ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 231

เฉิงฉืออดนวดขมับไม่ได้

ไม่ใช่ว่าตนควรจะใช้โอกาสนี้อบรมสั่งสอนเด็กคนนี้สักครั้ง ต่อไปให้นางประพฤติตัวดีๆ หรอกหรือ เหตุใดสุดท้ายกลับคล้อยตามคำพูดของเด็กคนนี้แล้วยังไปบอกนางอีกว่าควรจะตกรางวัลอย่างไรอีกด้วย

ส่วนโจวเสาจิ่นกลับรีบวิ่งหนีไปหาโจวชูจิ่นที่ห้องข้างอย่างรวดเร็ว

เวลาท่านน้าฉือโมโหขึ้นมาแล้วช่างน่ากลัวจริงๆ!

ไม่แปลกที่พวกจี๋อิ๋งต่างก็กลัวเขา ความจริงเป็นเพราะตนยังไม่เคยเจอตอนที่ท่านน้าฉือโมโหมาก่อนนี่เอง

ต่อไปหากท่านน้าฉือโมโหอีก ตนจะอยู่ให้ห่างจากเขาเอาไว้

โจวเสาจิ่นตบหน้าอกตัวเอง ปรับลมหายใจ แล้วค่อยยิ้มพลางเดินเข้าไปในห้องข้าง เล่าเรื่องที่คนจากร้านตั๋วแลกเงินอวี้ไท่สาขาหังโจวนำดอกไม้มาส่งให้นางให้พี่สาวฟัง ยังเล่าด้วยว่า “ท่านน้าฉือเองก็ทราบเรื่องแล้ว ยังให้ข้าตกรางวัลให้ฮูหยินหวังเสมือนกับบ่าวทั่วๆ ไปด้วยเจ้าค่ะ”

โจวชูจิ่นกล่าว “เช่นนี้ไม่ดีกระมัง อย่างไรก็ควรให้สองเท่าถึงจะถูก”

“มีอะไรไม่ดีเจ้าคะ!” โจวเสาจิ่นกล่าวอย่างไม่เห็นด้วย “นี่เป็นสิ่งที่ท่านน้าฉือบอกมา อย่างไรเสียที่พวกเขาส่งดอกไม้มาให้ข้าก็เพื่อจะประจบประแจงท่านน้าฉือ ท่าทีของข้าจะเป็นอย่างไรก็ไม่สำคัญสำหรับพวกเขาอยู่แล้ว ข้าเพียงทำตามที่ท่านน้าฉือบอกก็พอแล้วเจ้าค่ะ”

นางไม่กล้าเล่าเรื่องที่เฉิงฉือโมโหให้พี่สาวฟัง กลัวว่าพี่สาวจะว่ากล่าวตักเตือนนาง ต่อไปไม่ให้นางไปหาท่านน้าฉืออีก

โจวชูจิ่นไม่เคยเผชิญกับเรื่องเช่นนี้มาก่อน ชั่วขณะนั้นจึงตัดสินใจไม่ได้เช่นกัน กล่าวขึ้นว่า “อยากให้ข้าไปพบฮูหยินหวังผู้นั้นเป็นเพื่อนเจ้าหรือไม่”

โจวเสาจิ่นครุ่นคิดครู่หนึ่ง กล่าวขึ้นว่า “ข้าไปเองดีกว่าเจ้าค่ะ! หลักๆ แล้วฮูหยินหวังต้องการมาหยั่งเชิงดูท่าทีของท่านน้าฉือ จะได้หลีกเลี่ยงเรื่องที่ว่าเมื่อนางเห็นท่านแล้วคิดจะใช้ประโยชน์จากท่าน ทำให้ท่านน้าฉือเข้าใจผิดว่าพวกเราแอบอ้างอำนาจของเขาไปข่มขู่ผู้คนดั่งสุนัขจิ้งจอกแอบอ้างอำนาจของเสือเจ้าค่ะ”

ดูจากต้นดอกกุ้ยฮวาที่ปลูกใหม่ในลานบ้านที่สาขาหังโจวต้นนั้นก็รู้ได้แล้วว่าคนพวกนี้เจ้าเล่ห์เพียงใด

โจวชูจิ่นพยักหน้า

โจวเสาจิ่นกลับไปที่เรือนหว่านเซียง เปลี่ยนอาภรณ์ตัวใหม่และเกล้าผมใหม่อีกครั้ง สื่อมามาพาฮูหยินหวังมาด้วยตัวเอง

ฮูหยินหวังเห็นโจวเสาจิ่นเพียงเกล้าผมดำเงางามของนางเป็นมวยง่ายๆ มวยหนึ่ง สวมเสื้อกั๊กปี๋เจี่ยสีแดงกุหลาบและสีทองกลางเก่ากลางใหม่ตัวหนึ่ง บนใบหูก็ติดตุ้มหูไข่มุกจากทางใต้ขนาดใหญ่เท่าเมล็ดบัวเอาไว้คู่หนึ่งเท่านั้น ดูเรียบง่ายสบายๆ ทว่าก็ไม่ขาดความสง่างาม ไม่ได้ประณีตละเอียดอ่อนและเคร่งขรึมเหมือนกับตอนอยู่บนเรือเลยแม้แต่นิดเดียว เสมือนกับว่าเวลานี้จะดูสบายๆ กว่าเล็กน้อย

บางทีอาจเป็นเพราะว่าที่นี่คือสถานที่ที่นางใช้ชีวิตมาตั้งแต่เด็กกระมัง!

ฮูหยินหวังคาดเดา ยอบกายคารวะโจวเสาจิ่นอย่างยิ้มแย้ม

สาวใช้นำน้ำชามาขึ้นโต๊ะ

โจวเสาจิ่นเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพว่า “คงต้องรบกวนฮูหยินหวังช่วยกล่าวขอบคุณหลงจู๊ใหญ่ประจำสาขาของพวกท่านแทนข้าเสียแล้ว ของขวัญเล็กน้อยแต่น้ำใจคนยิ่งใหญ่ ของขวัญชิ้นนี้ราคาแพงยิ่งนัก ไม่ต้องกล่าวถึงอย่างอื่น แค่ระยะทางหลายพันหลี่นั้น น้ำใจนี้ข้ารับเอาไว้แล้ว”

หากไม่ใช่เพื่อให้เจ้ารับน้ำใจนี้ไว้ พวกเขาก็คงไม่จำเป็นต้องส่งดอกไม้จากเมืองหังโจวมาถึงที่นี่กระมัง ตอนนั้นก็แค่ส่งดอกไม้ตรงไปขึ้นเรือของนางก็เป็นอันเสร็จแล้ว

ฮูหยินหวังลอบค่อนแคะอยู่ในใจ ทว่าใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม กล่าวขึ้นว่า “คุณหนูรองสุภาพเกินไปแล้ว เดิมทีแล้วควรจะมอบดอกไม้ให้ท่านนำกลับมาด้วย แต่ใครจะรู้ว่าทางด้านอาจารย์เหมียวห้าจะเพาะเลี้ยงดอกซาฉากลีบสิบแปดชั้นออกมาได้อีกหนึ่งกระถาง และก็เพื่อรอดอกซาฉากลีบสิบแปดชั้นกระถางนี้ ถึงได้ต้องล่าช้าออกไป โชคดีที่อาจารย์เหมียวห้ามีความเชี่ยวชาญยิ่งนัก ระหว่างเดินทางมานี้ดอกไม้นั้นได้ออกดอกตูมแล้ว เพื่อรักษาให้ดอกซาฉากลีบสิบแปดชั้นกระถางนั้นสามารถเบ่งบานในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ท่านหลงจู๊ของพวกข้าก็เลยเชิญให้พี่ชายคนโตของอาจารย์เหมียวห้าร่วมทางมาด้วยเพื่อดูแลดอกไม้นี้ ประเดี๋ยวเกรงว่ายังต้องกำชับย้ำกับคนดูแลเรือนดอกไม้ของพวกท่านอีกสักหน่อยด้วยเจ้าค่ะ”

ทำจนได้ดอกซาฉากลีบสิบแปดชั้นมาด้วยอีกหนึ่งกระถาง!

โจวเสาจิ่นลอบรู้สึกพูดไม่ออกอยู่ในใจ รู้สึกนับถือหลงจู๊ใหญ่ของสาขาหังโจวไม่จบไม่สิ้น ยิ้มพลางกล่าวขอบคุณฮูหยินหวัง สั่งให้สาวใช้เด็กไปเชิญพ่อบ้านประจำเรือนดอกไม้มา

ฮูหยินหวังจึงใช้โอกาสนี้กล่าวขึ้นว่า “ท่านหลงจู๊ของพวกข้าได้ยินว่าปีหน้าคุณชายใหญ่จะลงสนามสอบ จึงครุ่นคิดว่าควรจะสั่งจองดอกซาฉากลีบสิบแปดชั้นกับอาจารย์เหมียวห้าอีกสักสองสามกระถางดีหรือไม่ ถึงเวลานั้นคนที่มาสวัสดีปีใหม่เห็นแล้วก็จะได้ถือเป็นสิริมงคลอย่างหนึ่งด้วย!”

หลงจู๊ท่านนี้พิจารณาได้รอบคอบยิ่งนัก!

โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ ว่า “เรื่องนี้คงต้องถามท่านน้าฉือดูถึงจะถูก ในเมื่อนี่เป็นความตั้งใจของพวกท่าน”

ฮูหยินหวังได้ยินแล้วก็ยินดียิ่งนัก

พวกเขาทำไปมากมายขนาดนี้ ก็เพื่ออยากให้เฉิงฉือเกิดความประทับใจ แต่ที่พวกเขาตัดสินใจหาช่องโหว่ผ่านทางตัวโจวเสาจิ่นก็เป็นเพราะคิดว่าโจวเสาจิ่นอายุน้อย เมื่อต้องเผชิญกับเรื่องเช่นนี้ย่อมต้องเชิญผู้ใหญ่มาช่วยตัดสินใจ เมื่อเป็นเช่นนี้พวกเขาก็จะได้ลองหยั่งเชิงท่าทีของเฉิงฉือได้ จะได้รู้ว่าควรเดินหน้าหรือถอยหลัง อีกทั้งยังได้หาใครสักคนมาช่วยพูดแทนพวกเขาอีกด้วย

ฮูหยินหวังกล่าวขอบคุณโจวเสาจิ่นครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นเอ่ยถึงดอกไม้กระถางอื่นๆ ขึ้นมา “…ถึงแม้จะผ่านช่วงบานสะพรั่งของดอกเบญจมาศสีหมึกแล้ว ทว่าได้นำต้นกล้ามาด้วย รอให้ถึงฤดูใบไม้ผลิปีหน้าแตกหน่อแล้ว ยังแบ่งออกมามอบให้ผู้อื่นได้อีกหลายกระถาง ส่วนดอกกล้วยไม้สีเขียวต้าอีผิ่นหนึ่งกระถางและดอกซานฉาหกแฉกสีแดงอีกหนึ่งกระถางนั้นล้วนชูช่อตูมพร้อมจะเบ่งบานแล้ว อีกทั้งคิดว่าใกล้จะถึงปีใหม่แล้ว จึงนำดอกดารารัตน์สีต่างๆ และดอกกล้วยไม้มามอบให้ด้วยอีกบางส่วน รับรองว่าเรือนของคุณหนูรองจะเต็มไปด้วยสีสันสดใสของดอกไม้ สวยงามมากอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ” กล่าวจบ นางเผยสีหน้าลังเลออกมา

นี่นางคงกำลังรอให้ตนกล่าวรับคำอยู่กระมัง

โจวเสาจิ่นแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น ยิ้มพลางชวนนางดื่มน้ำชา “นี่เป็นชาอวี่ฮวาประจำท้องถิ่นของพวกข้า ท่านลองชิมดูว่ารสชาติเป็นอย่างไรบ้าง”

ฮูหยินหวังได้แต่จิบน้ำชาไปคำหนึ่ง และกล่าวชื่นชมไปว่าครึ่งค่อนวัน

ชุนหว่านเข้ามารายงานว่า “พี่ชายคนโตของอาจารย์เหมียวห้าได้แจ้งวิธีดูแลให้พ่อบ้านประจำเรือนดอกไม้ฟังเป็นที่เข้าใจเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พ่อบ้านประจำเรือนดอกไม้กำลังคอยกำกับให้พวกบ่าวชายย้ายดอกไม้กันอยู่เจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นพยักหน้า กล่าวกับชุนหว่านอย่างยิ้มแย้มว่า “เจ้าเองก็รู้จักฮูหยินหวังเช่นกัน ตอนนี้ข้ายังมีหน้าที่ที่ต้องไปทำที่ศาลาทิงอวี่ นานๆ ทีกว่านางจะได้มาครั้งหนึ่ง เช่นนั้นเจ้าพาฮูหยินหวังไปเดินเล่นในเมืองจินหลิงสักหน่อยก็แล้วกัน จะใช้รถม้าหรือเกี้ยว ก็สั่งการลงไปได้เลย”

ชุนหว่านยิ้มพลางก้าวออกไปยอบกายคารวะฮูหยินหวัง ขานรับเสียงนอบน้อมว่า “เจ้าค่ะ”

ฮูหยินหวังร้อนรน จึงไม่สนใจอะไรอีกแล้ว รีบกล่าวขึ้นว่า “คุณหนูรอง ในเมื่อพวกข้าก็มาแล้ว คงไม่ดีหากไม่ไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่าสักครั้งหนึ่ง และก็ยังมีดอกดารารัตน์และดอกกล้วยไม้อีกหลายกระถางที่ตั้งใจนำมามอบให้ฮูหยินผู้เฒ่าด้วยเจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นกล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “เหตุใดท่านถึงไม่รีบบอก! ท่านดูว่ากระถางไหนบ้างที่ต้องการมอบให้ฮูหยินผู้เฒ่า ข้าจะได้ให้บ่าวชายแยกออกมา แล้วประเดี๋ยวจะนำไปส่งให้”

ฮูหยินหวังจึงกล่าวขึ้นว่า “เช่นนั้นทางด้านฮูหยินผู้เฒ่า…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน