ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 28

เฉิงสวี่ข่มเหงนาง นางรังเกียจเฉิงสวี่ แต่พวกเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่เคยพบหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น นางจึงเพียงรังเกียจก็เท่านั้น

แต่กับเฉิงลู่นั้นไม่เหมือนกัน หลังจากที่เขาให้คำปฏิญาณและคำมั่นสัญญาเช่นนั้นแก่นางแล้ว แต่ในขณะที่นางตกอยู่ในสถานการณ์แห่งความเป็นความตายนั้น เขากลับสามารถมองดูอยู่แต่กลับทำเป็นไม่เห็นคำอ้อนวอนขอความช่วยเหลือของนาง ยืนกอดอกดูโดยไม่ยื่นความช่วยเหลือมาให้ นี่อาจเป็นหนึ่งในเหตุผลสำคัญที่นางไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะต้านทานเฉิงสวี่ได้อีก

ทุกครั้งที่นางนึกขึ้นมาได้ก็จะรู้สึกเกลียดจนอยากดื่มเลือดกินเนื้อของเขา…นั่นเป็นอารมณ์ความรู้สึกประเภทที่มากยิ่งกว่าความเกลียดชังเสียอีก ยังมีความรู้สึกเสียใจที่ตนเองนั้นมีตาแต่หามีแววไม่ ความรู้สึกสงสัยต่องานแต่งงานที่ถูกทำลายไปตอนนั้น…ทั้งหมดนี้ล้วนมาไกลเกินกว่าตัวเรื่องของมันเองไปมากโข

เรื่องทั้งหมดนี้ล้วนยังไม่เกิดขึ้นในชีวิตตอนนี้ จากที่มีบทเรียนมาแล้วจากกรณีของหยวนซื่อ นางเข้าใจว่านางสามารถสงบนิ่งอยู่ได้ยามต้องเผชิญหน้ากับทุกเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในชาติก่อน แต่เมื่อนางได้เผชิญหน้ากับเฉิงสวี่แล้ว นางถึงตระหนักได้ว่าตนเองนั้นยังห่างไกลจากคำว่าสงบนิ่งที่อยู่ในจินตนาการนั้นอยู่อีกมากโข

เช่นนั้นถ้าหากว่านางได้พบกับเฉิงลู่ นางจะสามารถควบคุมอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองได้หรือไม่

หรือยังจะหากรรไกลสักเล่มมาแทงเขาอีกครั้ง?

ครั้งนี้ นางจะไม่ใช้กรรไกรอีกแล้วอย่างแน่นอน ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหากริชสักเล่มหนึ่ง

โจวเสาจิ่นครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อยอย่างไร้ซึ่งข้อจำกัด เดินไปเรือนเจียซู่ด้วยความเงียบไปตลอดทาง ซือเซียงอยากจะเอ่ยคำกับนางแต่ก็ยั้งเอาไว้หลายครั้งแล้วแต่นางกลับไม่รู้สึกตัว

จนกระทั่งถึงเรือนเจียซู่ ฮูหยินผู้เฒ่ากวนกำลังรอนางอยู่

“รีบเล่าเรื่องที่เจ้าไปคัดลอกพระธรรมเถอะ” ฮูหยินผู้เฒ่าจับมือของโจวเสาจิ่นเอาไว้พลางกล่าวอย่างเป็นกังวล “ฮูหยินผู้เฒ่ากัวได้กล่าวอะไรหรือไม่”

“ไม่มีเจ้าค่ะ” โจวเสาจิ่นยิ้มอย่างอ่อนหวานต่อหน้าท่านยายครั้งหนึ่ง พลางกล่าว “ทุกคนล้วนดีกับข้ายิ่งนักเจ้าค่ะ”

นางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่เรือนหลักให้ฮูหยินผู้เฒ่ากวนฟังเรื่องแล้วเรื่องเล่า รวมถึงเรื่องที่หลงทางอยู่ในป่าไผ่ แม้แต่เรื่องที่พบกับเฉิงสวี่ก็ด้วย

เฉิงสวี่กล่าวได้ถูกต้อง หากเขาสามารถรู้เรื่องที่นางประสบมาในป่าไผ่ คนอื่นก็ย่อมรู้ได้เช่นเดียวกัน ถึงเวลานั้นแทนที่จะให้คนสงสัย ไม่สู้นางพูดออกมาด้วยตนเองตั้งแต่ต้นเลยจะดีเสียกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องรับการข่มขู่จากเฉิงสวี่อีก อย่างไรก็ตาม นางก็มีสติมากขึ้นและไม่เอ่ยถึงเรื่องที่เฉิงสวี่ได้ข่มขู่นางเอาไว้เรื่องนั้น แต่ก็ไม่ใช่เพราะนางอยากจะช่วยเก็บรักษาความลับแทนจวนหลัก แต่เป็นเพราะนางรู้สึกว่าในชาติก่อนต่อให้นางไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย ก็ไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับจวนสี่ เช่นนั้นในชีวิตนี้ ทำไมนางต้องทำเรื่องที่ไม่จำเป็น แล้วกวนให้จวนสี่ไม่สงบสุขด้วย

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนกลับไม่ได้พูดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องที่นางหลงทางอยู่ในป่าไผ่ ในทางตรงกันข้ามกลับแปลกใจว่าทำไมนางถึงได้เจอกับเฉิงสวี่ในป่าไผ่ได้ “ทำไมเขาถึงไปเล่นซนอยู่ในป่าไผ่ได้?”

จริงด้วย ทำไมเขาถึงไปเล่นซนอยู่ในป่าไผ่ได้!

ก่อนหน้านี้โจวเสาจิ่นไม่ได้นึกถึงปัญหาข้อนี้ แต่พอฮูหยินผู้เฒ่ากวนพูดขึ้นมาในเวลานี้ นางถึงได้ตระหนักขึ้นมาได้ในทันที

เห็นได้ชัดว่าเขาอยู่ในป่าไผ่เพื่อแอบฟังที่ฮูหยินผู้เฒ่ากัวสนทนากับพ่อบ้านใหญ่ฉิน ยังจะมาป่วนหาว่าตนเองนั้นแอบฟัง และยังข่มขู่ตนเองว่าห้ามพูดเรื่องนี้ออกไป…มีความเห็นว่าเฉิงสวี่ผู้นี้ก็ไม่ต่างจากเฉิงลู่ กล่าวแต่เรื่องไร้สาระ และก็ไม่ใช่คนดีอะไร

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนบอกกับนางอีกครั้งว่า “ต่อไปต้องระมัดระวัง หากว่าอยากจะไปที่ไหนเพื่อเดินเล่นผ่อนคลาย ก็ให้เรียกเสี่ยวถาน สาวใช้ที่จวนหลักจัดเตรียมเอาไว้ให้ติดตามไปด้วย อย่าเดินสะเปะสะปะคนเดียวอีกเด็ดขาด”

เห็นได้ชัดว่าเรื่องป่าไผ่นี้ก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไร!

โจวเสาจิ่นน้อมรับคำสอนอย่างนอบน้อม ทั้งยังถากถางเฉิงสวี่อยู่ในใจไปอีกรอบหนึ่ง

กระทั่งกลับถึงเรือนหว่านเซียง นางรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

หากว่าเฉิงสวี่มาดักนางระหว่างทางที่นางเดินไปจวนหลักทุกวันแล้วล่ะก็ นางควรจะทำอย่างไรดี?

หรือจะไม่ไปคัดลอกพระธรรมที่จวนหลักแล้ว?

แต่จะหาอะไรมาเป็นข้ออ้างดีล่ะ?

ไม่สบาย? แต่นางเพิ่งจะหายป่วย ยิ่งไปกว่านั้นฝีมือการรักษาของโจวเหนียงจื่อนั้นเลื่องลือนัก และนางก็ไม่ได้มีฝืมือเท่าพี่สาวด้วย…บอกว่าสุขภาพของตนเองรับไม่ไหว? แต่ว่าเรื่องคัดลอกพระธรรมนี้เป็นนางเองที่รับปากมาตั้งแต่ต้น ยิ่งไปกว่านั้นข้ออ้างนี้จะทำให้ท่านยายกังวลใจได้ง่ายอีกด้วย

นางนอนพลิกตัวไปมากว่าครึ่งค่อนคืนแล้วก็ยังนอนไม่หลับ กระทั่งตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของวันถัดมา ขอบตาดำคล้ำเล็กน้อย

โจวชูจิ่นเข้าใจว่านางเป็นกังวลเรื่องคัดลอกพระธรรม จึงปลอบใจนางว่า “ไม่เป็นไร เจ้ายังเด็ก ถึงแม้ว่าจะมีส่วนไหนที่คัดได้ไม่ดี แต่คนเช่นฮูหยินผู้เฒ่ากัวย่อมไม่ตำหนิเจ้าอย่างแน่นอน เจ้าเพียงตั้งใจทำให้ดีที่สุดก็พอแล้ว อีกทั้งก็ไม่ได้กำหนดวันส่งพระธรรมด้วย!”

โจวเสาจิ่นฟังแล้วดวงตาสว่างวาบขึ้น

ไม่สู้บอกว่าตนเองกลัวว่าจะทำให้การเรียนล่าช้า จากนั้นก็กำหนดวันส่งพระธรรมให้เรียบร้อย อย่างเลวร้ายที่สุด ตนเองก็แค่เอามาคัดลอกให้มากหน่อยในตอนกลางคืน จะได้คัดพระธรรมเสร็จเร็วขึ้นอีกหน่อย

นางรู้สึกว่าความคิดนี้ไม่เลวนัก ตอนที่เฉินต้าเหนียงสอนหนังสืออยู่ นางก็ครุ่นคิดถึงเรื่องนี้อย่างละเอียด และหลายครั้งที่ใจลอย ก็จะถูกเฉินต้าเหนียงเรียกให้ลุกขึ้นมาแล้วถามคำถามนาง โชคดีที่นางเคยเรียนมาแล้วอย่างจริงจังในชาติก่อน เวลาตอบคำถามจึงถือได้ว่าตอบได้มีแบบมีแผน เฉินต้าเหนียงจำต้องให้นางฝึกคัดลายมือไปอย่างแนบเนียน แล้วสอนเฉิงเจียไปตามลำพัง เฉิงเจียที่โกรธจัดนั้นจ้องมองโจวเสาจิ่นไม่วางตา

โจวเสาจิ่นจำต้องแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

ไม่ง่ายเลยกว่าจะรอจนถึงเวลาเลิกเรียนได้ เฉิงเจียรีบวิ่งมาในทันใด ชี้นางเอาไว้แล้วกล่าวว่า “เสาจิ่น เจ้าทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร ทำไมถึงปล่อยให้ข้าเผชิญกับเฉินต้าเหนียงเพียงคนเดียว”

“เรื่องพวกนี้ข้าเคยเรียนมาก่อนหมดแล้ว!” ชีวิตในครั้งนี้ โจวเสาจิ่นตัดสินใจว่าจะไม่ให้ท้ายแก่อารมณ์ของเฉิงเจียอีก กล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “ไม่เช่นนั้นเจ้าก็ทำเช่นเดียวกับข้า นำบทเรียนพวกนี้มาเรียนด้วยตัวเองก่อนสักรอบหนึ่งหลังเลิกเรียน?”

เช่นนี้แล้วเฉิงเจียก็จะไม่มีเวลามารบเร้าตนเองให้เล่นด้วยอีก

เฉิงเจียกระฟัดกระเฟียดเดินจากไป

ชุ่ยหวนกล่าวขอโทษแทนเฉิงเจียด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “คุณหนูรอง ท่านอย่านำมาใส่ใจเลยนะเจ้าคะ คุณหนูของข้าก็นิสัยเถรตรงเช่นนี้ แต่ลึกๆ แล้วเป็นคนจิตใจดีที่สุดเจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นยิ้มพลางพยักหน้า

ชุ่ยหวนรีบวิ่งตามออกไป

โจวเสาจิ่นค่อยๆ เก็บของของตนเอง เตรียมตัวกลับเรือนหว่านเซียง

เฉินต้าเหนียงที่จากไปหลังเลิกเรียนแล้วไม่รู้ว่าย้อนกลับมาอีกตั้งแต่ตอนไหน

นางยืนอยู่ที่หน้าประตูส่งเสียงกระแอมเบาๆ ครั้งหนึ่ง

โจวเสาจิ่นยิ้มพลางเดินไปทักทาย

เฉินต้าเหนียงเอ่ยขึ้น “ระหว่างที่เจ้าไม่สบายนี้ เจ้าเรียนหนังสือกับใครอย่างนั้นหรือ”

โจวเสาจิ่นรู้ว่าเฉินต้าเหนียงในตอนนี้กำลังเกิดข้อข้องใจในตัวนาง ถ้าหากว่าเป็นชาติก่อน นางคงจะรีบหาข้อแก้ตัวมาอธิบายกับเฉินต้าเหนียงอย่างร้อนรนเป็นแน่ แต่ประสบการณ์จากสองชาติภพทำให้นางเข้าใจว่า บ่อยครั้งเหลือเกินที่คำถามมากมายก็ล้วนไม่มีคำตอบ ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจะสามารถจัดการและควบคุมเอาไว้ได้หรือไม่เท่านั้น

นางยิ้มพลางตอบ “พี่สาวของข้าเจ้าค่ะ”

สายตาที่เฉินต้าเหนียงมองนางนั้นค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเฉียบคมขึ้นมา

โจวเสาจิ่นพยายามทำให้ตัวเองดูเหมือนในยามปกติอย่างที่สุด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน