ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 452

452 /586

ซางมามาเห็นโจวเสาจิ่นเอ่ยถามนางโดยที่มิได้เสแสร้งแต่อย่างใด เป็นรอยยิ้มมีความสุขที่ออกมาจากใจจริงๆ จึงกล่าวเสียงอบอุ่นว่า “นายท่านสี่เร่งกลับมาถึงตั้งแต่เช้าตรู่ของวันนี้ เนื่องจากวันนี้เป็นคล้ายวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่า! ไม่คาดคิดว่าตอนที่มาถึงนั้นคุณหนูรองจะไปที่ประตูเฉาหยางก่อนแล้ว นายท่านสี่จึงฝากของเอาไว้กับพวกข้า ยังบอกด้วยว่า หลายวันนี้น่าจะต้องออกไปพบปะผู้คนค่อนข้างมาก ต้องรอให้ผ่านไปสักสองสามวันก่อนแล้วค่อยมาพบคุณหนูรองได้เจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นพยักหน้า กล่าวยิ้มๆ ว่า “ใช่เรื่องที่จะต้องไปรับราชการที่จี่หนิงหรือไม่”

ซางมามากล่าวยิ้มๆ ว่า “ความจริงช่วงนี้ควรจะออกเดินทางไปแล้ว แต่เนื่องด้วยเป็นวันคล้ายวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่า นายท่านสี่จึงขอลาหยุดสักสองสามวัน ประจวบเหมาะกับได้ใช้โอกาสนี้ไปที่เมืองเป่าติ้งสักครั้งหนึ่งด้วยพอดี”

กล่าวคือ เรื่องหมั้นหมายระหว่างนางและเฉิงฉือนั้นทุกคนต่างทราบเรื่องกันหมดแล้ว

โจวเสาจิ่นหน้าแดงปลั่ง

ซางมามาหัวเราะร่า กล่าวแสดงความยินดีกับโจวเสาจิ่น

โจวเสาจิ่นพึมพำขานรับคำ หลบเข้าไปในห้องนอนด้วยความขัดเขิน

ณ บ้านที่ประตูเฉาหยาง หยวนซื่อที่ส่งแขกกลับไปแล้วกำลังช่วยถอดเครื่องประดับให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัว

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหลับตาลง ปล่อยให้หลี่ว์มามาหวีผมให้นาง เอ่ยถามหยวนซื่อว่า “งานแต่งกับตระกูลหมิ่นจัดเตรียมไปถึงไหนแล้ว ข้าดูเจียซ่านแล้วท่าทางดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวานัก”

พอกล่าวถึงเรื่องนี้ขึ้นมาหยวนซื่อรู้สึกเกลียดชังเป็นอย่างยิ่ง กล่าวขึ้นว่า “ล้วนเป็นเพราะคนชั้นต่ำอย่างเฉิงสือและเฉิงเจิ้งสองคนนั่น หากมิใช่เพราะพวกเขา เจียซ่านย่อมไม่เป็นเช่นนี้!”

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ นับตั้งแต่เกิดเรื่องของเสาจิ่นเป็นต้นมา เจียซ่านก็ยังไม่ดีขึ้นเลย

ตนยังคงพักอยู่ที่ประตูเฉาหยางต่อไปจะดีกว่า

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่อยากพูดอะไรกับหยวนซื่ออีกแม้สักประโยคเดียว

นางบอกหยวนซื่อว่า “พรุ่งนี้ให้เจียซ่านมาหาข้าสักครั้งหนึ่ง ข้าไม่ได้พูดคุยกับเขาดีๆ มาระยะหนึ่งแล้ว”

ที่แท้แม่สามีก็เห็นใจและสงสารหลานชายนี่เอง

หยวนซื่อรับคำยิ้มๆ ว่า “เจ้าค่ะ” จากนั้นกล่าวถึงเฉิงฉือขึ้นมา “…ตัดสินใจจะไปรับตำแหน่งที่จี่หนิงแล้วใช่หรือไม่ ต้องการให้ข้าไปพูดกับพี่ชายสักคำหรือไม่เจ้าคะ การจัดการน้ำนั้นลำบากไม่น้อยเลยทีเดียว! ไปชุบตัวอยู่ที่นั่นสักพักก็กลับมาเถิด! น้องสี่ก็อายุไม่น้อยแล้ว เมื่อก่อนดูแลกิจการของตระกูล จึงได้แต่หาจากคนที่พอจะรู้จักพื้นเพในหมู่ญาติพี่น้องเท่านั้น คนที่รู้จักนิสัยและความรู้ความสามารถของน้องสี่ถึงจะไม่เข้าใจน้องสี่ผิด วันนี้น้องสี่มีตำแหน่งหน้าที่การงานแล้ว เช่นนี้ขอบข่ายของตัวเลือกก็มีมากขึ้นตามไปด้วยแล้ว”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวรู้ว่านี่ถึงเวลาสำคัญนำอาหารจานใหญ่ขึ้นโต๊ะแล้ว

กล่าวยิ้มๆ ว่า “อย่างไรเสียเขาก็อายุขนาดนี้แล้ว หากยังรีบร้อนหาคู่ครองให้เขาตามอำเภอใจอีก นั่นต่างหากถึงจะเป็นการทำผิดต่อเขาอย่างแท้จริง ปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเองเถิด!”

หยวนซื่อได้ยินแล้วก็ลังเลไปครู่หนึ่ง ถึงได้กล่าวขึ้นว่า “ท่านแม่ ท่านคิดว่าอาเซวียนคุณหนูหกตระกูลฟางเป็นอย่างไรบ้าง”

ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวยิ้มๆ ว่า “เจ้านึกไปถึงอาเซวียนได้อย่างไร ปีนี้นางเพิ่งจะอายุสิบห้าหรือสิบหกปีเองมิใช่หรือ ยังเด็กเกินไปหน่อย เจ้าสี่อยากได้ภรรยา มิใช่อยากเลี้ยงบุตรสาว”

หยวนซื่อกล่าวยิ้มๆ ว่า “ท่านแม่ ดูท่านพูดเข้าสิเจ้าคะ การสู่ขอภรรยานี้ต้องดูคุณงามความดีเป็นหลัก นอกจากนี้อายุมากกว่ากันเพียงสิบกว่าปีเท่านั้น ทั้งยังเป็นการแต่งงานครั้งแรก น้องสี่ก็เป็นคนมีรูปลักษณ์โดดเด่น จะไม่คู่ควรกับอาเซวียนได้อย่างไร ตามความเห็นของข้าแล้ว กลับเป็นอาเซวียนที่ไม่ค่อยคู่ควรกับน้องสี่ด้วยซ้ำ เด็กสาวที่มีรูปลักษณ์และพื้นเพอย่างอาเซวียนนี้แม้นจะมีน้อย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี เพียงแต่ว่าตระกูลฟางเป็นตระกูลที่พวกเรารู้จักตื้นลึกหนาบางเป็นอย่างดีที่สุด ฮูหยินรองฟางได้ชื่อว่าเป็นคนฉลาดเพียบพร้อม นายท่านรองฟางแม้นตำแหน่งไม่สูง ทว่าเป็นคนกว้างขวางมีมิตรสหายมาก แน่นอนว่าครอบครัวเช่นนี้ย่อมเลี้ยงดูบุตรสาวให้เป็นคนร่าเริงและมีชีวิตชีวา เป็นการเติมเต็มให้น้องสี่ได้พอดี ยิ่งคิดข้าก็ยิ่งรู้สึกว่าดียิ่งเจ้าค่ะ!”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวร้อง “อืม” เสียงหนึ่ง เริ่มครุ่นคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง

นัยน์ตาของหยวนซื่อมีความยินดีสายหนึ่งวาบผ่าน รู้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนที่มีความเป็นตัวของตัวเองผู้หนึ่ง ให้นางพูดมากกว่านี้มิสู้ปล่อยให้ฮูหยินผู้เฒ่าครุ่นคิดให้กระจ่างด้วยตัวเองจะดีกว่า ฉะนั้นจึงไม่พูดอะไรอีก รับผ้าจากมือของสาวใช้เด็กมารอให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหวีผมเสร็จแล้วจะได้ปรนนิบัติฮูหยินผู้เฒ่ากัวเช็ดมือ

ชิวซื่อผู้เป็นฮูหยินรองเว่ยเข้าขอคำชี้แนะจากฮูหยินผู้เฒ่ากัว

วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่ากัว นางรับผิดชอบนำพวกถ้วยชามและเครื่องใช้ต่างๆ เข้าไปเก็บให้เรียบร้อย

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวจึงใช้โอกาสนี้ถามชิวซื่อว่า “เจ้าคิดว่าเจ้าสี่ควรจะสู่ขอภรรยาแบบไหนถึงจะดี”

ที่ผ่านมาชิวซื่อทราบมาตลอดว่าหยวนซื่อผู้เป็นพี่สะใภ้ของตัวเองผู้นี้เป็นคนเด็ดเดี่ยวมาตลอด แล้วนางก็มิใช่คนที่ชื่นชอบการชิงดีชิงเด่น นอกจากนี้ก่อนที่นางจะเข้ามาหยวนซื่อก็ปรนนิบัติรับใช้อยู่ในห้องนี้ก่อนแล้ว ไม่รู้ว่าระหว่างแม่สามีและพี่สะใภ้มีปัญหาขัดแย้งอะไรขึ้นมาอีกหรือไม่

น้องสี่เป็นดังกล่องดวงใจของแม่สามี นางยินดีขัดใจพี่สะใภ้แต่จะไม่ยินยอมทำให้แม่สามีที่ดีต่อนางมากผู้นี้ต้องขุ่นเคืองใจเป็นอันขาด นางกล่าวยิ้มๆ โดยไม่ต้องคิดว่า “เรื่องงานแต่งของน้องสี่ย่อมขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของท่านอยู่แล้ว ไหนเลยจะมีที่ให้พี่สะใภ้อย่างพวกข้าได้ออกความคิดเห็นกันเจ้าคะ”

หยวนซื่อแสยะยิ้มเย็นอยู่ในใจ

น้องสะใภ้ของนางผู้นี้ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่สนใจ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่แสดงความคิดเห็น แต่ขอเพียงฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยปาก จะกี่ร้อยกี่พันครั้งฮูหยินผู้เฒ่าก็ถูกหมด จะกี่พันกี่หมื่นครั้นฮูหยินผู้เฒ่าก็ดีทุกอย่าง ไม่มีความคิดเห็นเป็นของตัวเองเลยสักนิดเดียว ปกตินางถูกฮูหยินผู้เฒ่าเหน็บแนมและถากถางไม่น้อยเลย แต่ดูจากท่าทางนี้แล้ว กลับไม่รู้จักหลาบจำเลยแม้แต่นิดเดียว

ฮูหยินผู้เฒ่าถามนาง ก็เท่ากับว่าถามผิดคนแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าวันนี้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเป็นอะไรไป กลับกล่าวยิ้มๆ ว่า “เจ้าเป็นคนอ่อนโยนและว่าง่าย ข้าไม่กลัวเลยว่าเมื่อภรรยาของเจ้าสี่แต่งเข้ามาแล้วจะเข้ากับเจ้าไม่ได้”

ชิวซื่อถามขึ้นอย่างประหลาดใจว่า “เรื่องงานแต่งของน้องสี่ท่านมีคนในใจแล้วหรือเจ้าคะ”

“เปล่า!” ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกล่าวยิ้มๆ “เพียงแต่คิดว่าจะเร็วหรือช้าเขาก็ต้องแต่งงานอยู่ดี เพียงแต่กลัวว่าน้องสะใภ้ของพวกเจ้าจะอายุน้อยกว่าพวกเจ้ามากก็เท่านั้น”

ชิวซื่อรีบกล่าวอย่างเชื่อฟังว่า “สายตาของท่านไม่มีทางผิดพลาดเป็นแน่เจ้าค่ะ ถึงเวลาพวกเราคิดเสียว่านางเป็นบุตรสาวของพวกเราก็ได้แล้ว ย่อมต้องดีกับนางอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”