ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 52

ยามดอกวสันต์ผลิบาน – ตอนที่ 52 สืบความ

โจวเสาจิ่นถามฝานฉี “เจ้าอยากไปเที่ยวเล่นรอบเมืองจินหลิงหรือไม่”

“อยากขอรับ!” ฝานฉีไม่รู้ถึงวัตถุประสงค์ของโจวเสาจิ่น ดวงตาทั้งคู่มองไปที่โจวเสาจิ่นอย่างตื่นๆ แต่ก็ยังตอบไปตามความจริง

โจวเสาจิ่นอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ ให้ซือเซียงหยิบเงินสองเหลี่ยงมาให้เขา กล่าวขึ้นว่า “หากว่าเจ้าสามารถไปเดินรอบๆ เมืองจินหลิงมารอบหนึ่ง แล้วไม่ว่าข้าจะถามถึงสถานที่อะไรเจ้าก็รู้หมดทุกที่แล้วล่ะก็ ไม่เพียงสองเหลี่ยงนี้เท่านั้นที่จะให้เจ้า ข้ายังจะให้รางวัลเจ้าเพิ่มอีกสองเหลี่ยงด้วย!”

ฝานฉีไม่กล้ารับไว้ ลูบศีรษะพลางเอ่ยถามว่า “คุณหนูรองอยากให้ข้าทำอะไรหรือขอรับ”

“ต่อไปเจ้าต้องติดตามมาเป็นบ่าวให้ข้า คงไม่ต้องให้ข้าต้องคอยบอกเจ้าตลอดว่าของอะไรต้องไปซื้อที่ไหนหรอกใช่หรือไม่” โจวเสาจิ่นกล่าว “เจ้าลองไปถามพ่อบ้านหม่า ว่าที่ข้าพูดนั้นจริงหรือไม่”

“ข้าทราบขอรับ!” ฝานฉีรีบกล่าว “พ่อบ้านหม่าเคยบอกเอาไว้ เพียงนายท่านสั่งการลงมา พวกเราก็ควรจะรู้แล้วว่าต้องทำอะไร ทำอย่างไร ไม่ใช่ไปถามนายท่านว่าของสิ่งนี้ต้องไปซื้อจากที่ไหน หรือของสิ่งนี้ไปหาได้จากที่ใด”

โจวเสาจิ่นยิ้มพลางพยักหน้า

ฝานฉีรับเงินมาแล้วก็วิ่งจากไป

ซือเซียงยิ้มพลางกล่าว “คุณหนูไม่จำเป็นต้องช่วยเหลือฝานมามาเช่นนี้ก็ได้กระมังเจ้าคะ”

โจวเสาจิ่นไม่อธิบาย กล่าวยิ้มๆ ว่า “รอให้เจ้าหาสามีได้สักคนหนึ่งแล้ว ข้าก็จะช่วยเหลือเจ้าเช่นนี้เหมือนกัน”

“คุณหนู!” ซือเซียงหน้าแดงและวิ่งออกไป

รอยยิ้มของโจวเสาจิ่นค่อยๆ จางหายไป นั่งเงียบๆ อยู่บนตั่งหลัวฮั่นอยู่ครู่ใหญ่

เนื่องจากไม่ต้องไปคัดพระธรรมที่เรือนหานปี้ซาน โจวเสาจิ่นจึงได้นอนพักผ่อนอย่างเต็มที่ไปตื่นหนึ่ง

จนกระทั่งตอนที่ไปคารวะยามเย็นท่านยายในช่วงเย็น พี่สาวกระซิบบอกนางว่า “ท่านลุงใหญ่เหมี่ยนคุยกับเฉิงลู่แล้ว บอกว่ามีข่าวลือเกิดขึ้นจากทุกที่ในช่วงนี้ จึงให้เขาเอาทรัพย์สินของครอบครัวไปฝากรวมกับจวนห้าจะดีกว่า แต่เฉิงลู่วิงวอนขอร้องเอาไว้ กล่าวว่าเดือนหกเขาต้องลงสนามสอบแล้ว รอให้เขาสอบเสร็จแล้วค่อยมาจัดการเรื่องทรัพย์สินของครอบครัวเขาได้หรือไม่ ท่านลุงใหญ่เหมี่ยนไม่อยากบีบบังคับเขา จึงรับปากว่าถึงเดือนแปดค่อยมาพูดเรื่องนี้อีกครั้ง”

โจวเสาจิ่นคิดไม่ถึงว่าท่านยายกับท่านลุงใหญ่เหมี่ยนจะเด็ดขาดและรวดเร็วถึงเพียงนี้ พอบอกว่าจะทำก็คือทำเลย

ในความเป็นจริงหากว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป พอถึงเดือนหกเฉิงลู่ก็จะสอบผ่านการสอบระดับเมือง ทำให้มีคุณสมบัติพอให้ได้รับยกเว้นการจ่ายส่วยภาษี เขาก็ไม่ต้องการการปกป้องจากจวนสี่อีก แต่การที่ท่านลุงใหญ่เหมี่ยนเตือนเขาเช่นนี้ อย่างน้อยก็แสดงให้เห็นถึงท่าทีของจวนสี่ ให้เขาได้รู้สึกไม่สบายใจบ้างก็ดีเหมือนกัน

นางรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก เมื่อพบฮูหยินผู้เฒ่ากวนจึงแสดงความขอบคุณอย่างอ่อนหวานไปให้

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนกล่าวยิ้มๆ “พวกเจ้าต่างก็เป็นคนที่ข้าเลี้ยงดูให้เติบโตมาตั้งแต่เล็กๆ เป็นหลานสาวของข้า ข้าไม่ปกป้องพวกเจ้าแล้วใครจะปกป้องพวกเจ้ากัน?”

ชาติก่อน ทำไมนางถึงไม่ใส่ใจที่จะมองเรื่องพวกนี้บ้าง ทำให้พลาดโอกาสไปมากมายอย่างเปล่าประโยชน์

โจวเสาจิ่นคิดกับตัวเองว่าต่อจากนี้ไปจะต้องกตัญญูต่อครอบครัวของท่านยายให้ดี

จนถึงวันรุ่งขึ้น นางไปคัดพระธรรมที่เรือนหานปี้ซานเช่นเดิม เพียงแต่ว่าตอนที่ไปนั้นได้พบกับมามาข้างกายของฮูหยินหลินเจี้ยวอวี้ที่มาส่งของขวัญตอบแทนให้กับฮูหยินผู้เฒ่ากัวพอดี

ตระกูลเฉิงจวนหลักนั้นมีสถานะสูง ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถเข้าออกได้ตามอำเภอใจ โดยเฉพาะที่ที่ฮูหยินผู้เฒ่ากัวอาศัยอยู่อย่างเรือนหานปี้ซาน

นางถามเสี่ยวถานอย่างประหลาดใจว่า “ครอบครัวของหลินเจี้ยวอวี้กับฮูหยินผู้เฒ่าสนิทสนมกันหรือ”

“ไม่ทราบเจ้าค่ะ” เดี๋ยวนี้เสี่ยวถานผ่อนคลายเป็นอย่างมากยามอยู่ต่อหน้าโจวเสาจิ่น กล่าวยิ้มๆ ว่า “ข้ารู้เพียงว่าเมื่อหลายวันก่อนฮูหยินผู้เฒ่าให้ข้านำชุดเครื่องเขียนไปมอบให้ครอบครัวของหลินเจี้ยวอวี้ กล่าวว่ามอบให้กับคุณชายของจวนหลินเจี้ยวอวี้ใช้ยามไปสอบ วันนี้ฮูหยินของหลินเจี้ยวอวี้จึงให้คนมาส่งของขวัญตอบแทน…ที่ผ่านมาไม่เคยเห็นฮูหยินผู้เฒ่าไปมาหาสู่กับครอบครัวของหลินเจี้ยวอวี้มาก่อนเลยเจ้าค่ะ”

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกำลังตอบแทนที่ภรรยาของหลินเจี้ยวอวี้ช่วยพูดให้เฉิงสวี่ตอนอยู่ที่ลานเปิดโล่งเรือนซื่ออี๋ในวันนั้นนั่นเอง!

เพียงพริบตาเดียวโจวเสาจิ่นก็ลืมเรื่องนี้เสียแล้ว

ผ่านไปไม่กี่วัน จวนต่างๆ ก็เริ่มส่งของขวัญเทศกาลวันไหว้บ๊ะจ่างให้กัน

โจวเสาจิ่นเฝ้าสังเกตมาแล้วสักพัก ก็ไม่เห็นมีของขวัญที่อู๋เป่าจางส่งมาให้พวกนางสองพี่น้อง

ดูเหมือนว่าหลังจากที่ผ่านเหตุการณ์นั้นมา ชาติก่อนกับชีวิตนี้มีส่วนที่ไม่เหมือนกันแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน