ยั่ว นิยาย บท 35

“มาเห็นแล้วสบายใจเลยใช่ไหมละ เพราะนิวเป็นถึงเลขาของประธานบริษัทเชียวนะ แถวเจ้านายยังหล่อมากด้วย” นิราเดินมานั่งลงข้างๆ ภพรัก ก่อนจะวางมือไว้บนมือของผู้ชายที่นั่งกำหมัดแน่น

“นิวว่าทับทิมดูแลพี่ภพไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะเนี้ย ดูสิผอมหมดแล้ว” นิราลูบไล้มือไปตามกรอบหน้าภพรักแผ่วเบา ไม่มองทับทิมด้วยซ้ำ

“หึ ไหนบอกว่าเป็นแค่พี่น้องไง” ทับทิมตะโกนขึ้นมาเสียงดังอย่างโกรธๆ คนทั้งคู่บอกเธอตลอดว่า ความรู้สึกที่เหลือให้กันมีเพียงความเป็นพี่เป็นน้อง แล้วดูตอนนี้สิ

“ดูแลพี่ชายนิวดีๆ หน่อยสิ ให้สมกับที่วางแผนแย่งเขาไป แล้วก็เลิกมาทำแบบนี้กับนิวสักที นิวไม่เคยอิจฉาทับทิม มีแต่ทับทิมนั่นแหละที่อิจฉานิวมาตลอด เลิกเอาความรู้สึกของตัวเองมาโยนให้นิวรับผิดชอบสักที” นิราพูดออกไปอย่างอัดอั้น ภพรักจึงต้องกุมมือเธอไว้แน่นอย่างสงสาร

“เราอิจฉาอะไรนิวเหรอ นิวมีตรงไหนให้น่าอิจฉา” เป็นครั้งแรกที่นิรามองว่านี่คือตัวตนจริงๆ ของเพื่อนเธอ ก็ดี แบบนี้แหละที่เธออยากเห็น ไม่ใช่แกล้งตีหน้าเป็นเพื่อนที่ดี ให้เธอรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา

“ทุกตรงเลยไงละ ทั้งสวยกว่า เรียนเก่งกว่า เป็นที่รักของทุกคน และยังได้ผู้ชายที่ดีที่สุดและรวยที่สุดมาเป็นแฟน มันก็ทุกตรงเลยไม่ใช่เหรอที่ทำให้ทับทิมอิจฉามาโดยตลอด”

“นิว!! นี่เรายอมเป็นเพื่อนเธอมาตลอด แต่เธอกล้าพูดกับเราแบบนี้เหรอ”

“ถ้าทับทิมเห็นเราเป็นเพื่อนจริงๆ ทุกสิ่งที่ทำกับเรามันจะไม่เกิดขึ้นเลย เลิกเอาคำว่าเพื่อนจอมปลอมของทับทิมมากดให้เราอยู่ใต้เท้าได้แล้ว”

“หึ ปากเก่งขนาดนี้ หาเงินมาคืนบ้านฉันเลยนะ” เมื่อเอาชนะยัยนั่นไม่ได้ ก็จะเหยียบให้ตายอยู่ใต้ตีนนั่นแหละ

“ก็จะหาไปคืนอยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวหรอกนะว่าจะไม่ได้เงินก้อนสุดท้ายที่ครอบครัวเหลืออยู่ ก่อนที่ครอบครัวจะล้มละลายอะ” ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า แต่ได้ข่าวว่าบ้านเธอถูกฟ้อง เมื่อมันไม่เหลือความเป็นเพื่อนให้เธอรักษาแล้ว เธอก็เหนื่อยจะปั้นหน้ายิ้มทำหน้าที่เพื่อนแล้วเหมือนกัน

“นิราเธอมัน” ทับทิมลุกขึ้นมาหวังจะตบนิราที่ยืนยิ้มอย่างคนที่เหนือกว่าสักทีสองที

“พอสักที” เป็นภพรักที่ยืนขว้างไว้ ก่อนที่มือของทับทิมจะฟาดลงบนใบหน้าของเขา แทนนิรา

“กลับบ้านแล้วไปคุยกัน เงินนั่นพี่จะชดใช้คืนให้เอง”

“ไม่ต้องเลย/ไม่นะคะพี่ภพ” นิรากลับทับทิมพูดขึ้นพร้อมกัน ภพรักจึงต้องหยุดยืนนิ่งๆ

“บ้านมันเป็นคนมายืม มันต้องจ่าย”

“พี่ภพช่วยนิวมาเยอะแล้ว ขอบคุณมากนะคะ นิวส่งแค่นี้นะ นิวมีงานต้องทำ” พูดจบนิราก็เดินจากไป ไม่อยู่ฟังเสียงทับทิมที่ตะโกนอยู่ในห้องรับรองแขกนั่นสักนิด

ประสาทจะกิน เหนื่อยกว่ารบกับคุณเสืออีก แต่แค่นี้ก็รู้สึกโล่งใจแล้ว แม้จะยังรู้สึกเสียใจทุกครั้ง แต่ชีวิตเธอต้องเดินหน้าต่อ

“ไปแอบอู้ที่ไหนมา แล้วนั่นเกิดอะไร” เสือนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ทำงานของเธอมาสักพัก ก่อนจะมองเลยไปทางความวุ่นวายที่เดินออกมาจากห้องรับรองแขก

“คุณเสือห้ามมองนะคะ” นิรารีบเดินไปปิดตาเสือที่มองไปทางนั้นทันที แต่เสือกลับจับมือเธอออกไปแล้วมองคนทั้งสองที่ทะเลาะกันนิ่งๆ

“ฉันว่าเงินต้นแค่สองล้านที่บ้านฉันยืมไปมันน่าจะใช้หมดไปนานแล้วนะ เพราะฉันก็จ่ายมาตลอดตั้งแต่อยู่ ม.ต้นด้วยซ้ำ แต่ที่หนี้มันเพิ่มขึ้นทุกวัน เพราะพวกเธอมันโกงฉันกับแม่มาตลอดยังไงละ” นิราตะโกนเสียงดัง

คนทั้งแผนกเดินออกมาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น ต่างก็เอาแต่ซุบซิบกันเงียบๆ เสือที่ยืนฟังอยู่นิ่งๆ จึงต้องส่งสายตาไล่ทุกคนออกไปทันที

“ไม่มีใครโกงเธอหรอกนะนิรา เงินที่เธอให้มา แม่เธอจ่ายจริงหรือเปล่า ไม่ใช่เอาไปรักษามะเร็งเหรอ” ทับทิมพูดไปตามสิ่งที่เธอรู้จากปากภพรัก ว่าแม่ของนิรา แอบรักษามะเร็งอย่างเงียบๆ โดยไม่ให้ใครรู้ โดยเฉพาะลูกสาวสุดที่รักนี่

“เธอว่ายังไงนะ” นิราเดินไปกระชากคอเสื้อทับทิม ก่อนจะถามด้วยสีหน้าโกรธเคือง เธอรู้อะไรอีก แล้วที่บอกว่าแม่เธอรักษามะเร็งนั่นจริงรึเปล่า

“กลับได้แล้ว” ภพรักรีบดึงแขนทับทิมออกไปทันที เมื่อเธอเผลอพูดความลับที่เขาเก็บซ่อนไว้ออกไป

“ไม่ปล่อยนะพี่ภพ รักมันมากรึไงถึงคอยปกป้องมันตลอดแบบนี้ ปล่อยสิปล่อย” ทับทิมถูกภพรักลากไปขึ้นลิฟท์อย่างไร้ความปราณี

“จะไปไหนนิรา”

“ปล่อยนะคะ ฉันจะโทรหาแม่” นิราหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกครั้งแล้วครั้งเล่า แค่แม่เธอก็ไม่รับเลย มันผิดปกติมาสักพักแล้ว แม่เธอไม่เคยรับสายเธอ แต่จะโทรกลับมาหาเธอหลังจากนั้น เรื่องทุกเรื่องที่ได้ยินวันนี้มันช่างกวนใจเธอเหลือเกิน

“ฮือ คุณเสือปล่อยนะคะ” เสืออุ้มนิราพาดบ่า แล้วพาเข้าไปในห้องทำงานทันที สภาพจิตใจยัยนั่นตอนนี้ไม่ปกติ จะให้อยู่ข้างนอกแบบนั้นไม่ได้