ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 217

ตอนที่ 217 ดังนั้นคุณเลยไม่เชื่อฉัน

นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองออกจากวิลล่ามาถึงโรงพยายาลได้อย่างไร เธอติดตามรถพยาบาล120มา คนทั้งหมดเหมือนเป็นซากศพเดินได้ เมื่อเห็นเมทนีเข้าไปในห้องผ่าตัดแล้ว และถูกลากออกจากห้องผ่าตัด สุดท้ายถูกจัดอยู่ให้พักในวอร์ดผู้ป่วยวีไอพี

ที่หรูหราก็คือ ห้องพักผู้ป่วยของทีนาร์ซึ่งอยู่ชั้นล่างของพวกเขา เตชิตในเวลาสามชั่วโมงที่ผ่านมา ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้มาเยี่ยมเลยสักนิด

เขาไม่สนใจหรอก

เรื่องนี้ ทำให้เขาได้แสดงอารมณ์ทั้งหมดออกมา

ระหว่างทีนาร์และเธอ เขาไม่ลังเลที่จะเลือกทีนาร์ แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำให้พ่อของเธอต้องหัวใจวาย เขากลับเพียงตำหนิเธอว่า “พอใจแล้วใช่ไหม”

นัชชามองไปที่เมทนีที่กำลังหลับอยู่บนเตียงผู้ป่วย ไม่รู้สึกถึงสัมผัสใดในใจ เธอรู้สึกว่าการกระทำของเธอในเวลานี้ช่างไร้ค่าและน่าเศร้านัก ณัชชมม์เห็นว่าดวงตาของเธอแดงก่ำ เธอไม่ได้พูดจาตำหนิอะไรเธอเลยสักคำ เธอได้แต่เดินมาตบไหล่ของเธอ “ไปพักผ่อนเถอะ แม่เฝ้าพ่อต่อเอง”

นัชชาตัดสินใจอยู่ดูต่ออีกพักหนึ่ง เธอยกมือขึ้นและเช็ดน้ำตา ไม่พูดอะไรลุกขึ้นและเดินออกจากวอร์ดไป

เธอเดินไปถึงหน้าต่างที่ปลายสุดของทางเดิน ลดหนาวพัดเข้ามาจากทางหน้าต่าง พัดใส่ใบหน้าที่แข็งกร้าวและโชยผมมาปิดบังใบหน้าของเธอ น้ำตาเธอไหลเหมือนลูกปัดและร่วงหล่นลง

ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เธอยังคุยกับเมทนีอย่างมีความสุขเรื่องจะไปที่บ้านของเตชิต แนะนำคนที่เธอรักให้กับพ่อแม่ได้รู้จัก เรื่องราวกลับกลายภายในพริบตา ทุกอย่างกลับกลาย ฉากกั้นระหว่างสวรรค์กับนรกทำให้เธอรู้สึกว่าทุกอย่างก่อนหน้านี้เหมือนเป็นเพียงฟองสบู่

เขาไม่เชื่อใจเธอเลย ไม่แม้สักนิด

นัชชากอดคอของตัวเองเอาไว้ คนทั้งหมดเหมือนจู่ๆก็ตกลงสู่น้ำที่เยือกเย็น ผิดหวังหรอ ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ น่าจะเป็นความรู้สึกสิ้นหวังมากกว่าความผิดหวัง ชายคนนี้ซ่อนความลับนี้ของเขาเอาไว้ เพื่อให้เธอคิดว่าทีนาร์ไม่ใช่ปัญหา

บางทีมันอาจจะเป็นเหมือนที่ทีนาร์พูดจริงๆ ว่าเธอเป็นมือที่สามระหว่างพวกเขา

เมื่อเธอกำลังรู้สึกสับสนอยู่นั้น ปรัณก็เดินเข้ามาอย่างรีบเร่ง ใบหน้าที่มีสีหน้ากังวลไม่สามารถปกปิดได้มิด “นัชชา อาการของคุณลุง หัวใจถูกอุดตันด้วยลิ่มเลือดต้องทำการบายพาส ฉันประชุมกับแพทย์ที่ร่วมทีมแล้ว ไม่ต้องร้อนใจไป”

“การผ่าตัดต้องใช้ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่” นัชชายกมือขึ้นและเช็ดน้ำตาบนใบหน้า นี่คือจุดสิ้นสุดของเรื่องนี้ ฉันไม่ต้องการให้คนอื่นเห็นความอึดอัดใจของตัวเองอีกต่อไป

“ไม่ต้องห่วง คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องการรักษาพยาบาลที่นี่ ลงบัญชีของเตชิตเอาไว้แล้ว”ความจริงปรัณไม่ได้อยากบอก แต่ก็เกรงว่านัชชาจะยืนกรานสอบถามจนรู้ให้ได้

เตชิตรึ

น่ากลัวว่าอีกหน่อยจะไม่ได้ใช้บัญชีเขาแล้ว

นัชชายิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร แค่ถามเขาว่า “ทีนาร์ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”

ปรัณตกตะลึง เขาลังเลใจอยู่สองวินาทีจึงเปิดปากพูด “ตอนนี้ก็ยังโอเค เท่าที่ฉันรู้นะ”

ปรัณถอนหายใจ “ไม่ค่อยดี มีน้ำอยู่ในปอด ความดันยังไม่คงที่ ค่าต่างๆของร่างกายก็ยังไม่ดีเท่าไหร่ ต้องคอยสังเกตอาการ หมอของทางอเมริกาที่อยู่ที่นี่ก็กำลังจะรีบมาดู”

“รู้สึกตัวรึยัง”

“อื้อ ค่อยๆฟื้นตัวแล้ว” ปรัณมองดูที่นาฬิกาของเขา และพูดอย่างชัดเจน “เมื่อสิบนาทีก่อน”

นัชชาพยักหน้าและหายใจเข้าลึกๆ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปเยี่ยมเธอหน่อย”

ปรัณไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะขอ เขาเลยต้องปฏิเสธ แต่เธออาจจะไม่พอใจ แต่ถ้าไปในตอนนี้…. อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นความเศร้าโศกที่ซ่อนอยู่ในสายตาของนัชชาแล้ว เขาก็ไม่สามารถพูดคำปฏิเสธออกมาได้

ช่างเถอะ เขาควรเชื่อมั่นในตัวนัชชาอีกสักหน่อย มันไม่มีเหตุผลที่จะไปห้ามเธอ อีกอย่างสถานการณ์ของเธอและเตชิตก็ยังไม่มั่นคง ณ ตอนนี้ ให้พวกเขาได้พบหน้ากันหน่อยก็น่าจะดี