ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 219

ตอนที่ 218 คนเดียวของเขาไม่ใช่เธอ

สายตาของเตชิตก็เริ่มเย็นชาขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นัยตาคู่นั้นก็รู้สึกพ่ายแพ้เช่นกัน เขาเห็นท่าทีของเธอระหว่างที่เธอพูดคำเหล่านั้น มือที่ห้อยอยู่ด้านข้างของร่างกายก็พลอยกำแน่น “ผมรู้ว่าคุณต้องเจอกับอะไรมาถึงทำให้ทำผิดพลาดไป และรู้ถึงสถานการณ์ของพวกคุณ แต่ชีวิตก็คือชีวิต ผมคิดว่าต่อให้คุณโกรธอย่างไรก็ไม่ควรทำร้ายร่างกายกัน”

นัชชากระพริบตาไม่กี่ครั้ง และเงยหน้าขึ้นมองเขา “เธอไม่ได้ทำร้ายพ่อแม่ของฉันหรือคะ ทำไมชีวิตของทีนาร์คือชีวิต แต่ชีวิตของคนในครอบครัวฉันไม่ใช่ชีวิตหรือคะ”

ทั้งสองเผชิญหน้ากัน บรรยากาศไม่สามารถรอมชอมได้ เตชิตยังต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อมองเห็นความดื้อรั้นในดวงตาเธอ เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ต่อไป

ไม่นานหมัดของเขาที่กำแน่นก็คลายออก “ดูผลการรักษาก่อน ถ้าหากว่าดีขึ้นจริงๆ คุณให้ผมจัดการอย่างไรก็ได้”

ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเมทนีจะเป็นอย่างไรต่อไป แต่เขากลับคิดแต่จะอยู่ต่อหน้าทีนาร์ … จัดการเองหรอ”

นัชชาติดอยู่ที่มุมปาก ที่ปากเหมือนมีน้ำหนักติดอยู่สิบล้านปอนด์ ไม่สามารถยกขึ้นได้ เธอเห็นชายคนนั้นหมุนตัวกลับไปที่ห้องผู้ป่วย ปล่อยให้เธอมองเบื้องหลังของเขาอยู่คนเดียวเหมือนกับตอนนั้น

ทำไมล่ะ ขายหน้าตัวเอง

นัชชาไม่เคยรู้สึกเหนื่อยล้าเช่นนี้มาก่อน หัวใจที่เต้นอยู่ก็เหมือนกับได้ตายไปแล้ว ในสายตาของเขาไม่มีความรักอีกต่อไป มีแต่ข้อกล่าวหาเท่านั้น

เธอหันตัวกลับอย่างช้าๆและเดินไปในทิศทางตรงกันข้าม ปิดตาลงน้ำตาไหลอาบทั้งสองแก้ม

เท่านี้แหละ นัชชา อย่าคาดหวังอีกต่อไป

………..

หลังจากเตชิตกลับไปที่ห้องของผู้ป่วย แต่กลับไม่ได้นั่งข้างเตียงผู้ป่วย เขาเดินตรงไปที่หน้าต่าง ณ เวลานี้มันเกือบจะหนึ่ง ทุ่มครึ่งแล้ว ทุกอย่างถูกแช่อยู่ในความมืด ไม่ไกลนักมีไฟถนนส่องสว่างอยู่สองสามดวงเพียงลำพัง ลมหนาวพัดเข้ามา มันเหมือนกับอารมณ์ของเขาในเวลานี้

ที่เบื้องหน้าของเขาเห็นแต่ฉากการร่ำไห้ของนัชชาเมื่อสักครู่ แต่ผู้หญิงที่เขารักเกือบจะฆ่าลูกสาวของผู้มีพระคุณของเขา เขาไม่กล้าที่จะนิ่งนอนใจ จึงพูดกับเธออย่างนั้นอย่างเลือดเย็น

ทีนาร์กำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เธอรู้สึกปวดไปหมดทั้งตัว ความจริงแทบจะขยับไม่ได้ ถึงแม้ว่าราคาที่เธอจ่ายจะเป็นความเจ็บปวด แต่นั่นก็ทำให้เธอถือไพ่เหนือกว่า

ไม่ว่าผู้ชายคนนี้จะมีความรู้สึกเช่นไรถึงอยู่ตรงนี้ อย่างน้อยเขาก็ยังอยู่ แค่เขาไม่ได้ไปอยู่กับนัชชาก็พอแล้ว

เมื่อคิดได้อย่างนี้ เธอก็มีความสุขขึ้นมา

สายตาทั้งคู่กำลังจ้องมองมาที่ด้านหลังของเขา แต่เตชิตกลับไม่รู้ตัว เขากลัวตัวเองจะระงับตัวเองไม่อยู่และเผลอแสดง อารมณ์โกรธออกไป ด้วยสภาพร่างกายและจิตใจของเธอตอนนี้ ไม่สามารถจะรองรับความโกรธของเขาได้

เขารู้ ทั้งหมดทั้งมวลเป็นสิ่งที่ทีนาร์ก่อขึ้น ดังนั้นเมื่อเกิดเรื่องขึ้น เขาก็ตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าสุดท้ายสถานการณ์ของเธอจะเป็น อย่างไร หลังจากเหตุการณ์นี้เขาจะไม่ให้ทั้งสองคนต้องอยู่ด้วยกันอีก

เขาไม่สามารถแยกจากนัชชาได้ ถ้าอย่างนั้นเขาจะให้ทีนาร์ออกไป หาคนมาช่วยเธอดูแลร่างกายเธอ เขาไม่สามารถดูแลเอง ได้ทั้งหมด

แต่เรื่องการจะแจ้งข่าวนี้ให้เธอรู้ ก็ได้แต่รอให้อาการของเธอดีขึ้นก่อนเท่านั้น

บางทีสิ่งที่ปรัณพูดก็ถูกต้อง เขาควรจะมองข้ามปัญหาไปก่อน ค่อยๆทำทีละขั้นทีละตอนกับสถานการณ์ตรงหน้า จากนั้นจึง ค่อยตัดสินใจ

เขาคิดทุกอย่างง่ายเกินไป เขาลืมไปว่าปลาและหมีไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้

รอเวลาอีกสักพัก หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วเขาจะพูดให้ชัดเจน จะพูดให้กระจ่างชัดทุกสิ่งทุกอย่าง

“ก๊อก ก๊อก”

มีคนเคาะที่ประตูห้องผู้ป่วยจากด้านนอก เตชิตหันตัวกลับมา ปรับอารมณ์ตัวเองให้เข้าที่ ทำเสียงปกติและพูด “เข้ามาได้”

ปรัณเดินเข้ามาพร้อมผลการตรวจในมือ “คุณดูเอา พรุ่งนี้พอจอร์จมาแล้ว เราค่อยมาปรึกษากัน”

เตชิตชำเลืองดูเล็กน้อยเขาก็เข้าใจค่าของตัวเลข คิ้วของเขาขมวดลึก สักครู่ก็พยักหน้า “โอเค ผมรู้แล้ว “ถ้าต้องการขอความ ร่วมมือตรงไหนก็บอกได้”

“ที่ห้องข้างๆมีห้องเดี่ยว ห้องใหม่ คุณสามารถไปพักผ่อนอาบน้ำได้ระหว่างที่อยู่ที่นี่” ปรัณยื่นกุญแจให้กับเขา “ยังมีอีกเรื่อง นัชชาถามถึงเรื่องค่ารักษาพยาบาล ผมบอกว่าลงไว้ในบัญชีของคุณ อย่าบอกนะว่าเลิกกันแล้ว”

ระหว่างที่ฟัง เตชิตก็เอากุญเจเก็บใส่กระเป๋าเสื้อที่วางอยู่บนเตียง “เธอพูดอะไรอีกรึเปล่า”

ปรัณนึกถึงการสนทนาของเขาทั้งสองในวันนี้เขาก็ไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติ “ไม่มีนะ ไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้า”

สายตาของเตชิตจากที่สว่างอยู่ก็มืดมิดลง ท้ายที่สุดแล้วก็คงจะกลับมาเป็นปกติ “โอเค”

……………

เมื่อนัชชากลับไปที่ห้องของผู้ป่วย ณัชชนม์เพิ่งจะเอากระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดน้ำตา เธอมองไปที่แม่ซึ่งอายุครึ่งร้อยและนั่ง อยู่ข้างเตียง ในใจไม่มีความรู้สึกใด ก่อนหน้าเป็นเพราะครอบครัวของดวิษทำลายความสงบสุขของครอบครัวเธอ มันช่างน่า อึดอัดใจ ตอนนี้ก็เพราะว่าทีนาร์ทำให้พ่อโมโหจนต้องเข้าโรงพยาบาลอีก

นัชชาคิดว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะว่าตัวเธอเอง เธอเอาแต่ใจและไม่ยอมแพ้ ถ้าเธอเต็มใจที่จะยอมลดตัวลง แม้ว่าจะต้องผ่าน เรื่องทั้งหมดเพียงคนเดียว ก็จะไม่เกิดเรื่องราวรุนแรงใหญ่โต

เธอติดหนี้ครอบครัวมากเกินไป

เมื่อคิดถึงตรงนี้ น้ำตาที่เพิ่งหยุดก็ไหลรินลงมาอีก นัชชาพยายามที่จะระงับอารมณ์อย่างรวดเร็ว เธอกลัวว่าหากณัชชนม์ เห็นจะยิ่งเศร้าเสียใจมากยิ่งขึ้น

เธอผลักประตูเปิดออก ในวอร์ดมีเสียง “ติ๊ด ติ๊ด” ดังเป็นจังหวะเป็นเสียงเครื่องดนตรีที่เย็นชาและไร้ความปรานี

“แม่ ไปพักผ่อนก่อนเถอะ หนูเฝ้าต่อเอง” นัชชาแตะไปที่ไหล่ของเธอ เธอสะอื้น

ณัชชนม์จับมือของเธอไว้แล้วพูดว่า “นัชชา ครอบครัวเราเกิดเรื่องซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่รู้ไปทำกรรมอะไรเอาไว้…”

นัชชารู้สึกขมขื่นในลำคอ โคนลิ้นได้รับความรู้สึกเจ็บจากกรดที่ไหลออกมาในครั้งนี้ ใช่แล้ว พวกเธอทำผิดอะไร ถึงต้องทน ทุกข์ทรมานกับเรื่องราวเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเธอก็ทำดีมาตลอดไม่ใช่หรือไง

นัชชากดหน้าของเธอมองต่ำลง “แม่ หนูขอโทษพ่อกับแม่นะคะ รอให้พ่อหายดีก่อน หนูจะรีบย้ายออกจากที่นั่น หนูจะเชื่อฟัง พ่อกับแม่นะ ตกลงมั๊ยคะ”

การกระทำของเตชิต ณัชชนม์ก็เห็นเต็มทั้งสองตา ตอนนี้ก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว เป็นช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด แต่พ่อเตชิต อะไรนั่นกลับไม่มาเยี่ยมสักนิด เธอก็รู้สึกผิดหวัง

“เอาล่ะ หนูกลับมาอยู่กับพ่อและแม่ พวกเราไม่ใช่คนไม่บ้านสักหน่อย”

นัชชากำมือเธอแน่น เธอขยี้ตาเบาๆ “ดี กลับบ้าน”

“พ่อกับแม่แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยคิดว่าแกจะต้องพบกับคนที่ร่ำรวยเช่นไร คุณสมบัติดีเลิศแค่ไหน เราเอื้อมไม่ถึงคนร่ำรวยพวก นี้ คนพวกนี้แค่มีสิ่งของมากมาย แต่กลับไม่รู้จักการทะนุถนอม สุดท้ายก็กลายมาเป็นแกที่เสียใจ” แต่ก่อนนี้ณัชชนม์รู้สึก ประทับใจในตัวเตชิตไม่น้อย แต่ตอนนี้กลับรู้สึกแย่มากๆ

นัชชาเกลียดไม่ลงกับสิ่งที่เธอพูด คำพูดทุกคำทุกประโยคของณัชชนม์กรีดลงไปที่หัวใจของเธอ ความจริงมันน่าหัวเราะ เธอ คบกันกับเขามาตั้งนาน เธอกลับดูเขาไม่ออก

เขาลึกลับเกินไป มีเล่ห์เหลี่ยมเกินไป และเธอก็เดียงสาเกินไปที่คิดว่าเขาจะไม่มีวันใช้เล่ห์เหลี่ยมนั้นกับเธอ เธอต้องผ่า กำแพงนี้ออกไปเพื่อให้รู้ว่าจะไม่เสียใจย้อนกลับไปอีก

รักอะไร คนเดียวที่ไหน

นัชชากัดริมฝีปากของตัวเองพยายามที่จะกลั้นการร้องไห้ออกมา คนเดียวของเขา ตั้งแต่หัวจรดเท้ามีแต่ทีนาร์เท่านั้น