ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 246

เฉิงฉือเข้าประตูบ้านมาด้วยสีหน้าดำคร่ำเครียด พบกับเจินจูที่เดินออกมาต้อนรับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความยินดี

เจินจูเห็นท่าทางของเฉิงฉือแล้ว ก็ตกใจจนต้องรีบเก็บความยินดีบนใบหน้ากลับมา ก้าวออกไปทักทายเขาอย่างนอบน้อมว่า “นายท่านสี่”

เฉิงฉือมองนางครั้งหนึ่งอย่างช่วยไม่ได้

นางตกใจจนตัวสั่น รีบกล่าวอธิบายว่า “นายท่านสี่ ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวว่าอีกไม่กี่วันจะตามนายหญิงผู้เฒ่าของจวนสี่ไปมอบสินเจ้าสาวให้คุณหนูใหญ่ตระกูลโจว จึงเลือกของเก่าแก่หลายชิ้นออกมาให้พวกข้าช่วยกันดูเจ้าค่ะ…”

เจินจูรู้สึกว่านำเรื่องนี้ขึ้นมาพูด อารมณ์ของเฉิงฉือน่าจะดีขึ้นมาบ้าง

เฉิงฉือชำเลืองมองนางอย่างเย็นชาครั้งหนึ่ง

เรื่องนี้ก็ต้องเอามาพูดด้วยหรือ

เขาตรงดิ่งกลับไปที่เรือนหลีอิน

จี๋อิ๋งกับหนานผิงกำลังสนทนากันอยู่ “วันนั้นเจ้าอยู่เวรแทนข้า พวกข้าจะไปกินเลี้ยงกันที่ถนนผิงเฉียว”

ชิงเฟิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินแล้วก็ถามเสียงอึงคะนึงขึ้นว่า “พี่สาวของคุณหนูรองจะออกเรือนหรือ” เขากล่าวน้ำลายสอว่า “วันนั้นข้าไม่มีเวร ข้าไปกับท่านด้วยได้หรือไม่”

เฉิงฉือได้ยินแล้วกรุ่นโกรธจิตใจไม่สงบ แต่ที่ผ่านมาเขาไม่แสดงออกทางสีหน้าท่าทาง จึงกล่าวกับชิงเฟิงเสียงอบอุ่นว่า “นำชาขาวที่คุณชายหกกู้ให้มาเมื่อหลายวันก่อนออกมาชงให้ที!”

ชิงเฟิงยิ้มตาหยีพลางขานตอบว่า “ขอรับ” แล้วรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วดุจควัน

นับตั้งแต่จี๋อิ๋งกลับมาอยู่ข้างกายเฉิงฉือ ก็ปฏิบัติกับเฉิงฉืออย่างพิถีพิถันมากขึ้นหลายส่วน บวกกับที่นางทั้งฉลาดและมีไหวพริบ จึงสังเกตเห็นอารมณ์ไม่ว่าจะเป็นโกรธหรือยินดีของเฉิงฉือได้ดีกว่าชิงเฟิงและหลั่งเย่ว์

นางทำความเคารพเฉิงฉืออย่างนอบน้อม แล้วก้มหน้าก้มตาถอยไปยืนอยู่ข้างๆ

เฉิงฉือเข้าไปในห้องหนังสือ

จี๋อิ๋งถอนใจอย่างโล่งอกไปครั้งหนึ่ง กระซิบถามไหวซานว่า “ผู้ใดทำให้เขาโกรธมาหรือ เหตุใดเขาถึงมีท่าทางควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้และอยากจะระเบิดออกมาเช่นนี้”

ไหวซานส่งสายตาเป็นสัญญาณเตือนนางครั้งหนึ่ง แล้วตามเข้าไปในห้องหนังสือ

ห้องหนังสือของเรือนหลีอินตกแต่งใหม่หลังจากที่เฉิงฉือย้ายเข้ามาอยู่ ห้องข้างขนาดสองห้องกั้นเชื่อมต่อกันด้วยฉากประตูกั้นห้อง แขวนเอาไว้ด้วยผ้าม่านผ้าไหมหังโจวสีเขียวนกแก้ว ช่องหน้าต่างฉลุลายน้ำแข็งแตกระแหงของห้องด้านในเป็นกระจกใส เปิดออกไปเป็นพุ่มต้นไผ่สีเขียวชอุ่ม

นกกระจอกหลายตัวส่งเสียงร้องจิ๊บๆ อยู่บนพื้น

เฉิงฉือปิดหน้าต่างดัง ปัง ทำให้ไหวซานที่เดินตามเข้ามาตกใจไม่น้อย

“สิบสามห้างส่งเงินมาให้หรือยัง” เฉิงฉือถาม

ไหวซานก้มหน้าลง กล่าว “ยังเหลือเวลาอีกสามวันกว่าจะถึงกำหนดขอรับ”

“ไปเร่งพวกเขาเสีย” เฉิงฉือกล่าว “พวกเขาจะรอให้ถึงกำหนดแล้วค่อยส่งเงินมาให้หรืออย่างไร”

ไหวซานขานรับคำว่า “ขอรับ” แล้วออกจากห้องหนังสือไปที่ห้องน้ำชา

ซางมามากำลังต้มชาอยู่ในห้องน้ำชา

นางเป็นคนจากบนเขาเมืองเฉียนซี จึงยังคงติดนิสัยต้มชาดื่ม

เห็นไหวซานเดินเข้ามา นางกล่าวยิ้มๆ ว่า “เจ้ามีเวลามานั่งในห้องน้ำชาได้อย่างไร”

ไหวซานไม่ตอบ เพียงกล่าวกับซางมามาว่า “เทให้ข้าจอกหนึ่ง เติมใบมะกอกให้ด้วย”

ซางมามาไปหาใบมะกอกในลิ้นชัก

ไหวซานนั่งลงบนตั่งข้างหน้าต่าง

หากไปเร่งเอาเงินจากสิบสามห้างอย่างที่นายท่านสี่สั่งจริงๆ คงทำให้คนของสิบสามห้างหัวเราะเยาะเป็นแน่

ไม่แน่ว่ายังทำให้พวกเขาเข้าใจว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นกับนายท่านสี่ถึงต้องรอใช้เงินจำนวนนี้!

เขาตัดสินใจจะรออีกสักประเดี๋ยวหากเฉิงฉือถามถึงอีกครั้ง เขาค่อยวิ่งไปหาสิบสามห้างก็ยังไม่สาย

ส่วนเฉิงฉือเมื่อกล่าวออกไปเช่นนั้นก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา

ตั้งแต่เมื่อใดกันที่เขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้เช่นนี้

ราวกับว่ามองอะไรก็ไม่เข้าตาไปหมด

เขานั่งลงดื่มชาไปจอกหนึ่ง อารมณ์ก็ค่อยๆ สงบลงมา

ท่าทางของโจวเสาจิ่น เห็นได้ชัดว่ามีความยากลำบากที่จะกล่าวอธิบายออกมา

หากนางเจตนาจะหลอกตนจริงๆ ก็น่าจะแสร้งทำตาใสซื่อเป็นผู้บริสุทธิ์ต่อไป หรือไม่ก็อาจจะแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลยจนกว่าจะถูกเขาเปิดโปง…แต่นางกลับเลือกที่จะเงียบ

บางครั้ง ความเงียบก็เป็นคำตอบประเภทหนึ่ง

นอกจากนี้ตอนนั้นพวกเขาอยู่ที่ถนนผิงเฉียว หลี่ซื่อผู้เป็นมารดาเลี้ยงและฮูหยินใหญ่เหมี่ยนผู้เป็นป้าของนางต่างอยู่ด้วย รวมถึงพ่อบ้านที่ชื่อหม่าฟู่ซานผู้นั้นก็อยู่ด้วย หากมีเจตนา ทุกการกระทำของพวกเขาล้วนปิดบังพวกเขาเอาไว้ไม่ได้

เขานึกถึงท่าทีของโจวเสาจิ่นตอนที่พูดถึงเรื่องการแก่งแย่งตำแหน่งเจ้ากรมพิธีการระหว่างเฉิงจิงและหวงหลี่ขึ้นมา…บางที จริงๆ แล้วนางไม่ได้ลังเลที่จะบอก อยากจะบอกเขาทว่าก็กลัวผลของมันหลังจากที่บอกเขาแล้วด้วยเช่นกัน ดังนั้นตอนที่เขาพูดว่าต้องการขอบคุณนางนัยน์ตาของนางจึงมีความอึดอัดใจสายหนึ่งวาบผ่าน…

เฉิงฉือกระโดดตัวโหยงลุกขึ้นยืนในทันที

เหตุใดเขาถึงได้เขลาเช่นนี้!

เด็กผู้นั้นเดิมทีก็เป็นคนขลาดกลัวประหนึ่งหนูอยู่แล้ว ถึงแม้จะเชื่อมั่นในตัวเขาแต่ก็หวาดกลัวเขาเช่นกัน นี่อาจมิใช่เหตุผลว่ากลัวเขาไม่เชื่อนาง การที่เขาจ้องนางอย่างโมโหเช่นนั้น นอกจากว่าเขาทำให้นางตกใจกลัวแล้วจะเป็นอะไรไปได้!

“ไหวซานๆ!” เขาก้าวยาวๆ ไปที่หน้าประตู พลางตะโกนเรียกเสียงดังไปด้วย

ไหวซานเพิ่งจะยกจอกชาขึ้น ได้ยินเสียงแล้วยังไม่ทันจะได้ดื่มชาสักอึกก็ต้องวางจอกชาลง รีบวิ่งออกจากห้องน้ำชาไป

แต่เมื่อเฉิงฉือเห็นใบหน้าไร้ความรู้สึกของไหวซานนั่นแล้ว ก็ตระหนักได้ถึงความไม่เหมาะสม

โจวเสาจิ่นเป็นคุณหนูที่ได้รับการเลี้ยงดูอยู่ในห้องหอของตระกูลใหญ่ ไม่ว่าจะทำหน้าที่ส่งสารหรือทำเรื่องอื่นๆ ไหวซานก็ไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไร

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน