิงโปกระมัง ก็เลยตั้งใจนำมาปลูกให้เป็นการเฉพาะ ในฤดูกาลนี้ ไม่รู้ว่าต้นกุ้ยฮวาสองต้นนี้จะมีชีวิตรอดได้หรือไม่

ชุนหว่านเบิกดวงตาโพลง พลางกล่าว “หากไม่รอดจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ”

โจวเสาจิ่นครุ่นคิดครู่หนึ่ง กล่าวขึ้นว่า “อาจจะนำต้นที่คล้ายๆ กันเข้ามาปลูกใหม่อีกสองต้นแทนกระมัง อย่างไรเสียก็พวกเราก็ไม่รู้อยู่แล้ว”

ชุนหว่านไม่รู้จะกล่าวอะไรดี

มีสาวใช้มาเชิญโจวเสาจิ่นไปรับมื้อเย็นที่ห้องโถงหลัก

โจวเสาจิ่นเปลี่ยนไปสวมชุดเพ่ยจื่อสีชมพูไร้ลวดลายขอบสีเขียว รวบผมขึ้นเป็นมวยคู่หนึ่ง คาดที่คาดผมไข่มุกจากทางใต้ แล้วเดินไปที่ห้องโถงหลัก

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว เส้นผมสีดอกเลาถูกรวบเป็นมวยหนึ่งอย่างเรียบร้อย ปักเอาไว้ด้วยปิ่นปักผมทองจี้หยกมันแพะผลท้อคู่หนึ่ง สวมชุดเพ่ยจื่อผ้าไหมหูโจวสีเหลืองแก่ลายนกกระเรียนสีแดงคาบเห็ดหลิงจือ สีหน้าแดงเปล่งปลั่ง ดูมีชีวิตชีวายิ่งนัก กำลังสนทนาอยู่กับสตรีสวมชุดเพ่ยจื่อผ้าไหมสีเขียวนกแก้วอายุราวๆ สี่สิบปีผู้หนึ่งอยู่

เมื่อเห็นโจวเสาจิ่น ฮูหยินผู้เฒ่ากัวก็ยิ้มร่าหันมากวักมือเรียกนาง ชี้ไปที่สตรีผู้นั้นแล้วกล่าวกับนางว่า “ผู้นี้คือฮูหยินหวัง เป็นฮูหยินของหลงจู๊รองของสาขาหังโจว เกรงว่าความเป็นอยู่ของพวกเราในช่วงหลายวันนี้คงต้องรบกวนฮูหยินหวังเสียแล้ว”

พวกนางพักอยู่ที่นี่ชั่วคราว ไม่คุ้นเคยกับคนและสถานที่ สาขาหังโจวก็เหมือนกับสาขาหนิงโป ส่งคนที่คุ้นเคยกับเรื่องต่างๆ โดยรอบมาให้การรับรองพวกนาง แต่โจวเสาจิ่นคิดไม่ถึงว่าสาขาหังโจวจะถึงกับส่งฮูหยินของหลงจู๊รองมาให้การรับรองพวกนาง

นางยิ้มพลางยอบกายทำความเคารพฮูหยินหวังผู้นั้น กล่าวเสียงหนึ่งอย่างนอบน้อมว่า “ฮูหยินหวัง”

ฮูหยินหวังรีบเบี่ยงตัวหลบ กล่าวซ้ำๆ ว่า “มิกล้าเจ้าค่ะ” สายตาที่มองโจวเสาจิ่นนั้นมีความประหลาดใจและสงสัยสายหนึ่งวาบผ่าน

โจวเสาจิ่นเพียงทำเป็นมองไม่เห็น หลังจากทำความเคารพฮูหยินผู้เฒ่ากัวแล้ว ก็ยืนอยู่ด้านหลังของฮูหยินผู้เฒ่ากัวอย่างเชื่อฟัง

ฮูหยินผู้นั้นกล่าวยิ้มๆ ว่า “อาหารเย็นเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ท่านเห็นว่าให้นำมาขึ้นโต๊ะตอนนี้เลยหรือว่าจะรอนายท่านสี่กลับมาแล้วค่อยตั้งโต๊ะดีเจ้าคะ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวจึงถามโจวเสาจิ่นว่า “เจ้าหิวหรือยัง”

โจวเสาจิ่นยิ้มพลางส่ายศีรษะ กล่าวขึ้นว่า “ช่วงบ่ายรับประทานของทานเล่นไปมาก ตอนนี้ยังอิ่มอยู่เลยเจ้าค่ะ!”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวจึงกล่าวยิ้มๆ ว่า “เช่นนั้นก็ดี พวกเรารอชายสี่กลับมาก่อนแล้วค่อยตั้งโต๊ะ พอมาถึงเขาก็ถูกบรรดาหลงจู๊ที่ได้ยินข่าวเร่งรีบมาห้อมล้อมเอาไว้หมด ยังไม่รู้เลยว่าเมื่อใดถึงจะคุยกันเสร็จ!”

โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ ว่า “ธุระย่อมสำคัญกว่า! หรือไม่ข้าไปเดินเล่นในสวนเป็นเพื่อนท่านดีหรือไม่เจ้าคะ ตอนที่ข้าเดินเข้ามานั้นเห็นด้านหลังบ้านเหมือนจะมีสระน้ำและภูเขาจำลองอยู่ด้วย พวกเราลองไปเดินเล่นที่นั่นดูเถิดเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าหลับอยู่บนเรือมาทั้งบ่าย ตอนนี้จึงอารมณ์ดียิ่ง ได้ยินเช่นนั้นแล้วก็ยิ้มพลางกล่าวกับฮูหยินหวังว่า “ฮูหยินหวัง ไปเดินเล่นกับพวกข้าด้วยดีหรือไม่”

ฮูหยินหวังยินดีไปเป็นเพื่อนด้วยเป็นอย่างยิ่ง

คนทั้งกลุ่มเดินไปยังด้านหลังบ้าน

หินจากทะเลสาบไท่หูวางกองเป็นผู้เขาจำลอง ยอดเขามีศาลาหกแฉกสีแดงอยู่หลังหนึ่ง ข้างๆ ภูเขาจำลองมีสระน้ำ นอกจากปลูกดอกบัวเอาไว้แล้ว ยังมีนกเป็ดน้ำยวนยางคู่หนึ่งกำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำอีกด้วย

โจวเสาจิ่นจ้องมองนกเป็ดน้ำยวนยางนั้นตาไม่กะพริบ

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหลุดหัวเราะ พลางกล่าวว่า “ก็ไม่แปลกที่เจ้าจะประหลาดใจ ที่จวนของพวกเราเลี้ยงนกกระเรียนสีแดงเอาไว้เพียงสองตัว ไม่มีจวนไหนเลี้ยงนกเป็ดน้ำยวนยางเลย คงเป็นครั้งแรกที่เจ้าได้เห็นกระมัง”

ซอยจิ่วหรูเลี้ยงนกกระเรียนสีแดงด้วยอย่างนั้นหรือ

นี่เป็นครั้งแรกที่โจวเสาจิ่นได้ยินเรื่องนี้

นางพยักหน้าอย่างเขินอาย กล่าวขึ้นว่า “ข้าได้ยินคนกล่าวกันว่านกเป็ดยวนยางนี้หากตัวหนึ่งตายไป อีกตัวหนึ่งก็จะตายตามไปด้วย ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ”

“จริงเจ้าค่ะ!” ฮูหยินหวังกล่าวยิ้มๆ “ก่อนหน้านี้สระน้ำนี้เคยเลี้ยงนกเป็ดน้ำยวนยางเอาไว้สองคู่ ต่อมามีตัวหนึ่งตายไป อีกตัวหนึ่งก็ไม่ยอมกินจนตายตามไปด้วย ตอนนี้จึงเหลือนกเป็ดน้ำยวนยางอยู่เพียงหนึ่งคู่เท่านั้น”

ขณะที่พวกนางกำลังคุยกันอยู่นั้น ก็มีปลาจิ๋นหลี่แหวกว่ายเข้ามา

ฮูหยินหวังจึงหักกิ่งไม้หนึ่งมาเล่นกับปลาจิ๋นหลี่เหล่านั้น

บางทีอาจเป็นเพราะมีคนมาเล่นกับพวกมันเช่นนี้บ่อยๆ ปลาจิ๋นหลี่พวกนั้นจึงไม่ตื่นกลัว อ้าปากงับกิ่งไม้นั้นเล่น

ฮูหยินหวังบอกให้สาวใช้เด็กหักกิ่งไม้มาให้โจวเสาจิ่น

โจวเสาจิ่นรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่เด็กๆ กระทำกัน จึงส่งกิ่งไม้นั้นให้ชุนหว่าน

ชุนหว่านกระตือรือร้นยิ่งนัก เล่นกับปลาจิ๋นหลี่พวกนั้นเลียนแบบฮูหยินหวัง

โจวเสาจิ่นและฮูหยินผู้เฒ่ากัวเพียงยืนดูอยู่ข้างๆ

เฉิงฉือกลับมาแล้ว

เขากล่าวขึ้นยิ้มๆ ว่า “พวกท่านล้อมวงกันทำอะไรอยู่ที่นี่อย่างนั้นหรือ ข้าก็ว่าเหตุใดในห้องโถงถึงไม่มีใครสักคน!”

โจวเสาจิ่นก้าวออกไปทำความเคารพเฉิงฉือ

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวยิ้มๆ ว่า “พวกข้ากำลังรอเจ้ามากินข้าวด้วยอย่างไร!”

เฉิงฉือกล่าว “ทั้งวันข้าไม่มีกำหนดเวลาที่แน่นอนยันค่ำ ท่านจะรอข้าเพื่ออันใด กลัวว่าข้าจะปล่อยให้ท้องหิวอย่างนั้นหรือ!” กล่าวจบ หันไปพยักหน้าให้ฮูหยินหวัง กล่าวอย่างเกรงใจว่า “หลายวันนี้คงต้องลำบากฮูหยินหวังแล้ว”

ฮูหยินหวังคงคิดไม่ถึงว่าเฉิงฉือจะสุภาพกับนางถึงเพียงนี้ จึงตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ค่อยถูกเล็กน้อย “นายท่านสี่กล่าวเกินไปแล้ว นี่…นี่เป็นเรื่องที่คนเป็นภรรยาสมควรกระทำ มิกล้าถือเป็นเรื่อง ลำบาก อย่างที่นายท่านสี่กล่าวเจ้าค่ะ” นางกล่าว แล้วก็รีบถามขึ้นว่า “ต้องการให้ตั้งโต๊ะเดี๋ยวนี้เลยหรือไม่เจ้าคะ”

เฉิงฉือหันไปมองฮูหยินผู้เฒ่ากัว

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเหลือบมองโจวเสาจิ่นครั้งหนึ่ง กล่าวขึ้นว่า “ตั้งโต๊ะเถิด ตอนอยู่บนเรือเมื่อช่วงบ่ายกินของทานเล่นไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”

เฉิงฉือพยักหน้ายิ้มๆ เชิญให้ฮูหยินหวังไปตั้งโต๊ะ

ฮูหยินหวังรีบออกไปจัดการ

รอจนกระทั่งเฉิงฉือและคนอื่นๆ เริ่มรับประทานอาหาร นางจึงไปห้องน้ำชาเพื่อสั่งให้สาวใช้ชงชา เงยหน้าขึ้นก็เห็นหญิงสาวสวมใส่ชุดหรูหราทว่าแต่งหน้าแต่งตาเป็นสาวใช้ผู้หนึ่ง ไม่คุ้นหน้ายิ่งนัก นัยน์ตาทั้งคู่สว่างสุกใส เผยให้เห็นความงามหลายส่วน

ลักษณะเช่นนี้ แปดถึงเก้าในสิบส่วนต้องเป็นสาวใช้ใหญ่ข้างกายของฮูหยินผู้เฒ่ากัวอย่างแน่นอน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน