ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 97

เมื่อเรื่องของจวนเหลียงกั๋วกงมีผู้ใหญ่ช่วยออกหน้าให้แล้ว ตกกลางคืน โจวเสาจิ่นถึงได้นอนหลับสนิทอย่างสบายใจได้ตลอดทั้งคืน

เมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น นางรู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่า รู้สึกกระฉับกระเฉงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ซือเซียง” นางนั่งอยู่หน้าโต๊ะกระจก สั่งการสาวใช้ของตัวเองด้วยรอยยิ้มเบิกบาน “หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จแล้ว เจ้านำเตารีดมาอังไฟให้ร้อน รอข้ากลับมาจากไปคารวะยามเช้าท่านยายแล้ว พวกเราเร่งเอาเสื้อผ้าของท่านพ่อและมารดาเลี้ยงออกมารีดให้เรียบร้อย หากท่านพ่อสามารถเร่งกลับมาฉลองเทศกาลวันไหว้พระจันทน์ด้วย ก็เท่ากับว่าอีกไม่กี่วันนี้แล้ว ช่วงบ่ายข้ายังต้องไปคัดพระธรรมที่เรือนหานปี้ซานอีก!”

ซือเซียงขานรับด้วยรอยยิ้ม ช่วยโจวเสาจิ่นสวมปิ่นปักผมไข่มุกทรงดอกไม้ จากนั้นก็สั่งการให้สาวใช้เด็กตั้งสำรับเช้า

โจวเสาจิ่นเพิ่งจะจับตะเกียบ เฉิงเจียก็เข้ามา

นางสวมเสื้อกั๊กปี๋เจี่ยผ้าฝ้ายทอสีชมพูเหลือบเงินตัวหนึ่ง สีหน้าดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย

โจวเสาจิ่นเรียกกล่าวทักทายและให้นางนั่งลง ถามนางว่าทานมื้อเช้ามาแล้วหรือยัง

เฉิงเจียส่ายศีรษะอย่างเงียบ ๆ

ซือเซียงที่เห็นแล้วก็รีบไปนำชามและตะเกียบเข้ามาให้เฉิงเจีย

เฉิงเจียมองไปที่โต๊ะครั้งหนึ่ง กล่าวขึ้นอย่างไม่ชอบใจว่า “เหตุใดเจ้าถึงทานข้าวต้มขาวได้ทุกวี่ทุกวัน เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยหรือ”

“ก็ข้าวต้มขาวดีนี่!” โจวเสาจิ่นยิ้มตาหยีพลางกล่าว “ข้าวต้มขาวทำให้สบายท้อง”

“เป็นเพราะเจ้าท้องไส้ไม่ค่อยดีหรือเพราะอายุมากแล้วกันแน่” เฉิงเจียชักริมฝีปากอย่างไม่เห็นด้วย “ทานเหมือนกับเป็นคนแก่เลย”

โจวเสาจิ่นประหลาดใจเล็กน้อย

ถือว่าเฉิงเจียกล่าวคำพูดนี้ได้ถูกต้องนัก

หลังจากที่นางกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง ก็ดูเหมือนกับว่ายังคงใช้ชีวิตตามความเคยชินเดิม…

โจวเสาจิ่นหัวเราะ

เฉิงเจียสั่งการซือเซียงว่า “ข้าขอน้ำเต้าหู้หนึ่งถ้วยกับทังเปาอีกสามลูก ไม่สิ ห้าลูกก็แล้วกัน ข้าต้องกินให้อิ่ม ๆ สักมื้อหนึ่ง”

ซือเซียงเม้มริมฝีปากกลั้นหัวเราะ พลางล่าถอยออกไป

โจวเสาจิ่นหยอกล้อนาง “นี่เจ้าจะลงนาไปเก็บเกี่ยวพืชผลหรืออย่างไร”

“เก็บเกี่ยวพืชผลอะไรกัน!” เฉิงเจียกล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “ข้าจะกินให้อิ่มก็เพื่อจะไปทะเลาะกับท่านแม่ของข้า”

โจวเสาจิ่นจึงคาดเดาว่าเป็นปัญหาที่เกิดมาจากเรื่องของจูเผิงจวี่

นางกล่าวอย่างฉงนว่า “หรือว่าพี่ชายเจิ้ง…”

“ไม่ใช่!” ขณะที่เฉิงเจียพูด ดวงตาของนางก็แดงก่ำ “พี่ชายกล่าวว่าตอนนี้ให้รอดูไปก่อน จวนเหลียงกั๋วกงไม่ได้ระบุชื่อแซ่มาเสียหน่อยว่าซื่อจื่อเป็นคนส่งของพวกนี้มาให้ และก็ไม่ได้ส่งใครมาหาเขาเป็นพิเศษด้วย ต่อให้มีความคิดอะไรจริง ๆ ก็ยังไม่รู้ว่าคนที่เขาสนใจนั้นคือเจ้าหรือข้า พวกเราร้อนตัวไปก่อนเช่นนี้ เหมือนกับป้องกันตัวจากหัวขโมยก็ไม่ปาน จะทำให้ผู้อื่นหัวเราะเยาะได้ก็เท่านั้น ข้ารู้สึกว่าที่พี่ชายพูดมาก็มีเหตุผล อย่างไรเสียพวกเราเพียงแต่ต้องไม่ตอบตกลง น้ำมาก็ใช้ดินกลบ ทหารมาก็สู้กลับด้วยสรรพาวุธ ต้องยืดหยุ่นปรับไปตามสถานการณ์ สุดท้ายแล้วก็จะผ่านพ้นไปได้ แต่ท่านแม่ของข้ากลับเหมือนกับถูกหมูตอนล่อลวงใจก็ไม่ปาน ตั้งแต่เช้าตรู่ นางก็ให้คนให้สืบเรื่องของจวนเหลียงกั๋วกงแล้วอย่างคาดไม่ถึง ยังบอกกูกูที่มาสอนมารยาทข้าว่าให้ตั้งใจสอน ถ้าสอนได้ดี จะตกรางวัลให้นางหนึ่งร้อยเหลี่ยง กูกูผู้นั้นจึงกระตือรือร้นยิ่งนัก แต่เดิมเพียงให้ข้าฝึกเดินโดยวางหนังสือเล่มหนึ่งเอาไว้บนหัว แต่ตอนนี้เวลาเดิน เปลี่ยนจากหนังสือเป็นถ้วยชามเสียแล้ว…ข้าคร้านจะสนใจนาง จึงวิ่งมาหาเจ้าที่นี่”

โจวเสาจิ่นถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง

โชคดีที่นางไม่ได้เกิดมาในจวนสาม โชคดีที่บิดาไม่ได้แต่งงานกับเฉิงเสียน!

ทั้งสองคนทานมื้อเช้าไปอย่างเงียบ ๆ จากนั้นโจวเสาจิ่นต้องไปคารวะยามเช้าฮูหยินผู้เฒ่ากวน

เฉิงเจียจับแขนของนางเอาไว้ พลางกล่าว “ข้าไปด้วย!”

โจวเสาจิ่นคิดว่าก็ได้ จึงเดินไปหาพี่สาวพร้อมกับเฉิงเจีย รอโจวชูจิ่นเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนก็เดินไปที่เรือนเจียซู่

หน้าประตู พวกนางพบกับเฉิงเก้าและเฉิงอี้ที่เพิ่งเสร็จจากการไปคารวะยามเช้าฮูหยินผู้เฒ่ากวน

พอเห็นเฉิงเจีย ทั้งสองคนต่างค่อนข้างแปลกใจ เมื่อทุกคนทักทายกันเสร็จแล้ว สายตาของเฉิงเก้าก็ตกไปอยู่ที่ร่างของโจวเสาจิ่น เฉิงอี้กลับเย้าแหย่เฉิงเจียว่า “เช้าตรู่ขนาดนี้ เจ้าถึงกับวิ่งมาหาท่านย่าของข้าเพื่อประจบประแจง หรือว่ามีเรื่องจะขอร้องใช่หรือไม่”

เฉิงเจียได้ยินแล้วใจกระตุก กล่าวยิ้ม ๆ ว่า “ทำไม เจ้ามาคารวะยามเช้าถือว่ากตัญญู ส่วนข้ามาคารวะยามเช้ากลับกลายเป็นว่ามีเจตนาแอบแฝง นี่มันเหตุผลอะไรกัน”

“ข้าไม่ได้เป็นคนพูดนะว่าเจ้ามีเจตนาแอบแฝง” เฉิงอี้กับเฉิงเจียปะทะฝีปากกัน “คำพูดนี้เป็นเจ้าเองที่พูดออกมา…”

ส่วนเฉิงเก้ากลับหันหลังให้โจวชูจิ่นและหันไปส่งสายตาให้โจวเสาจิ่นครั้งหนึ่ง แล้วชี้ไปที่ต้นไหวซู่เก่าแก่อายุกว่าร้อยปีที่อยู่ตรงหน้าประตูใหญ่ของเรือนเจียซู่ต้นนั้น จากนั้นก็ดึงน้องชายเอาไว้ “เช้าตรู่เช่นนี้ ไม่เห็นเจ้าจะท่องหนังสือแต่กลับรู้จักหาเรื่องทะเลาะกับผู้อื่น รีบไปที่ห้องศึกษากับข้าได้แล้ว ระวังเถอะไปสายแล้วจะถูกท่านอาจารย์ลงโทษให้ยืนอีก เดือนนี้เจ้าถูกท่านอาจารย์ลงโทษให้ยืนไปเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ”

“ท่านพี่ ๆ” เฉิงอี้ร้องขอความเมตตา “พี่สาวและน้องสาวต่างอยู่ที่นี่กันทั้งหมด จะมากจะน้อยอย่างไรท่านก็ไว้หน้าให้ข้าบ้างเถิด”

ทุกคนต่างก็หัวเราะร่าขึ้นมา

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนที่อยู่ในห้องได้ยินแล้ว ก็อดที่จะหัวเราะขึ้นมาด้วยไม่ได้

จนกระทั่งตอนที่โจวเสาจิ่นและอีกหลายคนเข้ามาคารวะนาง นางจับมือของเฉิงเจียเอาไว้ เอ่ยถามถึงเรื่องเกี่ยวกับชีวิตประจำวันในช่วงนี้ของนางขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น

โจวเสาจิ่นคิดถึงเรื่องที่นัดแนะเอาไว้กับเฉิงเก้า จึงนั่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หาข้ออ้างออกไปเข้าห้องทางการ ออกจากห้องรับแขกไป

เฉิงเก้ากำลังรอนางอยู่ที่ใต้ต้นไม้

นางวิ่งเข้าไปอย่างเหนื่อยหอบ กล่าวขึ้นว่า “พี่ชายเก้าหาข้ามีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ”

เฉิงเก้าเงียบไปครู่หนึ่ง กล่าวขึ้นอย่างพินิพิจารณาว่า “เรื่องที่ท่านอาเขยย้ายไปดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าเมืองที่เป่าติ้ง ต่างแพร่กระจายไปในบ้านแล้ว เจ้าคงรู้แล้วกระมัง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน