ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 144

ตอนที่144ทำได้เพียง มองฉัน คิดถึงฉัน

นัชชาพยักหน้า “ไม่มีคำที่เป็นเท็จ”

ทีนี้ไม่ใช่แค่จรรยาแม้กระทั่งทยาวีร์ก็พูดอะไรไม่ออกเลย สีหน้าของทั้งสองก็แย่มากในใจก็ด่าไม่หยุดว่าปณิตาเกาะเรื่องใหญ่แล้ว!

นัชชาคิดแล้วว่าพวกเขาไม่มีทางเชื่อใจปณิตา และเธอก็ใช้เรื่องนี้เป็นไฟแค้นของทยาวีร์กับจรรยาที่รามไปถึงตัวปณิตา

“ปณิตาทำเรื่องไม่ดีกับตัวเองมามากมายก็ควรจะได้รับผลกรรมที่ตัวเองทำบ้าง การให้โอกาสที่ไม่มีขีดจำกัดยิ่งทำให้ทีนาร์ไม่รู้จักพอ งั้นกลายเป็นการยุยงแล้ว”

“ตอนนี้ยังมีอะไรที่จะถามไหม?”นัชชามองไปทางสีหน้าของทั้งสองที่แย่จนไม่รู้จะแย่ยังไงแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกมีความสุขหลังจากที่ชนะศาลมา

สองปีที่ผ่านมาเรื่องทุกอย่างที่ตระกูลฤทธิเดชทำกับตัวเองนั้นเกินไปจริงๆ ที่เขามีวันนี้เพราะบาปกรรมตามทันทั้งนั้น

ทยาวีร์ไม่คิดว่ามาครั้งนี้จะได้ผลที่เป็นแบบนี้ยิ่งคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะโดนสวนกลับแบบนี้ เขาพูดอะไรไม่ออกหน้าก็แดงไปหมดกลั้นมาตั้งนานถึงจะพูดคำนึง “เรื่องนี้ฉันจะกลับไปถามให้ชัดเจน ถ้าเป็นเรื่องจริงฉันก็จะมีคำตอบที่ดีที่สุดให้กับคุณเตชิต”

นัชชารู้ว่าเธอจะเป็นวันนั้นมาถึงเพราะสิ่งที่เธอพูดนั้นคือความจริง

ครั้งนี้ที่ทยาวีร์ออกจากที่นี่คงไม่มาอีกแล้ว ปณิตาเกาะเรื่องใหญ่ขนาดนี้เขาคงไม่มีหน้าจะมาอีกแล้ว

การพูดคุยครั้งนี้ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาที ทยาวีร์กับจรรยาก็รีบไปจากที่บ้านเลย ไม่มีการทักทายหรือลากับณัชชนม์และเมทนี อารมณ์ตอนกลับแตกต่างจากตอนมาจริงๆ

แต่นัชชาก็ส่งคนออกไปส่งหน้าประตูบ้าน ตอนที่ปิดประตูก็ถอนหายใจยาวๆ จากนั้นก็โทรไปหาเตชิตแป๊บนึงแล้วเรียกพ่อกับแม่ออกมา

“พ่อ แม่ พวกเขาไปแล้วออกมาเถอะ”

ณัชชนม์รีบวิ่งออกมาแล้วถามเธออย่างตื่นเต้นว่า “เป็นไงบ้าง พวกเขาคุยอะไรกับเธอ?”

“ไม่เป็นอะไร”นัชชาถอดหน้ากากทุกอย่างออกแล้วยิ้มอ่อนๆ “คุยเรียบร้อยแล้ว ต่อไปไม่มาอีกแน่นอน พ่อกับแม่วางใจได้”

“จริง?”

นัชชาพยักหน้า “จริง ฉันจะหลอกพ่อแม่หรือไง?”

“งั้นก็ดีๆ คนตระกูลนี้หน้าไม่อายจริงๆ ทำเรื่องที่น่าอับอายแบบนี้ยังมีหน้ามาหาถึงบ้าน ฉันกับพ่อเธอโกรธจนจะตีคนอยู่แล้วแต่กลัวจะสร้างปัญหาให้เธอก็เลยควบคุมตัวเองไว้......”

ในโลกใบนี้จะมีแม่คนไหนที่เห็นลูกของตัวเองถูกรังแกแบบนั้น?เธอทนคนบ้านนั้นตั้งนานแล้วเมื่อก่อนดูแล้วยังเหมือนเป็นคนดีอยู่พอเข้าศาลแล้วธาตุแท้ออกมากันหมด

ณัชชนม์ใช้ศอกไปแทงที่แขน “พอแล้วเรื่องที่ผ่านไปแล้วก็คือผ่านไปแล้ว ต่อไปจะดีหรือร้ายบ้านเราไม่ต้องไปสนใจอีกก็ถือว่าไม่มีคนพวกนี้!”

“ครับๆๆ แค่พูดถึงก็รำคาญใจแล้วไม่ต้องพูดถึงดีกว่า”จรรยาเดินไปข้างโซฟาแล้วจูงมานัชชามานั่ง “ใช่แล้ว แม่ยังไม่ได้ถามเธอเลยว่าลูกกับนายเตชิตนั่นเป็นอะไรกัน?”

จรรยาอายุเยอะแล้วไม่ค่อยสนใจเรื่องในวงการธุรกิจ แกติเตชิตก็ไม่ชอบอวดตัวเองอะไรเข้าร่วมงานต่างๆก็เก็บเป็นความลับ ในใจของณัชชนม์เตชิตก็เลยเป็นแค่เด็กธรรมดา

แต่เมทนีติดตามหนิพอได้ยินณัชชนม์พูดแบบนี้ก็รีบพูดแทรก “เขาเป็นเด็กที่ไหน นั่นคือคนเก่งในวงการเลยนะ!”

สีหน้าของจรรยาเปลี่ยนไปนิดนึง “ใช่เหรอ?เก่งขนาดนั้นเลยเหรอ?นัชชาเธอกับเขาไปถึงไหนกันแล้ว?”

พอโดนถามถึงเรื่องลับในใจ บนใบหน้าของนัชชาก็เริ่มหน้าแดง “ไม่มีอะไรมากอยู่ในขั้นดูแลกันอยู่”

ทางนี้จรรยายังไม่ได้พูดอะไร เมทนีก็หัวเราะก่อนแล้ว “ฉันกับแม่เธอดูแลเธอตั้งแต่เล็กจนโตละนะ แค่เธอขยับคิ้วฉันกับแม่เธอก็รู้แล้วว่าเธอคิดอะไร ดูท่าทางแบบนี้คงจะชอบคนอื่นเข้าน่ะซิ”

หน้าของนัชชาแดงกว่าเดิม “พ่อ พ่อพูดอะไรเนี่ย ไม่มีเรื่องแบบนั้น......”

ณัชชนม์เห็นนัชชาเป็นหน้าตาแบบนี้ในใจก็รู้แจ้งแล้วไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่ก็แอบเตือนเธออ้อมๆ “มีไม่มีในใจของเธอรู้ดี”

“เรื่องนี้เธอไม่ยอมพูดฉันกับแม่เธอก็ไม่ถาม แต่เธออย่าคิดว่าได้เขาแล้วสบาย ครอบครัวแบบนี้เคร่งที่สุดแล้ว ใช่ว่าจะยอมรับเธอได้”เมทนียังไงก็คือพ่อสิ่งที่คิดก็ต้องเยอะอยู่แล้วที่อดพูดคำแบบนี้กับเธอก็เพราะว่าเป็นห่วง

พูดถึงนี่แล้วนัชชานึกถึงคนแก่สองท่านที่อยู่ในบ้านเก่าตระกูลจิวะพงษ์ โทรศัพท์สายนั้นทำให้เธอยังจำคำพูดทุกคำพูดได้อย่างชัดเจนจนตาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอ

นัชชาชะงักกลัวว่าพ่อกับแม่จะเป็นห่วงก็เลยเก็บความเป็นห่วงทุกอย่างไว้ “พวกเธอวางใจได้ในใจของลูกรู้”

พูดคุยกันอีกสักแป๊บไม่นานนัชชาก็รีบกลับไปที่บริษัทเลย ณัชชนม์อยากจะให้เธอกินข้าวเที่ยงต่อ “ไปแบบนี้เลยเหรอ?ช้าๆหน่อย อย่าใจร้อน!”

“ฉันรู้แล้วแม่ ไปแล้วนะ”

เห็นเธอไปแล้วณัชชานม์ก็ยังรู้สึกเสียดาย “เฮอะง่ายเลยจริงๆ”

“เฮอะ”เมทนีก็เฮอะใส่ แต่น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความชื่นชม “โตแล้วสักที”

……

อีกทางหนึ่ง ตอนที่ทยาวีร์กับจรรยาลงจากตึกเอารถและเจอกับดวิษที่ลงจากรถเบ็นซ์ที่กำลังขับมาพอดี

ทั้งสองคนหยุดเดินจากนั้นตะโกนไปทางดวิษ “กลับบ้าน!”

ดวิษมองไปทางตึกที่อยู่ตรงหน้าเขางงไปหมดเลย “พ่อเป็นคนเรียกฉันมาเองไม่ใช่เหรอ?”

“มาทำไม หน้าโดนพวกเธอขายไปหมดแล้ว!” ทยาวีร์อดที่จะด่าไม่ได้เปิดประตูรถแล้วเข้าไปเลย

ดวิษเตะไปอากาศแล้วด่าเบาๆ “ไอ้แก่นี่เป็นบ้าอะไรอีก!”

จรรยาถอนหายใจเข้าลึกๆเดินไปข้างรถแล้วเอาคำพูดที่นัชชาพูดมานั้นพูดให้เขาฟังหมดๆ “ตอนนี้แกห้ามโกรธพ่อที่พ่อเหวี่ยงใส่เด็ดขาด”

“อะไรนะ?!”ดวิษรู้สึกอึดอัดแน่นอกมาก “ทีนาร์ไปอ่อยเตชิต?เป็นไปได้ไง!”

“เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่เธอ นัชชาพูดเหมือนเป็นความจริง เธอเรียกทีนาร์กลับมาก่อนฉันกับพ่อแกจะถามต่อหน้าเอง!” จรรยาพูดด้วยคำพูดดุร้าย “ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงฉันจะบีบยัยเด็กนั่นให้ตายเลย!”

…..

ตอนที่นัชชาไปถึงบริษัทก็11โมงแล้ว เธอไปทักทายนวียาแล้วไปทำงานของตัวเอง ในมือของเธอมีคดีเจ็บเพราะเรื่องงานอยู่ นี่คือคดีแรกที่เธอมาทำงานหลังจากนั้นเธอก็ตามเรื่องนี้ตลอด

คดีนี้มาได้ยุ่งยากนักทุกเรื่องทุกอย่างก็ถึงท้ายแล้ว หลังจากที่ยุ่งอยู่นัชชายังตั้งใจไปหานวียาบอกว่าตัวเองอยากจะรับคดีอื่นดู

“เธอแน่ใจว่าเธอทำได้?”

นัชชาพยักหน้าอย่างมั่นใจ “ฉันแน่ใจ”

“คดีก่อนหน้านี้ของเธอก็ดีมาก ตอนนี้ในมือฉันมีคดีที่สำคัญมากเป็นเรื่องเกี่ยวกับอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ ตอนที่จัดการก็อาจจะยุ่งยากไปหน่อย เธออยากจะทำไหม?”ตอนที่พูดอยู่นวียาก็เอาซองเอกสารออกมา

นัชชามองไปทางซองเอกสารตาเต็มไปด้วยความดึงดูด “อยาก!”

“งั้นก็ดีเรื่องนี้ให้เธอจัดการ ถ้าทำได้ดีคนที่ได้โบนัสท้ายปีเป็นเธอแน่นอน”นวียาพูดจบก็หัวเราะ “แน่นอนถ้าเธอมีปัญหาก็หาคุณเตชิตได้ เขามีประสบการณ์ทำงานที่เยี่ยมมาก”

เตชิต?

นัชชายิ้มที่มุมปาก นึกถึงคำถามที่เขาถาม ข้อตกลงพวกนั้น......ส่ายหัว...... “ฉันพยายามเองดีกว่า”

“อยู่สูงใกล้ดวงจันทร์ มีทรัพยากรที่ดีก็ควรจะใช้เป็นประโยชน์”นวียาเห็นทุกย่างได้อย่างชัดเจนแล้วเอาเอกสารให้เธอ “ไปเลยถ้ามีปัญหาก็มาหาฉันได้ตลอด”

นัชชาได้คดีที่อยากได้มาตั้งนานในใจดีใจจนไม่รู้จะอธิบายยังไง ตลอดทั้งวันมีแต่ความสุขในการทำงาน ก็เลยทำให้ผู้ชายคนบางคนที่โดนเมินก็หน้าบูดตลอดทั้งวัน

ระหว่างทางที่กลับบ้านเห็นนัชชายังอ่านเอกสารอยู่ ไฟเล็กๆในใจของเขาก็เริ่มยืนขึ้นยื่นมือไปจับเอกสารแล้วโยนไปทางด้านหลัง

นัชชามองไปทางผู้ชายที่อยู่ข้างๆอย่างมึนงง “นายทำอะไร?”

“ปกติไม่เห็นเธอตั้งใจ อยู่กับฉันแล้วน่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอ?”ผู้ชายคิดทบทวนเสน่ห์ของตัวเอง

นัชชาเหลือกตาขาว “ฉันทำงานนายก็หึง?”

“อื่ม”เขาพูดคำชมตัวเองขึ้นมาก็ไม่รู้สึกอายเลย “ตอนที่อยู่กับฉันต้องมองฉันอย่างเดียว”