ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 223

ตอนที่ 223 ไม่ต้องคิดว่าจะจากฉันไป

ร่างกายของเมทนีฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว สัปดาห์แรกหลังจากการผ่าตัดก็สามารถเอาหลอดอาหารออกได้ เขาสามารถนั่งตัวตรง และเดินโดยมีคนประคองได้ ทำให้ความรู้สึกกังวลใจของณัชชนม์เบาบางลง

นัชชาเชิญผู้ดูแลมาช่วยอีกคนหนึ่ง ส่วนตัวเองก็ใช้เวลาส่วนใหญ่คอยดูแลพ่อของเธอ ณัชชนม์อายุมากแล้วดูแลได้ไม่นานต้องดูแลสลับกันสองคนอาจจะลำบากไปสักหน่อย แต่เขาก็ไม่เหนื่อยเหมือนก่อนหน้านี้

เตชิตมาเป็นครั้งคราว เขาจะมาส่งของใช้ประจำวันและไปพบแพทย์สอบถามอาการของพ่อนัชชา ความสัมพันธ์ของเขาและเธอไม่เหมือนเมื่อก่อน เขาดูแลเธอมากขึ้นกว่าเดิมแต่ใจเธอกลับว่างเปล่า การได้รับการดูแลแบบนี้เธอกลับไม่รู้สึกยินดีเลยสักนิดอย่างอื่นก็ไม่ต้องพูดถึง

ในสายตาของเธอ ทุกสิ่งที่เตชิตทำ ทุกอย่างก็เพื่อทีนาร์เท่านั้น ตอนนี้เธอไม่สามารถก้าวข้ามผ่านจุดนี้ไปได้

นัชชาเป็นไข้หวัดแบบไม่ได้ตั้งตัว เธอดูแลพ่อได้ประมาณสิบกว่าวันก็ไม่ได้ไปโรงพยาบาลอีก กลัวว่าไข้หวัดจะไปติดเมทนีเหลือแต่ณัชชนม์เฝ้าไข้อยู่โรงพยาบาลคนเดียว

นัชชานำบัญชีไปที่ธนาคาร นำเงินส่วนหนึ่งที่ได้ตอนหย่าร้างกับดวิษมาเป็นค่าผ่าตัด

หลังจากนั้น เธอนั่งแท็กซี่ไปเตนัทลอว์เฟิร์ม เธอไม่ได้แจ้งให้ใครทราบก่อนว่าเธอจะมา ดังนั้นเมื่อนวียาเห็นนัชชาถือจดหมายลาออกยืนอยู่ในออฟฟิศของเธอ เธอยังไม่ได้สติ

" เธอกำลังจะทำอะไรนี่ ... ? "

นัชชาวางจดหมายลาออกไว้บนโต๊ะ เสียงแหบพล่าพูดออกมาว่า " ขอโทษค่ะ ผู้อำนวยการนวียาในที่สุดฉันก็ต้องทำให้คุณผิดหวัง ช่วงนี้มีปัญหาถาโถมมามากมายหลายเรื่อง ตอนแรกฉันคิดว่าทนๆไปไม่นานปัญหาทั้งหมดก็จะผ่านพ้นไป แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ... "

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอหยุดไปพักหนึ่ง แล้วยิ้มกับตัวเอง “ ดูเหมือนว่าฉันไม่สามารถจัดการกับมันได้ ”

นวียามองไปที่จดหมายลาออก เธอไม่รับพลางพูดว่า " นัชชา ฉันรู้ว่าคุณพ่อของเธอไม่สบาย ฉันอนุญาตให้เธอลากิจไปดูแลครอบครัวได้ ส่วนเรื่องการลาออกมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เธอเป็นคนมีความสามารถ การทำงานก็ยอดเยี่ยม เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เธอจะยอมแพ้แบบนี้ "

นัชชาหลบตาลงมองพื้นมือที่ซ่อนอยู่ด้านหลังกำแน่น พยายามควบคุมอารมณ์ ครึ่งอึดใจเธอจึงเปิดปากพูด " ผู้อำนวยการนวียา ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ "

นวียาถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “ นัชชา ลากิจของเธอยังไม่ครบกำหนด เธอกลับไปคิดใหม่ดีๆ ฉันไม่รีบ ”

" ไม่ต้องคิดแล้วแหล่ะค่ะ ฉันตัดสินใจแล้ว "

สีหน้าของนวียาค่อนข้างลำบากใจ “ เธอก็รู้ว่าการอนุมัติลาออกจะต้องส่งเรื่องไปทีขั้นจนถึงผู้บริหาร ความสัมพันธ์ของเธอกับท่านประธานเตชิต ฉันไม่อยากจะ ... ”

"ฉันรู้คะ" นัชชาพูดต่อจบประโยค แล้วยิ้ม "คุณบอกเขาก็พอ"

นวียาชะงักไปชั่วครู่ สงสัยว่าระหว่างคนทั้งสองจะต้องเกิดปัญหาอะไรขึ้นแน่ ๆ แต่ไม่ว่าจะยังไง เธอค่อนข้างชื่นชมในตัวของนัชชา หว่านล้อมเธอสักพัก มองดูเธอตัดสินใจอย่างแน่วแน่หันหลังกลับ เธอจำใจหยิบหูโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

……

เดิมทีเตชิตวางแผนไว้ว่าอีกไม่กี่วันเมทนีหายดีแล้ว ทุกวันเขาจะให้แพทย์รายงานสภาพร่างกายของเขา หวังว่าเมื่อเขาออกจากโรงพยาบาล เตชิตก็จะได้ใจเย็นๆคุยกับนัชชา

รอแล้วรอเล่า รอมาตั้งนาน ในที่สุดยังไม่ทันรอถึงเมทนีหายดี แต่กลับได้รับข่าวว่านัชชายื่นใบลาออก

ในเวลานั้นเอง เขากำลังเดินทางจากโรงพยาบาลไปที่บริษัท หลังจากเขารู้ว่านัชชาตัดสินใจลาออก เขาก็หันหัวรถไปที่ไวโรจน์วิลล่าทันที

เขาร้อนรนดั่งไฟเผา กลัวว่าหากไปช้าเพียงก้าวเดียวแล้วจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้น เขาเหยียบคันเร่งจนมิดไม่รู้ว่าละเมิดกฎจราจรไปเท่าไร หากไปเร็วหน่อยก็จะได้ไปถึงก่อนหน้านัชชาเล็กน้อย

เมื่อถึงบ้านเขายังไม่ลงรถ นั่งอยู่ในรถนิ่ง มองเห็นเธอค่อยๆเดินเข้าประตูวิลล่ามา สีหน้าของเธอสงบราบเรียบทำให้เขารู้สึกใจลงไปที่ตาตุ่ม

เตชิตดับก้นบุหรี่ด้วยปลายนิ้ว เปิดประตูรถ ลมหนาวพัดมา เขาสวมแค่เสื้อเชิ้ตกับชุดสูทบาง ๆเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้รู้สึกถึงความหนาวสักนิด เขารีบเดินไปที่ผู้หญิงร่างบอบบางนั้นทันที

เห็นได้ชัดว่านัชชา สังเกตเห็นสถานการณ์ที่เป็นอยู่ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรเป็นพิเศษ เธอยังคงเดินไปที่ประตูวิลล่าอย่างช้า ๆ