ยั่ว นิยาย บท 7

“ยั่วเก่ง” เสือพูดเบาๆ กับตัวเอง มองใบหน้าสวยที่ยกยิ้มหวานหยดย้อยให้เขา เพราะคิดว่าเขาเป็นแม่ซะงั้น

“ฝันดีนะคะ” นิราพูดพลางหลับตาลง กับความฝันแสนหวานนี่ ฝันที่ว่าได้นอนในอ้อมกอดแม่ที่คิดถึง จะมีอะไรดีไปกว่านี้ละ

“ชิบหายละ” เสือที่มัวแต่มองหน้าเธอปล่อยเธอหลับไปอีกแล้ว นี่จะปลุกเธอยังไงดี เธอถึงจะตื่น

“เธอบังคับให้ฉันทำแบบนี้เองนะ” เสือพลิกร่างเธอไปอีกด้านของโซฟา ก่อนจะค่อมทับตัวเธอไว้ แล้วกดจูบไปตามซอกคอขาวผ่อง แม้หน้าเธอจะไม่ขาวมาก แต่คอและผิวเนื้อที่อื่นกลับขาวเนียนละเอียดน่าฟัด

“อื้อออ เจ็บค่ะ” นิราครางแผ่วเบา เมื่อเสือกัดเธอแรงๆ เธอเลยต้องลืมตาจากฝันแสนหวาน

“อ๊ะ เจ็บนะคะ อื้อ” นิราดุร่างสูงเลือนรางที่ค่อมเธออยู่ เขาจึงเงยหน้ามามองเธอตอนเธอบอกว่าเจ็บ เธอยอมรับในฝันเลยว่าเขาโคตรหล่อ เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้เธอใจเต้นโครมคราม แถมยังวาบวาบไปตามช่องท้องน้อยๆ ของตัวเองตลอดเวลา

“เธอยั่วเอง” เสือพูดเหมือนละเมอ ร่างนี้เย้ายวน ยั่วอารมณ์เขาตั้งแต่ครั้งแรก แต่เขาไม่ใช่ประเภทที่ชอบบังคับใครซะด้วยสิ ไม่อย่างนั้นเขาคงจับเธอขย่มแรงๆ ให้ครางเสียงสยิวบนโซฟานี่ไปนานแล้ว

“เปล่าค่ะ อ๊า อื้อ” นิราปฎิเสธ แต่ถูกเขาฉกปากมากัดริมฝีปากเธอเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยวที่เธอเอาแต่ปฎิเสธ ทั้งที่ร่างกายเธอกำลังยั่วเขาอย่างหนัก

ไม่ว่าจะหน้าสวยๆ ที่แดงซ่านเพราะเหล้าราคาแพง ไหนจะชุดของร้านที่มันโชว์เนื้อหนังมังสา ไหนจะอกอวบๆ ที่เขาอยากขย้ำแรงๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น รวมทั้งปากอิ่มๆ ที่ชิมครั้งแล้วครั้งเล่านี่อีก ตอนนี้มันกำลังเผยอขึ้นน้อยๆ อย่างต้องการบางอย่างใหญ่ๆ เช่นของเขาเข้าไปกิน

“ปฎิเสธในสิ่งที่ตัวเองทำ ไม่น่ารักเลย” พูดจบเสือก็ก้มลงจูบปากเธอทันทีอย่างต้องการ ใช่ เขาต้องการเธอเหมือนผู้ชายปกติทั่วไปที่เห็นร่างยั่วยวนของผู้หญิงนั่นแหละ

“อื้ออ” นิราโดนเขาว่าอีกแล้ว เธอจึงเบะปากทันที เสือดึงจมูกอย่างหมั่นเขี้ยวเธอ ยัยนี่เหมือนเด็ก อายุเท่าไหร่แล้ววะ 20-22 น่าจะไม่เกินนี้ โดยที่ไม่รู้เลยว่านิรา 25 ปีแล้ว

“ตื่นได้แล้ว จะกลับ” เสือดุอีกครั้ง แต่เธอเหมือนไม่มีสติเลย เอาแต่ทำตัวงองแง่งใส่เขา เขาต้องกลับบ้าน ยิ่งนานเวลายิ่งหมดลงไปทุกที

ก๊อกๆ เสียงด้านนอกเคาะประตูเบาๆ คงจะปิดร้านแล้วสินะ เสือคิดในใจ จะทำยังไงกับยัยนี่ดี

รถคันหรูขับเข้ามาจอดในคอนโดขนาดใหญ่ โดยไม่ต้องแลกบัตร เพราะรปภ.น่าจะรู้จักเขาดีมากกว่าใคร แม้จะไม่ได้ลงมาตรวจงานพวก อสังหา เองแต่เขาก็เคยมาที่นี่บ่อยๆ เพราะเด็กเขาอยู่ที่นี่กันหลายคน

ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขามีเด็กกี่คน เพราะเขาไม่เคยบอกใคร มันเป็นเรื่องที่ต้องบอกคนอื่นไหม ก็ไม่นี่นา

“นี่เธอ คีการ์ดอยู่ไหน” ถามคนเมาที่พาดอยู่กับบ่าแกร่งเสียงเบา ดังกว่านี้ไม่ได้ชาวบ้านได้ออกมาด่าเขาแน่

“นี่นิรา” เสือเรียกชื่อที่เขาเพิ่งได้ยินจากพิมพาเจ้าของร้าน นี่นิราหรือนิทราวะ ทำไมหลับเป็นตายขนาดนี้ ยัยนี่ภาระชัดๆ เลย นี่ถ้าไม่ติดว่าสวยแล้วตรงสเปกเขานะ จะทิ้งไว้ข้างทางแม่งเลย เสือคิดอย่างหงุดหงิด

“แม่งเอ้ย ยัดไว้ในนมนี่นะ ที่นมใหญ่เพราะไอ้นี่เปล่าวะ” เสือที่เคยนิ่งๆ พูดอย่างหงุดหงิดเมื่อคลำหาคีการ์ดตามตัวเธอ ก่อนจะเจอกระเป๋าใบเล็กซ่อนอยู่ในเสื้อชั้นในแบบเกะอกของเธอ

เสือใช้ควาพยายามอย่างมากในการหยิบคีการ์ด เพราะเธอห้อยหัวต่องแต่งอยู่นะสิ มือข้างนึงของเขาก็ต้องจับเธอไว้อย่างกลัวเธอร่วงลงมากองที่พื้น