ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 222

ตอนที่ 222 จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด

เสียงนี้ ...

สุวีราเงยหน้าขึ้นมองดูคนที่อยู่ด้านหลังเมื่อสายตาจับไปที่ใบหน้าหล่อเหลานั้น เธอก็ตกตะลึงเล็กน้อย เขา เขามาอยู่ที่นี่ได้ อย่างไร？

หลังจากคิดได้ว่านัชชาเป็นแฟนของเตชิต ตอนนี้พ่อของเธอรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว เขาต้องใส่ใจเป็นพิเศษหากเขาจะมาตรวจคนไข้หลังจากการผ่าตัดก็ไม่น่าแปลกอะไร

แค่เพียงว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญเกินไปที่ทั้งสองคนจะพบกันที่นี่

ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เกิดเรื่องขึ้นที่วิลล่าเขตเหนือไม่ว่าจะเป็นเรื่องการทำงานหรือชีวิตส่วนตัวสุวีราก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกในเวลานี้เธอรู้สึกว่ามีฝ่ามือของเขาสัมผัสที่แผ่นหลังของเธอทำให้เธอคอแห้งผาก

ปรัณมองเห็นสายตาตกใจของเธอ ถึงรู้ตัวว่าการกระทำของเขามันดูใกล้ชิดเกินไปจึงรีบดึงฝ่ามือออก แม้ว่าใจของเขาจะรู้สึก เต้นไม่เป็นจังหวะก็ตาม แต่สีหน้าของเขายังคงเป็นปกติเหมือนเดิม หลังจากเก็บอารมณ์ได้แล้ว เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องเมื่อสักครู่ เขากำลังจะพูดกับเธอ แต่ดูเหมือนว่าหญิงต่อหน้าเขาไม่ต้องการรับฟังอะไรกำลังจะเดินหลีกเขาไปด้านข้าง

ตอนนี้มีร่องรอยความเจ็บปวดบนใบหน้าที่อ่อนโยนของผู้ชายคนนี้ เขาขมวดคิ้ว ขมวดคิ้วอย่างหนัก เขาดึงข้อมือของเธออย่างแร เหวี่ยงเธอกลับมายืนที่เดิมพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ " ผมบอกให้คุณไปได้แล้วหรือ? "

สุวีราเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง เธอสะบัดแขนกลับแต่ไม่ว่าเธอจะใช้แรงขนาดไหนก็สะบัดไม่หลุดจากมือของชายผู้นี้มือของเขาแข็งแรงพอๆกับโซ่เหล็กที่ล็อคเธอไว้แน่น .

" ผู้อำนวยการปรัณ คุณทำอะไรน่ะ? " เสียงเธอสั่น เพราะความโกรธ

ปรัณฟังเธอพูดจบเขาก็สงบลงมองดวงตากลมโตของเธอที่เต็มไปด้วยอารมณ์ส่วนตัว แล้วพูดน้ำเสียงถากถาง “ พนักงานที่ กล้าสั่งสอนฝ่ายบริหารคุณคิดว่ามันปกติดีหรือ คุณคิดว่าผมทำอะไร หืม？หรือคุณคิดว่าการที่ผมให้คุณอยู่ตรงนี้เป็นเพราะความ รู้สึกส่วนตัว? "

สุวีราคิดอย่างนั้นจริงๆ ดังนั้นเมื่อปรัณพูดเช่นนั้น ใบหน้าขาวใสของเธอ ก็แดงก่ำขึ้นมาทันที

เธอทั้งโกรธทั้งเขินรอคนที่อยู่ข้างหน้าพูด เมื่อคิดถึงตอนที่เขาวิจารณ์อย่างไม่ใยดีอดไม่ได้ที่จะโต้กลับ " ผู้อำนวยการปรัณฉัน ไม่รู้ว่าคุณต้องการหมอที่ไม่มีความเป็นมืออาชีพมาทำอะไร! "

อันที่จริงประโยคนี้เป็นประโยคที่ทำให้เธอเจ็บมากที่สุด

ปรัณชะงักไปชั่วครู่ระลึกถึงความไม่พอใจในวันที่เกิดเรื่อง เขาหรี่ตาลงครั้งแรกที่สายตาอันสดใสของเขาปรากฏความหม่นหมองหลังจากได้ยินเธอพูด ดังนั้นแล้วเขาก็อารมณ์ดีขึ้นหน่อยเธอยังนึกถึงเรื่องนี้ก็แสดงว่าเธอใส่ใจ

เธอ เธอใส่ใจเรื่องของตัวเอง

ความรู้สึกนึกคิดพุ่งออกมาจากสมอง ปรัณใจเต้นไม่เป็นจังหวะในช่วงหลายปีที่ผ่านมาชีวิตของเขาเกี่ยวข้องกับความเกิด แก่ เจ็บตาย จนทำให้ใจของเขาชาชิน อย่าว่าแต่ความรู้สึกของผู้ชายที่มีต่อผู้หญิงเลย แต่ในขณะนี้ใจเต้นแบบนี้ทำให้เขาไม่คุ้นเคยเอาซะเลย

วินาทีต่อมา ตอนที่เธอไม่ทันระวังตัวเขาก็ปล่อยมือเธอ ร่างชายที่สวมเสื้อคลุมสีขาวเดินไปข้างหน้า" มาที่ออฟฟิศของผม "

พูดจบ เขาไม่มองกลับเดินตรงผ่านหน้าเธอไป

สุวีรายังคงยืนอยู่กับที่มองร่างสูงโปร่งขายาวๆย่างก้าวดูเหมือนเต๊ะท่าทำให้รู้สึกน่าหมั่นไส้

"ถ้าคุณยังไม่ตามมา พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาทำงานที่โรงพยาบาลนี้อีก "

สุวีราดวงตาเบิกกว้าง ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งปรัณจะใช้เรื่องงานแก้แค้นเรื่องส่วนตัว เธอกัดฟันกรอด แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจนัก แต่ก็ต้องรีบเดินตามไปทันที

……

หลังจากเข้ามาในออฟฟิศ ปรัณไม่รีบที่จะนั่งลงแต่ยืนอยู่ที่ทางเข้าประตูรอเธออยู่ สุวีราเกือบจะชนอกของเขาทันทีที่เข้าประตูมา

ทำไมต้องอยู่ใกล้ๆประตูด้วยเนี่ย ... สุวีรากัดฟันรู้ว่าเขาตั้งใจเธออดทนกดความไม่สบอารมณ์ไว้" รบกวนผู้อำนวยการปรัณ หลบไปหน่อยได้ไหมคะ "

ปรัณเหลือบมองเธอ สายตาที่เหมือนเลเซอร์สอดส่องอารมณ์บนสีหน้าของเธอ เมื่อสุวีราเกือบจะเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เขาก็ค่อยๆขยับเท้าถอยออกมา และให้เธอมีที่ว่างเดินเข้าห้อง