ยั่ว นิยาย บท 34

“ผมหมายถึงคุณนิรา สีหน้าเธอดูแย่ๆ” สิงค์นั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่างก่อนจะมองวิวด้านนอก

“อืม ไม่รู้เครียดเรื่องอะไร ถ้าอยากจะพูดเดี๋ยวยัยนั่นก็พูดเองนั่นแหละ แล้วแกละสิงค์ จะพังงานแต่งรึไง” เสือพูดด้วยน้ำเสียงปกติ สังเกตุเธออยู่เหมือนกันว่าไม่ได้งอนอะไรเขามากขนาดนั้น แต่ที่เธอเงียบมันอาจจะมีเรื่องบางอย่างกวนใจเธออยู่ก็ได้

“เจนงอนอะ อยู่ดีๆ ก็มีผู้หญิงโผล่มาบอกว่าท้องกับผม แล้วเจนก็ไม่ยอมคุยกับผมอีกเลย” สิงค์ถอนหายใจพลางมองออกไปไกลแสนไกล

สิงค์มั่นใจว่าไม่ได้ปล่อยให้พวกเธอที่เคยคบด้วยท้องแน่ๆ และเขาจำได้ว่ามีอะไรกับใครไปบ้าง มันไม่ได้เยอะขนาดนั้น ยัยคนที่กุเรื่องนั่นก็เคยนอนด้วยตั้งนานมาแล้ว คงจะแค่กุเรื่องมาเรียกร้องเอาเงินนั่นแหละ

“แล้วไม่ง้อ”

“เจนไม่ใช่คนที่จะง้อง่ายๆ ซะที่ไหนละ” เจนจิราเวลาโกรธนี่ง้อยากที่สุดแล้ว

“อืม”

“พี่เสือไม่กลับบ้านบ้างละครับ แม่บ่นคิดถึง” สิงค์หันกลับมาถามพี่ชายที่ไม่ได้สนใจเขาตั้งแต่ต้น

“อืม เดี๋ยวไป” ไม่ค่อยอยากกลับไปเลยถ้าไม่มีเหตุจำเป็นอะไร จริงๆ ถ้าเสือไม่ค้างกับนิรา เขาก็ค้างคอนโดส่วนตัว ไม่ค่อยกลับบ้านเท่าไหร่ มันเป็นแบบนี้มาเกือบ10 ปีแล้วมั้ง

สิงค์ที่ถูกพี่ชายเมินจึงต้องลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องเงียบๆ สนใจน้องบ้างก็ไม่ได้ เอาแต่สนใจงาน ไม่ก็เลขา

“คุณนิรา คุณเจนไปไหนเหรอครับ” สิงค์เดินออกมา เมื่อมองไม่เห็นเจนจิราอยู่ที่โต๊ะทำงาน จึงเดินกลับมาถามนิราเสียงเบา

“ลงไปเอาเอกสารข้างล่างค่ะ คุณเจนบอกว่าไม่ต้องรอค่ะ” นิราหันหน้าจากจอคอมพิวเตอร์มาบอกคุณสิงค์เสียงราบเรียบ

สิงค์จึงเดินเข้าห้องอย่างอ่อนใจ ผู้หญิงเวลาโกรธหรืองอนนี่ช่างน่ากลัว

“คุณนิรา มีคนมาขอพบค่ะ เจนให้รออยู่ที่ห้องรับรองนะคะ” เจนจิราเดินมาบอกนิรา ก่อนจะถือเอกสารที่เพิ่งไปหยิบมา เดินผ่านนิรากลับไปที่โต๊ะของตัวเอง

นิราเลิกคิ้วสงสัย เธอไม่เคยมีคนมาขอพบเลยสักครั้ง เพราะไม่มีคนรู้จักอยู่ที่นี่ เจ้พิมไม่น่าใช่ เจ้งานเยอะจะตาย แค่พักยังไม่มีเวลาเลย ได้แต่หวังว่าจะไม่ใช่คนที่เธอไม่อยากให้มาที่สุดหรอกนะ

Tru Truu

“ค่ะแม่” นิรารีบรับสายทันทีที่เห็นว่ามีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะเห็นว่าเป็นคนที่เธอรักมากที่สุดโทรมาหา

[นิวว่างรึเปล่าลูก] แม่เธอถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล จนนิราสัมผัสได้จากน้ำเสียงที่เปร่งออกมาผ่านโทรศัพท์

“แม่จะขอโทษทำไมละ แม่เลี้ยงดูนิวมาอย่างดี ขอบคุณนะคะ”

[แม่ไปทำธุระก่อนนะลูก เดี๋ยวแม่โทรหาบ่อยๆ นะ] ถ้าแม่เธอไม่โทรมา เธอก็โทรหาท่านแทบจะทุกวันอยู่แล้ว บางทีโทรได้แค่แปปเดียว แต่ก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้ยินเสียงแม่

“นิวรักแม่ที่สุดเลยนะ” นิราพูดจบ ก็ได้ยินเสียงแม่กดวางสายไป อยากรู้จังว่าธุระแม่เธอคืออะไร ทำไมรอบตัวมันถึงได้เสียงดังวุ่นวายขนาดนั้น แม้จะจับใจความเสียงรอบข้างไม่ได้มากนัก แต่เสียงที่มีคนเรียกว่า คนไข้ มันช่างกวนใจเธอเหลือเกิน

เหมือนนิราจะลืมว่ามีแขกมาหาเธอ จึงได้เดินกึ่งวิ่งไปทางห้องรับรองทันทีที่คุยกับแม่เสร็จ

“ขอโทษค่ะที่มาช้า” นิราเปิดประตูห้องรับรองแขกเข้าไปเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขอโทษคนที่เธอปล่อยให้รอเสียงเบา แต่พอคนที่นั่งหันหลังอยู่หันมามองเธอ นิราก็อยากกลับออกไปทันที

“พวกเรามารอได้แป๊ปเดียวเองจ้า เพิ่งรู้นะเนี้ยว่านิวได้ทำงานกับบริษัทรถแนวหน้าของประเทศแบบนี้ ถึงว่าละทำไมถึงไม่อยากจะไปช่วยงานร้านอาหารของเรา” ทับทิมยิ้มหวานให้เพื่อน จนนิราต้องฝืนยิ้มตอบ ส่วนภพรักพี่ถูกบังคับให้พามา ยังหันหลังให้นิราเหมือนเดิม

“อ่า ผ่านมาแถวนี้เหรอ ทานอะไรไหม นิวไปยกมาให้” นิรามองแก้วน้ำที่คงมีคนยกมาให้คนทั่งคู่ก่อนหน้านั้น ก่อนจะเอ่ยถามอย่างพยายามให้เป็นปกติที่สุด

“เราตั้งใจมาอะ อยากรู้ว่านิวมีความเป็นอยู่ยังไง ลำบากหรือเปล่า เห็นแบบนี้แล้ว เราจะได้แต่งงานกับพี่ภพอย่างสบายใจสักที” ทับทิมยิ้มให้อีกครั้ง แต่นิราว่ามันเป็นยิ้มที่เคลือบไปด้วยยาพิษจนเธอต้องยิ้มตอบแบบเจือนๆ กะจะมาฆ่าเธอถึงที่ทำงานเลยงั้นสิ