ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 12

ตอนที่12 คนเลวกลับไปฟ้องก่อน

นัชชาสังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆของเขา เมื่อกี้ที่เห็นอาจเป็นเพราะเธอตาลายแล้วคิดไปเอง

เตชิตรู้สึกตกเข้าไปในบางความทรงจำของอดีต เขาไม่ตอบแต่กลับเปลี่ยนเรื่องคุย “พรุ่งนี้ส่งประวัติส่วนตัวของเธอมาให้ฉันทางอีเมลด้วย”

นัชชา “คุณจะเอาไปทำไม”

“ใช้ในการสมัครทำงาน”

“คุณหางานให้ฉันเจอแล้วหรอ ทำไมเร็วจัง” นัชชากลืนโจ๊กด้วยความเร็ว “งานอะไร ที่ไหน ประวัติทางบริษัทเป็นคนขอหรอ แต่ฉันไม่เคยมีประสบการณ์การทำงานมาก่อน......”

“ถ้าหากว่าเธอเคยมีประสบการณ์มาก่อน ฉันก็คงไม่ต้องออกหน้าเองแบบนี้หรอก”

คำพูดของเตชิตทำให้นัชชาหน้าเสีย เพราะนี่ก็เป็นหนึ่งในเรื่องที่เธอขอร้องเขา เธอก็ไม่สบายใจที่ใช้อำนาจอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น

“เป็นงานที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายรึเปล่า”

เตชิตเห็นแววตาที่เปล่งประกายด้วยความอยากรู้ของหญิงสาว ทำให้เขาไม่อยากตอบแบบง่ายๆ อยากแกล้งเธอ “อยากรู้หรอ”

นัชชาพยักหนาด้วยความตื่นเต้น “อยากรู้ๆ”

“มานั่งนี่สิ”

ตบที่ต้นขาตัวเอง

ความตื่นเต้นกับสายตาที่อยากรู้เมื่อค่อยๆหายไป “อยู่ดีๆฉันก็ไม่ค่อยอยากรู้แล้ว เหอะๆ”

เขายกยิ้มมุมปาก เพราะนี่เป็นสิ่งที่เขาต้องการ

เตชิตก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ มองมาทางเธอแวบหนึ่ง แล้วหันหลังเดินขึ้นบันไดไป

หลังจากที่กินเข้าเสร็จ นัชชาก็ทำการกรอกประวัติลงเอกสารพร้อมกับแนบวิดีโอที่เธออัดเมื่อวาน ส่งให้กับเตชิต

พอคิดถึงงาน อารมณ์ที่ไม่ดีเมื่อสองสามวันก่อนก็ทำให้รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา แต่แล้วอารมณ์ก็ดีได้ไม่นานเพราะมีสายเข้า

สายเข้าจากแม่

นัชชาหยิบโทรศัพท์แล้วเดินไปหยุดตรงหน้าต่าง สูดหายใจเข้าแล้วจึงกดรับสาย “ฮัลโหล ว่าไงแม่ ทำไมอยู่ดีๆถึงโทรมา”

ตามคาด ณัชชนม์ในสายตอบกลับด้วยเสียงเรียบ “นัช ตอนนี้ลูกอยู่ไหน

ดวิษโทรมาบอกว่าลูกไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว เกิดอะไรขึ้น”

ไม่นึกว่าดวิษจะเป็นคนแบบนี้ เขากลับกล้าฟ้องก่อนทั้งๆที่เขาเป็นคนผิด เขาคงคิดว่าเธอคงไม่บอกเรื่องนี้กับแม่แน่ๆ

หลังจากที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาหลายปี ดวิษรู้ดีว่าเธอเป็นคนยังไง ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยจริงใจก็ตาม

“แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน เดี๋ยวพวกหนูจัดการกันเอง”

“ลูกก็บอกมาสิว่ามีปัญหาอะไรกัน” ณัชชนม์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่คิดแค่ว่านัชชายังเด็กเกินไป “นัชลูก สามีภรรยาทะเลาะ ปากเสียกันเป็นเรื่องปกติ เดี๋ยวก็ดีกัน ดวิษเขาอาจจะอยากคืนดีกับลูกแต่ไม่มีโอกาสเพราะลูกเล่นไม่กลับบ้านแบบนี้ ลูกทำไม่ถูก”

นัชชาไม่ได้รู้สึกโกรธเพราะแม่ของเธอไม่รู้ความจริง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยใจ “แม่ไม่ต้องเป็นห่วง แม่กับพ่อดูแลตัวเองให้ดีแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”

“ตอนนี้รีบกลับบ้าน อย่ามัวเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอก ลูกแต่งงานแล้ว ถ้าเกิดทางบ้านสามีรู้เรื่องมันจะไม่ดี” ณัชชนม์