ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 166

ตอนที่166 จะให้เธอป้อนฉัน

การเข้าโรงพยาบาลของเตชิตครั้งนี้ นอกจากจะแพ้พิษแอลกอฮอล์ สิ่งที่หนักไปกว่านั้นก็คือแผลที่กระเพาะอาหาร โรคกระเพาะอาหารจะว่าเป็นเรื่องใหญ่ก็ใหญ่ จะว่าเล็กก็เล็ก ต้องใช้เวลารักษาไปเรื่อยๆ ปรัณไม่ได้ละเลยเขาแม้แต่น้อย ทคอยตระเวนตรวจและบ่นเขาทุกวัน

“คิดว่าตัวเองเป็นวัยรุ่นอยู่หรือไง ไม่สบายวันเดียวก็หาย?” ตอนนี้เป็นไงล่ะ นอนโรงพยาบาลสามวัน กินได้แค่อาหารเหลว จะเชื่อฟังได้ยังล่ะ?

ตอนแรกเตชิตไม่อยากจะสนใจเขาเลย รู้ว่าเขาเป็นห่วงตน แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานเข้าเขากลับยิ่งรู้สึกว่าคำพูดของปรัณรุนแรงเกินขึ้นทุกวัน สุดท้ายเขาก็ทนไม่ได้

“แค่นี้ก็พอแล้ว”

“แค่นี้? อีกเยอะเลยเหอะ!” ปรัณนำยาที่เตรียมไว้ฉีดเข้าไปในถุงน้ำเกลือ “ออกจากโรงพยาบาลครั้งนี้ให้ฉันทำนัดแอดมิทครั้งหน้าเลยดีไหม?”

สุวีรานั่งอยู่ข้างๆทำตัวไม่ถูก กระแอมขึ้นมา เธอไม่เคยเห็นปรัณพูดจาปากร้ายแบบนี้กับใครแบบนี้มาก่อน

“เอ้อ นายมีพูดอะไรกับนัชชารึเปล่า?”

ปรัณหยุดนิ่งไปพักหนึ่ง และเขาก็กลับมาทำตัวปกติอย่างรวดเร็ว “อะไร อะไรหรอ?”

เตชิกยักคิ้วขึ้น สายตามองไปที่ใบหน้าที่แสร้งทำไม่รู้ของเขา “เธอยังยอมที่จะให้อภัยฉัน มันต้องมีที่มาที่ไปแน่ๆ นายคุยกับเธอมาแล้วใช่ไหม?”

ปรัณฟังน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความมั่นใจของเขา ด่าไปยิ้มไปเอาเข็มฉีดยาที่ใช้แล้วโยนทิ้งลงไปในถังขยะ “ไม่มีอะไรปิดบังนายได้เลยจริงๆ หรือนายแอบติดเครื่องดักฟังไว้ในห้องฉัน?”

“พอกันแหละ” เตชิตยิ้ม เป็นเพราะทั้งสองเข้าใจกันและกันมาก ไม่ต้องปวดหัวคิดอะไรมากก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

“ฉันคุยกับนัชชาจริง ตอนนั้นอารมณ์เธอค่อนข้างฉุนเฉียวตกใจ ฉันกลัวว่าเธอจะคิดสั้นก็เลยพูดอะไรนิดหน่อย ฉันคิดว่าเธอจะบอกนาย ที่ไหนได้เธอก็ปิดปากมิดชิดเชียว” ปรัณพูดพลางสายหัว หันไปมองชายที่ลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง “อย่ามาโทษฉันว่าปากมากล่ะ”

เตชิตมองดูผู้ชายสวมเสื้อกาวน์สีขาวยืนอยู่ข้างเตียง แสงสว่างที่อยู่นอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามาบนตัวของเขา ช่างดูอบอุ่นยิ่งนัก “ขอบคุณ”

ระหว่างพี่น้องสองคนนี้ แทบไม่มีการขอบคุณที่จริงใจแบบนี้เกิดขึ้นเลย ปรัณนิ่งไปสักพัก ยกมือขึ้นมาจับแขน “ไปละ ขนลุกไปหมด…..”

เขาพูดพลางเดินออกจากห้อง ไม่หันหลังมามองสักนิด สุวีรายกมือขึ้นมาป้องปากและไอ หันไปที่เตชิตพยักหน้าลงและเดินตามเขาออกไป

นอกประตู นัชชากำลังเดินถืออาหารบำรุงร่างกายตรงมาที่ห้อง เงยหน้าขึ้นมาเจอกับปรัณ เธอกำลังจะถามถึงอาการของเตชิต คิดไม่ถึงว่าเขาเพียงแค่หันมาทักทายและรีบเดินจากไป

ด้านหลังเขา สุวีราไม่มีทางเลี่ยงได้แต่ยักไหล่ขึ้นมา รีบเดินตามเขาไป

นัชชาไม่เข้าใจสักนิด ขณะเดินเข้าห้องก็ยังครุ่นคิด “หมอปรัณเป็นอะไรไป?”

เตชิตยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมา หัวเราะเย้ย “สงสัยโดนคนชื่นชมจนดีใจทำตัวไม่ถูก”

“โดนชื่นชมจนทำตัวไม่ถูก”

“ใช่” เตชิตพูดขัดเธอที่กำลังครุ่นคิด พูดเบี่ยงประเด็น “ในมือถืออะไรอยู่หรอ?”

“อ๋อ ใช่แล้ว นี่เป็นซุปหางปลาตุ๋นมะละกอ บำรุงท้อง ฉันตั้งใจซื้อมาจากร้านที่ถนนว่างเจียงเลยนะ” นัชชาเปิดฝากล่องออก เป็นเวลาทานอาหารเที่ยงพอดี หลิ่นตักซุปขึ้นมาหนึ่งถ้วย “คุณชิมดู”

ตาคู่นั้นของเตชิตมองลงมาที่ชามเล็กๆในมือของเธอ หันหัวไปด้านข้างสื่อให้เธอมองหลังมือของเขา “เพิ่งฉีดยาไป ถือไม่ไหว”

นัชชาวางไว้อีกด้าน “รอให้ฉีดเสร็จค่อยกินแล้วกัน.....”

“ฉีดเสร็จก็เย็นหมดสิ” เตชิตเงยหนขึ้นมามองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ น้ำเสียงองแงงเหมือนเด็กน้อย “คุณอยากให้ผมกินของเย็นแล้วปวดท้องงั้นหรอ?”