ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 519

โจวเสาจิ่นโผเข้าสู่อ้อมอกของเฉิงฉือ กล่าวว่า “ท่านกลับมานอนในห้องนอนเถิดนะเจ้า คะ!”

ท่าทางออดอ้อน

เฉิงฉือเสียใจเล็กน้อยที่วันนี้ดื่มมากเกินไป

แต่ทุกคนล้วนแสดงความยินดีที่เขาจะเป็นพ่อคนแล้ว เขารู้สึกดีใจจริงๆ จึงดื่มมากขึ้น หลายจอก

โจวเสาจิ่นเห็นเขายังลังเลอยู่บ้าง ก็บุ้ยปากพลางกล่าวว่า “ข้าไม่กลัวกลิ่นสุราบนตัวท่าน หรอก เตียงใหญ่ขนาดนี้ ขอเพียงข้ารู้ว่าท่านอยู่ข้างข้าก็พอแล้วเจ้าค่ะ”

เฉิงฉือคลี่ยิ้มพลางลูบจมูกของนาง แล้วนอนบนเตียงในห้องนอน

โจวเสาจิ่นกอดแขนของเขาแล้วพิงไหล่ของเขา เล่าเรื่องงานเลี้ยงวันนี้ให้เขาฟังว่า “…ท่าน แม่ปีติยินดียิ่ง บอกว่าถ้ามีโอกาสจะเชิญอาเจิงพวกนางมาเล่นอีกเจ้าค่ะ แต่ก่อนข้าคิดว่าท่านแม่ ชอบความสงบ ตอนนี้ถึงได้ค้นพบว่าความจริงนางไม่ชอบให้คนที่รู้จักบ้างไม่รู้จักบ้างกินข้าว ด้วยกันเป็นกลุ่มใหญ่ ต้องฝืนใจพูดคุยสังสรรค์กับคนนี้บ้างคนนั้นบ้าง งานเลี้ยงครอบครัวแบบนี้ ท่านแม่เลยชื่นชอบเป็นอย่างมาก ข้าคิดว่าอีกไม่นานก็จะถึงวันคล้ายวันเกิดของพี่สะใภ้รอง อยากให้ข้าพูดกับพี่สะใภ้รอง จัดงานเลี้ยงแล้วเชิญท่านแม่ไปร่วมงานรื่นเริงหรือไม่เจ้าคะ”

งานวันคล้ายวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่ากัวนั้น ขาดพวกบุตรชายและหลานชายไม่ได้เลย แต่ หากเป็นงานฉลองวันคล้ายวันเกิดของชิวซื่อ เพียงต้องเชิญบรรดาสตรีในบ้านมาก็พอแล้ว

เฉิงฉือตอบยิ้มๆ ว่า “เจ้ากับพี่สะใภ้รองปรึกษาหารือกันก็แล้วกัน! เพียงแต่อย่าทําให้ ตัวเองเหนื่อยเกินไป หากรู้สึกไม่สบายก็อย่าฝืนตัวเองเลย”

4824

“ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะๆ” โจวเสาจิ่นเอนกายลง แขนขากอดเกี่ยวเฉิงฉือไว้ “ท่านแม่ก็บอกไว้ เช่นกันว่า ให้ข้าคลอดบุตรอย่างปลอดภัยราบรื่นก็นับเป็นการแสดงความกตัญ�ูต่อนางแล้ว ข้า จึงอยากหาหมอตําแยคนหนึ่งมาอาศัยอยู่ที่บ้าน ไม่ต้องพูดถึงความกล้าหาญตอนคลอดเลย เรื่อง ที่ควรจะระวังในวันธรรมดาก็จะได้มีคนคอยยํ้าเตือนคนหนึ่งเจ้าค่ะ”

นี่ก็เป็นความคิดของฮูหยินผู้เฒ่ากัว

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวคิดว่าพวกมามาข้างกายนางแม้ว่าล้วนมีประสบการณ์ทั้งนั้น แต่สุดท้าย อายุมากแล้ว ตั้งแต่คลอดเฉิงฉือก็ไม่ได้ดูแลหญิงมีครรภ์อีกเลย คิดว่าหาหมอตําแยที่มีชื่อเสียงสัก คนหนึ่งมาอาศัยอยู่ที่บ้านให้เร็วที่สุดก็ดีเหมือนกัน

เฉิงฉือเห็นนางกอดรัดเขาแน่น ก็ระบายยิ้มพลางพลิกตัวโอบกอดนางในวงแขน กล่าวว่า “ดึกแล้ว รีบนอนเถอะ! เรื่องนี้ข้ากําชับซางมามาไว้แล้ว ให้นางไปหาอาเจิง เจ้าไม่ต้องยุ่งแล้ว”

อ้อมแขนที่อบอุ่นทําให้ใจของโจวเสาจิ่นผ่อนคลายลงทั้งหมด หาวทีหนึ่งอย่างเกียจคร้าน แล้วกล่าวอีกสองสามประโยคก่อนจมเข้าสู่ห้วงนิทรา

เฉิงฉือหลุดหัวเราะ หอมแก้มนางแล้วหลับตาลง

รอจนถึงวันที่หนึ่งเดือนสิบหลังกราบไหว้บรรพบุรุษเสร็จแล้ว ครรภ์ของโจวเสาจิ่นก็มั่นคง แล้ว หมอตําแยแซ่ไช่ท่านหนึ่งที่เฉิงเจิงแนะนํามาก็เข้ามาอาศัยในตระกูลเฉิง เสื้อผ้าฤดูหนาวก็ แจกจ่ายเรียบร้อยแล้ว บรรยากาศที่ประตูเฉาหยางคึกคักยิ่งนัก บนใบหน้าของทุกคนล้วนแต้ม รอยยิ้ม ฝีเท้าที่ย่างก้าวบนถนนก็เบาและว่องไวไม่น้อย เมื่อฮูหยินผู้เฒ่ากัวเห็นชุดเพ่ยจื่อที่หลวม ของโจวเสาจิ่นรอยยิ้มก็เอ่อท้นออกมาจากนัยน์ตาอย่างยากจะระงับ

4825

เฉิงฉือคิดจะแต่งชุนหว่านให้กับฉินจื่อจี๋ซึ่งเป็นญาติผู้น้องของพ่อบ้านฉินจื่อจี๋

ลูกหลานตระกูลฉินสําหรับคนของตระกูลเฉิงแล้ว มิได้เป็นบ่าวไพร่ธรรมดาแต่อย่างใด แต่งให้กับฉินจื่อจี๋ซึ่งเป็นญาติผู้น้องของพ่อบ้านฉินจื่อจี๋ได้ นี่สําหรับชุนหว่านก็เป็นการให้เกียรติ อย่างหนึ่งจริงๆ

โจวเสาจิ่นหาข้ออ้างเรียกคนมาดูตัวครั้งหนึ่งผ่านม่านกั้น ไม่ต้องพูดถึงหน้าตาสง่างามหรือสายตากระจ่างใสเลย ดูแล้วก็เป็นคนที่ค่อนข้างซื่อตรงผู้ หนึ่ง บวกกับนางเชื่อในสายตาของเฉิงฉือ จึงเรียกชุนหว่านมาพูดเรื่องนี้ทันที ชุนหว่านหน้าแดงก้มหน้างุด ไม่กล้าเอ่ยแม้ประโยคเดียว โจวเสาจิ่นราวกับเห็นตนเองในอดีตอย่างไรอย่างนั้น นางกระซิบว่า “เจ้าเติบโตมาพร้อมกับข้า ตอนนี้มิใช่เวลามาเกรงใจ คิดเห็นอย่างไร จะดี จะร้ายเจ้าก็ต้องบอกข้าสักหน่อย!” ชุนหว่านจึงพึมพําตอบว่า “ทั้งหมดแล้วแต่ฮูหยินเลยเจ้าค่ะ” โจวเสาจิ่นเม้มปากกลั้นยิ้ม ชุนหว่านถอยออกไปด้วยใบหน้าร้อนผะผ่าว ผ่านไปเพียงสองวัน คนที่ประตูเฉาหยางก็ทราบกันทั่วแล้ว

เจินจู ปี้อวี้และคนอื่นๆ พากันมาแสดงความยินดีให้กับชุนหว่าน สีหน้าล้วนเผยรอยอิจฉา ไม่มากก็น้อย

โจวเสาจิ่นดึงตัวสาวใช้เด็กคนหนึ่งมาปรนนิบัติชุนหว่านโดยเฉพาะ ตระเตรียมสินเจ้าสาว เป็นเพื่อนชุนหว่าน

4826

ทว่าชุนหว่านกลับไม่อยากรีบแต่งงานถึงเพียงนั้น ตอนที่มาขอบคุณโจวเสาจิ่นก็กล่าวอ ย่างขัดเขินว่า “ไม่ว่าอย่างไรฮูหยินต้องให้ข้าเห็นคุณชายใหญ่กําเนิดก่อนแล้วค่อยส่งข้าออกไป ไม่อย่างนั้นข้าจะวางใจลงได้อย่างไรเจ้าคะ”

โจวเสาจิ่นจึงให้ชุนหว่านหมั้นกับฉินจื่อจี๋ก่อน

ฮูหยินผู้เฒ่ายังตกรางวัลเป็นเงินยี่สิบเหลี่ยงให้แก่ชุนหว่านเพื่อการนี้อีกด้วย

โจวเสาจิ่นมาขอบคุณแทนชุนหว่าน

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวคลี่ยิ้มพลางบอกนางว่า “พวกข้าเพิ่งจะย้ายมาจากจินหลิง พวกเจ้าก็แยก บ้านเป็นของตนเองแล้ว เป็นเวลาที่ต้องตั้งกฎเกณฑ์พอดี บ่าวไพร่ที่จงรักภักดีเช่นนี้ ตอนที่ควรตก รางวัลก็ต้องตกรางวัลให้งาม เป็นตัวอย่างให้กับบ่าวรับใช้พวกนั้น ให้รู้ว่าตนควรทําอย่างไร”

โจวเสาจิ่นรับคํายิ้มๆ

เฉิงเซ่าที่ซอยซวงอวี๋ส่งจดหมายมาให้ แจ้งว่าพรุ่งนี้หลังจากออกงานอยากมาเยี่ยมฮูหยิน ผู้เฒ่ากัว

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวถือจดหมายพลางเอ่ยขึ้นอย่างฉงนว่า “ไม่รู้ว่าน้องรองมาหาข้าด้วยเรื่อง อะไร”

ทว่าโจวเสาจิ่นกลับไม่กล้าเพิกเฉย จึงบอกให้ห้องนํ้าชาตระเตรียมชาต้าหงเผาชั้นดี และ ให้ห้องครัวตระเตรียมอาหารและสุราแต่เนิ่นๆ จนกระทั่งตอนเย็นเมื่อเฉิงฉือกลับมา นางยังกําชับ ให้เฉิงฉือกลับมาให้เร็วขึ้นสักหน่อยว่า “ดื่มเป็นเพื่อนท่านอารองสักสองจอกนะเจ้าคะ!”

เฉิงฉือยิ้มพลางหยิกหน้านาง กล่าวว่า “เด็กน้อยของข้ารู้จักดูแลจัดการงานในเรือนแล้ว!” นํ้าเสียงเจือความชื่นชมเล็กน้อย โจวเสาจิ่นได้ยินแล้วดวงตาก็ยิ้มหยีเป็นเสี้ยวพระจันทร์

4827

เมื่อเฉิงเซ่ามาถึง นางย่อมมิอาจอยู่รับรองได้ จึงเย็บปักเสื้อผ้าอยู่ในห้องนอน

ปรากฏว่าเฉิงฉือกลับมาบอกนางว่า เฉิงเซ่าตัดสินใจไปรับเด็กคนหนึ่งจากสถาน สงเคราะห์มาบันทึกไว้ใต้นามของเฉิงซวิ่น เป็นผู้จุดธูปกราบไหว้เฉิงเฝินกับเฉิงซวิ่นในอนาคต แต่ กังวลว่าตนอายุมากแล้ว กลัวจะเลี้ยงเด็กคนนี้ได้ไม่ดี จึงอยากให้ชิวซื่อช่วยดูแลเด็กคนนี้แทน

โจวเสาจิ่นอดกล่าวยิ้มๆ ไม่ได้ว่า “ข้ายังคิดว่ามีเพียงข้าที่ชื่นชอบพี่สะใภ้รองเสียอีกนะเจ้า คะ ที่แท้สายตาของท่านอารองก็กระจ่างดุจหิมะเหมือนกัน เช่นนั้นท่านแม่ว่าอย่างไรเจ้าคะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน