ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 17

ตอนที่17 ความสัมพันธ์ของเราสองคน

เย็นวันนั้น จรรยาพาปณิตาไปดูเตียงกับโซฟา หลังจากที่ดวิษกับนัชชาตกลงจะหย่ากัน เธอก็ไปดูดวงมา หมอดูบอกว่าถ้าอยากให้บ้านมีแต่เรื่องดีๆต้องเปลี่ยนเตียงกับโซฟาใหม่

จรรยาไม่อยากให้นัชชาหย่าเพราะการหย่าเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก บางทีอาจต้องมีการแบ่งทรัพย์สมบัติ ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยชอบนัชชาแต่นัชชาก็เป็นคนที่เรียบร้อยเชื่อฟังไม่เคยขัดคำสั่ง

ปณิตาถามจรรยา “คุณป้า เรามาทำอะไรที่นี่หรอคะ”

จรรยาโกหกตอบแบบหน้าตาย “จะได้เตรียมตัวให้พร้อม ถึงเวลาเปลี่ยนข้าวของเครื่องใช้ในบ้านแล้ว โดยเฉพาะโซฟากับเตียง”

ปณิตาดีใจยิ้มจนแก้มแทบปริ “เกรงใจจังเลยค่ะ คุณป้า”

จรรยาปฏิเสธ “ไม่ต้องเกรงใจๆ”

ทั้งสองคนดินดูของเกือบทั้งวัน สุดท้ายได้เตียงคู่สไตล์ยุโรปและโซฟาห่อด้วยหนังทั้งชุด ระหว่างคิดเงินพนักงานบอกว่าของเข้าพรุ่งนี้เพื่อเป็นการขอโทษจะมีการติดตั้งทุกอย่างให้ฟรี

จรรยาไม่ได้เร่งรีบ เดินออกจากร้านอย่างพอใจหลังจ่ายเงินทุกอย่างเสร็จ

หลังจากตรัณรู้เรื่องก็ส่งข่าวต่อให้เตชิตรู้ “หาคนที่เราสนิท แล้วเอาไอ้นี่ติดไปด้วย”

เขาหยิบกล้องเล็กๆที่เอาซ่อนไว้ไม่สามารถมองเห็นหรือตรวจจับได้และราคาค่อนข้างสูง

ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะเป็นถึงสำนักงานกฎหมายที่ดีที่สุดในประเทศอาจเป็นวิธีที่ไม่ค่อยสะอาดแต่ก็เป็นเรื่องที่ให้คนนอกรู้เรื่องไม่ได้

ปกติเตชิตไม่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้แต่ครั้งนี้เป็นข้อยกเว้น ตรัณรับของมา ในใจแอบคิดต้องจดจำคนที่ชื่อนัชชาเอาไว้ เผื่อเจอคราวหน้าจะได้ไม่ทำตัวเชื่องช้าต่อหน้าเธอ

“คุณเตชิตครับ การสอบสัมภาษณ์พรุ่งนี้เริ่มตั้งแต่เวลา10โมงเช้าจนถึง3โมงเย็น คุณโอเคมั้ยครับ” ตรัณหยิบตารางงานขึ้นมาดู

เตชิตตอบรับ หลังจากที่ตรัณออกจากห้องเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและวางลงเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาเดินไปที่ตู้หนังสือ หยิบหนังสือขึ้นมา2เล่มที่มันเกี่ยวกับคุณสมบัติของคน เป็นหนังสือที่ไม่หนามาก

เป็นรูปคล้ายแผ่นหลังของผู้หญิงคนหนึ่งใส่ที่เสื่อสีขาวกางเกงขายาวสีดำ ตามแบบเกณฑ์การให้คะแนนOLทั่วไป เขาคิดไปถึงภาพถ้านัชชาใส่ชุดนี้จะออกมาเป็นยังไง

พอคิดได้ดังนี้ เขาก็กดโทรหาร้านแบรนด์เสื้อผ้าดังที่เขาสั่งตัดชุดเป็นประจำ “เอาชุดของผู้หญิง เสื้อ กระโปรงอย่างละตัวที่เข้าใหม่ล่าสุด ไปส่งที่ไวโรจน์วิลล่า”

................

ระหว่างที่นัชชากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องรับแขก มีคนกดกริ่งที่หน้าประตู เธอเดินไปประตูไม่คิดว่าจะเป็นผู้หญิง2คนเข็นราวเสื้อผ้าคนละราวเข้ามาในบ้าน

“สวัสดีค่ะคุณนัชชา พวกเราเป็นพนักงานมาจากร้านซีซี่ในดาวรุ่งสแควร์ นี่เป็นเสื้อผ้าของคุณ กรุณาเซ็นรับด้วยค่ะ”

นัชชามองไปยังราวเสื้อผ้าแบบงงๆ “ฉันไม่ได้สั่งนะคะ พวกคุณมาผิดที่รึเปล่าคะ”

พนักงานตอบแบบยิ้มๆ “ไม่ผิดแน่นอน เพราะคุณเตชิตเป็นคนสั่งเองค่ะ”

คุณเตชิตหรอ

นัชชามองไปยังเสื้อผ้า เป็นภาพที่ไม่น่าเชื่อแต่เธอก็ยิ้มตอบแบบงง “รอแปปนะคะ”

นัชชาเดินไปข้างหน้าตา กดโทรหาเตชิต “เตชิต คุณสั่งเสื้อผ้าให้ฉันหรอ”

ปลายสายตอบกลับมานิ่งๆ “อืม”

นัชชาหันกลับมามองพนักงานแบบยิ้มๆ “แต่ฉันคงใส่ไม่หมดหรอกเยอะขนาดนั้น”

“ใส่ไม่หมดก็เอาไปทิ้ง” เหมือนมีเสียงเรียก ไม่นานเขาก็ถามด้วยเสียงไม่สบอารมณ์ “มีเรื่องอะไรอีกมั้ย”