ยั่ว นิยาย บท 17

“คุณเสือคะ ตื่น คุณนี่ชอบอู้งานแบบนี้ตลอดเลยนะคะ”

นิราทำงานกับเสือมา 2 เดือนแล้ว เดินมาบอกเสือที่หลับตาเอนหลังพิงเก้าอี้ทำงานมาเกือบ2 ชั่วโมงด้วยความเป็นห่วง แม้น้ำเสียงจะเหน็บแนม แต่มันก็เจือความห่วงใยนิดๆ

“ทำงานเสร็จแล้ว นอนได้น่า” เสือบอกแค่นั้นไม่สนใจนิราที่เดินเข้ามาใกล้สักนิด

“ตอนนี้เลิกงานแล้วค่ะ ถ้าเหนื่อยก็กลับไปนอนสิคะ” นิราพูดอย่างเป็นห่วง ช่วงนี้เสือทำงานหนัก และแอบอู้แบบนี้บ่อยเหมือนกัน

ตั้งแต่วันนั้นที่เขาไปนอนห้องเธอ แล้วกลับออกไปแต่เช้า เขาก็ไม่วุ่นวายกับเธออีกเลย เธอจึงทำงานที่นี่อย่างสบายใจ แม้จะถูกสายตาคนแผนกอื่น ที่มาติดต่องานกับเจ้านายเธอ มองมาอย่างสงสัยก็ตาม เธอก็ยังทำหน้าที่ได้ดี โดยมีเจนจิราคอยให้คำปรึกษาเรื่องงาน

“ไปนอนด้วยได้ไหม” เสือพูดเสียงเบา ตั้งแต่หนีกลับไปวันนั้น เขาก็หลับไม่เต็มตาสักวัน เพราะเอาแต่คิดถึงยัยเลขาหน้าสวยนี่ ที่ขยันใส่ชุดมายั่วยวนเขาทุกวี่วัน

แม้ชุดพวกนั้นเขาจะเป็นคนสั่งให้เธอใส่ แต่ก็ไม่เคยชอบใจเวลาที่ผู้ชายมองเธออย่างจาบจ้วงสักครั้ง ไม่ชอบแต่ไม่มีสิทธิ์หวง เพราะไม่ได้เป็นอะไรกันนะสิ

“ถ้ารวยแล้วไม่มีบ้านให้นอน ก็ไม่ต้องขยันทำงานขนาดนี้หรอกนะคะ” นิราพูดแขวะคนที่ขอไปนอนด้วยหน้าด้านๆ บ้านตัวเองก็มี ทำไมต้องมาแย่งเตียงเธอด้วยละ

“ก็นอนไม่หลับ เดี๋ยวจะเพิ่มเงินให้ ช่วยนวดให้หน่อยนะ” เสือแค่อยากนอน วันนั้นนอนเตียงเธอแล้วหลับทันที ไม่เคยนอนห้องใครแล้วหลับง่ายขนาดนั้น ทุกครั้งที่นอนกับคนอื่นมีแต่หวาดระแวงพวกเธอ เพราะไม่ไว้ใจ

“คุณเสือไม่รู้จักสปาเหรอคะ ทำไมไม่ไปสปา” นิราเดินมาใกล้ๆ ก่อนจะมองเสือที่หลับตาอย่างเหนื่อยล้า ใต้ตาก็หมองคล้ำอย่างคนอดหลับอดนอน

“มันไม่เหมือนกัน ฉันไม่ไว้ใจใคร ตอนนี้ไว้ใจเธอแค่คนเดียว” เสือลืมตาขึ้น เมื่อเสียงนิราอยู่ใกล้นิดเดียว

“งั้นนิรานวดให้แล้วกลับไปนอนที่บ้านนะคะ” นิราพูดจบก็เดินอ้อมไปด้านหลังเก้าอี้ ก่อนจะก้มลงมานวดไหล่ให้เสือ หนักบ้างเบาบ้างตามจุดต่างๆ เธอนวดให้แม่บ่อยๆ รู้ว่าตรงไหนนวดแล้วจะผ่อนคลาย

“อื้มมมมม” เสือหลับตาอย่างสบาย มือนิรานุ่มสบายที่สุด

นิรายังคงนวดไหล่ให้เสือเหมือนเดิมก่อนจะมองคนที่เธอเห็นเพียงแค่เสี้ยวหน้าด้านบน เพราะยืนอยู่หลังเก้าอี้ในขณะที่เสือนั่งหลับอย่างสบาย

เสือเป็นผู้ชายที่ดูดีที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอ แม้เขาจะอายุ 30 แล้ว แต่ใบหน้ายังเหมือนคนที่เพิ่งจะเข้าปลายเลขสอง ใบหน้าขาวใส น่าอิจฉา จมูกโด่งสวย สีตาก็น้ำตาลสวยน่าค้นหา ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงมีผู้หญิงมาหาแทบทุกวัน

ตั้งแต่ที่นิรามาทำงาน จนตอนนี้สองเดือนแล้ว เธอไม่เคยเห็นว่าจะมีวันไหนที่เจ้านายไม่มีผู้หญิงมาหาเลย โดยเฉพาะคนที่สวยเหมือนตุ๊กตา ที่ชื่อ มาริญ่า คนนั้น ที่ดูจะถูกใจเจ้านายเธอมากที่สุด เพราะเสือไปกับเธอบ่อยกว่าใคร

“คุณเจนไปร้านไหนไลน์บอกนิราหน่อยนะคะ เดี๋ยวนิราตามไปค่ะ ขอกลับไปเปลี่ยนชุดแปปนึงค่ะ” นิราพูดจบก็ก้าวเดินเพราะเธอมีไลน์เจนจิรา เดี๋ยวค่อยถามชื่อร้านเอาทีหลังก็ได้

“สรุปจะไปไหมคะ” เจนจิราถามคนที่ยืนมองเธอนิ่งๆ

“ไปครับ” สิงค์ยกยิ้มให้เธอก่อนจะเดินตามไปนิ่งๆ

“เดี๋ยว! จะไปไหนกัน แล้วนิราละ” เสือที่มัวแต่เก็บของกลับบ้าน ออกมาก็ไม่เจอนิราแล้ว เห็นก็แต่น้องชาย ที่กำลังเดินตามเจนจิราไป

“คุณนิรากลับไปเมื่อครู่ค่ะ” เจนจิราหยุดเดินแล้วหันมาตอบเสือ เพราะเธอหยุดและหันมาตอบกระทันหัน เธอจึงชนเข้ากับแผ่นอกของสิงค์ที่เดินตามมาทันที

“คุณสิงค์เจ็บไหมคะ” เจนจิราถามเจ้านาย ทั้งๆ ที่ตัวเธอเองจมูกแดงแจ๋ จากแรงประทะเมื่อครู่

“คุณเจนยังจะห่วงผม ทั้งที่ตัวเองจมูกแดงแบบนี้เหรอครับ” สิงค์ไล้ข้อนิวแผ่วเบาไปตรงจมูกของเธอ

“เดี๋ยวก็หายค่ะ ไปกันเถอะ” เจนจิรารีบหันหน้าหนีสัมผัสของสิงค์ทันที ไม่เคยนึกชอบใจความอ่อนโยนของเจ้านายสักนิด ความอ่อนโยนที่มีให้ผู้หญิงทุกคน