ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 134

ตอนที่134จะไม่ทิ้งให้คุณอยู่คนเดียวอีก

เตชิตถึงห้องทำงานกดเบอร์โทรกลับไปที่สายเมื่อครู่ไม่นานสายก็ถูกกดรับ“เตฉันรบกวนเวลาทำงานของคุณรึเปล่า”

เตชิตดึงไทออกเล็กน้อยนั่งอยู่บนโซฟาท่าทางค่อนข้างจะขี้เกียจ“เมื่อกี้ประชุมอยู่มีอะไรรึเปล่า”

ปลายสายจินต์ได้ยินเสียงของเขาเธอกำโทรศัพท์แน่น“ไม่ได้มีอะไรก็แค่วันนี้ฉันได้ยินหมอจอร์จบอกว่าอาการของฉันดีขึ้นมากแล้วเขาบอกว่าเขาคุยเรื่องที่จะให้ฉันกลับประเทศกับคุณฉันอยากรู้เลยโทรหาคุณ”

จินต์เป็นผู้หญิงที่ฉลาดเธอรู้จักเตชิตดีเธอรู้จุดอ่อนของผู้ชายคนนี้เพราะงั้นเธอเลยรู้ดีว่าเวลาหรืสถานการณ์ไหนควรใช้น้ำเสียงแบบไหนคุยกับเขา

เหมือนตอนนี้เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนเธอรู้ว่าเติชิตจะยอมใจอ่อนเพราะพ่อแม่ของเธอ

“จอร์จบอกว่าร่างกายเธอฟื้นตัวได้ดีถ้าไม่มีอะไรมากวันมะรืนนี้หลังจากที่ตรวจทั้งร่างกายแล้วผลก็คงจะออกมาเลย”เขาหยุดชงักไปเล็กน้อยแล้วพูดต่อ“ถ้าผลตรวจออกมปกติฉันจะจัดการเอกสารของเธอเอง”

ก่อนที่จะโทรมาจินต์รู้ดีแก่ใจตอนแรกเธอเหมือนยืนอยู่ปลายแหวแต่พอได้ยินน้ำเสียงของเตชิตก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนหมดแรงตกลงไป

เธอก้มมองดูข่าวเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาในมือในรูปเป็นภาพของเตชิตกับนัชชาผู้หญิงในรูปถูกผลักล้มลงที่พื้นและข้างๆมีเขายืนปกป้องหัวข้อข่าวคือเขายอมรับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา

จินต์มองดูก็เริ่มห้ามอารมณ์โกรธไว้ไม่อยู่เธอละสายตาออกก่อนที่เธอจะห้ามตัวเองแล้วอาละวาด“ดีเลยฉันจะทำตามที่หมอบอกทุกอย่างจะได้กลับเร็วๆกลับมาอยู่ข้างๆคุณ..................”

เตชิตได้แค่ฟังไม่ได้ตอบอะไรเขาเปลี่ยนเรื่องคุย“เรื่องที่พักฉันกำลังจัดการให้อยู่เรื่องอื่นเธอไม่ต้องเป็นห่วงพักรักษาตัวดีๆ”

เขาพูดเพราะกลัวไม่อยากให้เธอรู้เรื่องของนัชชาเขาเลยอยากให้เธอฟังและทำตามแผนที่เขาวางไว้ไม่ให้ยุ่งวุ่นวายเรื่องอื่น

แต่เมื่อถึงหูของจินต์ก็เปลี่ยนไปอีกทางหนึ่งเธอนึกเขาเป็นห่วงเธอเธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม“เตขอบคุณมากถ้าเกิดพ่อแม่ฉันยังอยู่ก็คงจะมีความสุขที่เห็นมันเป็นแบบนี้”

พอพูดถึงพวกท่านสองคนเตชิตรู้สึกหนักอึ้งตอบไปสั้นๆ“อืม”

เขาเงยหน้ามองนาฬิกายกมือบีบขมับหาเหตุผลในการเลี่ยงคุย“ฉันมีประชุมต่อไว้ค่อยคุยกัน”

จินต์หลับตาผิดหวังอย่างมากรู้สึกเหมือนว่าเตชิตตอนนี้เปลี่ยนไปมากเวลาคุยกับเธอคุยได้แปปๆก็จะรีบวางสายเหมือนการโทรคุยกับเธอเป็นเรื่องน่าเบื่อ

ถึงในใจจะรู้สึกโกรธแค่ไหนแต่เธอก็ต้องทำและพูดเหมือนเข้าใจ“ไม่เป็นไรคุณไปทำงานต่อเถอะฉันไม่เป็นอะไรอย่าลืมดูแลตัวเองด้วย”

“เธอก็ด้วยวางละ”

เตชิตวางสายเขาโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ

เขาเอียงไปพิงที่โซฟาพักผ่อนแต่ก็ต้องโทรหาลูกน้อง“พรุ่งนี้หาคนไปทำความสะอาดบ้านที่อยู่เขตเหนือหน่อย”

“ครับคุณเตชิต”เสียงผู้ชายแหบๆตอบกลับมา“ต้องการตกแต่งอะไรเพิ่มมั้ยครับ”

“ไม่ต้องที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง”

“ครับ”

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วเตชิตนั่งอยู่บนโซฟารู้สึกหนักเหมือนมีอะไรบางอย่างกดทับอยู่เรื่องที่จินต์กลับมามันไม่ใช่เรื่องเล็กเล่นๆเป็นเรื่องใหญ่ที่คอยกดทับเขาทำให้หายใจไม่สะดวก

นัชชาไม่มีสมาธิดีที่ต้มน้ำแกงเสร็จตั้งแต่แรกแล้วเอื้อมมือไปปิดเตากันมาจ้องเขา“กินข้าวกัน”

เตชิตก้มมองหน้าเล็กแดงๆของเธอในใจรู้สึกอบอุ่นยกมือปัดผมที่ปิดหน้าของเธอออก“กลับบ้านแล้วเห็นเธอรู้สึกดีจัง”

นัชชาฟังแล้วรู้สึกเจ็บปวดพอนึกถึงช่วงนี้ที่เขาใช้ชีวิตอยู่บ้านที่เงียบเหงาคนเดียว“ขอโทษจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่เดียวอีกแล้ว”

เตชิตจับหน้าเธอใช้นิ้วถูคางเธอไปมาตอบด้วยสายตาน้ำเสียงอ่อนโยน“ดีมาก”

นัชชาลงมือทำกับข้าวสามอย่างกับแกงหนึ่งอย่างเป็นกับข้าวที่อ่อนๆเพราะตอนนี้เขายังไม่หายดีเตชิตรู้สึกถึงความตั้งใจของเธอได้

หลังจากกินข้าวเสร็จเตชิตรับสายจากใครบางคนหลังจากวางสายเขาดึงนัชชาขึ้นไปในห้องหนังสือ

นัชชาไม่เข้าใจ“มีอะไรหรอ”

“มีอะไรบางอย่างอยากให้เธอดู”เขาพูดด้วยน้ำเสียงลึกลับปิดประตูแล้วดึงเก้าอี้ออกมาให้เธอนั่งเปิดคอมออกเหมือนมีสายโอนเข้ามา

นัชชามองดูเขากดรับตามปกติแต่สายตาก็สะดุดเข้ากับภาพตรงหน้าเธอนั่งอึ้ง

ในภาพมีผู้ชายร่างใหญ่สี่คนกำลังล้อมผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งไว้เพราะเธอหันหลังให้กล้องเลยเห็นไม่ชัดว่าเธอคือใครแต่ถึงจะเห็นไม่ชัดแต่ดูจากทรงและฟังจากเสียงพูดเธอก็สามารถมองก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร

เป็นคนที่เธอไม่มีวันลืมปณิตา