ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 245

โจวเสาจิ่นนั่งคุกเข่าเงียบๆ อยู่บนเบาะไปครู่ใหญ่ ถึงได้ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องข้างไป

ฝานหลิวซื่อรอนางอยู่ด้านนอก เมื่อเห็นนางออกมาก็กล่าวรายงานว่า “ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนมาแล้วเจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นถามอย่างแปลกใจว่า “ท่านป้าใหญ่มาทำอะไรหรือ”

ฝานหลิวซื่อกล่าวยิ้มๆ ว่า “คุณหนูใหญ่ใกล้จะออกเรือนแล้ว จะเชิญแขกจำนวนเท่าไร จัดโต๊ะจำนวนเท่าไร ยามให้การต้อนรับญาติมิตรตอนเดินทางมาต้องใช้เส้นทางไหน ตอนเดินทางกลับออกไปต้องใช้เส้นทางไหน…เรื่องพวกนี้ล้วนต้องหารือกับตระกูลเลี่ยว ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนจะไม่มาได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ”

โจวเสาจิ่นหัวเราะ เปลี่ยนชุดแล้วไปที่ห้องของหลี่ซื่อ

ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนไม่ได้เจอโจวเสาจิ่นมาหลายสิบวันแล้ว พอเห็นโจวเสาจิ่นจึงอดไม่ได้ที่จะจับมือนางเอาไว้แล้วสอบถามเรื่องนั้นทีเรื่องนี้ที

โจวเสาจิ่นยืนตอบคำถามอยู่ข้างๆ อย่างอ่อนน้อมและเชื่อฟัง

หลี่ซื่อมองแล้วก็เม้มปากหัวเราะ กล่าวขึ้นว่า “ฮูหยินใหญ่เลี้ยงดูคุณหนูรองประหนึ่งเป็นบุตรสาวแท้ๆ ของตัวเองก็ไม่ปานเลยเจ้าค่ะ”

อาจเป็นเพราะมีใจจะเก็บโจวเสาจิ่นเอาไว้ที่บ้าน ยามนี้ยิ่งได้มองโจวเสาจิ่นฮูหยินใหญ่เหมี่ยนก็ยิ่งชื่นชอบมากยิ่งขึ้น ได้ยินเช่นนั้นก็กล่าวยิ้มๆ ว่า “ข้าไม่มีบุตรสาว พวกนางสองพี่น้องจึงเป็นมากยิ่งกว่าบุตรสาวแท้ๆ ของตัวเองเสียอีก ต่อให้ต่อไปข้าจะสู่ขอบุตรสะใภ้มาแล้ว ก็ยังคงจะให้พวกนางเป็นดังบุตรสาวแท้ๆ เช่นเดิม” ขณะที่กล่าว ก็ยังมองไปที่โจวเสาจิ่นด้วยอีกครั้งหนึ่ง

หลี่ซื่อได้ยินแล้วใจเต้นเล็กน้อย กล่าวหยั่งเชิงขึ้นว่า “เช่นนั้นคุณหนูของตระกูลเหอก็มีวาสนายิ่งแล้ว!”

ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนยิ้มน้อยๆ ดึงมือของโจวเสาจิ่นไปตบเบาๆ

โจวเสาจิ่นรีบหาข้ออ้างลุกขึ้นกล่าวขอตัว

นางกลัวว่าการแสดงออกที่ชัดเจนมากเกินไปของฮูหยินใหญ่เหมี่ยนจะถูกหลี่ซื่อสังเกตเห็นแล้วไปบอกบิดา แล้วจะนำความวุ่นวายตามมา

ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนผิดหวังเล็กน้อย กล่าวขึ้นว่า “ข้ายังคิดว่าเมื่อถึงเวลาจะให้เจ้าช่วยจดเรื่องที่สำคัญๆ ให้พวกข้า!”

โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ ว่า “ท่านกับฮูหยินหารือกันให้เสร็จเรียบร้อยก่อนแล้วข้าค่อยมาใหม่ก็ยังไม่สายเจ้าค่ะ”

ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนไม่มีทางเลือก ได้แต่ปล่อยให้โจวเสาจิ่นเดินออกไป

โจวเสาจิ่นโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง

แต่เฉิงฉือในขณะนี้กลับยืนอยู่ในทางเดินแคบๆ ของห้องลับอันมืดสลัวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม มองฝานฉีที่ถูกทิ้งให้นอนหมดสติอยู่บนกองฟางพลางถามฉินจื่ออันว่า “พวกเจ้าทำอะไรกับเขาไปแล้วบ้าง”

ฉินจื่ออันขมวดคิ้วน้อยๆ

ก็เป็นเพียงบ่าวชายผู้หนึ่งเท่านั้น

ต่อให้ตายไปแล้วอย่างไร

อย่างมากเขาก็แค่หาวิธีทำให้เรื่องนี้เงียบหายไป

แต่น้ำเสียงของนายท่านสี่กลับเหมือนกลัวว่าเขาจะตายอย่างไรอย่างนั้น

แต่เขาไม่กล้าเผยความไม่ปกติออกมาให้เห็นแม้แต่น้อย กล่าวอย่างนอบน้อมว่า “บ่าวทำตามที่ท่านสั่ง ดังนั้นจึงเชิญตงถิงมาร่ายมนตร์สะกดจิตเขาขอรับ”

เฉิงฉือพยักหน้าเบาๆ พลางกล่าว “เขาพูดอะไรบ้าง”

ฉินจื่ออันกล่าว “เขาไม่รู้อะไรเลยขอรับ”

เฉิงฉือหันกลับมามองฉินจื่ออัน

นัยน์ตาสุกสว่างภายใต้ทางเดินคับแคบอันมืดสลัวแห่งนี้ดูเสมือนกับดวงดาราพร่างพรายกลางท้องนภายามค่ำคืนก็ไม่ปาน

ฉินจื่ออันกระซิบกล่าวเสียงเบาว่า “จากคำพูดของเขา เขาได้รับคำสั่งจากคุณหนูรองให้ไปที่จิงเฉิง คนที่คุ้มกันเขาไปจิงเฉิงคือคนที่คุณหนูรองหามาให้ สถานที่พักก็เป็นคุณหนูรองที่บอกเขา หาตระกูลหลินและตระกูลมู่เจอได้อย่างไรนั้นก็ทำตามที่คุณหนูรองแนะนำ มีสิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงไปก็คือเรื่องงานแต่งระหว่างตระกูลหลินและตระกูลมู่เท่านั้น คุณหนูรองให้เขาคิดวิธีหานักพรตพเนจรผู้หนึ่งปลอมตัวไปหลอกตระกูลมู่ แต่เขาพักอยู่ที่อารามซ่างชิงหลายวันแล้วก็ยังหาคนที่เหมาะสมไม่ได้ สุดท้ายจำต้องเสี่ยงไปหาพระอาวุโสจอมตะกละผู้ชื่นชอบการกินดื่ม ผู้ที่เคยทำหน้าที่ต้อนรับแขกทว่ากระทำผิดจนถูกลดขั้นไปอยู่ที่โรงครัวผู้นั้น คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายเรื่องนี้กลับสำเร็จลุล่วงลงไปได้อย่างง่ายดาย…

…ที่ให้เขาไปสืบข่าวคราวของตระกูลหลินและตระกูลมู่ที่จิงเฉิงหลังปีใหม่อีกครั้งก็เป็นแผนของคุณหนูรอง…

…ส่วนเรื่องที่ว่าเหตุใดคุณหนูรองถึงต้องการให้เขาหาวิธีให้ตระกูลหลินกับตระกูลมู่ได้ดองกันเร็วขึ้น เรื่องที่ว่าตกลงคุณหนูรองรู้จักตระกูลหลินและตระกูลมู่ทั้งสองตระกูลหรือไม่นั้น…เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยขอรับ”

สีหน้าของเฉิงฉือเคร่งขรึมลงไปอีกหลายส่วน

เขานึกถึงเรื่องที่ว่าเฉิงจิงผู้เป็นพี่ชายมานั่งอยู่ในตำแหน่งเจ้ากรมพิธีการ ที่ปรึกษาประจำพระที่นั่งเหวินหวาได้อย่างไรขึ้นมา!

หากมิได้คำเตือนล่วงหน้าของโจวเสาจิ่น พี่ชายใหญ่ต้องเข้าใจว่าหยวนเหวยชางจะสนับสนุนเขา และฝากความหวังไว้ที่หยวนเหวยชางเป็นแน่ แล้วสุดท้ายก็จะพ่ายแพ้ให้กับหวงหลี่ไปโดยไม่ได้ตั้งตัว

แต่ตอนนี้ เรื่องอื้อฉาวของการสอบขุนนางช่วงสารทฤดูประจำปีการสอบเจี๋ยอู่ถูกเปิดเผยออกมา อั้นโส่วอย่างใต้เท้ามู่ถูกจับกุม ทว่าเนื่องจากบุตรสาวคนโตของใต้เท้ามู่แต่งออกให้ตระกูลหลินที่หมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็กเร็วกว่ากำหนดโดยบังเอิญ ไม่เพียงตัวนางที่แคล้วคลาดจากหายนะ ด้วยเหตุนี้ยังทำให้ตระกูลหลินมีเหตุผลนำเงินไปไถ่ถอนตัวของฮูหยินมู่และคุณหนูรองกับคุณหนูสามของตระกูลมู่ออกมาได้อีกด้วย

นี่ก็เป็นเพียงความบังเอิญหนึ่งเท่านั้นจริงๆ หรือ

เช่นนั้นนี่ก็ออกจะบังเอิญเกินไปแล้วกระมัง!

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เฉิงฉือก็ยืนนิ่งต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

เขาสั่งการฉินจื่ออัน “ส่งฝานฉีกลับไป อย่าให้ฝานฉีรู้ว่าตัวเองเคยถูกจับตัวมาก่อน จากนั้นให้คนเฝ้าจับตาดูเขาเอาไว้ หากมีความเคลื่อนไหวอะไรก็ให้มาแจ้งข้า”

ฉินจื่ออันพยักหน้ารับ

เฉิงฉือออกจากทางเดินคับแคบของห้องลับไปอย่างรวดเร็ว

ฉินจื่ออันย่นคิ้วขึ้น กดปุ่มทางเชื่อมห้องลับ

เฉิงฉือเดินอย่างรีบร้อนไปตลอดทาง กระทั่งตอนที่เขาได้สติกลับมา ก็เดินมาถึงถนนใหญ่อันอึกทึกจอแจแล้ว

ไหวซานไล่ตามไปด้วยเหงื่อท่วมศีรษะ เอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “นายท่านสี่ ต้องการให้เรียกเกี้ยวมาให้ท่านหรือไม่ขอรับ”

ที่ผ่านมาเฉิงฉือไม่ชอบนั่งเกี้ยวของด้านนอก แต่ใครจะรู้ว่าครั้งนี้กลับกล่าวขึ้นว่า “เช่นนั้นเจ้าไปเรียกเกี้ยวมาหลังหนึ่ง พวกเราจะไปถนนผิงเฉียว”

ไหวซานไม่กล้ากล่าวอะไรมาก รีบไปว่าจ้างเกี้ยวตรงมุมถนนมาหลังหนึ่ง เดินตามเกี้ยวที่โยกไปโยกมาไปยังถนนผิงเฉียว

เนื่องจากวันงานแต่งของโจวชูจิ่นใกล้เข้ามาแล้ว โจวเจิ้นไม่อยู่บ้าน ส่วนหลี่ซื่อก็ไม่ค่อยรู้จักเพื่อนบ้านเก่าแก่ของตระกูลโจวสักเท่าไร ดังนั้นผู้ที่เฝ้าเวรยามอยู่หน้าประตูจึงเปลี่ยนเป็นหน้าที่ของหม่าชื่อผู้เป็นหลานชายของหม่าฟู่ซาน

เขารู้จักเฉิงฉือ

ดังนั้นตอนที่เขาเห็นเฉิงฉือเดินลงมาจากเกี้ยวรับจ้าง เขาก็ปากอ้าตาค้างไปกว่าครู่ใหญ่ถึงได้วิ่งเข้าไปหาอย่างรีบร้อน

“นายท่านสี่!” หม่าชื่อรีบทำความเคารพอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างนอบน้อมว่า “ท่านมาได้อย่างไรหรือขอรับ ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนกับฮูหยินกำลังหารือเรื่องงานแต่งของคุณหนูใหญ่อยู่ ท่านมาหาคุณหนูใหญ่หรือคุณหนูรองขอรับ…”

เฉิงฉือมองหม่าชื่อครั้งหนึ่ง เมื่อจำเขาได้แล้ว จึงกล่าวเสียงเคร่งว่า “ข้ามาหาคุณหนูรอง!”

“เช่นนั้นท่านไปรับน้ำชาที่ห้องรับรองก่อนนะขอรับ!” หม่าชื่อกล่าว พลางหันไปส่งสายตาให้บ่าวชายที่ตามมาด้วยครั้งหนึ่ง จากนั้นพาเฉิงฉือไปที่ห้องรับรองแขกอย่างกระตือรือร้น นำน้ำชาและของว่างมาขึ้นโต๊ะให้ด้วยตัวเอง

โจวเสาจิ่นได้ยินว่าเฉิงฉือมาหานาง จึงเกล้าผมใหม่แล้วรีบออกไปพบ

ยังไม่ทันที่เท้าจะได้ก้าวเข้าไปในห้องรับรองใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานแล้ว

“ท่านน้าฉือ ท่านมาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ” นางก้าวเข้ามาในห้องรับรองแขกด้วยฝีเท้าแผ่วเบา

ต้นไม้ดอกไม้ของเดือนสามชุ่มฉ่ำและเขียวชอุ่ม กิ่งก้านใบไม้ล้วนงอกงามอุดมสมบูรณ์ สะท้อนให้ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเขียวขจี

โจวเสาจิ่นสวมเสื้อกั๊กปี๋เจี่ยผ้าไหมหังโจวสีเหลืองลูกห่านไร้ลวดลาย กระโปรงจีบสีขาว ยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดของฤดูใบไม้ผลิ ประหนึ่งดอกไม้แห่งวสันตฤดูที่กำลังเบ่งบาน พัดพาเอาลมวสันต์อันบริสุทธิ์สดชื่นมาด้วยหลายส่วน

คนเช่นไรถึงจะแสดงได้อย่างบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้ข้อตำหนิได้เพียงนี้?

เฉิงฉือหายใจติดขัดเล็กน้อย

บางที…อาจเป็นตนที่เข้าใจผิด!

เขาขยับเข้าใกล้สองสามก้าว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน