ยั่ว นิยาย บท 10

เพี๊ยะะะะะ

“บอกให้เรียกพี่เสือไงคะ” เสือยกสะโพกเธอให้ก้นกลมกลึงลอยเหนือที่นอน ก่อนจะฟาดมือลงแรงๆ และสั่งเธอเสียงดัง ทั้งยังขยับสะโพกแรงๆ อย่างทำโทษ ที่เธอไม่เรียกเขาสักที

เพี๊ยะะะะะะ ๆๆๆ

“อ่ะ อ่าห์ พะ พี่เสือ พี่เสือ หนูยอมแล้ว หนูเจ็บค่ะ” นิรารีบละล่ำละลักบอก เพราะฝ่ามือหนาที่ฟาดก้นเธอแรงๆ ไหนจะแท่งเนื้อที่กระแทกเข้าออกในร่างที่ถูกเขายกแอ่นขึ้นจากที่นอนนี่อีก

“เก่งมากครับ ท่านี้ลึกสัส พี่จะแตกแล้วอะ ขยับหน่อยสิ” เสือบอกยิ้มๆ กับคนที่เอาเปรียบเขาอยู่ใต้ร่าง

“ทำไม่เป็น อ๊ะ อ่า อื้ออ ก็ทำเองได้ อ๊ะ จะใช้ทำไม อื้อออ”

นิราขยับปากเถียงฉอดๆ ทันทีที่เริ่มมีสติ เห็นหน้าคนที่กำลังควบเอวสอบอยู่อย่างชัดเจน ใบหน้าหล่อเหล่าตราตึงเธอที่ร้านเหล้าของเจ้พิม

งับบบบบบ

“อืมมม เถียงเก่ง อ่ะ อ๊าาา แตกเลยละกัน” เสือก้มลงมากัดซอกคอขาวเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว พอมีสติมาหน่อยก็เถียงฉอดๆ แถมไม่ยอมช่วยเขาอีก เสือเลยขยับเอวเข้าออกรัวๆ พาตัวเองไปถึงฝั่งฝันทันที ความคิดที่จะพาเธอไปด้วย เตะทิ้งไปทันทีที่เธอเถียงเขา

“อ๊ะะะ ไอ้คนบ้า ทำไมไม่ปล่อยข้างนอก” นิราด่าเสียงดังให้คนที่ขยับตัวจาบจ้วงรุนแรง แล้วปล่อยทุกหยาดหยดเข้ามาในตัวเธอ เธอเคยเรียนมา ถึงไม่มีประสบการณ์แต่ก็มีความรู้

“อืมมมม นั่นดิ แม่งเอ้ย งั้นทำให้ถึงที่สุดละกัน” เสือพูดอย่างหงุดหงิด เขาไม่ได้ใส่ถุง แถมแตกเข้าไปจนหมด และถ้าเธอจะท้องก็ทำให้สุดเลยละกัน

“ลุกขึ้นมา อย่าเอาเปรียบ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้เมาแล้ว” เสือมีสีหน้าเข้มขึ้น ก่อนจะถอดถอนแท่งเนื้อแข็งแกร่งออกจากร่างนิราที่มองมาด้วยสายตาเขียวปัด เธอคงสร่างแหละ ตรงนั้นของเธอมันโดนเขาทำจนฉีกนี่นา ครั้งแรกกับขนาดของเขา และการเล้าโลมแค่เล็กน้อย มันไม่พอหรอก

“ถ้าเงี่ยนมากก็ไปเอากับหมานู้น นิราเหนื่อยแล้ว” นิราพลิกร่างหันหลังให้เสือทันที เธอยังไม่สร่างเมา แต่ก็รับรู้ทุกความเจ็บปวดที่เขามอบให้ แม้จะเสียวซ่าน แต่เธอค้าง เขาไปถึงฝั่งฝันคนเดียว โดยทิ้งเธอไว้

“นี่เธอ อย่าทำแบบนี้สิ” เสือกระชากนิรากลับมา ก่อนจะหยุดทุกอย่างลง เมื่อเห็นหน้าเธอ

“เจ็บนะคะ ตรงนั้นมันเจ็บแล้ว” นิราเอ่ยอย่างออดอ้อน เธอเจ็บจริงๆ ของเขามันใหญ่มากสำหรับคนที่ไม่เคยผ่านมือใครอย่างเธอ

“บ้าเอ้ย ทำบ้าอะไรลงไปเนี้ย” นิราไม่มีเวลาคิดเรื่องเมื่อคืนว่าเกิดอะไรบ้าง เธอกำลังจะพลาดงานสำคัญ นิราลุกขึ้นไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เจ็บแค่ไหนก็ต้องอดทน งานนั่นสำคัญยิ่งกว่าชีวิต เพราะมันคือรายรับที่เธอจะใช้จ่ายในสิ้นเดือนนี้

“ชุดอะไรวะเนี้ย” นิราออกมาจากห้องน้ำค้นหาชุดที่เจนจิราเลือกให้เมื่อวาน มันใช้ไม่ได้สักชุด เธอต้องการชุดที่มันสามารถปกปิดรอยแดงเป็นจ้ำๆ ที่เธอเห็นตามตัวตอนอาบน้ำ

“ไปสภาพเดิมก็ได้วะ” ตอนนี้เหลือเวลาแค่ 5 นาที นิราจึงเดินไปหยิบเชิตสีขาวในตู้กับกางเกงขายาวมาใส่ ผมสีดำปล่อยมันให้สยายไปเต็มแผ่นหลัง เพื่อปิดรอยที่คอ ส่วนหน้าไม่แต่งมันแล้ว เวลาหมดแล้ว เธอสายตั้งแต่ทำงานวันแรก

“พี่วิน ไปซอย 57 ด่วนเลยค่ะ” นิราเดินมาโบกวินหน้าคอนโด ก่อนจะก้าวขาขึ้นมอไซด์ด้วยความลำบาก เพราะเจ็บตรงจุดอ่อนไหวที่มันบวมเจ่อ เธอรู้สึกว่ามันยังมีเลือดไหลซึม เธอจึงใส่แผ่นซึบซับไว้ด้วย นี่เธอโดนอะไรไปเนี้ยทำไมมันระบมขนาดนี้

“พี่วิน เร็วค่ะ หนูสายแล้ว” เอ่ยเร่งวินมอไซด์ทั้งที่พี่เขาขับเกือบ80ไปแล้ว ในเมืองหลวงแบบนี้ต่อให้เร่งแค่ไหนมันก็มีไฟแดงอะ

“น้อง พี่เป็นวินนะ ไม่ใช่นักบิน จะได้เหาะได้ แหม๋ รีบขนาดนี้ไม่มาตั้งแต่เมื่อวานละ” วินหันหน้ามาแขวะ ตอนติดไฟแดง ก่อนจะขับต่อเมื่อไฟเขียวแล้ว

“พี่วินอะ” นิราจึงนั่งเงียบๆ ซอยที่เธออยู่ กับที่ทำงาน มันไกลกันทีเดียว คงต้องทำใจน้อมรับคำด่าตั้งแต่วันแรกแล้วละนิราเอ้ย