ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 276

เมื่อสุนัขกับนกแยกกันแล้ว ในที่สุดเรือนฝูชุ่ยก็สงบขึ้นมา

โจวเสาจิ่นโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง บังเกิดความกลัวว่าเสียงดังจอแจนี้จะรบกวนฮูหยินผู้เฒ่ากัว รินน้ำชาให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวด้วยตัวเอง แล้วรั้งให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวอยู่รับมื้อเย็นด้วย

ความจริงแล้วฮูหยินผู้เฒ่ากัวชื่นชอบบรรยากาศของเรือนฝูชุ่ยเป็นอย่างมาก แต่กล่าวยิ้มๆ ว่า “น้าฉือของเจ้ากลับมาแล้ว ข้าจะจัดอาหารเลี้ยงต้อนรับเขา พวกเราไปกินข้าวที่เรือนหลักก็แล้วกัน”

ช่วงนี้นอกจากมื้อเช้าแล้ว มื้อเที่ยงและมื้อเย็นโจวเสาจิ่นล้วนรับประทานเป็นเพื่อนฮูหยินผู้เฒ่ากัวทุกมื้อ ได้ยินเช่นนั้นแล้วก็อดหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้ รู้สึกว่าตัวเองเพิ่งรับของขวัญของท่านน้าฉือมา แต่กลับลืมท่านน้าฉือไปเสียแล้ว

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเห็นท่าทางของนางแล้ว ก็พอจะเดาออกอยู่หลายส่วน กล่าวยิ้มๆ ว่า “เจ้ากับน้าฉือของเจ้าต่างกันอยู่หนึ่งรุ่น บางเรื่องจึงคิดไม่ถึงก็เป็นเรื่องธรรมดา”

ตอนนี้ดวงหน้าของโจวเสาจิ่นยิ่งแดงเรื่อมากขึ้น

ฮูหยินผู้เฒ่ากับท่านน้าฉือใจดีกับนางมาตลอด แต่นางกลับเอาแต่ใจตัวเอง ไม่ได้มองท่านน้าฉือเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องให้ความเคารพ นิสัยเสียข้อนี้ต้องแก้ไขให้ได้ถึงจะถูก

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหัวเราะร่า ถามโจวเสาจิ่นถึงเรื่องของเรือนฝูชุ่ยขึ้นมา

โจวเสาจิ่นถึงได้นึกถึงคำวิจารณ์ที่เฉิงอี้พูดถึงเรื่องที่นายท่านใหญ่เฉิงเวิ่นของจวนห้าเลี้ยงสตรีไว้ข้างนอกขึ้นมา นางร้อง “ไอ้โหยว” คำหนึ่ง แล้วรีบเล่าเรื่องนี้ให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวฟัง

สีหน้าของฮูหยินผู้เฒ่ากัวเคร่งขรึมขึ้นมา

เฉิงอี้ถึงกับล่อลวงจี๋อิ๋ง ยังจะมีอะไรให้ต้องพูดอีก

ตอนนั้นฮูหยินผู้เฒ่ากัวไม่ได้สอบถามรายละเอียดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เมื่อก่อนนางคิดว่าเรื่องที่เฉิงเวิ่นเลี้ยงสตรีไว้ข้างนอกนั้นอาจจะกระทบถึงจวนห้า กระทบถึงเฉิงนั่ว แต่ดูจากตอนนี้แล้ว ความรุนแรงของเรื่องนี้ส่งผลกระทบไปไกลกว่าที่นางคิดเอาไว้เสียอีก

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวครุ่นคิดครู่หนึ่ง กล่าวขึ้นว่า “เจ้าได้บอกเรื่องนี้กับน้าฉือของเจ้าหรือยัง”

โจวเสาจิ่นหน้าร้อนผะผ่าว

ตอนที่นางพบท่านน้าฉือนั้นดันลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

“ยังเจ้าค่ะ” นางพึมพำกล่าวแก้ตัวให้ตัวเอง “ตอนนั้นท่านน้าฉือมีธุระกำลังยุ่งอยู่…”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวทราบดีว่าบุตรชายคนเล็กของตัวเองผู้นี้เวลายุ่งขึ้นมาจะไร้ความรู้สึก ไม่สนใจผู้ใดทั้งนั้น จึงเข้าใจว่าโจวเสาจิ่นไปเจอคำปฏิเสธของเขามา เลยรู้สึกอับอาย นางกล่าวปลอบใจโจวเสาจิ่นว่า “ไม่เป็นไรๆ น้าฉือของเจ้าก็นิสัยเช่นนี้ ต่อไปเจ้ามีเรื่องอะไรก็มาบอกข้าได้ เหมือนอย่างครั้งนี้ก็ทำได้ดี เรื่องนี้หากเป็นผู้อื่นอาจมองว่าเป็นเรื่องเล็ก แต่รังมดเพียงรังเดียว ก็ทำให้เขื่อนหลายพันหลี่พังทลายลงได้” ขณะที่กล่าว ฮูหยินผู้เฒ่ากัวดึงมือของโจวเสาจิ่นมาตบเบาๆ อย่างรักใคร่ กล่าวชมว่า “เจ้ามองเห็นต้นตอของเรื่องราวได้ ดีมากๆ”

ได้รับคำชมชมว่า ‘ดีมาก’ ติดๆ กันไปสองครั้ง ทำให้โจวเสาจิ่นขัดเขินจนยิ้มไม่หุบ ได้แต่กล่าวเชิญให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวจิบชาด้วยเสียงเบา

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวยิ้มตาหยีพร้อมกับยกจอกชาขึ้นจิบครั้งหนึ่ง จากนั้นถอนหายใจกล่าวขึ้นว่า “เกรงว่าน้าฉือของเจ้าคงทราบเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ให้จี๋อิ๋งไปอยู่ที่เจ่าหยวน…ก่อนหน้านี้ข้ายังคิดว่าน้าฉือของเจ้าเข้มงวดกับเจียซ่านมากไป แต่ดูจากตอนนี้แล้วถือว่าทำถูกต้องที่สุดแล้ว บรรดาคุณชายของตระกูลเฉิงรุ่นนี้ ต้องได้รับการอบรมแก้ไขกันบ้าง”

โจวเสาจิ่นตะลึงงัน

สาเหตุที่ท่านน้าฉือให้เฉิงสวี่ไปอยู่ที่เจ่าหยวน เป็นอย่างที่ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวมาข้อนี้จริงๆ หรือ

เมื่อความคิดนี้วาบผ่าน ในใจของนางก็สับสนวุ่นวายไปหมด ถัดจากนั้นไม่ว่าฮูหยินผู้เฒ่ากัวจะพูดอะไร หรือนางตอบไปว่าอย่างไรบ้างนั้น นางล้วนจำไม่ได้ จนกระทั่งฮูหยินผู้เฒ่ากัวให้สาวใช้เด็กไปแจ้งเฉิงฉือ ให้เฉิงฉืออย่าออกไปไหนช่วงค่ำ ให้เขาอยู่กินอาหารค่ำที่บ้าน นางถึงได้สติกลับคืนมา

ทว่าสาวใช้เด็กลับมารายงานว่า “นายท่านสี่กล่าวว่า ในเมื่อคุณหนูรองรั้งให้ฮูหยินผู้เฒ่าอยู่ที่เรือนฝูชุ่ยแล้ว เช่นนั้นก็ให้จัดมื้อค่ำที่เรือนฝูชุ่ยเลยก็แล้วกัน เขาจะได้มาดูด้วยพอดีเจ้าค่ะ”

นับตั้งแต่โจวเสาจิ่นย้ายเข้ามาที่เรือนฝูชุ่ย เฉิงฉือยังไม่เคยมาเลยสักครั้ง

เนื่องจากเป็นเขาที่พาคนมาอาศัยอยู่ที่จวนหลัก ด้วยนิสัยของเขาแล้ว อย่างไรก็ต้องมาดูสักหน่อย

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวพยักหน้ายิ้มๆ สั่งการลงไป

ชุนหว่านและอีกหลายคนพลันยุ่งขึ้นมา

จนกระทั่งเฉิงฉือมาถึง ประตูห้องโถงรับรองของเรือนฝูชุ่ยเปิดออกกว้าง ตรงมุมห้องวางต้นดอกฉาไห่ความสูงเท่าคนเอาไว้ โต๊ะอาหารจัดเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตะเกียบก็จัดวางเอาไว้บนโต๊ะแล้ว อยู่ในสภาพที่จัดเตรียมเอาไว้อย่างประณีตรอให้คนมาเริ่มรับประทานเท่านั้น

เฉิงฉือมองแล้วก็พึงพอใจขึ้นมาหลายส่วน

กระทั่งล้างมือและรับมื้ออาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็ยิ่งพึงพอใจมากขึ้น

ถึงแม้ล้วนเป็นอาหารรสจืดตามแบบฉบับของหังโจว ทว่าคนครัวกลับทำออกมาอย่างตั้งใจ รสชาติจึงดียิ่ง

เฉิงฉือตกรางวัลให้คนครัว

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเห็นแล้วก็มีความสุขยิ่ง กล่าวกับโจวเสาจิ่นยิ้มๆ ว่า “น้าฉือของเจ้าไม่ได้อารมณ์ดีเช่นนี้มาหลายปีแล้ว เห็นได้ชัดว่าน้าฉือของเจ้าออกจากบ้านในครั้งนี้เรื่องราวต่างๆ ล้วนราบรื่น”

ในใจของโจวเสาจิ่นยังพะวงถึงสาเหตุที่เฉิงสวี่ไปอ่านตำราเตรียมสอบอยู่ที่เจ่าหยวนอยู่ ได้ยินแล้วก็ได้แต่ฝืนยิ้มออกมาเท่านั้น

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวมองไม่ออก ทว่าเฉิงฉือกลับมองเห็นอย่างชัดเจน

เด็กผู้นี้เป็นอะไรไปอีกแล้ว

ตอนไปหาเขาที่เรือนหลีอินยังร่าเริงอยู่เลย เหตุใดเพียงพริบตาเดียวก็ไม่สบายใจขึ้นมาเสียแล้ว

หรือว่ามารดาจะพูดอะไรกับนาง

เฉิงฉือลุกขึ้นมาเงียบๆ เดินไปที่โถงทางเดิน กล่าวขึ้นว่า “ดอกโบตั๋นหลายต้นนี้ปลูกได้ไม่เลว ลูกนกของข้าถือว่าส่งมาให้ถูกคนแล้ว!”

โจวเสาจิ่นรีบตามออกไป กล่าวขึ้นว่า “ท่านน้าฉือชอบหรือเจ้าคะ ในเรือนดอกไม้ของข้ายังมีอีกหลายต้น ประเดี๋ยวข้าให้บ่าวนำไปส่งให้ท่านที่เรือนดีหรือไม่”

“ไม่ต้อง” เฉิงฉือกล่าวยิ้มๆ “ข้าเดินทางไปโน่นไปนี่ ไม่ค่อยได้อยู่บ้าน เอาดอกไม้ดีๆ ไปปลูกในที่ที่ไม่ค่อยมีคนอยู่รังแต่จะทำให้มันเหี่ยวเฉาเร็วขึ้น”

นั่นก็จริง

ไม่อย่างนั้นคนจะกล่าวกันว่ามีแต่คนว่างงานเท่านั้นถึงจะปลูกดอกไม้ไปทำไมกัน

ดอกไม้ที่อยู่ห่างจากคนก็มักจะขาดชีวิตชีวา

ดังนั้นจึงต้องการให้มีคนคอยอยู่ดูด้วย

แต่นี่นับเป็นครั้งแรกที่เฉิงฉือถูกใจของของโจวเสาจิ่น โจวเสาจิ่นคิดว่าไม่ว่าอย่างไรก็ต้องทำให้เฉิงฉือรับเอาไว้ให้ได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน