ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 471

เฉิงฉือถามโจวเสาจิ่นยิ้มๆ ว่า “งดงามหรือไม่”

“งดงามเจ้าค่ะ!” โจวเสาจิ่นรีบพยักหน้าอย่างไม่ลังเล อดไม่ได้โน้มตัวลงไปสัมผัสเกล็ด นํ้าค้างแข็งใต้ฝ่าเท้าเหล่านั้น

ทันทีที่นิ้วมืออุ่นๆ สัมผัสโดนเกล็ดนํ้าค้างแข็ง เกือบจะถูกดูดจนติดแน่นเข้ามากับนํ้าแข็ง เสียแล้ว

“เป็นเกล็ดนํ้าค้างแข็งจริงๆ ด้วย!” โจวเสาจิ่นประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง “หิมะมิได้ตกเสีย หน่อย…ต่อให้มีหิมะตก เกล็ดนํ้าค้างแข็งนี้มิใช่ว่าควรจะจับตัวเป็นก้อนอยู่บนบานกระจก หน้าต่างหรอกหรือเจ้าคะ”

นอกจากนี้มิใช่ว่าจะจับตัวเป็นก้อนงดงามเช่นนี้อยู่ทุกเวลา

เฉิงฉือหัวเราะเบาๆ ดึงโจวเสาจิ่นลุกขึ้น ฉวยโอกาสกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขน กล่าวขึ้น ว่า “ข้าค้นพบหินก้อนนี้ตอนที่ข้าเดินทางไปเขาเทียนซานเมื่อหลายปีก่อน ภายใต้แสงจันทร์มันจะ มีนํ้าค้างแข็งที่มีรูปร่างคล้ายเกล็ดหิมะปรากฏออกมาให้เห็น ต่อมาข้าอยากให้เจ้าได้เห็นด้วย จึง สั่งให้คนไปนําเอาหินก้อนนี้กลับมา เนื่องจากระยะทางค่อนข้างไกล กว่าจะส่งกลับมาถึงก็ตอนที่ ข้าไปรับตําแหน่งที่จี่หนิงแล้ว…”

ก่อนหน้านี้นางก็เลยไม่มีโอกาสได้เห็น

บางทีอาจเป็นเพราะนางและเฉิงฉือมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งยิ่งกว่านี้ไปแล้ว โจวเสาจิ่นจึง กอดตอบเฉิงฉืออย่างเป็นธรรมชาติยิ่ง ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาพร้อมกับถูใบหน้ากับปกเสื้อที่ บุขนหมาไม้สีนํ้าตาลแดงเอาไว้เบาๆ กระซิบกล่าวยิ้มๆ ว่า “งดงามจริงๆ เจ้าค่ะ! เช่นนั้นปกติมัน เป็นหินก้อนมหึมาที่งดงามมากใช่หรือไม่เจ้าคะ”

4380

เฉิงฉือพยักหน้า กล่าวยิ้มๆ ว่า “เวลากลางวันจะมองไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว ที่ข้าไป เขาเทียนซานในครั้งนั้น ก็เป็นเพราะเดินหลงทางเช่นกัน”

“ท่านไปทําอะไรที่เขาเทียนซานหรือเจ้าคะ” โจวเสาจิ่นถามขึ้นอย่างสงสัย

“ไปเก็บดอกบัวหิมะเขาเทียนซาน” เฉิงฉือกล่าวยิ้มๆ “เวลานั้นข้าเพิ่งออกจากการฝึกฝน รู้สึกว่าความยิ่งใหญ่ภายใต้โลกหล้านี้ ไม่มีที่ไหนที่ข้าไปไม่ได้ ประจวบเหมาะกับที่อ่านเจอใน ตําราอะไรทํานองว่าดอกบัวหิมะเขาเทียนซานนั้นขึ้นอยู่บนยอดหน้าผาของภูเขา กลีบดอกขาวดุจ หิมะ แวววาวกระจ่างใส เป็นดอกไม้ของเทพเซียน ทําให้สตรีดูอ่อนเยาว์และงดงามเป็นนิจได้ ปรากฏว่าสิ่งที่ข้าเห็นที่ร้านขายยากลับเป็นดอกเบญจมาศเหี่ยวๆ ดอกหนึ่ง คนที่ร้านขายยาบอก ข้าว่านั่นคือดอกบัวหิมะเขาเทียนซานที่ตากแห้งแล้ว ข้าจึงอยากไปดูสักหน่อย”

โจวเสาจิ่นเม้มปากกลั้นยิ้ม

เฉิงฉือตอนเป็นหนุ่มน้อยจะต้องซุกซนดื้อรั้นมากเป็นแน่

นางถามขึ้นว่า “แล้วสุดท้ายท่านเก็บดอกบัวหิมะเขาเทียนซานได้หรือไม่เจ้าคะ”

“เก็บได้แล้ว” เฉิงฉือหัวเราะลั่น พลางกล่าว “ความจริงแล้วก็เป็นของที่หน้าตาคล้ายคลึง กับดอกเบญจมาศนั่นเอง ผู้คนช่างโอ้อวดเกินจริง ต่อมาข้าเดินทางไปเก็บเห็ดหลิงจือที่เขาฉางไป๋ ซานด้วย ก็เป็นเพียงของที่คล้ายคลึงกับเห็ดหูหนูเท่านั้น หลังจากนั้นข้าจึงไม่ค่อยไปทําเรื่อง ประเภทนั้นอีกแล้ว”

“เป็นเพราะผู้คนโอ้อวดเกินจริงมากเกินไปหรือเจ้าคะ” โจวเสาจิ่นเงยหน้าขึ้นมองเฉิงฉือ แววตาสุกสว่างดุจดวงดารา

4381

“อื้ม!” เฉิงฉือรู้สึกราวกับว่าตัวเองตระหนักถึงความจริงจากดาวดวงนั้น พึมพํากล่าวว่า “ต่อมาข้ารู้สึกว่า เรื่องบางอย่างต้องไปเห็นกับตา ไปประสบด้วยตัวเองถึงจะรู้ได้…” ริมฝีปากของ เขาแตะที่เปลือกตาของนางเบาๆ

โจวเสาจิ่นหลับตาลง

เสียงหวีดหวิวของสายลม อากาศที่หนาวเย็น เสียงเสียดสีกันของกิ่งก้านใบที่กําลังเต้น ระบํา…ล้วนมลายหายไปหมดสิ้น สิ่งที่นางรู้สึกได้มีเพียงริมฝีปากร้อนและอ้อมกอดอันอบอุ่นของ เฉิงฉือเท่านั้น

พวกเขาได้ครองคู่อยู่ด้วยกันแล้วจริงๆ!

กอดกันอย่างที่เรียกว่าถูกต้องตามครรลองเช่นนี้ได้แล้ว

นางอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างเปิดเผยเช่นนี้ได้แล้ว

โจวเสาจิ่นเพิ่งจะมีความรู้สึกถึงมันจริงๆ ก็ตอนนี้เอง

หยาดนํ้าตาไหลรินออกมาจากหางตาของนางเงียบๆ

เฉิงฉือตกใจ รีบกล่าวขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น” คลายแขนออก อยากจะดูสีหน้าของนางสัก หน่อย

โจวเสาจิ่นกลับซุกซ่อนใบหน้าเข้ากับอ้อมกอดของเขา ไม่ว่าเขาจะทําอย่างไรก็ไม่ยอมให้ เขาดู กล่าวเสียงอู้อี้ว่า “ข้า…ข้าดีใจมาก…พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตใช่หรือไม่”

มนุษย์มักจะโลภมากเช่นนี้

เดิมทีนางเพียงอยากจะจดจําเขาเอาไว้คนเดียวเงียบๆ ต่อมาก็อยากจะมองเขาจากที่ ไกลๆ และตอนนี้กลับอยากจะมีเขาไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของนาง

4382

ที่แท้ก็เป็นเพราะเรื่องนี้นี่เอง! เฉิงฉือหัวเราะร่า พลางกล่าว “แน่นอนอยู่แล้ว! พวกเราย่อมจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต อย่างแน่นอน” โจวเสาจิ่นพยักหน้าอยู่ในอ้อมกอดของเขา ชาติก่อน นางมีอายุเพียงยี่สิบห้าปีเท่านั้น

ถ้าหากว่าชาตินี้นางมีชีวิตจนถึงแปดสิบปี ได้เป็นคู่ชีวิตอยู่ข้างๆ เฉิงฉือไปตลอดได้จะดี เพียงใดนะ

เมื่อมีความคิดนี้แล้ว กระทั่งตอนที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันในเวลากลางคืนนั้น ถึงแม้นางจะ รู้สึกขัดเขินเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังคงหลับตาหลงอย่างเชื่อฟัง

มีของเย็นๆ บางอย่างสวมเข้าที่แขนของนาง นางอดไม่ได้ลืมตาขึ้นมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน