ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 392

โจวเสาจิ่นเอ่ยขึ้นอย่างลังเลว่า “หรือว่าบรรพบุรุษของจวนหลักจะ…”

เฉิงฉือพยักหน้า กล่าวอย่างตั้งใจว่า “เวลานั้น ท่านผู้อาวุโสของจวนหลักยังอยู่ในวัยทารก ท่านผู้นำตระกูลจวนรองเองก็เป็นเพียงเด็กที่ยังไม่รู้ความผู้หนึ่ง หลังจากที่จื้อกง[1]ของจวนหลักและเลี่ยกง[2]ของจวนรองติดตามเลี่ยฮ่องเต้เดินทางลงใต้แล้ว จึงให้เฉิงเจ๋อของจวนสามเป็นคนดูแลตระกูลเฉิง บัญชีการเงินของครอบครัวก็ล้วนให้เฉิงเจ๋อของจวนสามเป็นคนจัดการดูแล เวลานั้นเพลิงไฟแห่งสงครามกระเพื่อมไปทั่วทุกที่ ท่านปู่และบิดาของพ่อบ้านใหญ่ฉินคุ้มกันท่านผู้อาวุโสของจวนหลักตลอดทางจนกลับมาถึงเมืองจินหลิง เดิมทีตั้งใจเอาไว้ว่าเมื่อส่งท่านผู้อาวุโสของจวนหลักมาถึงที่หมายแล้วก็จะเดินทางกลับบ้านเดิมที่เหมยโจวแห่งซื่อชวน เนื่องจากที่บ้านเดิมของพวกเขาที่เหมยโจวแห่งซื่อชวนนั้นยังมีคนในครอบครัวและญาติพี่น้องเหลืออยู่ แต่ผู้ใดจะรู้ว่าเมื่อถึงจินหลิงแล้วถึงได้รู้ว่า เฉิงเจ๋อได้ข่าวว่าจื้อกงของจวนหลักและเลี่ยกงของจวนรองต่างเสียชีวิตหมดแล้ว เห็นว่าจวนสี่ไร้อำนาจ จวนห้าอ่อนแอ จึงบังเกิดจิตใจละโมบโลภมาก คิดอยากได้ทรัพย์สมบัติของตระกูลเฉิงมาเป็นของตัวเอง ด้วยข้ออ้างที่ว่าก่อนจื้อกงจะเดินทางออกจากบ้านเคยมอบหมายให้เขาเป็นคนดูแลตระกูลเฉิง ไม่เพียงยึดกิจการของครอบครัวมาไว้ในมือ เป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน และฉ้อฉลรายได้จากเงินกองกลางของจวนสี่และจวนห้าเท่านั้น ยังใส่ยาพิษลงไปในอาหารของท่านผู้นำตระกูลจวนรองอีกด้วย ท่านปู่และบิดาของพ่อบ้านใหญ่ฉินเพิ่งจะออกเดินทางไป พวกเขาก็คิดจะสังหารท่านผู้อาวุโสของจวนหลักให้ตายอยู่ในผ้าห่มแล้ว…”

โจวเสาจิ่นตกใจจนหน้าซีดเผือด เอ่ยถามขึ้นอย่างตระหนกว่า “เป็นเช่นนั้นได้อย่างไรเจ้าคะ”

รอยยิ้มของเฉิงฉือฝืดเฝื่อนเล็กน้อย กล่าวเสียงเบาว่า “จื้อกงและเลี่ยกงเป็นบุตรของภรรยาเอก ส่วนเฉิงเจ๋อของจวนสามเป็นบุตรของอนุ เขามักจะคิดว่าที่เขาสอบจวี่เหรินไม่ผ่านนั้นมิใช่เพราะเขาไร้ความสามารถ แต่เป็นเพราะฮูหยินอาวุโสลำเอียง ไม่ยอมเชิญอาจารย์มีชื่อในเวลานั้นมาสอนหนังสือเขาเป็นการส่วนตัว อีกทั้งยังคิดว่าที่มารดาผู้ให้กำเนิดของตนป่วยเสียชีวิตนั้นก็เป็นเพราะท่านหมอที่ฮูหยินอาวุโสส่งมาให้ ด้วยความที่จื้อกงมีชื่อเสียงเลื่องลืออยู่ข้างนอก คนในเมืองจินหลิงเห็นเขาต่างก็เรียกขานเขาอย่างให้เกียรติว่า ‘นายท่านสาม’ จะทำการค้าก็หลีกทางให้เขาก่อน เขาจึงเผลอทะนงตัวไปเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความขุ่นเคืองสายนั้นจึงยิ่งหยั่งลึกมากขึ้น…

…เพียงแต่ว่าจื้อกงได้เดินทางลงใต้พร้อมกับเลี่ยฮ่องเต้ ชื่อเสียงและอำนาจมากล้น ถึงแม้เฉิงเจ๋อจะรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมา…

…กระทั่งได้รับข่าวการเสียชีวิตของจื้อกงและเลี่ยกง เขารู้สึกว่านี่คือเจตจำนงของสวรรค์ โอกาสของตนมาถึงแล้ว บวกกับที่บ้านเมืองกำลังยุ่งเหยิงด้วยสงคราม เมืองจินหลิงถูกโจมตีสองครั้ง หากมิใช่เพราะท่านผู้นำตระกูลจวนรองได้รับการปกป้องคุ้มครองจากครอบครัวของลุงฝั่งมารดา เกรงว่าก็คงจะเสียชีวิตไปตั้งแต่เด็กแล้วเช่นกัน…

…เขาจึงมีความคิดพยาบาทมาดร้ายขึ้นมา!”

เห็นได้ชัดว่าจิตใจของมนุษย์นั้นเสื่อมโทรม!

โจวเสาจิ่นนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ เอ่ยถามเสียงค่อยว่า “แล้วหลังจากนั้นเล่าเจ้าคะ เป็นผู้ใดมาช่วยท่านผู้อาวุโสของจวนหลักเอาไว้หรือเจ้าคะ”

“เป็นท่านปู่ของพ่อบ้านใหญ่ฉิน” เฉิงฉือกล่าว “ตอนที่เขานำตัวเด็กไปส่งมอบให้จวนสามนั้นได้ไปเยี่ยมท่านผู้นำตระกูลจวนรองด้วย ทั้งๆ ที่เป็นเด็กอายุเกือบจะสองขวบปีแล้ว ทว่ากลับยังเดินไม่ได้ เดิมทีตอนนั้นท่านปู่ของพ่อบ้านใหญ่ฉินมิได้คาดคิดว่าท่านผู้อาวุโสของจวนสามจะมีจิตใจชั่วร้ายขนาดนั้น คิดเพียงว่าเด็กผู้นี้ร่างกายอ่อนแอเกินไป เกรงว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่ยืนนานเท่านั้น…

…ในแขนเสื้อของท่านปู่ของพ่อบ้านใหญ่ฉินมีโสมเก่าแก่อายุร้อยปีซ่อนอยู่ด้วย…

…เดิมทีนั่นเป็นของที่จื้อกงมอบให้เขานำไปช่วยชีวิตมารดาของตัวเอง…

…แต่เมื่อท่านปู่ของพ่อบ้านใหญ่ฉินนึกถึงบุญคุณของจื้อกงที่มีต่อเขา นึกถึงสภาพของท่านผู้นำตระกูลจวนรองแล้ว ไม่อาจข้ามผ่านหลุมบ่อนั้นในใจของตนได้ ออกเดินทางไปได้ครึ่งทางแล้วก็วกกลับมาใหม่ คิดว่ามิสู้แบ่งโสมเก่าแก่อายุร้อยปีนั้นให้ท่านผู้นำตระกูลจวนรองครึ่งหนึ่งจะดีกว่า ก็ถือว่าตนได้แสดงความจงรักภักดีและรักษาความยุติธรรมสักครั้งหนึ่ง…” กล่าวถึงตรงนี้ เฉิงฉือยิ้มเยียบเย็น เอ่ยต่อว่า “ก็ถือว่ายังไม่ถึงคราวสูญสิ้นของตระกูลเฉิง ตอนที่ท่านปู่ของพ่อบ้านใหญ่ฉินกลับมาถึงนั้นได้พบกับแม่นมคนที่เฉิงเจ๋อเพิ่งส่งมาให้ดูแลท่านผู้อาวุโสของจวนหลักกำลังใช้ผ้าห่มครอบท่านผู้อาวุโสของจวนหลักเอาไว้อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่พอดี…”

โจวเสาจิ่นคิดถึงภาพเหตุการณ์ร้ายแรงในตอนนั้นแล้ว อดที่จะตัวสั่นไปทั้งร่างอย่างช่วยไม่ได้

เฉิงฉือกล่าว “ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เนื่องจากนี่เป็นเรื่องภายในของตระกูลเฉิง สุดท้ายแล้วเฉิงเจ๋อก็เป็นบุตรหลานของตระกูลเฉิง เป็นน้องชายของจื้อกงและเลี่ยกง และเป็นท่านอาของผู้อาวุโสทั้งสอง ถ้าหากเกิดมีเรื่องอื้อฉาวอะไรออกไป มิใช่เพียงซอยจิ่วหรูของตระกูลเฉิงที่จินหลิงจะเสียหน้าเท่านั้น ตระกูลชนชั้นขุนนาง บัณฑิต หรือผู้มีคุณธรรมอันดีงามทั้งหลายจะมองจวนหลักและจวนรองอย่างไร และคนรุ่นหลังจะวิพากษ์วิจารณ์จื้อกงที่สละชีวิตเพื่อแผ่นดินนั้นว่าอย่างไร…

…เพราะฉะนั้นท่านปู่ของพ่อบ้านใหญ่ฉินจึงทำได้เพียงสั่งสอนเฉิงเจ๋อไปหนึ่งคำรบเท่านั้น มิได้เอาชีวิตของเขา…

…แต่เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว จึงไม่อาจมอบหมายให้เขาเป็นคนดูแลท่านผู้อาวุโสทั้งสองได้อีก…

…ท่านปู่ของพ่อบ้านใหญ่ฉินไม่มีทางเลือก จำต้องเรียกขานตัวเองต่อคนภายนอกว่า ‘ฉินต้า’ รั้งอยู่ต่อไปในฐานะบ่าวคนติดตามของจื้อกง…

…ส่วนบิดาของพ่อบ้านใหญ่ฉินนำเอาโสมเก่าแก่อายุร้อยปีอีกครึ่งที่เหลือเร่งเดินทางกลับไปที่เหมยโจว…

…แต่เนื่องจากพวกเขาเสียเวลาอยู่ที่จินหลิงนานเกินไป ญาติพี่น้องที่บ้านเดิมที่เหมยโจวบ้างก็เสียชีวิตบ้างก็แตกซ่านกระเซ็นกันไปแล้ว หาเจอเพียงพ่อบ้านใหญ่ฉินและหลานชายอีกสามคนที่กำลังหายใจรวยรินอยู่ในบ่อน้ำแห้งขอดบ่อหนึ่งเท่านั้น…

…บิดาของพ่อบ้านใหญ่ฉินพาพ่อบ้านใหญ่ฉินกลับมา ตั้งรกรากอยู่ที่ตระกูลเฉิงนับแต่บัดนั้นเป็นต้นมา ให้รับผิดชอบดูแลท่านผู้อาวุโสทั้งสองท่าน นอกจากตั้งใจดูแลผู้อาวุโสทั้งสองท่านเป็นอย่างดีแล้ว ยังสอนวิชาลับที่สืบทอดต่อกันของตระกูลที่สอนเฉพาะบุรุษมิสอนสตรีให้ท่านผู้อาวุโสทั้งสองท่านด้วย”

ถึงว่าวันนั้นท่านน้าฉือถึงได้สวมชุดจิ้นจวงทั้งตัว และลูกศรดั่งดาวตกนั่นอีก!

ฉับพลันนั้นดวงหน้าของโจวเสาจิ่นก็แสดงอาการตกใจออกมา เอ่ยถามขึ้นว่า “หรือว่าท่านผู้นำตระกูลจวนรองก็เป็นวรยุทธ์ด้วยหรือเจ้าคะ”

เช่นนั้นมิใช่ว่าท่านน้าฉือจะตกอยู่ในอันตรายหรอกหรือ

“จะเป็นไปได้อย่างไร!” เฉิงฉือกล่าว “ถ้าหากเขาเรียนวรยุทธ์ของตระกูลฉินได้ เกรงว่าวันนี้จวนหลักคงสิ้นหวังอย่างคนที่ถูกต่อยจนฟันร่วงแล้วก็ยังต้องทนกลืนฟันลงไปพร้อมกับเลือดแล้ว!”

โจวเสาจิ่นถอนหายใจอย่างโล่งอกไปครั้งหนึ่ง ถามเฉิงฉือไม่หยุดว่าเหตุใดถึงเป็นเช่นนั้น

เฉิงฉือกล่าว “ท่านผู้นำตระกูลจวนรองถูกวางยาจนสุขภาพไม่ดี ไม่เหมาะที่จะเรียนวรยุทธ์ของตระกูลฉิน นอกจากนี้ท่านผู้นำตระกูลจวนรองยังมีความคิดหนึ่งมาตั้งแต่เล็ก เขารู้สึกว่าที่จวนสามกล้าคิดบัญชีกับจวนหลักและจวนรองนั้นก็เป็นเพราะใช้ประโยชน์จากที่จวนหลักและจวนรองไร้ความสามารถ ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากที่จัดตั้งราชวงศ์ใหม่มั่นคงแล้ว จะต้องเป็นช่วงเวลาแห่งความผาสุกแล้วอย่างแน่นอน วรยุทธ์จะมิค่อยเป็นประโยชน์มากเท่าไรแล้ว มิสู้เอากำลังวังชาไปร่ำเรียนหนังสือ สอบให้ได้ยศได้ตำแหน่ง นำเกียรติมาสู่บรรพบุรุษ นำความยิ่งใหญ่ของตระกูลเฉิงในรัชสมัยก่อนกลับมาอีกครั้ง…

…เดิมทีบิดาของพ่อบ้านใหญ่ฉินก็ยกย่องนับถือที่ตระกูลเฉิงเป็นตระกูลบัณฑิต ก็เลยสนับสนุนความคิดของท่านผู้นำตระกูลจวนรองเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงสอนกระบวนท่าให้เขาเพียงหนึ่งกระบวนท่าเท่านั้น…

…แต่ท่านผู้อาวุโสของจวนหลักนั้นเกือบจะถูกคนปิดลมหายใจให้ตายตั้งแต่ยังเป็นทารก ถึงแม้ต่อมาจะได้รับการช่วยชีวิตแล้ว ทว่าการตอบสนองต่างๆ กลับเชื่องช้ายิ่งนัก ไม่ว่าจะเป็นการเรียนหรือการฝึกวรยุทธ์ล้วนไม่มีความก้าวหน้าอะไรมากสักเท่าใด…

…เวลานั้นท่านผู้นำตระกูลจวนรองอายุมากกว่าท่านผู้อาวุโสของพวกข้า ทั้งสองครอบครัวจึงอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข”

กล่าวถึงตรงนี้ เฉิงฉือก็ขมวดคิ้วมุ่นขึ้น ราวกับนึกถึงเรื่องไม่น่าอภิรมย์อะไรขึ้นมาได้ก็ไม่ปาน

โจวเสาจิ่นรีบรินน้ำชาอีกจอกให้เขาอย่างรู้ความ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน