ยั่ว นิยาย บท 31

นิรานั่งกินอาหารที่ตัวเองสั่งเงียบๆ แม้จะถูกเสือมองอยู่ตลอดเธอก็ไม่สนใจสักนิด

“โกรธ??”

“ไม่ได้เป็นอะไรกันทำไมต้องโกรธ”

“หึง???”

“อย่าหลงตัวเอง ขอร้อง มันไม่ใกล้เคียงคำนั้นสักนิดเลย”

“แล้วเป็นอะไร”

“คุณไม่บอกว่าจะมางานเปิดตัวรถตั้งแต่ทีแรก คุณดูสภาพฉันสิ” นิราบอกเสียงขุ่น ในขณะที่เสือออกมาด้วยชุดทำงานของเมื่อเช้าที่มันดูดี แต่เธออยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์แถมขาสั้นด้วยนะ มันไม่เหมาะกับงานแบบนั้นสักนิด

“ก็ไม่เห็นเป็นอะไร” เขาไปดูเฉยๆ ไม่ได้เป็นเจ้าของงาน ไปดูว่าเพื่อนเขาประสบความสำเร็จแค่ไหนแล้ว กับการเปิดตัวรถรุ่นใหม่

“คุณไม่เป็น แต่ฉันเป็นไง คุณไม่เคยเป็นผู้หญิงคุณไม่เข้าใจหรอกคุณเสือ” เขาจะมาเข้าใจอะไร เขามันดูดีแทบจะทุกเวลา เธอไม่อยากดูแย่ในสายตาคนอื่นนะ ตลอดทางที่เดินเข้ามาในห้างนี้ คนก็มองตลอด แถมยังเอาแต่นินทาเธอด้วย

“ที่เงียบเพราะเรื่องแค่นี้ แน่ใจเหรอว่าไม่ได้โกรธ ไม่ได้หึง”

“แน่ใจที่สุด” นิราตอบทันทีที่เสือพูดจบ

“อืม” น้อยใจนิดๆ แฮะ ที่ยัยบ้านี่ไม่หึงเลย หรือต้องทำอะไรที่มากกว่านี้ ถึงจะรู้สึกหึงหวงเขาบ้าง

“แล้วคุณเป็นอะไรอีกเนี้ย” อยู่ดีๆ คุณเสือก็เงียบไปเฉยๆ อารมณ์ไม่ปกติจริงๆ นั่นแหละ

“น้อยใจ”

“หา! น้อยใจนี่นะ เรื่องอะไรอีก คุณเสือปกติสักวันเถอะ” ควรเป็นเธอที่น้อยใจเขา ตอนเห็นเขาทำสายตามองอดีตคู่หมั้นแบบนั้น ถ้ารักขนาดนั้นทำไมไม่กลับไป จะมายุ่งกับเธอทำไมก็ไม่รู้

“เธอไม่รู้สึกอะไรกับฉันสักนิดเลยเหรอ”

“ประสาทดีป่ะเนี้ย คุณเป็นคนทำร้ายจิตใจฉันเองนะ ฉันควรรู้สึกดีไหมละ” ไม่ได้เจ้าคิดเจ้าแค้น แค่จำได้หมดว่าเขาพูดอะไรไว้บ้าง นี่เธอยังเอาคืนได้ไม่สาสม กับความเสียใจที่เขาดูถูกเธอด้วยซ้ำ จะมาอ้อนให้อ่อนไหวง่ายๆ เหรอ ไม่ต้องเลยนะ

“หึ ฉันไม่พาไปแล้วนะ จ่ายค่าอาหารเองด้วย” เสือกอดอกมองนิ่งๆ นิราทำแค่ยักไหล่ ก่อนจะหยิบเงินขึ้นมาเตรียมจ่าย ก็แค่ข้าวผัด ไม่น่าจะเกิดร้อยหรอก

เสือมองยัยคนอวดดีที่วางเงิน100ลงบนโต๊ะ ก็เข้าใจนะว่าเธอเกิดและโตที่ต่างจังหวัด ถึงจะเคยมาทำงานกับพิมพาที่กรุงเทพ แต่ยัยขี้เหนียวนี่คงไม่ได้ไปไหนนอกจากที่ทำงาน จึงไม่ค่อยรู้ว่าอาหารแต่ละที่มันราคาต่างกันมากแค่ไหน

“เอากระเป๋ามานี่ ช่วยถือ” เสือหยิบกระเป๋าใบเล็กของนิรามาถือไว้ ดูสิถ้ารู้ราคาอาหารแล้วจะพูดกับเขาแบบไหน

“คิดเงินเลยครับ” เสือเรียกพนักงานที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เธอเดินมาคิดเงินเงียบๆ ก่อนจะบอกราคาค่าอาหารออกไป นิราถึงกับกุมขมับทันที