ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 346

เฉิงอี๋ได้ยินแล้วก็แสยะยิ้มเย็น

จวนสามเป็นนักฉวยโอกาสมาโดยตลอด ก่อนหน้านี้เป็นคนมาบอกพวกเขาถึงข่าวคราวที่เฉิงสวี่จะแต่งงานกับคุณหนูใหญ่ของตระกูลหมิ่น แล้วก็เป็นคนมาบอกใบ้พวกเขาว่าคนที่เฉิงสวี่ชอบคือโจวเสาจิ่น อีกทั้งยังเป็นผู้ล่อคนมาที่โพรงหินด้วย…พวกเขาเสี่ยงใส่ยาหลอนประสาทลงไปในสุราของเฉิงสวี่ หมายจะให้เฉิงสวี่ที่ตกอยู่ในสภาพสะลึมสะลือไม่ได้สตินั้นกระทำการหมิ่นเกียรติโจวเสาจิ่น จากนั้นพวกเขาจะถือโอกาสนี้จู่โจม บีบบังคับให้จวนหลักยอมปล่อยมือจากตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลเสีย ต่อให้ไม่อาจทำให้ปล่อยมือจากตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลได้ ก็ต้องจัดการควบคุมเฉิงสวี่เอาไว้ให้ได้ เพื่อเรื่องต่างๆ ในอนาคต คิดไม่ถึงว่าพอจวนสามเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีแล้วจะเบี่ยงตัวหลบออกไปอย่างสิ้นเชิง มิหนำซ้ำยังกล่าววาจาอย่างยุติธรรมเพื่อเอาใจทั้งสองฝ่ายอยู่ตรงนี้อีก หรือว่าเพราะเป็นพ่อค้ามาเนิ่นนานจนเกินไป จึงให้ความสำคัญแต่ผลประโยชน์ไม่ให้ความสำคัญกับญาติมิตรแล้ว?

ช่างเป็นพวกเสแสร้งปากว่าตาขยิบจริงๆ!

แต่ตกลงว่าผู้ใดเป็นคนทุบตีเฉิงสวี่จนมาอยู่ในสภาพมาเช่นนี้กันนะ

เฉิงอี๋สงสัยในตัวบ่าวสาวข้างกายเฉิงฉือที่มีนามว่าจี๋อิ๋งผู้นั้น

ก่อนหน้านี้นางก็เคยทุบตีเฉิงอี้ของจวนสี่จนบาดเจ็บมาก่อนแล้วมิใช่หรือ

แต่เหตุใดเฉิงฉือต้องทำเช่นนี้ด้วยเล่า

นี่ก็ออกจะไร้เหตุผลเกินไปแล้ว

เพราะหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเฉิงสวี่ คนที่ต้องเสียหน้ามากที่สุดก็คือจวนหลัก

นอกจากนี้ต่อให้เฉิงสวี่จะสูญเสียตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลไป เฉิงฉือเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในบรรดาคนรุ่นที่ชื่อประกอบไปด้วยอักษรข้าง ‘สุ่ย’[1] ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ถึงคราวของเขาได้เป็นผู้สืบทอดตระกูล เขาทำเช่นนี้ไม่เกิดผลดีอะไรเลย แล้วเขาก็เป็นคนที่ฉลาดเป็นกรดผู้หนึ่งอีกด้วย…

เฉิงอี๋คิดไม่ตก

แต่ที่เขาไม่ชอบมากกว่าคือการทรยศหักหลังของคนที่เคยร่วมมือกันอย่างออกนอกหน้าเช่นนี้

เขาอ้าปากหมายจะกล่าวโต้แย้ง

มีคนดึงแขนเสื้อของเขาแรงๆ สองสามครั้ง

เขามองตามไป เห็นเฉิงสือผู้เป็นบุตรชายหันมาส่งสายตาให้เขาไม่หยุด เป็นสัญญาณให้เขาไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น

นี่จะปล่อยไปได้อย่างไร!

หากผ่านหมู่บ้านนี้ไปแล้วไหนเลยจะยังมีร้านค้านี้อยู่อีก!

ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องให้โจวเสาจิ่นกล่าวโทษว่าเฉิงสวี่กระทำมิดีมิร้ายกับนางถึงจะใช้การได้!

เฉิงสือไม่คาดคิดว่าครั้งนี้บิดาจะยับยั้งตัวเองไม่อยู่ ถึงกับจะเปิดเผยความมุ่งหมายของจวนรองต่อหน้าทุกคน

ไม่แปลกที่ท่านปู่ทวดบอกว่าเรื่องอะไรที่บอกกล่าวบิดาอย่างชัดเจนได้ก็ให้เขาชี้แจงกับบิดาให้ชัดเจน อะไรที่บอกอย่างชัดเจนมิได้ก็ไม่ต้องเอ่ยถึงเสีย

บิดาอยู่ที่เมืองจินหลิงมานาน ถูกคนในเมืองจินหลิงเหล่านั้นประจบสอพลอจนเคยตัว เวลาเผชิญกับเรื่องต่างๆ จึงกลายเป็นคนหยิ่งทะนงขึ้นมาเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่ในนี้นอกจากเฉิงเวิ่นสองพ่อลูกและเฉิงจวี่ญาติสายรองผู้นั้นแล้ว มีผู้ใดที่ง่ายจะต่อกรด้วยบ้าง!

หากบีบบังคับโจวเสาจิ่นมากเกินไป รอให้ถึงตอนที่โจวเจิ้นออกโรง พวกเขาคงได้แต่ต้องบากหน้าไปกล่าวขอโทษโจวเจิ้นเสียแล้ว

เช่นนั้นจะเป็นการเสียหน้าที่ใหญ่หลวงเกินไปแล้ว!

เฉิงสือเห็นเฉิงอี๋ผู้เป็นบิดาไม่ตระหนักถึงความหนักหนาของเรื่องราวเลยแม้แต่นิดเดียว ยังอยากจะโต้แย้งกับเฉิงหลูอีก จึงได้แต่ต้องทำใจดีเข้าสู้ก้าวออกมา กล่าวขึ้นว่า “ท่านพ่อ ตอนนี้สุขภาพร่างกายของเจียซ่านสำคัญที่สุด มีเรื่องอะไร รอให้ท่านหมอมาแล้วค่อยว่ากันเถิดขอรับ” กล่าวไปด้วย พร้อมกับดึงแขนเสื้อของเขาแรงๆ ไปด้วย

ชั่วขณะนั้นเฉิงอี๋ยังไม่รู้ตัวว่าคำพูดเมื่อครู่ออกจะรุนแรงเกินไป แต่ท่านปู่ย้ำกำชับกับเขาครั้งแล้วครั้งเล่าว่ามีเรื่องอะไรต้องปรึกษาหารือกับบุตรชายให้มาก เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง สุดท้ายก็กลืนถ้อยคำที่ต้องการจะเอ่ยลงไปเสีย

เฉิงเหมี่ยนโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง

ถ้าหากจวนรองกับจวนหลักทะเลาะกันขึ้นมาจริงๆ คนที่ต้องลำบากจะเป็นจวนสี่กับจวนห้าอย่างพวกเขา ไม่ว่าจะยืนอยู่ฝั่งไหนก็ไม่ดีทั้งนั้น

เขารีบกล่าวตำหนิเฉิงเก้ากับเฉิงอี้ที่ยืนอย่างเงียบเชียบอยู่ข้างกายมาตลอดว่า “พวกเจ้าสองคนจะยืนโง่งมอยู่ตรงนี้ทำไม ยังไม่รีบไปดูอีกว่าท่านหมอมาแล้วหรือยัง จากนั้นก็ให้คนหามเกี้ยวมาเงียบๆ หลังหนึ่ง นำพี่ชายของพวกเจ้าไปส่งที่เรือนหานปี้ซาน”

เฉิงเก้ากับเฉิงอี้ต่างกำลังสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้อยู่!

เห็นๆ อยู่ว่าเฉิงสวี่หมิ่นเกียรติเสาจิ่นไม่สำเร็จแล้วถูกเสาจิ่นทุบตีไปครั้งหนึ่ง แต่เหตุใดเมื่อไปถึงปากของฮูหยินหยวนแล้วกลับกลายเป็นความผิดของเสาจิ่นไปได้

โชคดีที่ท่านอาฉือกับฮูหยินผู้เฒ่ากัวไม่ได้กล่าวอะไร ไม่อย่างนั้นต่อให้มีผู้อาวุโสอยู่ตรงนี้ด้วย ต่อให้พวกเขาต้องเสี่ยงรับข้อกล่าวหาที่ว่าเป็นคน ‘อกตัญญู’ ก็ต้องพูดอะไรสักสองสามประโยค

ได้ยินคำสั่งของบิดาแล้ว ถึงแม้ทั้งสองคนจะไม่ยินดี แต่ก็ยังแยกย้ายไปจัดการตามคำสั่ง โดยผู้หนึ่งไปเร่งท่านหมอ ส่วนอีกผู้หนึ่งไปกำกับให้บ่าวชายยกเกี้ยวเข้ามา

เฉิงเวิ่นเห็นแล้วก็หัวเราะแหะๆ ไปสองสามครั้ง รู้สึกว่าถึงเวลาที่ตนจะต้องกล่าวอะไรสักสองสามประโยคบ้างแล้ว เขากล่าวขึ้นว่า “น้องชายฉือ เจ้าก็อย่าขุ่นเคืองใจไปเลย เจียซ่านเป็นคนเช่นไร พวกเรามีใครไม่รู้บ้าง จะบอกว่าเขาทำเรื่องเสื่อมเกียรติอะไรพรรค์นั้น ตีข้าให้ตายข้าก็ไม่เชื่อ ส่วนหลานสาวตระกูลโจว ก็เป็นคนที่พวกเราเห็นมาตั้งแต่เล็ก และก็เป็นเด็กดีที่รู้ความและมีมารยาทผู้หนึ่ง ในนี้ต้องมีการเข้าใจอะไรผิดไปอย่างแน่นอน! ใช่แล้ว เป็นการเข้าใจผิด ต้องเป็นการเข้าใจผิดอย่างแน่ๆ! รอให้เจียซ่านฟื้นขึ้นมา อธิบายให้ชัดเจนก็ได้แล้ว”

นักไกล่เกลี่ยโผล่มาอีกผู้หนึ่งแล้ว!

เฉิงอี๋โกรธจนดวงตาแดงก่ำไปหมด

เฉิงฉือมองเขาทีหนึ่ง จากนั้นก็มองเฉิงหลูทีหนึ่ง สีหน้ายิ่งดูเฉยชามากยิ่งขึ้น กล่าวขึ้นว่า “ในเมื่อทุกคนต่างคิดว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด เรื่องที่เหตุใดเจียซ่านถึงเมามายจนไม่รู้สึกตัวแล้วมานั่งอยู่ในโพรงหินนี้เพียงลำพัง และเรื่องที่หลานสาวตระกูลโจวมาเจอเจียซ่านด้วยความบังเอิญขนาดนี้ได้อย่างไรนั้น…ข้าจะไม่ไปสืบสาวหาความอย่างละเอียดแล้วก็แล้วกัน ทุกคนแยกย้ายกันเถิด! มาเบียดเสียดกันอยู่ในโพรงหินเช่นนี้ ไม่ดีต่ออาการป่วยของเจียซ่านนัก!”

คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร

เฉิงหลูขมวดคิ้วมุ่น

ทว่าเฉิงอี๋ เฉิงสือและเฉิงเจิ้งกลับใจเต้นระทึกด้วยความกลัว!

นี่เฉิงฉือกำลังข่มขู่พวกเขาอยู่กระมัง

หรือเขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง?

เฉิงสือและเฉิงเจิ้งครุ่นคิดอย่างละเอียดถึงความเคลื่อนไหวของเฉิงฉือนับตั้งแต่ตอนที่อู๋เป่าส่งเสียงกรีดร้องจนถึงตอนที่พวกเขาพาทุกคนมุ่งหน้ามาที่โพรงหิน

ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปรกติ…บางทีอาจเป็นตนที่คิดมากจนเกินไป!

ทั้งสองนิ่งเงียบอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย

ตอนที่เฉิงเวิ่นนึกขึ้นได้ว่าเนื่องจากตนสัญญาจะให้เงินหนึ่งพันเหลี่ยงกับอนุที่อยู่ข้างนอก ฉะนั้นจึงยังคาดหวังให้เฉิงฉือช่วยชี้แนะหนทางสว่างให้เขาสักทางหนึ่งนั้น ก็กล่าวเสริมขึ้นอย่างคนเป็นลูกไล่ว่า “จริงด้วยๆ! น้องชายฉือกล่าวได้ถูกต้อง ในเมื่อพี่ชายอี๋บอกว่าเป็นไปไม่ได้ที่คนนอกจะเข้ามาได้ เช่นนั้นก็ต้องเป็นคนในจวนนี้แล้ว ภายในจวนหลังนี้ทุกคนต่างมีตำแหน่งหน้าที่ของตัวเองทั้งนั้น ผู้ใดจะวิ่งเข้ามาได้ เรื่องที่ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นนั้น รอให้เจียซ่านฟื้นขึ้นมา ก็จะได้รู้ทั้งหมดแล้วมิใช่หรือ! พวกเราแยกย้ายกันดีกว่า แยกย้ายกันเถิด!” กล่าวจบ ก็กระทุ้งเฉิงนั่วผู้เป็นบุตรชายครั้งหนึ่ง เอ่ยขึ้นว่า “ยังไม่พาภรรยาของเจ้ากลับไปอีก เป็นสตรีผู้หนึ่ง แต่ไม่อยู่ที่บ้าน มาวิ่งพล่านไปทั่วลานเช่นนี้ทำไม”

อู๋เป่าจางได้ยินแล้วสะดุ้งตัวโหยง

เรื่องนี้ก็จบลงเช่นนี้เลยน่ะหรือ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน