ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 221

ตอนที่ 221 เปลี่ยนความคิดที่มีต่อเขา

หลังจากเกิดเรื่องขึ้นนัชชาลากิจเป็นเวลานาน เธอมีแผนว่าจะหาที่ทำงานใหม่ในอนาคต แม้ว่าเธอและเตชิตจะอยู่ห่างกันแค่ตึก ชั้นบนและชั้นล่าง แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้เจอกันอีก

จนกระทั่งวันที่เมทนีผ่าตัด หลังจากเตียงผ่าตัดเคลื่อนย้ายเข้าห้องผ่าตัด เขาคนนี้ถึงรีบมาเยี่ยมอาการ

ร่างสูงใหญ่เดินทวนแสงขึ้นมาจากปลายทางเดินทำให้รู้สึกเหมือนถูกสะกดไว้ เขามองไปที่ม้านั่งยาวที่นัชชาและณัชชนม์นั่งอยู่ แต่เขาไม่ได้เดินไปหาพวกเขาแต่อย่างใด เขากลับเดินตรงไปที่เจ้าหน้าที่แพทย์พูดคุยกันถึงเรื่องอะไรบางอย่าง

"ร่างกายของผู้ป่วยก่อนเข้าผ่าตัดมีสภาพร่างกายที่ดีน่าจะไม่มีปัญหาอะไร อีกอย่างแพทย์ผ่าตัดก็เป็นคนที่ฝีมือดีที่สุดคุณเตชิตสามารถมั่นใจได้เลยครับ" หัวหน้าพยาบาลยืนโล่งใจอยู่ด้านข้างรู้ว่าชายคนนี้ไม่ธรรมดา เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทของปรัณผู้อำนวยการของโรงพยาบาลแห่งนี้ จึงไม่กล้าที่จะชักช้า

เตชิตฟังเสร็จเขาก็ค่อยโล่งใจหน่อย ดวงตาของเขาเพลอไปมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านข้างอย่างไม่รู้ตัว

หลังจากที่ทะเลาะกันเมื่อครั้งที่แล้ว เขาและเธอไม่ได้คุยกันเกือบครึ่งเดือน เขารู้ว่าเธอไม่อยากเห็นหน้าเขา หากเรื่องของทีนาร์ยังไม่สิ้นสุดเธอก็คงไม่สามารถยอมรับได้

เขาก็ใช่ว่าจะไม่ระแวงในตัวของนัชชาเลย ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรเธอก็ไม่ควรผลักทีนาร์นี่เป็นเรื่องของหลักการของสภาพร่างกายที่แตกต่างกัน

ดังนั้นเขาไม่ได้ไปหาเธอปล่อยให้ทั้งเขาและเธอใจเย็นลงแต่เขาก็ยังแอบเป็นห่วงเธออยู่ ปรัณบอกว่าเขาเหมือนหาเหาใส่หัว ขาได้แค่ยิ้มด้วยความขมขื่นพูดอะไรไม่ได้เลย

ตอนนี้เห็นเธอนั่งหลังโก่งๆก้มหัวมองพื้น ใบหน้ากลมเล็กๆของเธอซูบลงจนคางแหลมเนื้อที่แก้มหายไป ผอมจนเกือบจำไม่ได้ ความโกรธที่อยู่ในใจเขาก็หายเป็นปริบทิ้งเหลือแต่ความปวดใจและสงสาร

ความรู้สึกขมขื่นกัดเซาะหัวใจของเขา ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกแช่น้ำจนตัวชาไม่มีแรง

บ่นงึมงำสักพักแม้ว่าเขายังโกรธเธออยู่แต่ความคิดภายในใจก็ยังอยากเดินไปหาเธอ

นัชชารู้ว่าเขาเดินมา แต่เธอยังคงก้มหน้า เธอไม่ต้องการเห็นเขาจริง ๆไม่อยากเห็นหน้าเขาสักนิด

ณัชชนม์ตั้งตัวได้เร็ว เธอนั่งตัวตรงมองไปที่ชายที่ไม่ธรรมดาคนนั้นโดยไม่มีความสะทกสะท้านใดๆ

“คุณเตชิต” ณัชชนม์เสียงเย็นชาเรียกชื่อเขา เสียงไม่สูงไม่ต่ำทำให้คนฟังรู้สึกเจ็บจี๊ด

เตชิตลดระดับเปลือกตาลงเล็กน้อยขนตาทิ้งเงาดำลงบนเปลือกตาเขาพูดด้วยทำเสียงทีฟังดูค่อนข้างขื่นขม " สภาพร่างกายของคุณลุงน่าจะไม่มีปัญหาอะไร ไม่ต้องกังวลคาดว่าการผ่าตัดจะเสร็จในไม่ช้า "

ณัชชนม์รู้สึกโล่งใจแต่สีหน้าเขายังคงเยือกเย็น ลูกสาวและสามีของเธอโดนกระทำขนาดนี้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกห่างเหินกับเตชิตไม่สามารถรู้สึกสนิทได้เหมือนเมื่อก่อน

"คุณเตชิตขอบคุณสำหรับความเป็นห่วง" ณัชชนม์ขอบคุณตามมารยาท จากนั้นก็พูดต่อ "คนเรามีเกิด แก่ เจ็บ ตายเป็นธรรมดา พวกเราเข้าใจถึงสถาพร่างกายของเมทนีดี คุณเตชิตไม่ต้องกังวลกับพวกเราหรอกค่ะ”

คำพูดของเธอประโยคเดียวทำให้เตชิตกลายเป็นคนนอกเตชิตจะไม่เข้าใจได้อย่างไร

แต่เขาก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะถกเถียงอะไร เขาหันไปทางนัชชาที่นั่งเงียบตั้งแต่ที่เขาเดินเข้ามาเธอยังคงนั่งอยู่ท่าเดิมไม่ได้กระดิก

มือที่จับอยู่ที่ขากำแน่น เธอกำลังพยายามสะกดอารมณ์อยู่นั่นเอง

หลายครั้งที่เตชิตอยากจะเรียกชื่อเธอแต่สองคำง่ายๆก็ติดอยู่ที่ปาก มันหนักจนเขายากที่จะพูดออกมาในที่สุดเขาก็ยอมแพ้

ช่างมันเถอะยิ่งยุ่งกับเธอมากเธอก็ยิ่งเกลียดเขามากขึ้นรอให้เมทนีหายดีแล้วค่อยว่ากัน

เขาเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงในที่ที่ไม่มีใครสังเกตุเห็นเขากำมือแน่น ความกระสับกระส่ายใจของเขาถูกซ่อนไว้อย่างมิดชิด เขาเงยหน้าขึ้นท่าทียังคงเป็นธรรมชาติ " โรงพยาบาลไม่เหมือนที่บ้าน ถ้าเกิดมีอะไรบอกผมได้ตลอดเวลา "

ณัชชนม์ชะงักไปชั่วครู่หากไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นเธอรู้สึกว่าเตชิตเป็นคนดีที่เหมาะสมที่จะฝากลูกสาวให้แต่งงานด้วยแต่ตอนนี้ ...