ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 220

ตอนที่ 220 ใครจะเข้าใจความยากลำบากของเขา

เมื่อสักครู่เขาพูดโดยไม่ทันได้คิด ตอนนี้ปวีณรู้ตัวแล้วว่าเขาเรียกออกไปอย่างไม่สมควร เขาต้องการปกปิดต่อไป แต่ว่ามันก็สายเกินไปแล้ว

ใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดงเข้ม ไม่รู้ว่าเพราะร้อนใจหรือว่าโมโห หรือเป็นเพราะความลับเล็กๆที่ไม่สามารถบอกใครได้ “คุณเตชิต ผม ผม….ผมขอโทษครับ!”

คำพูดทั้งหมดมีเพียงสามคำนี้ เขาไม่รู้่ว่าจะพูดอะไรอีก เขาคิดถึงอาการของทีนาร์ตอนนี้ ทำให้รู้สึกยิ่งทุกข์ใจ

ทุกอย่างเป็นเพราะเขา ถ้าหากเขาไม่ปล่อยให้เธอไปวันนั้น ตอนนี้เธอคงไม่เป็นเช่นนี้

“อาการของคุณทีนาร์ตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ เพราะผมเธอเลยเป็นเช่นนี้ ผมมีส่วนรับผิดชอบต่อเรื่องนี้ กรุณาบอกผมด้วยเถอะครับ…”

เตชิตมองดูชายที่อยู่ตรงหน้าเขา ปวีณอยู่ข้างกายเขามาเป็นเวลานาน ไม่เคยเห็นเขาแสดงอาการเช่นนี้ เขาคือคนที่หนักแน่นกว่าแผ่นหิน แต่ในเวลานี้ตาเขาทั้งคู่กลับกลายเป็นสีแดง

เตชิตแตะมือที่อยู่ข้างกายเขาและถามว่า “คิดกับเธอเป็นอย่างอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

ปวีณรู้ว่าเขาสามารถเดาได้ เขาจึงไม่ต้องการทำให้เรื่องราวให้ซับซ้อนอีกต่อไป “ตั้งแต่ที่คุณทีนาร์กลับประเทศมา ตั้งแต่เห็น เธอที่สนามบินครั้งแรก ผมก็เริ่มรู้สึกสนใจเธอ ภายหลังคุณยอมให้ผมอยู่ที่นี่ คุณทีนาร์คอยดูแลเอาใจใส่ผม เธอร่างกาย อ่อนแอและผมก็อยากดูแลเธอ สุดท้ายแล้วผมก็ไม่สามารถควบคุมหัวใจของตัวเองได้”

พูดถึงตรงนี้ ปวีณระลึกถึงช่วงเวลาที่มีความสุข พอพูดจบเขาก็รีบพูดต่อ “อย่าได้ตำหนิคุณทีนาร์เลยนะครับ ผมผิดเองคนเดียว ผมเอง… ผมเองที่คิดไปไกล”

คำพูดของเขาทำให้คิ้วของเตชิตยิ่งจมลึกขึ้น หากว่าก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ปิดกั้นปวีณมากเกินไป ปวีณก็อาจจะไม่ได้หยุดรั้งตัวเองเอาไว้ และมันจะช่วยให้เขาได้ไล่ตามความสุขของเขา แต่เรื่องราวกลับดำเนินมาถึงจุดเปลี่ยนในวันนี้ การปกปิดเจตนาของเขา ทำให้เกิดเรื่องขึ้น เรื่องที่เตชิตไม่รู้ว่าทีนาร์จะมาถึงก่อน ซึ่งมันทำให้เขาหมดความเชื่อมันในตัวปวีณ

ไม่ว่าจะชื่นชมเขาแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถให้เขาอยู่รับใช้อีกต่อไป สิ่งที่สำคัญสำหรับหัวหน้าและผู้ใต้บังคับบัญชา หนึ่งคือความจริงใจ อีกหนึ่งคือความไว้ใจ ปวีณทำให้เขาผิดหวัง

เตชิตก้าวมาถึงวันนี้ เป็นบุคคลสาธารณะเมื่อฟังถึงตอนนี้ก็ไม่คิดอยากฟังอีกต่อไป เขามีแต่ความผิดหวังในสายตา “ปวีณคุณอยู่กับผมมานานหลายปี ไม่ต้องทำงานหนักและไม่ต้องลำบากอะไร เรื่องนี้คุณทำไม่ถูกต้อง ผมจำเป็นต้องให้บทลงโทษ ผมจะให้เงินคุณก้อนหนึ่ง ผมจะให้ทนายจัดการส่งให้กับคุณ”

ปวีณตัวแข็งทื่อ ไม่ใช่เพราะเพิ่งจะสูญเสียงานไป ไม่ใช่เพราะเรื่องเงิน แต่มันเป็นความลังเลและความตกใจจากก้นบึ้งของหัวใจ

เตชิตช่วยเขาจากความเดือดร้อน เขาตั้งใจอุทิศทั้งชีวิตทำงานให้กับเขา ไม่คาดคิดว่าชะตาของเขาในทางเดินนี้ช่างสั้นนัก ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน

แม้ว่าไม่คิดอยากยอมแพ้ แต่เขาก็ไม่มีหน้าจะสู้อีกต่อไป เป็นเขาที่ละเลยหน้าที่ เขาไม่มีอะไรจะโต้แย้ง

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับลูกน้องที่อยู่ด้วยกันมาหลายปี เตชิตก็รู้สึกใจอ่อน ไม่ต้องการเห็นเขาต้องตกระกำลำบาก เขาหันหลังกลับไปมองและตะโกนบอกกับปวีณให้หยุดก่อน ขณะที่เขาหันหลังกลับก็เกิดเสียง “ตึก ตึก” ชายสูงเจ็ดฟุตหล่นลงไปกองที่พื้น!

“คุณเตชิต! ก่อนจากไปผมมีคำขอครั้งสุดท้าย….” แขนทั้งสองของปวีณสั่นไหวอย่างรุนแรง ตัวสั่นเล็กน้อย “คุณช่วยให้ผมพบกับคุณทีนาร์ได้ไหม ผมเป็นคนทำให้เธอต้องเกิดเรื่อง ดังนั้นผม….”

“ไม่จำเป็น” เตชิตปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ ไม่ว่าจะดีหรือร้ายยังไงก็ไม่เกี่ยวกับคุณ”

ประโยคนี้ดูเหมือนจะโหดเหี้ยม แต่ความจริงแล้วก็เพื่อปลอบใจปวีณ ทางหนึ่งเขาต้องการให้ปวีณหยุดความคิดนี้ อีกทางหนึ่งเขาไม่ต้องการให้ปวีณรู้สึกผิดและคิดว่าต้องรับผิดชอบอะไร

อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ ไม่มีใครรู้และไม่มีใครหยุดมันได้

แต่สิ่งที่มนุษย์ทำนั้นสามารถหลีกเลี่ยงได้ ปวีณละทิ้งหน้าที่จนทำให้เธอต้องจมน้ำจนเขาต้องอุ้มขึ้นมา

หลังจากได้รับคำตอบเช่นนี้ แววตาของปวีณก็มืดมิดลง เขารู้ มันเป็นการยากสำหรับเขาหลังจากที่ “ลาออก” ในวันนี้แล้ว และในชีวิตนี้จะได้มีโอกาสติดต่อกับทีนาร์อีกต่อไป

ความรู้ความเข้าใจในเรื่องนี้ทำให้ปวีณรู้สึกขมขื่นยิ่งนัก ภายใต้ความโศกเศร้า หัวใจก็เหมือนเป็นหม้อที่ร้อนฉ่า เขาพูดออกมา ในสิ่งที่เขาต้องการพูดตลอดมา “คุณเตชิต ผมรู้ว่าสิ่งพวกนี้ผมไม่สมควรพูดออกมา ผมไม่มีคุณสมบัติอะไร ไม่มีตำแหน่งฐานะ อะไร แต่ระยะเวลาที่ได้ใช้กับคุณทีนาร์ ผมดูออกว่าเธอก็ชอบผม เป็นค้นพบความรักในหัวใจของตัวเอง”

เตชิตเงี่ยหูฟัง ใบหน้าของเขาจมดิ่งลงทันที เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับปวีณ “คุณต้องการจะพูดอะไร”

ปวีณยังคงนั่งอยู่บนพื้นสองมือกำแน่นแขนวางตรง มีแต่เส้นเลือดที่หน้าผากที่ขึ้นลง “ผมไม่รู้ว่าคุณจะเข้าใจหรือไม่ แต่คุณที นาร์ไม่ได้รู้สึกกับคุณเฉกเช่นพี่ชาย ผมหวังว่าคุณจะสามารถเผชิญกับความรู้สึกนี้ และดีกับเธอหน่อย ดูแลใส่ใจเธอมากขึ้นอีก หน่อย ถ้าหากคุณไม่สามารถแบกรับไว้ได้ โปรดดับฝันของเธอให้เร็วที่สุด อย่าปล่อยให้เธอถลำลึกไปกว่านี้”

ในวิลล่ามีคนเพียงแค่สองคน ในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่นั้นเงียบสนิท ได้ยินคำพูดของปวีณ คำพูดนี้ พอพูดจบ เตชิตกลับไม่ได้เปิดปากกลับจ้องมองไปที่เขาเป็นเวลานาน

ครู่ใหญ่ เขาก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆ แต่ว่าการหัวเราะครั้งนี้กลับไม่มีความอบอุ่นแม้แต่นิดเดียว “คุณคิดว่าผมให้ความหวังเธออย่างนั้นรึ คุณกล้าดียังไงมาด่วนสรุปกันเช่นนั้น”

คำพูดของเขากัดหนักมาก กลับกลายเป็นอีกอารมณ์หนึ่ง ดูไม่ยากว่าคำพูดของปวีณทำให้เตชิตรู้สึกโกรธขึ้นมา

เตชิตเดินมาที่หน้าเขา ย่อตัวลงและมองดู รังสีแห่งความโกรธทำให้ปวีณรู้สึกยากที่จ้องมองกลับไปที่เขา “คุณคิดว่าผมไม่รู้ หรอ คิดว่าผมไม่ปฏิเสธหรอ ตอนนี้สุขภาพร่างกายเธอไม่ดี ถ้ามีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้น คุณรับประกันได้รึเปล่า ปวีณ คุณอยู่กับ ผมมาหลายปีแล้ว ผมคิดว่าคุณเข้าใจผม ไม่คิดว่าคุณจะคิดกับผมอย่างนี้”

ในคำสบถนี้ ไม่ใช่เขาไม่ผิดหวัง

ปวีณหยุดชะงัก ลืมปฏิกิริยาทั้งหมด

“ผมมีคนรักของตัวเอง ที่ต้องไปจับมือดูแล คุณคิดว่าผมสบายใจกับเรื่องนี้นักหรอ ผู้ชายที่ไหนต้องการให้คนรักของตัวเอง ต้องทนกับข้อบกพร่องของเขา ทุกวันนี้ผมก็ทำตัวลำบาก ทั้งหมดนี้ก็เพราะคำว่าต้องรับผิดชอบ คุณเข้าใจรึยัง!” เตชิตพูดไปก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ของเขาได้

บางทีเขาเองก็ใกล้จะหมดความอดทน อดทนที่จะออมชอมต่อไปไม่ไหว นัชชาไม่เข้าใจ ปรัณก็ทำให้เขาลังเลในบางครั้งบาง คราว ตอนนี้ปวีณก็ยังตัดสินเขาเช่นนี้อีก ในโลกนี้หากจะทำเรื่องดีงามให้สำเร็จ ที่จริงเขาไม่ได้คาดหวังอะไรมาก แต่แม้แต่ เรื่องธรรมดาก็ยังไม่สามารถทำได้