ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 571

หลี่ว์มามาไหนเลยจะกล้ารับคํา รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปที่เรื่องของอวิ้นเกอเอ๋อร์ที่ฮู หยินผู้เฒ่ากัวโปรดปรานที่สุดแทน “ได้ยินสาวใช้ที่มารายงานบอกว่า จี๋อิ๋งผู้นั้นมีทักษะการว่าย นํ้าดียิ่ง กระโดดลงไปในนํ้าแล้วประหนึ่งปลาก็ไม่ปาน คุณชายใหญ่อวิ้นลงนํ้าไปทั้งชุดเอี๊ยมสีแดง เหลือบเงิน แขนขาเล็กๆ นั่นคล้ายกับรากบัว ไม่รู้ว่าน่ารักน่าชังเพียงใด…ท่านอยากไปดูสักหน่อย หรือไม่เจ้าคะ”

“ไป! เหตุใดจะไม่ไปเล่า!” เดิมทีฮูหยินผู้เฒ่ากัวไม่อยากไป ได้ยินแล้วกลับนั่งไม่ติดที่ เล็กน้อย จับมือของเฉินเซียงเอาไว้เดินไปที่ศาลาริมนํ้า

พวกป้ารับใช้ดันเรือมาอยู่ตรงบริเวณที่ต้นตั๊กแตนเก่าแก่แผ่กิ่งก้านมาถึง โจวเสาจิ่นกําลัง นั่งหลบแดดอยู่ใต้ต้นไม้

จี๋อิ๋งและอวิ้นเกอเอ๋อร์กําลังเล่นอยู่ในนํ้ากันอย่างเบิกบานยิ่ง เสียงหัวเราะคิกคักราวกับ ระฆังเงิน แผ่กังวานไปไกล

ฮูหยินผู้ฒ่ากัวมองแล้วอดต่อว่ายิ้มๆ ไม่ได้ว่า “มีสตรีเช่นเจ้าด้วยหรือ ระวังอวิ้นเกอเอ๋อร์ ของพวกข้าจะตากแดดจนดํา จะให้เจ้าชดใช้!”

โจวเสาจิ่นเม้มปากกลั้นยิ้ม เชิญฮูหยินผู้เฒ่ากัวมานั่งที่เรือ “…ไม่เพียงเย็นสบาย ยังทําให้ รู้สึกดีมากด้วยเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเป็นคนเปิดเผยตรงไปตรงมา ได้ยินแล้วก็ไม่โต้แย้ง จับไหล่ของคนเรือแล้ว ขึ้นเรือไป นั่งลงตรงข้ามกับโจวเสาจิ่น อดไม่ได้ยื่นมือไปแกว่งไกวอยู่ในนํ้าทะเลสาบสีเขียวมรกต ทอดถอนหายใจกล่าวว่า “นํ้านี้ช่างเย็นสดชื่นจริงๆ”

5288

“ถูกต้องที่สุดเจ้าค่ะ” โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ ถือโอกาสบอกเรื่องที่พวกเขาคิดจะย้ายมาอยู่ ที่เรือนริมนํ้าให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวฟัง “หลายวันก่อนนายท่านสี่กล่าวว่าเรือนหลักทางด้านโน้นร้อน เกินไป อยากย้ายมาอยู่ที่เรือนริมนํ้าทางด้านนี้ ท่านแม่ ท่านก็ย้ายมาอยู่กับพวกข้าด้วยดีหรือไม่ เรือนริมนํ้าหลังใหญ่โตขนาดนี้ คนมากก็จะได้ครึกครื้นเจ้าค่ะ”

“ข้าอายุมากแล้ว ลานทิงเซียงก็ดีมากแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่ากัวเอ่ยปฏิเสธข้อเสนอของนาง ยิ้มๆ “เรือนริมนํ้าทางด้านนี้ลมเย็นเกินไป พวกเจ้าอยากเปลี่ยนสถานที่สักที่ก็เปลี่ยนเถิด แต่อย่า ลากข้าเข้าไปด้วยเลย ข้าร่างกายแก่ชราแล้ว ย้ายไปย้ายมากับพวกเจ้าไม่ไหวแล้ว!” เป็นถ้อยคําที่กล่าวจนโจวเสาจิ่นหน้าแดงปลั่งไปหมด ฮูหยินผู้เฒ่ากัวกลับปรบมือพลางกล่าวขึ้นว่า “เสาจิ่น เจ้าดูอวิ้นเกอเอ๋อร์พวกเรา” จี๋อิ๋งกําลังจับท้องเล็กๆ ของเขาไว้ปล่อยให้เขาตีแขนขาแหวกว่ายอยู่ในนํ้า แขนขาทั้งสี่ข้างของอวิ้นเกอเอ๋อร์แหวกว่ายอย่างรวดเร็ว ค่อยๆ มุ่งหน้ามาทางพวกนาง โจวเสาจิ่นว่ายนํ้าไม่เป็น ไม่รู้ว่าว่ายนํ้าเช่นนี้ได้ด้วย รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก จี๋อิ๋งตะโกนอยู่ไกลๆ ว่า “ฮูหยินผู้เฒ่า เสาจิ่น” พาอวิ้นเกอเอ๋อร์แหวกว่ายเข้ามา อวิ้นเกอเอ๋อร์คว้าขอบเรือไว้พลางร้องเรียก “ท่านย่า ท่านแม่” หมุนกายกลับไปต้องการ จะว่ายนํ้าต่อ ด้วยท่าทางกลัวว่าโจวเสาจิ่นหรือไม่ก็ฮูหยินผู้เฒ่ากัวจะอุ้มเขาขึ้นเรือ ทุกคนหัวเราะฮ่าเสียงดัง ฮูหยินผู้เฒ่ากัวจับมือเล็กของอวิ้นเกอเอ๋อร์เอาไว้ กล่าวยิ้มๆ ว่า “เจ้าวางใจเถิด ย่าและ แม่ของเจ้าล้วนไม่ห้ามเจ้า เจ้าไปเล่นเถิดไป”

5289

ไม่รู้ว่าอวิ้นเกอเอ๋อร์ฟังเข้าใจหรือไม่ เบี่ยงกายเอาแต่มุ่งหน้าจะไปตรงกลางนํ้าอย่างรีบ ร้อน

จี๋อิ๋งไม่มีทางเลือก ยิ้มพลางพาอวิ้นเกอเอ๋อร์ไปยังบริเวณข้างๆ เจดีย์ขาวของทะเลสาบ กระทั่งอาทิตย์ตกดิน อากาศเย็นแล้ว ทั้งสองคนถึงได้ขึ้นมาบนฝั่งโดยการช่วยเหลือของข้ารับใช้ อาบนํ้าผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ดื่มชาร้อนแล้ว เฉิงฉือก็กลับมา

โจวเสาจิ่นรีบออกไปต้อนรับ เห็นฉินจื่อผิงกลับมาพร้อมกับเฉิงฉือด้วย

เขาทําความเคารพโจวเสาจิ่นอย่างนอบน้อม กล่าวอย่างขออภัยว่า “จี๋อิ๋งนิสัยดื้อรั้น หาก มีตรงไหนที่ไม่เหมาะสม ขอฮูหยินโปรดอภัยให้ด้วย”

โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ ว่า “เจ้ามารับจี๋อิ๋งหรือ”

ฉินจื่อผิงพยักหน้าอย่างขัดเขิน

โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ ว่า “ข้ากับจี๋อิ๋งเล่นด้วยกันมาตั้งแต่ตอนอยู่ซอยจิ่วหรูแล้ว นางมา เยี่ยมข้าที่บ้านได้ ไม่ต้องพูดถึงข้า แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าและอวิ้นเกอเอ๋อร์ล้วนชื่นชอบเป็นอย่างยิ่ง กันทั้งสิ้น เจ้าไม่อาจทําอย่างคนโบราณครํ่าครึเหล่านั้น คิดว่านางแต่งงานแล้วก็ต้องอยู่แต่ในบ้าน ตัดเย็บเสื้อผ้าปักดอกไม้ไม่ให้ออกไปไหน!”

“มิได้ๆ” ฉินจื่อผิงรีบกล่าว

โจวเสาจิ่นจึงกล่าวรับคําของเขาว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อไปหากนางอยากมาหาข้าที่นี่ เจ้าก็ไม่อาจกล่าวคําว่า ‘ไม่’ แล้ว บ่ายวันนี้จี๋อิ๋งสอนอวิ้นเกอเอ๋อร์ว่ายนํ้า แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าที่เห็น แล้วยังชมว่าจี๋อิ๋งว่ายนํ้าเก่ง เป็นสตรีมีความสามารถเทียบเท่าบุรุษ!”

5290

ฉินจื่อผิงตกใจไปครั้งใหญ่ เมื่อเห็นว่าไม่ว่าจะเป็นโจวเสาจิ่นหรือเฉิงฉือล้วนมีสีหน้าสงบ ถึงได้วางใจลงมาได้ ช่วยพูดให้จี๋อิ๋งอย่างถ่อมตัวว่า “นางก็เพียงเล่นสนุกเก่งเท่านั้น บอกว่าสอน คุณชายใหญ่อวิ้นนั้นไม่กล้ารับไว้จริงๆ…”

เฉิงฉือกลัวมาตลอดว่าฮูหยินผู้เฒ่ากัวจะตามใจอวิ้นเกอเอ๋อร์มากเกินไป โจวเสาจิ่นก็เชื่อ ฟังผู้ใหญ่ทุกเรื่อง เวลานี้ได้ยินว่าจี๋อิ๋งกําลังสอนอวิ้นเกอเอ๋อร์ว่ายนํ้า รู้สึกว่าหากอวิ้นเกอเอ๋อร์ได้ ใกล้ชิดสนิทสนมกับจี๋อิ๋ง ได้ปีนต้นไม้ ได้กระโดดลงนํ้า ก็มิใช่ว่าไม่ดี

“เช่นนั้นก็ตกลงกันตามนี้ก็แล้วกัน” เขากล่าวสรุปให้ “ต่อไปหากจี๋อิ๋งไม่มีธุระอะไร ก็มา ที่นี่ให้มากสักหน่อย นอกจากอยู่พูดคุยเป็นเพื่อนฮูหยินแล้ว ยังได้เล่นสนุกเป็นเพื่อนอวิ้นเกอเอ๋อร์ ด้วย เจ้าเองก็จะได้ทํางานของเจ้าได้อย่างสบายใจ”

ผู้ตรวจการของศาลซุ่นเทียนนั้นมิใช่ว่าจะเป็นกันง่ายดายขนาดนั้น ไม่ระวังครั้งหนึ่งอาจ ทําให้พวกขุนนางระดับสูงหรือพวกชนชั้นสูงขุ่นเคืองได้ หากมิใช่เพราะถ้อยคําของโจวเสาจิ่นที่ว่า ‘ตระกูลเฉิงจะถูกตรวจค้นและกําจัดทั้งตระกูล’ นั่นแล้ว เฉิงฉือย่อมไม่ให้ฉินจื่อผิงเป็นผู้ตรวจการ และไม่ให้ฉินจื่ออันไปที่ค่ายหุบเขาตะวันตกอย่างแน่นอน

เฉิงฉือกล่าวกับโจวเสาจิ่นว่า “ประเดี๋ยวจื่อผิงสองสามีภรรยาจะอยู่รับมื้อเย็นด้วย” จากนั้นกล่าวกับฉินจื่อผิงว่า “เจ้าตามข้ามา!”

ฉินจื่อผิงทําความเคารพโจวเสาจิ่น แล้วตามเฉิงฉือไปที่ห้องหนังสือ

เฉิงฉือถามฉินจื่อผิงว่า “คราก่อนที่ฉินจื่ออันบอกว่าอนุเด็กของรองเจ้าเมืองที่ค่ายหุบเขา ตะวันตกเป็นญาติห่างๆ ผู้หนึ่งของตระกูลพระชายาองค์ชายสี่นั้น เจ้าสืบได้ความว่าอย่างไรบ้าง”

5291

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน