ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 228

228 /586

โจวเสาจิ่นกล่าว “ท่านพ่อคงทราบเรื่องนี้แล้วกระมัง แล้วท่านว่าอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

โจวชูจิ่นกล่าว “ท่านพ่อทราบเรื่องนานแล้ว เป็นท่านที่ให้หม่าฟู่ซานมาบอกข้า บอกว่ากลัวพวกเราสองพี่น้องจะไม่ทราบถึงความหนักเบาของเรื่องนี้ กลัวพวกเราคิดว่ายังจัดการกับเฉิงลู่ผู้นั้นด้วยความสุภาพได้แล้วสุดท้ายจะถูกเขาแว้งกัดเอาได้ จึงให้พวกเราอยู่ให้ห่างจากเขา ส่วนเรื่องอื่นๆ ยังไม่ได้กล่าวถึง”

โจวเสาจิ่นกล่าว “ท่านพี่ ท่านคิดว่าหาวิธีทำลายยศตำแหน่งของเฉิงลู่เป็นอย่างไร”

“ทำลายยศตำแหน่งของเฉิงลู่?” โจวชูจิ่นพึมพำกล่าว ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วกล่าวขึ้นว่า “เจ้าคิดว่าหากทำลายยศตำแหน่งของเขาแล้วเขาจะทำตัวอยู่ในกฎหมายอย่างนั้นหรือ”

จะเป็นไปได้อย่างไร!

หากยศตำแหน่งของเขาถูกทำลายแล้วจะทำให้เขากระทำตัวอยู่ในกฎหมายได้ล่ะก็ ชาติก่อนคงไม่วางแผนหาตัวนางจนพบ แล้วยังหลอกให้นางหนีไปกับเขา โดยไม่คำนึงถึงพ่อตาที่ให้ความช่วยเหลือเขาและภรรยาที่ให้กำเนิดบุตรชายหญิงให้เขาเลยสักนิดเช่นนั้นหรอก

“นี่เป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้นเจ้าค่ะ” โจวเสาจิ่นกล่าว “เมื่อไร้ซึ่งยศตำแหน่ง เขาก็จะทำได้เพียงต้องพึ่งพาตระกูลเฉิง ถึงเวลานั้นพวกเราก็จะค่อยๆ จัดการเขาได้ แต่หากปล่อยให้เขาได้รับยศจวี่เหรินมาอยู่กับตัว ด้วยอุปนิสัยของเขาแล้ว คงจะยิ่งทำเรื่องที่บ้าคลั่งมากขึ้นออกมา ถึงเวลานั้นเกรงว่าจะไม่เพียงแค่สั่งคนไปวางยาฆ่าคนคนหนึ่งอย่างง่ายๆ เช่นนี้เพียงอย่างเดียว”

โจวชูจิ่นกล่าว “เช่นนั้นพวกเราก็ให้หม่าฟู่ซานไปเมืองเป่าติ้งสักครั้งก็แล้วกัน จะได้รับฮูหยินกลับมาด้วยพอดี เวลาผู้อื่นถามขึ้นมาก็ยังมีข้ออ้างได้ด้วย”

โจวเสาจิ่นเห็นด้วยเป็นอย่างมาก จากนั้นนำเอาปิ่นปักผมแก้วที่เตรียมเอาไว้สำหรับพี่สาวออกมามอบให้พี่สาว กล่าว “นี่สำหรับให้ท่านนำไปมอบเป็นรางวัลให้กับคนตระกูลเลี่ยวเจ้าค่ะ”

“เจ้าเก็บเอาไว้เองเถอะ!” โจวชูจิ่นยืนกรานที่จะไม่รับ

สองพี่น้องยื้อยุดกันอยู่นาน โจวชูจิ่นถึงได้ยิ้มพลางยอมรับมา

ต่อมาทั้งสองพี่น้องนอนอยู่บนเตียงหลังเดียวกัน โจวเสาจิ่นเล่าถึงรายละเอียดต่างๆ ของการเดินทางไปเขาผู่ถัว เช่นเล่าว่าหลงจู๊หวังของร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่สาขาหนิงโปฉลาดแยบยลอย่างไร หลงจู๊ของสาขาหังโจวหลักแหลมและปราดเปรื่องอย่างไร วัดจินซานใหญ่โตโอ่อ่าขนาดไหน ชาโหวขุยของเมืองไท่ผิงที่ชงด้วยน้ำแร่จงหลิงเฉวียนหอมหวานและสดชื่นเพียงไร…เล่าทุกเรื่องอย่างละเอียด ล้วนเป็นเรื่องที่ฮูหยินผู้เฒ่ากัวและเฉิงฉือดีกับนางทั้งสิ้น

โจวชูจิ่นฟังไปด้วย ยิ้มพลางลูบเส้นผมดำเงางามของโจวเสาจิ่นไปด้วย ยิ่งอยู่เสียงของสองพี่น้องก็ยิ่งเบาลง และค่อยๆ เข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด วันรุ่งขึ้นตอนที่ถูกชุนหว่านปลุกนั้น ต่างก็ไม่รู้ว่าเผลอหลับกันไปตั้งแต่เมื่อไร

สองพี่น้องรีบล้างหน้าล้างตา แล้วนำเอาของฝากสำหรับมอบให้ฮูหยินผู้เฒ่ากวนและท่านป้าใหญ่ รวมถึงของรางวัลสำหรับบ่าวรับใช้ไปที่เรือนเจียซู่

เฉิงอี้ยังอยู่ที่ผูโข่ว เฉิงเหมี่ยนตั้งใจพาเฉิงเก้ามาเช้ากว่าปกติเล็กน้อยเพื่อเจอโจวเสาจิ่น หลังจากสอบถามจนทราบว่านางเดินทางกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ก็พาเฉิงเก้าออกไปข้างนอก

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนยิ้มร่าพลางอธิบายให้โจวเสาจิ่นฟังว่า “เดี๋ยวนี้เขาติดตามไปเรียนรู้งานของที่บ้านกับลุงใหญ่เหมี่ยนของเจ้าด้วยเป็นครั้งคราว”

งานแต่งงานของเฉิงเก้าได้ถูกกำหนดให้จัดขึ้นในเดือนเก้าปีหน้า ไม่ว่าเขาลงสนามสอบแล้วจะได้ยศตำแหน่งซิ่วไฉหรือไม่ งานแต่งงานนี้ก็ต้องดำเนินการให้แล้วเสร็จ

โจวเสาจิ่นปลอบโยนฮูหยินผู้เฒ่ากวนว่า “ท่านวางใจเถิดเจ้าค่ะ พี่ชายเก้าจะต้องได้รับความยินดีพร้อมกันสองเหตุการณ์อย่างแน่นอน”

ชาติก่อน เฉิงเก้าได้รับยศตำแหน่งเป็นซิ่วไฉจริงๆ

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนกล่าวยิ้มๆ ว่า “เช่นนั้นก็ให้เป็นไปตามคำอวยพรของเจ้าแล้ว”

โจวเสาจิ่นเม้มปากกลั้นยิ้ม นำเอาของฝากออกมา

ทุกคนต่างชื่นชอบหวีสับและปิ่นปักผมแก้วเป็นอย่างมาก ส่วนเครื่องประดับปะการังสีแดงกลับทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวและฮูหยินใหญ่เหมี่ยนลังเลเล็กน้อย “คุณภาพดีขนาดนี้ หาได้ยากจริงๆ เจ้าเก็บเอาไว้ใช้เองในภายภาคหน้าเถิด!”

คนที่มีบุตรสาว โดยปกติแล้วนับตั้งแต่บุตรสาวถือกำเนิดขึ้นมาก็เริ่มเก็บสะสมสินติดตัวให้บุตรสาวแล้ว

โจวเสาจิ่นนั้นมารดาป่วยเสียชีวิตไปตั้งแต่ที่อายุยังไม่ครบขวบปี ต่อมาก็มาพำนักอยู่ที่ซอยจิ่วหรู ต่อให้ฮูหยินผู้เฒ่ากวนจะดีกับนางมากเพียงใดก็ยังถูกกั้นเรื่องที่ว่าไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดอยู่หนึ่งชั้น จึงไม่กล้าตัดสินใจแทนนาง กระทั่งเข้าใจเจตนาที่แท้จริงของโจวเจิ้นแล้ว จึงเริ่มเตรียมสินสอดให้โจวเสาจิ่น แต่ก็เป็นเรื่องภายในสองปีมานี้เอง นางอาจเทียบไม่ได้กับโจวชูจิ่น ที่นับตั้งแต่จวงซื่อแต่งเข้าตระกูลโจวมาก็เริ่มเตรียมสินสอดให้โจวชูจิ่นแล้ว นอกจากนี้เรื่องที่ยากที่สุดของการจัดเตรียมสินสอดก็คือ บางครั้งสิ่งที่เจ้าต้องการต่อให้มีเงินก็หาซื้อไม่ได้

โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ ว่า “ข้าเติบโตมาขนาดนี้นี่นับเป็นครั้งแรกที่ได้เดินทางออกจากบ้าน ท่านรับเอาไว้เถิดเจ้าค่ะ ต่อไปหากข้าได้พบของดีเช่นนี้อีก จะเก็บเอาไว้เองไม่ให้ท่านทราบเลยเจ้าค่ะ!”

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนหัวเราะดังลั่น กล่าวขึ้นว่า “หรือไม่เจ้านำไปมอบให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวก็แล้วกัน! ที่เจ้าได้ติดตามออกไปด้วยในครั้งนี้ ต้องขอบคุณฮูหยินผู้เฒ่า”

“นี่เป็นของที่ข้าซื้อกลับมาฝากท่านกับท่านป้าใหญ่” โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ “ทางด้านของฮูหยินผู้เฒ่ากัวข้าค่อยหาวิธีตอบแทนนางในภายภาคหน้าก็แล้วกันเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนเห็นท่าทีของนางแน่วแน่ยิ่งนัก หันไปส่งสายตาให้ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนครั้งหนึ่ง กล่าวขึ้นว่า “เช่นนั้นพวกข้าจะรับเอาไว้ก็แล้วกัน”

โจวเสาจิ่นพยักหน้าอย่างยิ้มแย้ม หลังจากที่มอบหวีสับและที่เสียบผมต่างๆ ให้ซื่อเอ๋อร์และคนอื่นๆ แล้ว นางก็ลุกขึ้นกล่าวขอตัว “ถึงแม้จะกล่าวว่าฮูหยินซ่งมีฮูหยินผู้เฒ่ากัวให้การรับรองอยู่แล้ว แต่ข้ากับนางก็อยู่ร่วมกันบนเรือมาช่วงหนึ่ง นางมาเป็นแขกที่ซอยจิ่วหรู ข้าไม่อาจละเลยหน้าที่ของเจ้าบ้านได้ อย่างไรก็ต้องไปกล่าวทักทายนางสักหน่อยถึงจะถูกเจ้าค่ะ”

“ถูกต้องๆ” ฮูหยินผู้เฒ่ากวนเห็นด้วยเป็นอย่างมาก กล่าวว่า “ในส่วนของฮูหยินซ่งนั้นเจ้าพิจารณาได้เลยว่าควรทำอย่างไร หากต้องการเชิญนางมาเป็นแขกที่บ้าน เจ้าก็ส่งเทียบเชิญได้เลย ถึงเวลาข้าจะมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย เรื่องเงินทองก็ให้ใช้ของกองกลาง ไม่ต้องกังวลใจอะไรทั้งนั้น หากเสียมารยาท จะทำให้ผู้อื่นคิดว่าพวกเราใจแคบได้”

โจวเสาจิ่นกล่าวขอบคุณท่านยาย แล้วชวนโจวชูจิ่นไปด้วยกัน กล่าวว่า “ตลอดการเดินทางนี้ฮูหยินซ่งดูแลข้าเป็นอย่างดี เนื่องจากไม่รู้ว่าฮูหยินผู้เฒ่ากัวเตรียมการเอาไว้อย่างไรบ้าง จึงไม่กล้าเชิญท่านป้าใหญ่ไปด้วย แต่ท่านพี่ต้องออกไปกล่าวขอบคุณฮูหยินซ่งให้ข้าสักครั้งถึงจะถูก”