ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 196

ตอนที่ 196 ฉันพบผู้คนไม่ได้ขนาดนี้เลยเหรอ

นัชชานอนอยู่บนเตียงเล็กๆของเธอ ตาก็จ้องไปยังเพดานสีชมพู ในใจยังย้อมด้วยสีที่น่าตื่นเต้น “เที่ยวเสร็จแล้ว ฉันยังซื้อของ ตกแต่งบ้านในวันตรุษจีนและโคมไฟมาด้วย แล้วมาตกแต่งและแขวนไว้ที่บ้าน”

เสียงผู้ชายดังออกมาจากมือถือ “เธอจะติดไว้ที่ไวโรจน์วิลล่าเหรอ?”

“ใช่ เธอไม่อยากติดเหรอ?” นัชชาขยับตัวเล็กน้อย หรือรู้สึกว่าการติดสิ่งเหล่านี้ไร้รสนิยม?

“อยาก” เตชิตพูดออกมาอย่างจริงจัง แค่ก่อนหน้านี้ไม่มีใครเคยติด เลยรู้สึกแปลกๆบางอย่างในความแปลกใหม่

วันตรุษจีนทุกปีเขาก็ผ่านมาคนเดียวอย่างเรียบง่าย สำหรับเขาแล้ววันตรุษจีนก็แค่วันที่เขาเหงากว่าปกติ ปีนี้มีเธอคอยตกแต่ง แบบนี้ เขาจึงรู้สึกว่าวันตรุษจีนก็มีความหมายที่พิเศษเหมือนกันนะเนี่ย

“เธอกลับมาตอนไหน?” พอนึกถึงเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่อยากจะเห็นเธอ

นัชชาคำนวณเวลาครู่หนึ่ง “กินข้าวเย็นเถอะ น่าจะประมาณหนึ่งทุ่ม เธอไม่อยู่บ้านฉันก็ไม่อยากกลับ”

เห็นพวกทีนาร์ก็ทำให้ฉันไม่สบายใจ ยังไม่แน่ใจว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้น

“ถ้าเช่นนั้นฉันจะไปรับเธอ”

“ได้สิ” นัชชารู้สึกดีใจขึ้นมาทันใด จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง “แม่ฉันบอกว่าจะทำเกี๊ยวกิน ฉันจะเอาไปให้เธอกิน ด้วย”

เตชิตพึ่งประชุมเสร็จ ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กิน เขาทำงานหนักจนลืมความหิวไปเลย แต่พอได้ยินคำนี้กลับรู้สึกหิวขึ้นมาทันที เขา ยิ้มขึ้นมา “จะได้ชิมฝีมือของแม่ยายเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”

คำพูดของเขาทำให้นัชชาหน้าแดงไปทั้งหน้าลงมาถึงคอ เธอไม่ได้คิดแบบนี้เสียหน่อย

“ฉัน........”

“ดูเหมือนกังวล ให้ฉันติดต่อล่วงหน้าเลย” เตชิตพูดขัดเธอ เขาตั้งใจตีความหมายของเธอผิด “ทำไม รีบพบผู้ใหญ่เหรอ?”

“ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น!” นัชชาคิดว่าเขาเข้าใจผิดจริงๆ เลยรีบอธิบาย “ฉันแค่นึกถึงเธอ เลยอยากเอาไปให้เธอกินด้วย ไม่ ได้หมายถึงอย่างอื่นเลย!”

“กับฉันเธอไม่ต้องอายที่จะยอมรับหรอก ฉันเข้าใจ” ???

เธอเข้าใจกับผีสิ!

เธอมีความคิดแบบนั้นซะที่ไหน เธอแค่นึกถึงเขาเถอะ?!

นัชชามีความรู้สึกที่เหมือนกับโดดลงไปในแม่น้ำก็ล้างไม่ออก ยอมแพ้แล้วก็เงียบไป ไม่อธิบายต่อ ในเมื่อเธออธิบายอย่างไรเขาก็ไม่ฟัง

“แล้วแต่เธอเลย ไม่อยากคุยด้วยแล้ว”

ฟังน้ำเสียงของเธอแล้วเตชิตก็จินตนาการสีหน้าตอนนี้ของเธอออกทันที มุมปากของเขาก็เผลอยิ้มออกมา “เจอกันตอนกลางคืนนะ แม่บ้านสาวน้อยของฉัน”

พูดจบเขาก็ตัดสายทิ้ง ไม่เปิดโอกาสให้นัชชาได้ทักท้วงเลย

แม่บ้าน?

ก็ได้ เธอมีฉายาใหม่เพิ่มแล้ว

ถึงแม้ว่าจะไม่เพราะมาก แต่น้ำเสียงที่เขาพูดออกไปนั้นนุ่มนวลมาก ถึงแม้ปากของนัชชาบอกว่าไม่ชอบ แต่ใจของเธอกลับเป็นเหมือนดินน้ำมัน นุ่มๆเหนียวๆไม่เป็นทรงตั้งนานแล้ว

จังหวะที่เธอนอนลงไปบนเตียง ก็มีเสียงเคาะประตูมาจากด้านนอก เป็นณัชชนม์ที่มาเคาะประตู “นัชชา รีบออกมากินเกี๊ยวเร็ว พ่อของเธอกินจนจะหมดแล้ว”

นัชชาเก็บมือถือเสร็จแล้วรีบลงจากเตียงไปใส่รองเท้า “ค่ะ มาแล้วค่ะ!”