ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 208

โจวเสาจิ่นเองก็พบว่ามีคนมาแล้ว ไม่รอให้ป้าซางเดินเข้ามา นางก็สะกิดจี๋อิ๋ง กระซิบเสียงเบาว่า “พวกเรากลับไปขึ้นรถม้ากันเถิด! ไม่รู้ว่าคนที่มาเป็นคนเช่นไร”

จี๋อิ๋งไม่ค่อยเห็นด้วย อย่างไรก็ตามตอนนี้นางเป็นสาวใช้ของเฉิงฉือ เนื่องจากติดตามฮูหยินผู้เฒ่ากัวออกมา จึงเป็นธรรมดาที่ต้องเคารพตำแหน่งและสถานะของนาง รวมถึงเคารพคนข้างกายนางด้วย

นางยิ้มพลางพยักหน้า เดินกลับไปอยู่ข้างกายฮูหยินผู้เฒ่ากัวพร้อมกับโจวเสาจิ่น

คนทั้งกลุ่มมุ่งหน้าเดินไปยังรถม้าของพวกเขาที่จอดอยู่ริมตลิ่ง

รถม้าที่ขับเข้ามามีเสียงร้อง “ซู่” เสียงหนึ่งแล้วก็จอดลง มีชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบปีผู้หนึ่งกระโดดลงมาจากรถม้า พอเห็นโจวเสาจิ่นและคนอื่นๆ เขาประหลาดใจยิ่งนัก รีบหมุนตัวกลับไป กระซิบกล่าวเสียงเบากับคนในรถม้า

ไม่นาน ผ้าม่านของรถม้าก็ถูกเลิกขึ้น ชายชราอายุประมาณหกสิบปีในชุดสีดำผู้หนึ่งลงมาจากรถม้าโดยมีชายหนุ่มผู้นั้นช่วยประคอง เขาหันไปประสานมือคำนับเฉิงฉือ พลางกล่าวขึ้นว่า “คิดไม่ถึงว่าพื้นที่ห่างไกลเช่นนี้จะได้พบกับคุณชาย ข้าชายชราผู้นี้แซ่ซ่ง เป็นคนฉางซา ตั้งใจพาหลานชายออกเดินทางมาท่องเที่ยว ได้พบกันระหว่างออกเดินทางเช่นนี้ถือเป็นวาสนา ครอบครัวของท่านกับครอบครัวข้าทั้งสองครอบครัวร่วมใช้สถานที่แห่งนี้ชมปรากฏการณ์น้ำขึ้นน้ำลงด้วยกันได้หรือไม่”

เฉิงฉือเห็นชายชราผู้นี้ดูกระปรี้กระเปร่าและแข็งแรง การพูดการจาก็งามสง่า ผิวประหนึ่งผิวของทารก จึงคาดเดาว่าหากเขาไม่ใช่บัณฑิตใหญ่ผู้มีชื่อเสียงสักคนก็คงจะเป็นผู้อาวุโสของตระกูลบัณฑิตสักตระกูลเป็นแน่ อีกทั้งยังเห็นว่าชายหนุ่มผู้นั้นอายุยังไม่เกินยี่สิบปีเท่านั้น ทว่าดูเป็นสุภาพบุรุษ ทุกกิริยาท่าทางสง่างามเป็นธรรมชาติ จึงมั่นใจในข้อสันนิษฐานของตัวเองเพิ่มขึ้นหลายส่วน

“ท่านผู้เฒ่าไม่จำเป็นต้องเกรงใจ” เขากล่าวยิ้มๆ “ทิวทัศน์งดงามในช่วงเวลาที่ดี ผู้คนย่อมร่วมกันชื่นชม เชิญท่านผู้เฒ่าตามสบายขอรับ!”

ชายชราแซ่ซ่งได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มน้อยๆ พลางลูบเคราใต้คาง กล่าวกับชายหนุ่มผู้นั้นว่า “อี๋จวิน เจ้าเชิญพี่สาวกับหลานชายของเจ้าลงมาเถิด! คุณชายท่านนี้ไม่ใช่คนใจแคบประเภทนั้น”

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าอี๋จวินผู้นั้นขานรับยิ้มๆ มีสตรีร่างกำยำผู้หนึ่งกระโดดลงมาจากรถม้าที่มาด้วยกัน นางจับที่วางเท้าพลางประคองฮูหยินสาววัยบานสะพรั่งผู้หนึ่งลงมาจากรถม้า แล้วก็อุ้มเด็กอายุประมาณแปดถึงเก้าขวบผู้หนึ่งลงมาจากรถม้า

พอลงจากรถม้าเด็กผู้นั้นก็วิ่งไปที่หาดทราย

ป้าที่ตามอยู่ด้านหลังตะโกนร้องอย่างตกใจว่า “คุณชายห้า ระวังเจ้าค่ะ” พลางวิ่งตามออกไป

ชายหนุ่มผู้นั้นเห็นแล้วก็หัวเราะร่าเสียงดัง

ทว่าฮูหยินสาวกลับขมวดคิ้วมุ่นไม่หยุด กล่าวขึ้นว่า “พวกเจ้าเป็นเช่นนี้ จะเป็นการให้ท้ายจนทำให้เขาเสียคนได้”

ชายหนุ่มผู้นั้นกล่าวยิ้มๆ ว่า “ท่านพี่ระวังมากเกินไปแล้ว ชายห้าก็เพียงเพราะถูกขังเอาไว้นานเกินไปก็เท่านั้น ตอนที่ข้าอายุเท่าเขานี้ยังปีนขึ้นไปจับนกนางแอ่นเล่นบนหลังคา ท่านพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรข้า เหตุใดพอมาถึงชายห้าแล้ว ถึงกลายเป็นการให้ท้ายจนทำให้เสียคนไปได้”

“เจ้ามักจะมีเหตุผลอยู่เสมอ” ฮูหยินสาวได้ยินแล้วก็กล่าวขึ้นอย่างยอมแพ้ “ข้าเถียงเจ้าไม่ได้ ข้าไม่พูดกับเจ้าแล้ว หวงมามา เจ้ารีบไปตามชายห้ากลับมา” ประโยคสุดท้ายนั้น ฮูหยินสาวหันไปสั่งการกับบ่าวข้างกายของตน แต่ก็มองออกว่า ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องสองคนนี้ดียิ่ง

ชายหนุ่มผู้นั้นยิ้มพลางลูบศีรษะ กล่าวกับชายชราสองสามประโยค จากนั้นกลับไปที่รถม้าหยิบกล่องของขวัญมากล่องหนึ่งแล้วเดินเข้ามาหาเฉิงฉือ

เดิมทีเฉิงฉือไม่อยากให้ความสนใจ พอเหลือบสายตามองไปกลับพบว่าฮูหยินผู้เฒ่ากัวกำลังมองเขาอยู่ เลยคิดว่าหากตนเดินหนีไปเช่นนี้ เมื่อกลับไปมารดาต้องบ่นเขาเป็นแน่ จึงหันไปพยักหน้าให้ชายหนุ่มผู้นั้นอย่างเป็นมิตร กล่าวขึ้นว่า “ข้าแซ่เฉิง เป็นชาวจินหลิง มาชมปรากฏการณ์น้ำขึ้นน้ำลงเป็นเพื่อนมารดาและหลานสาว”

ชายหนุ่มผู้นั้นรีบกล่าว “ข้าแซ่หวง ออกมาเป็นเพื่อนผู้อาวุโส พี่สาวและหลานชายของที่บ้าน นี่เป็นขนมจากร้านอู่ฟางไจ มารบกวนความสำราญของพวกท่านแล้ว ต้องขออภัยด้วยจริงๆ ขอฮูหยินผู้เฒ่าและคุณหนูอย่าได้ถือโทษเลยนะขอรับ” ขณะที่กล่าว ก็ยื่นกล่องของขวัญมาให้

ฉินจื่อผิงรีบก้าวออกไปรับไว้ แล้วหมุนกายไปหยิบใบชาห่อหนึ่งมายื่นส่งให้หวงอี๋จวิน

เฉิงฉือกล่าวยิ้มๆ ว่า “เมื่อหลายวันก่อนสหายจากฝูเจี้ยนนำชาป่ามาฝาก เชิญท่านผู้เฒ่าและคุณชายลองชิมดู”

หวงอี๋จวินรีบโค้งตัวกล่าวขอบคุณ

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังกระหึ่มมาจากแม่น้ำ

คนที่อยู่บนริมตลิ่งหันมองไปตามเสียงอย่างอดไม่ได้

เห็นเพียงคลื่นสีขาวเคลื่อนตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงหวีดหวือ เหมือนกับว่ากระแสน้ำไหลย้อนกลับไปแล้วกระแทกตัวลงมาบนริมตลิ่ง ฝอยละอองน้ำที่สาดกระเซ็นนั้นสูงกว่าหลายจั้ง ประหนึ่งสัตว์ร้ายในน้ำที่อ้าปากกว้างปรารถนาจะกลืนกินผู้คนเข้าไปก็ไม่ปาน ทำให้โจวเสาจิ่นที่นั่งอยู่ในรถม้าร้องขึ้นอย่างหวาดกลัวพลางหันหน้าหนีไปด้านหลัง ราวกับว่าการทำเช่นนั้นจะช่วยให้หนีพ้นจากคลื่นยักษ์นั้นได้

“เกิดปรากฏการณ์น้ำขึ้นน้ำลงแล้ว!” เฉิงฉือสีหน้าสงบ ยืนมือไพล่หลังพลางชมกระแสน้ำที่ส่งเสียง ‘ซ่า’ ขณะถอยร่นกลับไป ทำให้ผิวพื้นเปียกชื้น กล่าวเรียบๆ ว่า “มาเร็วกว่าที่ข้าคำนวณเอาไว้หลายเค่อ”

หวงอี๋จวินกลับสีหน้าเปลี่ยน ร้องขึ้นเสียงหนึ่งว่า “แย่แล้ว” แล้วรีบหันไปมองที่ชายหาด

เด็กผู้นั้นถูกสตรีที่ดูแลเขาอยู่อุ้มขึ้นแนบอกอย่างรีบร้อนได้พอดี

เขาอดไม่ได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

สีหน้าของเด็กคนนั้นซีดเผือด รอจนกระทั่งกระแสน้ำถอยร่นออกไปแล้ว ถึงได้รู้สึกตัวขึ้นมา ร้องไห้ ‘แง’ ออกมา

ชายแซ่ซ่งเดินเข้าไป

เด็กคนนั้นกระโจนตัวเข้าหา ร้องอย่างเจ็บปวดว่า “ท่านปู่”

ชายชราแซ่ซ่งหัวเราะร่า กล่าวขึ้นว่า “ปกติว่าเจ้าเจ้ามักไม่ฟัง ตอนนี้คงรู้แล้วกระมัง”

เด็กผู้นั้นพยักหน้าหงึก หยดน้ำตาขนาดเมล็ดถั่วเหลืองแต้มอยู่บนใบหน้าอ่อนนุ่ม น่ารักน่าชังยิ่งนัก

ฮูหยินสาวผู้นั้นก็เดินเข้าไปเช่นกัน กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง ก็มีกระแสน้ำพุ่งเข้ามาอีกระลอก

ฮูหยินสาวกับชายชรากันเด็กน้อยเอาไว้พลางเดินถอยหลัง

กระแสน้ำขึ้นที่สาดเข้ามาในครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งเมื่อครู่มากนัก ถูกทำนบขวางกั้นเอาไว้ ส่งเสียงดังกระหึ่มประหนึ่งสัตว์ร้ายในน้ำที่หันหน้ากลับไปกระโจนเข้าใส่เนินเขาเล็กที่อยู่ข้างๆ อย่างเกรี้ยวกราด ฟองน้ำของคลื่นราวกับมังกรที่กระโดดโลดเต้นอยู่กลางอากาศ

ในเวลานี้ใครจะมีกะจิตกะใจสนใจเรื่องชายหญิงควรรักษาระยะห่างอะไรนั่นอีก

โจวเสาจิ่นร้องขึ้นอย่างตะลึงพรึงเพริดขณะเลิกผ้าม่านขึ้น คล้องแขนฮูหยินผู้เฒ่ากัวเอาไว้พลางกล่าวเสียงตื่นเต้นว่า “ท่านรีบดูเจ้าค่ะๆ!”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหัวเราะร่า พลางกล่าว “เห็นแล้วๆ!” ขณะที่กล่าวก็ยื่นมือออกไป

สื่อมามารีบประคองฮูหยินผู้เฒ่ากัวลงจากรถม้า

โจวเสาจิ่นและคนอื่นๆ ก็ลงจากรถม้าด้วยเช่นกัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน