ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 473

น้อยครั้งนักที่เฉิงฉือจะรั้งให้ผู้อื่นพักอยู่ที่บ้านอย่างกระตือรือร้นและจริงใจเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าการที่เฉิงเจียตั้งครรภ์นั้น เขาเองก็ดีใจแทนหลี่จิ้งด้วยเช่นกัน โจวเสาจิ่นดูจมจ่อมอยู่ในความคิดของตัวเอง

ทว่าหลี่จิ้งกลับรู้สึกว่าพักอยู่ที่นี่ไม่ค่อยสะดวกนัก มิใช่ว่าเขาไม่มีความสามารถย้ายมา มาและสาวใช้ที่มีประสบการณ์จากลั่วหยางมาดูแลเฉิงเจียที่นี่ สุดท้ายจึงยังคงปฏิเสธไปอย่าง สุภาพ

โจวเสาจิ่นและเฉิงฉือส่งหลี่จิ้งและเฉิงเจียออกจากประตูไปอย่างระมัดระวัง เฉิงเจียกลับ เบะปากจะรํ่าไห้พร้อมกับจับมือของโจวเสาจิ่นเอาไว้ อีกสองสามวันอยากให้โจวเสาจิ่นไปเยี่ยม นาง

จะเป็นแม่คนอยู่แล้ว ยังมีแก่ใจจะเล่นสนุกมากขนาดนี้อยู่อีก

โจวเสาจิ่นหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ รับปากว่าอีกไม่กี่วันตนจะไปเยี่ยมนางอย่าง แน่นอน นางถึงได้ปล่อยผ้าม่านเกี้ยวลงอย่างพึงพอใจ

แขกเหรื่อในบ้านต่างพูดคุยถึงเรื่องนี้ ล้วนรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง พากันคาดเดา ว่าโจวเสาจิ่นเองก็จะตั้งครรภ์ตามไปด้วยหรือไม่

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวหัวเราะร่า นึกถึงความสนิทชิดเชื้อระหว่างบุตรชายและบุตรสะใภ้ช่วงนี้ แล้ว ในใจก็บังเกิดความคาดหวังขึ้นมาด้วยเช่นกัน

แต่วันต่อมาระดูของโจวเสาจิ่นก็มา ฮูหยินผู้เฒ่ากัวผิดหวังเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

4398

แม้แต่โจวเสาจิ่นเองก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเช่นกัน

เฉิงฉือกลับมีเป้าหมายของตัวเอง ถูจมูกของนางพลางกล่าวปลอบโยนนางยิ้มๆ ว่า “เจ้า อายุยังน้อย รออีกสองสามปีจะดีกว่า”

โจวเสาจิ่นอับอายจนหน้าแดง

พูดราวกับว่ามีแต่นางที่อยากมีลูก…เพราะฉะนั้นหลายวันมานี้ถึงได้ปล่อยให้เขากระทํา การอย่างเชื่อฟัง ให้นางทําท่วงท่าอย่างไรนางก็ทําท่วงท่าอย่างนั้น ให้นางร้องครางนางก็ร้องคราง …ทั้งๆ ที่เป็นเขาที่ชื่นชอบมากมิใช่หรือ

นางอดยู่ปากไม่ได้ กล่าวขึ้นว่า “หากท่านแม่คิดว่าข้าคลอดบุตรไม่ได้จะทําอย่างไรเจ้า คะ”

“พูดจาเหลวไหล!” เฉิงฉือตําหนิเสียงเบา แล้วก็บีบจมูกนางอีกครั้ง “พี่สะใภ้ใหญ่แต่งเข้า มากว่าหลายปีถึงจะมีเจิงเจี่ยเอ๋อร์ ทายาทชายของพี่สะใภ้รองก็มียากยิ่ง ท่านแม่จะมาเรียกร้อง เอากับเจ้าได้อย่างไร”

โจวเสาจิ่นถึงได้รู้สึกสงบใจลงได้เล็กน้อย

เฉิงฉือตัดสินใจว่าจะไปเดินเล่นในสวนดอกไม้เป็นเพื่อนนางเพื่อผ่อนคลายจิตใจ นางจะ ได้ไม่คิดฟุ้งซ่าน ทําให้ตัวเองเครียดเอง

เพียงแต่ว่าเขาเพิ่งพูดออกไป หลั่งเย่ว์กลับเดินเข้ามา กล่าวเสียงเบาว่า “นายท่านสี่ สือก งกงเชิญท่านไปดื่มสุราที่ร้านสุรา บอกว่าจะรอจนกว่าจะได้พบขอรับ”

เฉิงฉืออดขมวดคิ้วมุ่นไม่ได้

สือควนผู้นี้ต้องการพบเขาเพื่ออะไรกัน

4399

จากความทรงจําของเขา ช่วงนี้ไม่ว่าจะเป็นตําหนักบูรพาหรือว่าตําหนักขององค์ชายสี่ ล้วนสงบเรียบร้อย ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น…

โจวเสาจิ่นเข้าใจว่าทางด้านของสือควนเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น จึงรีบกล่าวขึ้นว่า “นาย ท่านสี่ ท่านรีบไปจัดการธุระของท่านเถิด เรื่องในบ้านมีข้าอยู่! หากไม่ได้การจริงๆ ก็ยังมีท่านแม่ อยู่ด้วย ไม่น่าจะมีเรื่องอะไรเจ้าค่ะ”

ในบ้านยังมีญาติพี่น้องที่มาร่วมงานแต่งของพวกเขาบางส่วนที่ยังไม่ได้กลับไป

เฉิงฉือพยักหน้า กระซิบยํ้ากําชับนางหลายประโยคทํานองว่า “หากรู้สึกเบื่อก็ไปเล่นไพ่ ใบไม้เป็นเพื่อนท่านแม่” จากนั้นเปลี่ยนอาภรณ์แล้วออกจากบ้านไป

ส่วนโจวเสาจิ่นคิดจะมุ่งหน้าไปที่ลานทิงเซียง

ฝานหลิวซื่อนึกถึงเมื่อคืนที่โจวเสาจิ่นปวดท้องกว่าครึ่งค่อนคืนขึ้นมา ตอนที่นางเข้ามา ปรนนิบัติจึงลอบมองสภาพภายในห้อง

เนื่องจากนายท่านสี่เป็นบุรุษผู้หนึ่ง ถึงแม้ว่าบนเตียงจะจัดเก็บอย่างลวกๆ ไปแล้ว แต่คน ที่มีประสบการณ์มาก่อนมองแค่ปราดเดียวก็มองออกแล้วว่าก่อนหน้านี้พวกเขากําลังทําอะไรกัน อยู่ เขาไม่รู้จักพอทุกคืนวันเช่นนี้ นางยังคิดว่าโจวเสาจิ่นจะได้รับบาดเจ็บเสียแล้ว แต่เมื่อเห็นว่า ระดูของนางมาแล้วถึงได้รู้สึกโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง

นางอดเกลี้ยกล่อมโจวเสาจิ่นไม่ได้ว่า “นายท่านสี่ไม่อยู่ นานๆ ทีท่านจะได้มีเวลาว่าง มิสู้ นอนพักอีกสักตื่นก่อนแล้วค่อยไปปรนนิบัติฮูหยินผู้เฒ่าก็ยังไม่สาย”

โจวเสาจิ่นใบหูแดงกํ่า

ฝานหลิวซื่อเป็นคนมีประสบการณ์มาก่อน ย่อมต้องรู้เรื่องของนางและเฉิงฉือ

นางกล่าวเสียงเบาอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ข้าดีขึ้นแล้ว…นายท่านสี่ไม่อยู่บ้าน ข้าควรจะไปอยู่ เป็นเพื่อนท่านแม่ถึงจะใช้ได้ นางจะได้ไม่เหงา”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน