ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 272

ภายในเรือนหานปี้ซาน ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกำลังถามฉินโส่วเยวด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวดว่า “เจ้าบอกว่าครั้งนี้โหย่วอี๋กลับมาพร้อมกับเจียซ่านด้วยอย่างนั้นหรือ”

โหย่วอี๋คืออีกชื่อหนึ่งของเฉิงสือคุณชายใหญ่ของจวนรอง

ฉินโส่วเยวกล่าว “เห็นบอกว่าเป็นท่านผู้นำตระกูลจวนรองเขียนจดหมายไปแจ้ง ให้เขากลับมาเตรียมตัวสำหรับการสอบขุนนางช่วงวสันตฤดูของปีหน้าขอรับ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวแสยะยิ้มเย็น พลางกล่าว “ข้ารอคอยให้จวนรองได้มีจิ้นซื่อสักคน ถึงเวลานั้นพวกเขาก็จะได้รับรู้รสชาติความเจ็บปวดที่ข้าเคยลิ้มรสในปีนั้น”

ฉินโส่วเยวก้มศีรษะลงเล็กน้อย ไม่กล้าตอบอะไร

แน่นอนว่าฮูหยินผู้เฒ่ากัวไม่ได้คาดหวังให้ฉินโส่วเยวกล่าวคำพูดอะไรที่เหมือนกับนางออกมา ถามขึ้นว่า “เจียซ่านจะมาถึงบ้านเมื่อใด”

ฉินโส่วเยวเงยหน้าขึ้นกล่าวยิ้มๆ ว่า “อย่างมากสุดก็อีกสี่ถึงห้าวันขอรับ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวพยักหน้า นัยน์ตามีแววยินดีอยู่หลายส่วน เอ่ยขึ้นว่า “แม่ของเขาไม่อยู่บ้าน ทางด้านเรือนตัวจย้าจึงต้องรบกวนเจ้าช่วยดูให้มากสักหน่อยแล้ว”

เรือนตัวจย้าเป็นสถานที่พักอาศัยของเฉิงสวี่ ว่างมาเกือบจะสองปีแล้ว วันนี้เขากลับมาจากจิงเฉิง ถึงแม้ที่นั่นจะมีคนไปทำความสะอาดอยู่บ่อยๆ แต่ก็ขาดบรรยากาศของการมีคนพักอยู่ไปไม่น้อย ตามความหมายของฮูหยินผู้เฒ่ากัวก็คือ นอกจากตกแต่งใหม่ตามแบบที่เป็นที่นิยมในช่วงนี้แล้ว ยังต้องให้พวกบ่าวรับใช้ย้ายเข้าไปอยู่ก่อนด้วย

ฉินโส่วเยวกล่าวยิ้มๆ ว่า “ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวหนักไปแล้ว เพียงแต่ว่านายท่านสี่บอกว่า ให้คุณชายใหญ่เข้าไปอยู่ที่เจ่าหยวน บอกว่าที่นั่นเงียบสงบ เหมาะสำหรับให้คุณชายใหญ่ได้อ่านตำราพอดีขอรับ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวตะลึงงัน จากนั้นกล่าวยิ้มๆ อย่างโล่งใจว่า “คิดไม่ถึงว่าเขาก็สนใจเรื่องพวกนี้ด้วย เห็นได้ชัดว่าต้องการสอนหนังสือเจียซ่านจริงๆ” กล่าวจบก็ถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง “ข้าอยากให้เขากับเจียซ่านใกล้ชิดกันมากขึ้นมาโดยตลอด แต่เขาก็เย็นชานิ่งเฉยตลอดมา คิดไม่ถึงว่าตอนนี้กลับเสมือนกับว่าอยู่ๆ ก็คิดได้แล้วอย่างไรอย่างนั้น แต่จะดีจะร้ายก็ทำให้ข้าเหมือนได้ยกก้อนหินออกจากอกเสียที”

ฉินโส่วเยวกล่าวยิ้มๆ ว่า “นายท่านสี่เป็นคนที่ข้างนอกดูเย็นชาแต่ข้างในอบอุ่นนัก มิใช่ว่าเขาไม่สนใจคุณชายใหญ่ เพียงแต่ว่าไม่ใช่คนที่ชอบถามไถ่สารทุกข์สุกดิบเหมือนผู้อื่นก็เท่านั้นขอรับ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวพยักหน้ายิ้มๆ พลางกล่าว “เรื่องให้เจียซ่านย้ายไปอยู่ที่เจ่าหยวนนั้น เป็นจื่ออันหรือจื่อผิงที่เป็นคนมาบอกเจ้าหรือ เช่นนั้นเรื่องทางด้านเจ่าหยวนข้าไม่ยุ่งแล้วก็แล้วกัน รบกวนพวกเจ้าช่วยใส่ใจด้วยแล้ว”

“ท่านวางใจเถิดขอรับ!” ฉินโส่วเยวกล่าว “เป็นจื่อผิงที่มาบอกข้า แม้นจะบอกว่าให้คุณชายพักอยู่ที่เจ่าหยวน แต่ก็ไม่อาจปล่อยให้คุณชายใหญ่อยู่ที่เจ่าหยวนเพียงลำพัง ข้าเองก็จะตามไปด้วย หากทางด้านนี้ฮูหยินผู้เฒ่ามีเรื่องอะไร ก็ให้คนนำความไปบอกข้าได้ จื่อผิงจะรั้งอยู่ที่นี่ขอรับ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวตกตะลึงไปอีกครั้งหนึ่ง กล่าวยิ้มๆ ว่า “นี่ก็เป็นการจัดเตรียมของเจ้าสี่หรือ”

ฉินโส่วเยวกล่าวยิ้มๆ ว่า “ใช่แล้วขอรับ! นายท่านสี่บอกว่าถือโอกาสนี้ดูว่าจะเป็นจื่ออันหรือว่าจื่อผิงที่เหมาะสมจะทำหน้าที่เป็นพ่อบ้านใหญ่ของตระกูลฉินมากกว่า”

“เจ้าเด็กคนนี้” ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวยิ้มๆ “เลอะเลือนแล้วกระมัง ต่อไปเป็นเจียซ่านที่จะมาเป็นหัวหน้าตระกูล พ่อบ้านใหญ่ของตระกูลฉิน ต้องเข้ากันได้กับเจียซ่านถึงจะถูก ในเมื่อเขามีใจจะให้จื่อผิงหรือไม่ก็จื่ออันรั้งอยู่ที่บ้าน ก็ควรจะจัดให้พวกเขาไปรับใช้ที่เจ่าหยวนถึงจะถูก เหตุใดถึงกลับกัน ส่งเจ้าไปเจ่าหยวน แล้วให้จื่อผิงรั้งอยู่ที่นี่เล่า”

ฉินโส่วเยวกล่าวยิ้มๆ ว่า “นายท่านสี่อาจจะยังเป็นกังวลในความสามารถของจื่อผิงหรือไม่ก็ของจื่ออันอยู่ ก็เลยยังไม่ทันคิดถึงเรื่องที่ว่าจะเข้ากันได้กับคุณชายใหญ่หรือไม่ขอรับ”

“ก็จริง!” ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวยิ้มๆ “ตระกูลฉินจงรักภักดีและทำเพื่อจวนหลักของพวกข้ามาโดยตลอด ข้าจึงไม่กังวลเรื่องที่ว่าจื่อผิงหรือจื่ออันกับเจียซ่านของพวกข้าจะเข้ากันได้หรือไม่ ใช้โอกาสระหว่างที่คนแก่อย่างพวกเราสองคนยังมีชีวิตอยู่นี้ให้พวกเขาทั้งสองได้ฝึกฝนไปก่อนก็ดีเหมือนกัน”

ฉินโส่วเยวรีบกล่าวยิ้มๆ ว่า “ดูคำพูดของท่านสิขอรับ บ่าวจะเทียบกับฮูหยินผู้เฒ่าได้อย่างไร…”

“พอแล้วๆ เจ้าก็อย่ามาพูดถ่อมตัวต่อหน้าข้าเลย” ไม่รอให้เขาได้กล่าวจบ ฮูหยินผู้เฒ่ากัวก็ตัดบทคำพูดของเขาเสียก่อน เอ่ยยิ้มๆ ว่า “เจ้าเองก็อายุหกสิบกว่าแล้ว มีเรื่องอะไรก็มอบหมายให้คนใต้บังคับบัญชาไปทำให้ก็พอ ตัวเองต้องพักผ่อนให้มากถึงจะถูก”

“ขอบคุณฮูหยินผู้เฒ่ามากขอรับ!” ฉินโส่วเยวกล่าวขอบคุณอย่างถ่อมตัวครู่หนึ่ง ถึงได้กล่าวอำลาฮูหยินผู้เฒ่ากัว แล้วไปจัดการเรื่องไปเจ่าหยวน

โจวเสาจิ่นได้ข่าวแล้วก็เบิกบานด้วยความยินดีอย่างห้ามไม่อยู่

นางรู้อยู่แล้วว่า เมื่อท่านน้าฉือรู้ว่านางไม่ชอบเฉิงสวี่ ย่อมไม่มีทางที่จะไม่ทำอะไรเลยสักนิดอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม การส่งเฉิงสวี่ไปอยู่เจ่าหยวน ไกลจากที่นี่ไม่น้อย…ช่างดียิ่งนัก!

นางวางพู่กันวาดภาพในมือลง ตั้งศอกขึ้นมือเท้าคางนั่งใจลอยขึ้นมา

เมื่อไรท่านน้าฉือจะกลับมานะ

ตกลงเขาไปทำอะไรกันแน่

ไม่รู้ว่ามีอันตรายหรือไม่

นางมีเรื่องมากมายอยากคุยกับเขา

ไม่ว่าเขาจะเดินทางโดยเรือหรือม้าล้วนมีอันตราย เมื่อกลับมาแล้วนางควรจะเกลี้ยกล่อมเขาให้ต่อไปเดินทางให้น้อยลงดีหรือไม่นะ…

ขณะที่โจวเสาจิ่นคิดเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น ทันใดนั้นก็มีเสียงของฮูหยินผู้เฒ่ากัวดังขึ้นมาจากด้านหลัง “ภาพของเจ้าภาพนี้คือ…ภาพองค์กวนอิม เจ้าเตรียมจะปักภาพองค์กวนอิมหรือ”

โดยไม่ทันได้ตั้งตัว โจวเสาจิ่นจึงสะดุ้งตกใจไปครั้งใหญ่

นางรีบยืนขึ้น ร้องขึ้นเสียงหนึ่งว่า “ฮูหยินผู้เฒ่า”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน