ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 19

ตอนที่19 ผู้หญิงในรูปคนนั้น

“ห้ะ” นัชชามองไปทางเขา “ฉันไปได้”

“ดูสภาพตอนนี้สิ เธอจะไปยังไง”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ฉันไปได้”

ถึงต้องคลานไปเธอก็ต้องไปให้ได้

ถ้าเธอพลาดโอกาสครั้งนี้ ไม่รู้ว่าต้องรอไปถึงเมื่อไหร่ ถึงแม้ว่าเตชิตแค่เอ่ยปากพูดเธอก็สามารถเข้าไปทำงานได้แล้ว แต่หลังจากที่เธอใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเขามาหลายวันเขาไม่ใช่ผู้ชายที่จะใช้เส้นสายเพื่อเปิดโอกาสให้ใครง่ายๆ

เพราะฉะนั้นเธอจะพลาดโอกาสครั้งนี้ไปไม่ได้

เตชิตนึกไม่ถึงว่าผู้หญิงที่ร้องไห้โวยวายเมื่อครู่วินาทีต่อมาจะกลายเป็นผู้หญิงที่จริงจังกับงานได้ขนาดนี้ ตอนแรกเขากะจะหาเวลาให้เธอไปสอบทีหลังแต่ตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว

เตชิตมองด้วยสายตาที่แอบชื่นชม ยืนขึ้นแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงที่ราบเรียบ “ถ้าไปได้ก็อย่าสายหละ”

……………

นัชชาใจสู้มาก 10โมงเช้าเธอมายืนอยู่ที่หน้าประตูสำนักงานกฎหมาย

เธอเดินมาถึงห้องประชุมB-201 พร้อมกับมีผู้หญิงประมาณ7-8คนนั่งอยู่ในแถว แต่ละคนดูเหมือนจะอายุแค่25-26ต้นๆถ้าใหญ่หน่อยก็ไม่น่าจะเกิน28-29

นัชชาก้มมองชุดของตัวเอง เป็นชุดที่เตชิตเลือกให้เมื่อคืน วันนี้เธอแต่งหน้าอ่อนๆและตั้งใจมัดผมขึ้นให้ดูเรียบร้อย

“ได้ยินมาว่า เจ้าของบริษัทคุณเตชิตหล่อมากแถมยังดูดีมีระดับ วันนี้เขาจะทำการสัมภาษณ์เองรึเปล่า” มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งคุยเล่นกับเพื่อน

“คงไม่หรอกมั้ง คุณเตชิตคงจะไม่มีเวลาว่างขนาดนั้น แต่ถ้าเกิดเป็นเขาแค่ได้เข้ามาก็คุ้มค่ามากแล้ว”

นัชชาหันกลับไปมองที่ต้นเสียง ในใจคิด เขาไม่ได้ใจดีขนาดนั้น พวกเธอไม่รู้ใบหน้าจริงๆที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากนั้นหรอก

การสัมภาษณ์เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เตชิตกับHRอีก3คนนั่งพร้อมกันในห้อง

สุดท้ายเหลือนัชชา ผู้ชายและผู้หญิงอีกอย่างละคน

“เดี๋ยวจะเริ่มการสัมภาษณ์เดี่ยว เตรียมตัวให้พร้อม” หัวหน้าHRพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องที่ใช้ในการสอบสัมภาษณ์เดี่ยว

เธออธิษฐานขอให้ไม่ใช่เธอที่โดนเรียกสัมภาษณ์คนแรก แต่คนเรากลัวอะไรมักจะได้อย่างนั้น.................................

“นัชชา เข้ามา”

“………….” นัชชาเปิดประตูดูเข้ามานั่งที่เก้าอี้ตรงกลาง เงยหน้าขึ้นเพื่อทำการแนะนำตัว “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนัชชา เป็น.......”

เธอพูดได้แค่นี้ก็ตกใจอึ้งกับภาพตรงหน้า มีผู้ชายในเสื้อสีขาวกับสูทนอกสีดำนั่งอยู่ตรงกลาง เป็นเตชิต เขาเป็นคนสัมภาษณ์งานจริงๆด้วย

“คุณนัชชา” HRเรียกเตือนเพราะเห็นเธอนิ่งเงียบไป

นัชชาดึงสติตัวเองกลับมา แต่ทุกครั้งที่สบตาเตชิตเธอก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น

“ฉันเห็นคุณจบจากมหาวิทยาลัยเมื่อปีที่แล้ว แต่ก็ไม่เคยทำงานมาโดย1ปีตลอด เป็นเพราะอะไรหรอคะ”

พอเธออธิบายแบบนี้มันทำให้คนฟังสบายใจขึ้น หลังจากนั้นเตชิตก็ไม่เอยปากถามอะไรอีกเลย แต่กลับกันกับผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างเขาถามคำถามเกี่ยวกับการทำงานแบบเป็นมืออาชีพ นัชชาก็ตอบเขาไปทีละคำถาม

หลังจากที่สัมภาษณ์จบ เธอลุกขึ้นทำให้หัวหน้าHRสังเกตเห็นถึงความแปลกประหลาด เธอจึงถาม “ขาคุณไปโดนอะไรมา”

นัชชายิ้มตอบอย่างเขินอาย “ได้แผลมาจากการออกกำลังกาย ไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ เดี๋ยวไม่กี่วันก็หายค่ะ”

หัวหน้าHRพูดล้อหลังจากที่นัชชาเดินออกไปแล้ว “แค่ออกกำลังกายยังสามารถล้มจนได้แผล เก่งใช้ได้เลย”

เตชิตกำลังจะดูประวัติของคนต่อไปก็ต้องหยุดชะงักหลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ แววตาเขากำลังแอบยิ้มเยาะเธอแต่ก็ต้องรีบหยุดเพราะกลัวว่าคนอื่นจะเห็น

.........

นัขขากำลังจะเตรียมตัวกลับหลังจากที่สัมภาษณ์เสร็จ แต่ก็โดนผู้ชายใส่เสื้อขาวรั้งไว้ “คุณนัชชา ผมเป็นเลขาของคุณเตชิตชื่อตรัณครับ คุณเตชิตบอกให้คุณไปรอเขาที่ห้อง”

เขาพูดเสียงเบา เธอไม่ได้ถามอะไรเพราะเธอรู้ว่าอยู่ตรงนี้ไม่สะดวกที่จะพูด อะไรมากเลยเดินตามเขาไป แต่ตรัณไม่ได้พาเขาเดินไปที่ประตูหน้ากลับพาเธอเข้าไปในห้องทำงานแล้วรอดจากประตูบานเล็กของเขาเข้าไปในห้องทำงานของเตชิต

นัชชาตกใจ “พวกคุณมีประตูลับแบบนี้ด้วยหรอ”

“………..” ตรัณยกมุมปาก “คุณก็แค่คิดว่ามันเป็นประตูอีกบานที่เปิดเข้าทางข้างๆได้”

ตรัณเทน้ำให้นัชชาเสร็จก็เดินออกจากห้องไปทิ้งไว้ให้เธออยู่ในห้องเพียงลำพังคนเดียว นั่งรอไปได้สักพักแต่ก็ยังไม่มีคนเข้ามา เธอเลยเดินไปดูหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานแต่สายตากลับสะดุดเข้ากับรูปถ่ายที่วางอยู่ข้างคอมพิวเตอร์

เป็นภาพถ่ายที่เก่าพอสมควร ผู้ชายในรูปแต่งตัวดูดีสะอาดสะอ้านกับผู้หญิงอีกคนที่ยิ้มแย้มแจ่มใสและกำลังถูกโอบไหล่ ท่าทางสนิทสนมกันมาก

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะดวงตาที่ไม่เคยเปลี่ยน นัชชาก็แทบจะไม่ได้ว่าผู้ขายคนนี้คือเตชิต