ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 216

ตอนที่ 216 ไม่เคยเข้าใจผู้ชายคนนี้

นัชชาไม่กล้ารอช้า เมื่อเห็นเมทนีล้มลงกับพื้น เธอก็เดินตามขาของเธอไป ในใจเธอรู้สึกแน่นอึ้ง แต่เธอจะจิตตกตอนนี้ไม่ได้ เธอต้องดูแลความปลอดภัยของเมทนีก่อน

เธอรีบโทรศัพท์ไปที่เบอร์ 120 เธอรายงานสถานการณ์และอาการของเมทนีให้กับบุคลากรทางการแพทย์ฟัง เนื่องจากไม่สามารถเห็นสถานการณ์จริงได้ แพทย์เลยไม่กล้าวินิจฉัยแน่ชัด ได้แต่รอให้เธอสงบลงก่อน และอย่าตกใจ

ทีนาร์ไม่ได้คาดคิดว่าจะเกิดสถานการณ์ดังกล่าวขึ้น เธอแค่พยายามต้องการให้ครอบครัวของนัชชากลับออกไป ไม่ได้คาดคิดว่าเมทนีจะเป็นโรคหัวใจวาย

ในใจเธอตื่นตระหนก แต่ไม่นานเธอก็สงบสติอารมณ์ได้ เป็นโรคหัวใจล้มเหลวแล้วยังไง ไม่ใช่เธอทำให้เขาเป็นเช่นนี้เสียหน่อย เขาโชคไม่ดีเอง แต่ว่า….

ใจของทีนาร์คิดไปอย่างรวดเร็วถึงความสำคัญของเรื่องนี้ ถ้าหากเพียงเพื่อไล่ครอบครัวของนัชชาไปแล้วเตชิตรู้เรื่องนี้เข้า ไม่รู้ว่าจะโกรธและทำอย่างไรกับเธอ และถ้าหากว่าเมทนีเกิดตายไปจริงๆ ผลมันต้องออกมาไม่ดีสำหรับเธอแน่

ระดับสายตาอยู่ที่นัชชา คนด้านหลังเธอมองมาเป็นครั้งแรก เป็นครั้งแรกที่ทีนาร์เห็นความเกลียดชังในสายตา สายตาที่เกลียดชังและเคียดแค้น เหมือนกับเปลวไฟที่ลุกไหม้ ราวกับเธอจะถูกจุดไฟเผาในไม่ช้านี้

นัชชาที่เป็นแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมา

ฉันเห็นว่าเธอไม่มีความละอายอยู่เลย สายใยสุดท้ายของนัชชาได้แตกหักลง มีบุคคลไร้ยางอายเช่นนี้อยู่บนโลกได้อย่างไร

เธอมองดูสามครั้งและครั้งต่อไปก็เหมือนเริ่มต้นใหม่ เธอไม่เคยรู้เลยว่าการเป็นมนุษย์จะถึงจุดที่ตกต่ำเช่นนี้ เห็นเมทนีเจ็บปวดจนใบหน้าซีด นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาที่นัชชาอยากจะทำร้ายคน

เธอยืนขึ้นอย่างแข็งแกร่งและเดินเข้าหาทีนาร์ทีละก้าว ทุกก้าวที่เข้าใกล้ฝ่ายตรงข้ามก็ยิ่งถอยหลังหนีออกไป

นัชชาคิดว่าเธอกลัว แต่นี่ก็อาจจะเป็นแค่อุบายของเธอ

ทีนาร์ค่อยๆก้าวถอยหลังจนเหมือนถูก “บังคับ” ให้เข้าไปในบ้าน ผ่านลานหน้าบ้านเธอเดินไปถึงขอบสระน้ำโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอเหลือบไปมองที่สระน้ำที่มีน้ำใสสะอาดอยู่ที่ด้านหลังเธอ เธอแกล้งทำเป็นหยุดโดยไม่ตั้งใจ “นัชชา เธอจะทำอะไรน่ะ”

“เธอยังมีหน้ามาถาม” เธอหยุดฝีเท้า ดวงตาสีแดงจับจ้องด้วยความโกรธ เสียงของเธอไม่สามารถหยุดสั่นได้ “คุณหยาบคายกับฉันได้ แต่พูดจาดูถูกพ่อแม่ฉันต้องการอะไร ทำชั่วอย่างนี้ไม่กลัวนรกหรือยังไง! ”

เมื่อทีนาร์ต้องเผชิญหน้ากับนัชชา เธอก็ยังไม่ยอมลงให้ และยังพูดบางอย่างที่ไม่สมควรออกมา “ก็ใครจะไปรู้ว่าเขาหัวใจไม่ดี! ”

น้ำเสียงนี้ ทัศนคตินี้ เหมือนกับว่าต่อให้บุคคลคนนี้ตายไปก็ไม่ได้มีส่วนอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ

“อ่า” นัชชาหัวเราะ เธอโกรธและหัวเราะเยาะออกมา ความอบอุ่นในสายตาก็หายไป มีเหลือแต่ความหนาวเหน็บและเยือกเย็น “คุณคิดว่าตัวเองเป็นโรคนี้รึเปล่า ที่ทุกคนบนโลกนี้จะต้องยอมให้กับคุณ”

สายตาของเธอควบแน่นเข้ามา มองเพ่งไปที่ร่างกายของทีนาร์ในทันทีสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อยากจะเอามีดแล่หนังของเธอออกมา

น่าเสียดายที่บุคคลนี้ไม่ใช่คนธรรมดา เมื่อผิวหนังหนาก็คงไม่รู้สึกเจ็บเลย เธอยังสามารถยืนอยู่อย่างสงบนิ่งได้

หัวใจของนัชชาเกิดแรงกระตุ้นที่ไม่สามารถควบคุมได้ เธอก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว มองไปที่ใบหน้านั้นด้วยรอยยิ้ม ยืดมือของเธอออกและจับไปที่คอของเธอ

“อ๊ะ!” เสียงทีนาร์อุทาน ไม่นานนักก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ เพราะมือที่ลำคอของเธอนั้นค่อยๆกระชับแน่นขึ้น

ทีละนิด ทีละนิด บีบเอาออกซิเจนที่อยู่ในปากของเธอออกมา ไม่ได้ใช้กำลังมากเท่าไร เพียงแค่คอยดูเธอทรมานอย่างช้าๆ

“ถ้าคุณเป็นโรคนี้จริงๆก็สมควรที่จะตายไปซะ แทนที่จะลากคนอื่นให้เป็นอันตรายไปด้วย คนอย่างคุณต่างอะไรในการมีชีวิตอยู่หรือว่าตายไป!” นัชชาพูดคำพูดที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอออกมา การที่เห็นเมทนีล้มลงไปต่อหน้า เธอจึงหมดตรรกะเหตุผลอะไรทั้งนั้น “ทีนาร์ คุณคิดว่าเตชิตรักคุณรึเปล่า เขาไม่ได้รักคุณ หนำซ้ำยังเกลียดคุณอีกด้วย เขารู้สึกเหมือนคุณทำให้เขาหายใจไม่ออก เหมือนเป็นภาระ ทุกสิ่งที่เขาทำให้คุณไม่ใช่เพราะคุณ แต่เพราะพ่อแม่ของคุณ คุณคิดว่าคุณน่าหัวเราะรึเปล่าล่ะ อยากได้เขาจนเป็นบ้า ฉันจะบอกเธอให้นะ ต่อให้เป็นชาติหน้าเขาก็ไม่มีวันรักคุณ!”