ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 181

ตอนที่ 181 เพราะเธอเข้าใจ แล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ

ไม่ว่าจะเป็นท่าทางหรือการพูดจาก็ดูเหมือนเป็นลูกสุนัขตัวหนึ่ง

นัชชาเอาหัวเอนหลบ แต่ถูกเขาดึงกลับมา เขาเอาเสื้อนอกห่อตัวเธอไว้แน่น แม้แต่คอก็มองไม่เห็น "ขึ้นรถเถอะ"

นัชชามองไปที่ด้านข้างรถ แล้วมองไปที่ชายที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน เธอลังเลอยู่เป็นพัก รู้สึกอาลัยอาวรณ์อย่างที่สุด มือเล็ก ๆ ของเธอจับไหล่เขา เขย่งเท้าจูบไปที่ริมฝีปากบาง ๆ ของชายผู้นั้น

ริมฝีปากสัมผัสเพียงชั่วครู่เธอก็จากไป จูบนั้นอ่อนโยนราวกับหัวใจของเขาสัมผัสกับขนนก ปวีณยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น เขาเหลือบตาหลบอย่างสุภาพ แต่ใจเขาตกตะลึงอย่างยิ่ง

หญิงผู้นั้นเงยหน้าขึ้นจุมพิตชายผู้นั้น เขาก็เชื่อฟังและจูบตอบอย่างอ่อนโยน แต่จูบนั้นจะสลักไว้ในใจของเขาตลอดไป

ภาพความสุขทำให้เขานึกถึงทีนาร์ ผู้หญิงอ่อนแอที่ต้องนอนอยู่ในห้องปลอดเชื้อตลอดเวลา ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะมีนิสัย สุดขั้วแบบนั้น ถ้าเธอมาเห็นฉากแบบนี้ต้องเจ็บปวดใจมากแน่นอน

ปวีณกำลังคิดอยู่อย่างเพลิน ทันใดนั้นก็มีเงาปรากฏอยู่ข้างเขา เขาดึงสติกลับมาพบว่าเตชิตเดินมาหาเขาๆ ก้มคำนับ “คุณเตชิต！”

ดวงตาอันเฉียบคมของเตชิตมองมาที่เขา“ คิดอะไรอยู่ เหม่อลอยเชียว”

"ขอโทษครับ ผมสติหลุดไปพักหนึ่ง" ปวีณเหงื่อออกเต็มหน้าผาก แต่โชคดีที่ก้มคำนับอยู่เลยมองไม่เห็น

เตชิตไม่ได้สนใจอะไรมากนัก มองรถที่ขับหายไปจากหน้าประตูวิลล่า เขาเดินตรงไปที่วิลล่า

……

เมื่อเขากลับไปที่ห้องปลอดเชื้อ ทีนาร์ฟื้นขึ้นมาแล้ว และทีมแพทย์ของปรัณก็มาด้วยหลายคน ก่อนมาพวกเขาได้ลงนามในสัญญาการรักษาไว้ก่อนแล้ว

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ในชุดสีขาวล้อมรอบเตียงเพื่อตรวจเช็คร่างกายของผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง ทีนาร์เหมือนปลาที่อยู่บนเขียงรอชำแหละ ดวงตาของเธอมองไปบนเพดาน มันราวกับว่าร่างนี้ไม่ใช่ของตัวเธอเองอีกต่อไป

เมื่อเธอเปิดตา อุปกรณ์การแพทย์สอดเข้าไปในร่างกายเธอ ความรู้สึกแบบนี้ช่างคุ้นเคยนัก คุ้นเคยจนเธอชาชิน คุ้นเคยจนหมดความหวังกับร่างกายนี้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา บรรดาแพทย์ทั้งหลายประชุมกัน เตชิตนั่งอยู่ด้านหลังสุดรอการฟังผล พร้อมทั้งดูจอมอร์นิเตอร์ด้วยที่ใช้ประชุมวิดีโอระยะไกล

ปรัณพูดภาษาอังกฤษอย่างมืออาชีพ และคล่องแคล่ว เมื่อหมอจอร์จได้ฟัง ใบหน้าของฝั่งตรงข้ามเริ่มเคร่งเครียดขึ้น

อาการของเธอรุนแรงกว่าที่ได้ประเมินไว้

"ตอนนี้สภาพจิตใจของเธอเป็นอย่างไรบ้าง?"

"เธอเฉยๆ และค่อนข้างเป็นไปทางลบ แม้ว่าเธอจะให้ความร่วมมือในการรักษา แต่รู้สึกว่าเธอไม่ได้มีแรงจูงใจมากนัก"

จอร์จเริ่มเคร่งเครียด "เธอเริ่มแสดงพฤติกรรมทำร้ายตนเอง ผมคิดว่าคุณทุกคนต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น!"

การที่เขาเป็นหมอที่เก่งกาจ นอกเหนือจากเงินแล้ว เขาหวังว่าผู้ป่วยทุกคนที่ได้รับการรักษาจากเขาจะต้องหาย แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ ที่เธอไปต่างประเทศ ทีนาร์ทำพฤติกรรมเช่นนี้ ทำให้จอร์จโมโหยิ่งนัก

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าไม่มีใครอยากให้เป็นเช่นนั้น แต่ก็ต้องมีใครบางคนรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ปรัณขมวดคิ้ว "อาจมีสาเหตุอื่นก็เป็นได้"

"จะมีสาเหตุอะไรอีก หรือว่าเธอทำร้ายตัวเองโดยไม่มีเหตุผล?" หลังจากจอร์จพูดจบรู้สึกไร้สาระมาก นิพิฑหัวเราะกับตัวเอง

บรรยากาศของการประชุมเริ่มเคร่งเครียดหนักขึ้น ทันใดนั้นเตชิตที่นั่งฟังอยู่นานก็พูดว่า "เธอเคยบอกว่าอยากที่จะอยู่กับพวกเรา ถ้าเธอมาอยู่ด้วยกันมันจะส่งผลกระทบต่อการรักษาของเธอไหม"