ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 290

ที่ผ่านมาฮูหยินผู้เฒ่ากวนให้ความเคารพบุตรเขยผู้นี้มาตลอด ได้ยินคำพูดของโจวเสาจิ่นแล้วก็รู้สึกว่ามีเหตุผลยิ่ง หลังจากบอกให้ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนไปฝนหมึกแล้ว ก็กล่าวกับโจวเสาจิ่นว่า “ไม่อาจปล่อยให้ล่าช้าทั้งสองเรื่อง ทางฝั่งของพ่อเจ้าก็ต้องส่งจดหมายไปบอก ส่วนทางฝั่งของลุงใหญ่ของเจ้าก็ต้องสร้างบ้านเช่นกัน แต่อย่างไรก็ตามก็ต้องรอให้ฉลองเทศกาลวันไหว้บ๊ะจ่างด้วยกันเรียบร้อยแล้วค่อยลงมือทำได้”

โจวเสาจิ่นรู้สึกโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง

ลุกขึ้นไปรับแท่นฝนหมึกจากมือของฮูหยินใหญ่เหมี่ยนมา ในเมื่อมีนางที่เป็นคนรุ่นหลานอยู่ด้วย จะปล่อยให้ผู้ใหญ่ลงมือทำได้อย่างไร

ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนเห็นแล้วก็ยิ่งรู้สึกมีความสุขมากขึ้น กล่าวกับฮูหยินผู้เฒ่ากวนว่า “ท่านว่ามื้อเที่ยงให้เก้าเกอเอ๋อร์กับอี้เกอเอ๋อร์มาร่วมด้วยดีหรือไม่เจ้าคะ จะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัวครั้งหนึ่ง พวกเขาพี่ชายน้องสาวต่างไม่ได้เจอหน้ากันมาช่วงหนึ่งแล้ว”

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนเห็นว่าช่วงนี้เฉิงอี้เองก็เชื่อฟังอยู่ในกฎระเบียบแล้ว จึงกล่าวยิ้มๆ ว่า “เช่นนั้นก็ให้ทั้งสองคนมาร่วมด้วยก็แล้วกัน”

โจวเสาจิ่นพลันรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย

รู้สึกว่าตัวเองไปหาเฉิงเจียน่าจะดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องมีเรื่องให้กวนใจมากมายนัก

ซื่อเอ๋อร์ยิ้มพร้อมกับเดินออกไปแจ้งข่าว

ปี้เถาทำคอยื่นคอยาวอยู่หน้าประตู

นัยน์ตาของโจวเสาจิ่นพลันสว่างวาบ ถามขึ้นว่า “ปี้เถา มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

ปี้เถาเดินเข้ามายอบกายทำความเคารพฮูหยินผู้เฒ่ากวนกับฮูหยินใหญ่เหมี่ยน จากนั้นกล่าวขึ้นว่า “เสี่ยวถานให้สาวใช้เด็กมาบอกว่า คุณชายใหญ่สวี่ออกเดินทางไปเจ่าหยวนแล้วเจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นพลันรู้สึกผ่อนคลายและมีชีวิตชีวาขึ้นมาในทันใด

ทว่าฮูหยินผู้เฒ่ากวนกลับเอ่ยขึ้นอย่างฉงนสงสัยว่า “ว่าอย่างไรนะ วันนี้เป็นวันที่สวี่เกอเอ๋อร์เดินไปทางอ่านตำราที่เจ่าหยวนหรือ เหตุใดถึงไม่เห็นได้ยินข่าวคราวความเคลื่อนไหวอะไรเลย ตามหลักแล้ว ตอนออกเดินทางพวกพี่ชายเก้าของเจ้าก็ควรจะไปส่งด้วย” แล้วก็ถามขึ้นอย่างแปลกใจว่า “เสาจิ่น เหตุใดเจ้าถึงไม่ไปส่งสวี่เกอเอ๋อร์เล่า”

โจวเสาจิ่นถึงได้นึกขึ้นมาได้

การออกไปศึกษาเพื่อเข้ารับเลือกเป็นบัณฑิตของทางการถือเป็นเรื่องใหญ่ของตระกูล ต่อให้ตระกูลอย่างตระกูลเฉิงจะเป็นตระกูลที่เคยมีคนเป็นจิ้นซื่อมาแล้วหลายต่อหลายคน แต่การออกไปศึกษาอ่านตำราไม่เพียงต้องดูปฏิทินเท่านั้น ยังต้องเชิญพระอาจารย์เลื่องชื่อมาดูวันที่ให้อีกด้วย

เฉิงสวี่จะต้องถูกท่านน้าฉือส่งตัวออกไปอย่างส่งๆ เป็นแน่!

คิดถึงตรงนี้แล้ว นางอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มมีความสุขออกมา

แต่รอยยิ้มนี้เพิ่งจะแย้มออกมาถึงริมฝีปากก็จางหายไปอีกอย่างรวดเร็ว

ไม่ถูกต้อง!

ถ้าเฉิงสวี่ถูกท่านน้าฉือส่งตัวออกไปอย่างส่งๆ แล้วฮูหยินผู้เฒ่ากัวจะยอมได้อย่างไร

ทันใดนั้นในใจของนางราวกับถูกแมวข่วนก็ไม่ปาน อยากจะไปถามเฉิงฉือยิ่งนัก

ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนเองก็ส่งสายตาเคลือบแคลงสงสัยมาที่นางเช่นกัน

โจวเสาจิ่นไม่รู้จะกล่าวอะไรดี จึงเอ่ยขึ้นว่า “เป็นท่านน้าฉือบอกให้ข้าไม่ต้องไปส่งพี่ชายสวี่เจ้าค่ะ!”

ให้พวกนางไปสอบถามกับเฉิงฉือเอาเองก็แล้วกัน

อย่างไรเสียข้ออ้างนี้ก็เป็นเฉิงฉือที่คิดมาให้

นางไม่ยุ่งด้วยแล้ว!

โจวเสาจิ่นเม้มปากกลั้นยิ้ม

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนและฮูหยินใหญ่เหมี่ยนกลับนิ่งเงียบอย่างพร้อมเพียงกันโดยมิได้นัดหมาย

เมื่อคืนดึกแล้วจวนหลักถึงได้ให้คนมาแจ้งว่าโจวเสาจิ่นอยากมาเยี่ยมพวกนาง…รีบร้อนยิ่งนัก

นี่เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยปกติสักเท่าไร

นอกจากนี้เฉิงสวี่จะออกจากจวนไปศึกษาตำรา จวนหลักจะต้องเชิญพระอาจารย์เลื่องชื่อมากำหนดวันที่ให้เป็นแน่

หรือว่าโจวเสาจิ่นจะมีดวงเป็นอริกับวันที่ที่เฉิงสวี่เดินทางออกจากจวนไปศึกษาตำรากันนะ

นี่ถือว่าไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก!

หากโจวเสาจิ่นมีดวงเป็นอริกับวันที่ที่เฉิงสวี่เดินทางออกจากจวนไปศึกษาอ่านตำรา เช่นนั้นก็อาจจะมีดวงเป็นอริกับวันตกฟากของเฉิงสวี่ด้วยก็เป็นได้ ทว่าตอนนี้นางกลับอาศัยอยู่ที่จวนหลัก…

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ ฮูหยินผู้เฒ่ากวนถึงได้กล่าวยิ้มๆ ขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นคำสั่งของนายท่านสี่ฉือ เขาคงคิดพิจารณามาแล้ว เจ้าไม่ไปส่งเขาก็ไม่เป็นไร วันนี้จะได้นั่งเล่นอยู่ที่นี่นานๆ หน่อย”

โจวเสาจิ่นยิ้มพร้อมกับพยักหน้ารับ

ดึงเอาท่านน้าฉือออกมาเป็นโล่กำบัง ช่างได้ผลดีจริงๆ

แต่นางไม่อยากจะอยู่รับมื้อเที่ยงที่จวนสี่ เฉิงสวี่ออกจากจวนไปแล้ว ก็เท่ากับว่าซอยจิ่วหรูปลอดภัยสำหรับนางแล้ว

แต่จะหาข้ออ้างอะไรมาอ้างดีนะ

ขณะที่โจวเสาจิ่นกำลังครุ่นคิดอยู่ในใจอยู่นั้น ก็มีสาวใช้เด็กเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน กล่าวขึ้นว่า “นายหญิงผู้เฒ่า ฮูหยินใหญ่ แม่นางเสี่ยวถานของคุณหนูรองมาเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากวน ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนและโจวเสาจิ่นต่างประหลาดใจเป็นอย่างมาก เชิญเสี่ยวถานเข้ามา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน