ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 311

ชั่วขณะหนึ่งนั้นภายในและนอกห้องเงียบงันไร้สุ้มเสียงใดๆ

นานพักใหญ่กว่าฮูหยินผู้เฒ่ากัวจะกล่าวขึ้นว่า “เสาจิ่น หลับไปแล้วหรือ”

น้ำเสียงของนางเคร่งเครียดเล็กน้อย

เฉิงฉือพยักหน้า แววตาอันกระจ่างใสดั่งห้วยน้ำลึก แฝงไว้ด้วยความเยือกเย็นที่ไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใดประเภทหนึ่ง

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวรู้สึกผิดหวัง แต่ในใจก็รู้สึกภูมิใจอยู่ด้วยอย่างเลือนราง

บุตรชายเป็นคนที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยว อ่อนนอกแข็งใน กล้าทำกล้ารับผู้หนึ่ง

นี่เคยเป็นบุตรชายแบบที่นางคาดหวัง

แต่ตอนนี้เมื่อนางได้เจอกับตัว นางได้แต่รู้สึกจนปัญญา

“เช่นนั้นก็ดี!” ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหลับตาลงอย่างช่วยไม่ได้ พึมพำขึ้นว่า “ข้ารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย จะกลับไปพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน!”

เฉิงฉือเดินออกมา กระซิบเสียงเบาว่า “ข้าจะให้ซางมามาส่งท่านกลับไปนะขอรับ!”

“มิต้องหรอก” ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวเสียงค่อยว่า “ทางด้านของเจ้าทางนี้ก็ต้องการคนรับใช้เหมือนกัน ข้างกายข้ามีสื่อมามาปรนนิบัติก็พอแล้ว”

เฉิงฉือครุ่นคิดแล้วกล่าวขึ้นว่า “เช่นนั้นท่านระวังตัวด้วยขอรับ!”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวพยักหน้า จับแขนของสื่อมามา แล้วเดินตัวตรงออกจากเรือนฝูชุ่ยไป

เฉิงฉือยืนอยู่ที่ระเบียง มองดูร่างเงาของมารดาค่อยๆ ลับหายไป แววตาของเขาก็ค่อยๆ หม่นหมองลง

กลางดึก ฝนตกลงมาห่าใหญ่

เฉิงฉือป้อนยาให้โจวเสาจิ่นอีกครั้งหนึ่ง

ไข้ของโจวเสาจิ่นลดลงแล้ว

เฉิงฉือรู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

ภายในห้องชั้นในอันมืดสนิทของเรือนหลัก ณ เรือนหานปี้ซานนั้น ดวงตาของฮูหยินผู้เฒ่ากัวที่นอนพลิกตัวไปมาอย่างไรก็นอนไม่หลับคู่นั้นเปล่งประกายสุกใสดั่งดวงดาวอันไกลโพ้น

นางบอกเจินจูที่เฝ้าเวรว่า “เจ้าไปที่เรือนฝูชุ่ยให้ที ดูว่าคุณหนูรองเป็นอย่างไรบ้างแล้ว”

เจินจูตะลึงงัน

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเป็นผู้ที่ใส่ใจผู้อื่นเป็นที่สุด ข้างนอกฝนตกหนักและมีลมพายุใหญ่ นางจะยอมปล่อยให้พวกนางฝ่าลมฝ่าฝนออกไปข้างนอกได้อย่างไร

ทว่านางรีบเก็บอารมณ์คืนมาอย่างรวดเร็ว พลางขานรับว่า “เจ้าค่ะ” อย่างนอบน้อม แล้วกางร่มพร้อมกับสวมเสื้อคลุมมุ่งหน้าไปที่เรือนฝูชุ่ย

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวลุกขึ้นมานั่ง เอนตัวพิงหัวเตียงอยู่ตามลำพังนานพักใหญ่ จากนั้นก็ตะโกนเรียกสาวใช้ที่เฝ้าเวรยามอยู่ข้างนอกว่า “เจ้ามาช่วยประคองข้าขึ้นจากเตียงที ข้าอยากจะไปจุดธูปที่ห้องพระสักหน่อย”

สาวใช้เด็กไม่กล้าชักช้า รีบประคองฮูหยินผู้เฒ่ากัวขึ้นมา

เฝ่ยชุ่ยที่นอนหลับอยู่ในห้องข้างถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา จากนั้นก็บอกให้สาวใช้เด็กจุดโคมไฟ แล้วกางร่มไปที่ห้องพระเป็นเพื่อนฮูหยินผู้เฒ่ากัว

แสงตะเกียงภายในห้องพระวูบไหว สะท้อนร่างเงาของคนสั้นยาวโอนเอนไปมา ทว่าดวงหน้าขององค์พระโพธิสัตว์กวนอิมกลับยังคงเปี่ยมไปด้วยความเมตตากรุณา

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหลับตาลง สะกดกลั้นน้ำตาหนึ่งหยดที่เอ่ออยู่ที่ขอบตาไว้ในดวงตา

เจ้าสี่หนอเจ้าสี่ ไม่น่าเชื่อว่าจะตกหลุมรักเสาจิ่นไปได้

นั่นเป็นหลานสาวในนามของเขานะ

หากว่าเรื่องนี้ถูกผู้อื่นสังเกตเห็นขึ้นมาล่ะก็ ชีวิตของเจ้าสี่ก็คงจบสิ้นแล้ว

นางยังรับโจวเสาจิ่นมาอยู่ที่เรือนหานปี้ซานอีก

พอคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินผู้เฒ่ากัวอดรู้สึกเศร้าสร้อยขึ้นมาจากใจไม่ได้

ตั้งแต่เล็กเจ้าสี่ก็มีความคิดความอ่านเป็นของตนเอง นางไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเขาก็จะวางอุบายแม้แต่กับตน

โจวเสาจิ่นผู้นั้นดีขนาดนั้นจริงหรือ

ดีเลิศจนเขาไม่แม้แต่จะสนใจเรื่องชื่อเสียงหรือระเบียบความสัมพันธ์ในสังคมแล้วอย่างนั้นหรือ

ในห้วงสมองของฮูหยินผู้เฒ่ากัวมีภาพโจวเสาจิ่นที่ยิ้มละไมราวบุบผาวาบผ่าน

เจิดจ้าดั่งแสงตะวัน สดใสดั่งแสงวสันต์

เด็กสาวเช่นนี้ จะไปยั่วยวนเจ้าสี่ของพวกนางได้หรือ

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวตัวสั่นเทิ้ม

เมื่อบังเกิดจิตใจชั่วช้า ใบไม้ใบเดียวก็บังตาได้

นางไม่อาจมีอคติกับโจวเสาจิ่นเหตุเพราะโจวเสาจิ่นอาจจะกีดขวางหรือกระทั่งทำลายอนาคตของเจ้าสี่ได้

โจวเสาจิ่นเป็นเพียงเด็กสาวที่อายุไม่ถึงสิบสี่ปี แต่เจ้าสี่เป็นผู้ที่เดินทางอยู่ข้างนอกมานานหลายปี มีหญิงสาวใดบ้างที่เขาไม่เคยพบเห็น แม้แต่จี๋อิ๋ง ก็ยังเมินเฉยไม่แยแสมิใช่หรือ

เรื่องนี้ เกรงว่าปมปัญหายังคงอยู่ที่เจ้าสี่

หากว่าเป็นเช่นนี้จริงๆ ล่ะก็ นางควรจะทำอย่างไรดี

นางเป็นหนี้บุตรชายคนนี้มากมายเหลือเกิน หรือว่าแม้แต่เรื่องแต่งงาน ก็ไม่อาจปล่อยให้เขาแต่งงานได้ตามใจปรารถนาอย่างนั้นหรือ

แต่ทำไมคนที่เขาหลงรักถึงต้องเป็นโจวเสาจิ่น บุตรสาวของโจวเจิ้นด้วยเล่า

ถ้าหากเป็นผู้อื่นจะดีมากสักเพียงใด

เป็นครั้งที่สองในชีวิตของฮูหยินผู้เฒ่ากัวที่นางรู้สึกเสียศูนย์จนทำอะไรไม่ถูก ราวกับหัวสมองตื้อตันไปหมด ครั้งแรก คือตอนที่ท่านผู้นำตระกูลจวนรองบอกให้เฉิงฉือดูแลกิจการของบ้าน ตอนนั้นนางก็รู้สึกไม่เป็นธรรมอยู่บ้าง แต่นางเป็นมารดาของบุตรสามคน นอกจากเจ้าสี่แล้ว ยังมีเจ้าใหญ่กับเจ้ารองอยู่…ดังนั้นนางจึงพยักหน้ายินยอมไป

ทว่าหนึ่งก้าวที่ย่างออกไปนี้ เมื่อหันกลับไปมองดูก็พบว่าสายเกินแก้ไปเสียแล้ว

ยังดีที่เจ้าสี่เป็นบุตรที่กตัญญูและมีจิตใจดีผู้หนึ่ง อะไรก็ไม่เอ่ยคัดค้านสักอย่าง ไม่ว่าตนจะได้รับความไม่เป็นธรรมเพียงใด ก็ยังคงดูแลกิจการต่างๆ ภายในบ้านโดยไม่พูดหรือบ่นสักคำ

แล้วครั้งนี้เล่า

หากนางตัดสินใจผิดอีกล่ะก็ เจ้าสี่ของนางจะถูกนางทำลายจนป่นปี้หรือไม่กันนะ

แต่ถ้าหากปล่อยให้เขาเป็นเช่นนี้ต่อไป จุดจบจะเป็นเช่นไรเล่า

เจ้าสี่ไปใกล้ชิดกับโจวเสาจิ่นถึงเพียงนั้นตั้งแต่เมื่อใดกัน

ดูเหมือนว่าจะเป็นตอนที่ตนสนับสนุนให้โจวเสาจิ่นไปเล่นหมากล้อมเป็นเพื่อนเจ้าสี่

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหวนนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ ตอนที่ไปเขาผู่ถัวและหลังจากที่โจวเสาจิ่นย้ายเข้ามาอยู่ที่เรือนหานปี้ซานอย่างถ้วนถี่…น่าเจ็บใจที่ปรกตินางไว้ใจบุตรชายคนนี้มากเกินไป จึงไม่ได้ระแวดระวังเลยว่าเจ้าสี่ทำอะไรไปบ้าง ทว่าตอนนี้พอขบคิดดูแล้วกลับรู้สึกว่าทั้งสองคนนั้นไม่ว่าจะเป็นการเล่นหมากล้อมหรือสนทนากันล้วนดูคลุมเครืออยู่หลายส่วน แต่พอใคร่ครวญอย่างละเอียด กลับรู้สึกว่าระหว่างทั้งสองคนนั้นก็มีความโปร่งใส ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างกันเลยสักนิดเดียว!

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวนวดขมับ พลางหลับตาลง แล้วพูดกับสามีที่ล่วงลับไปอยู่ในใจว่า “นายท่าน ท่านควรจะปกป้องรักษาเจ้าสี่จากบนฟ้าถึงจะถูกนะเจ้าคะ เขาชื่นชอบหลานสาวของตนเอง นี่จะเป็นไปได้อย่างไรกัน หากว่าท่านมีจิตวิญญาณบนสวรรค์ ก็ช่วยดลบันดาลชี้ทางสว่างให้แก่ข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

นายโขกศีรษะแด่องค์กวนอิมด้วยความเคารพบูชา

เจินจูกลับมาแล้ว กระซิบแจ้งว่า “คุณหนูรองนอนหลับไม่ตื่นเลยเจ้าค่ะ นายท่านสี่เองก็เฝ้าไข้อยู่ตรงนั้นตลอดเช่นกัน ตอนนี้ไข้ของคุณหนูรองลดลงมาแล้ว นายท่านสี่บอกว่า อาการน่าจะดีขึ้นในไม่ช้า รอให้คุณหนูรองหายดีแล้ว จะให้นางมากล่าวขอบคุณท่านอีกทีเจ้าค่ะ”

เรื่องที่นางกังวลอยู่เกิดขึ้นแล้วจริงๆ

ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าสี่จะเฝ้าไข้อยู่ที่นั่นตลอด!

มือของฮูหยินผู้เฒ่ากัวกำเป็นหมัดไว้แน่น ไม่ง่ายเลยกว่าจะควบคุมสีหน้าไม่ให้เผยพิรุธออกมา แต่กลับพูดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ว่า “หากเขาไม่เฝ้าไข้อยู่ที่นั่น เช่นนั้นข้าก็ต้องไปเฝ้าอยู่ตรงนั้นแทน เด็กคนนี้ รู้จักแสดงความกตัญญูต่อข้า!”

เจินจูไม่กล้าตอบกลับไป

ทว่าในใจกลับรู้สึกแปลกใจยิ่ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน