ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 224

ตอนที่ 224 สุขสำราญ

น้ารินทำงานที่นี่มานาน เป็นครั้งแรกที่เห็นเตชิตโกรธมากขนาดนี้ เธอเองก็ตกใจกลัวอยู่ไม่น้อย " คุณ คุณเตชิต…."

เตชิตไม่มีความอดทนพอที่จะรอให้เธอพูดจบ และไม่สนว่าเธอจะคิดยังไง เขาลากเธอไปยังห้องนอนแล้วปิดประตูดัง'ปึง' เหมือนคลื่นความโกรธในใจสะท้อนออกมาเป็นระเบิดที่พร้อมทำงาน

ประตูถูกปิดลง มีเพียงคนสองคนภายในห้อง

ตอนเดินขึ้นชั้นบนนัชชาเดินไม่ทันระวังทำให้ข้อเท้าแพลง ใบหน้าจากเดิมที่ขาวซีดอยู่แล้วยิ่งซีดหนักขึ้นด้วยความเจ็บปวด แต่เธอก็ไม่ยอมปริปากใดๆ ยังคงยืนนิ่งประจัญหน้าเขา ไม่ยอมแม้แต่จะก้มลงไปดูเท้าของตัวเอง ด้วยท่าทีนี้เองยิ่งทำให้เตชิต โกรธมากยิ่งขึ้น

"ผมให้โอกาสคุณอีกครั้งหนึ่ง ถอนคำพูดที่คุณพูดไปเมื่อสักครู่" ในตาคมของชายหนุ่มจ้องเขม็งไปที่หญิงสาวตรงหน้าด้วย ความโกรธขึ้ง

นัชชาเองก็รู้ดีว่าเขากำลังโกรธ แต่ก็ยังไม่ยอมอ่อนข้อ "เตชิต ฉันต้องการไปจากคุณ หนีไปจากทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับคุณ"

เขายอมรับได้ทุกอย่าง ยกเว้นเพียงอย่างเดียวคือการจากไปของเธอ มันคือจุดอ่อนของเขา

แต่ในเวลานี้ สิ่งที่เธอพูดออกจากปาก มันเหมือนทำให้เชือกตึงๆที่ขึงอยู่ในสมองส่วนที่ควบคุมเหตุผลของเขามันขาดลง "ถ้า คุณอยากจะไปก็อย่าหาข้ออ้าง ผมกับทีนาร์ไม่เคยมีอะไรกันเราบริสุทธิ์ใจต่อกัน คุณจะไปได้ แต่ต้องให้ผมตักตวงความสุขจน พอใจซะก่อน แล้วผมจะปล่อยคุณไป"

นัชชามองเขาที่กำลังแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตในใจรู้สึกกลัวค่อยๆถอยไปด้านหลังทีละก้าว ริมฝีปากเม้มแน่น "เตชิต คุณอย่าทำ อะไรทุเรศๆนะ"

เขายิ้ม มือยังคงปลดกระดุมต่อ "ผมไม่ได้ทำทุเรศๆแบบนี้กับคุณครั้งแรกนี่ เพิ่มครั้งนี้อีกสักทีก็คงไม่เป็นไร"

ไม่นาน เขาก็โยนเสื้อทิ้งไว้ที่พรมบนพื้นห้องนอน ร่างกายส่วนบนเปล่าเปลือยกำยำ หัวเข็มขัดถูกเขาปลดออก ตัวเข็มขัดห้อย อยู่ ดูเหมือนว่าเดินอีกเพียงสองก้าวมันก็จะหลุดล่วงลงมาแล้ว

นัชชามองชายหนุ่มที่เดินตรงมาหาเธอเรื่อยๆ ในใจเธอไม่เคยต่อต้านแบบนี้มาก่อน ในเมื่อใจเธอต่อต้านก็ย่อมแสดงออกมา ทางพฤติกรรมที่แสดงออกเช่นกัน เมื่อเขาก้าวเข้ามาเธอก็ถอยกรูด เขาก้าวเธอถอยอยู่อย่างนี้ แต่ระยะห่างระหว่างทั้งสองก็ไม่ ได้เปลี่ยนไปเลย

ดูเหมือนว่าท่าทีต่อต้านของเธอยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้นไปอีก สุดท้ายเธอก็หลังชนฝา ชายหนุ่มยื่นมือมาดึงตัวเธอเข้าสู่อ้อม กอด แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอันแสนอ่อนนุ่ม

"เตชิต คุณปล่อยฉันนะ" แก้มของเธอสัมผัสกับอกกำยำที่เปลือยเปล่า ร้อนจนน่าตกใจ ในสมองของเธอรู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้แค่ พูดเล่นๆ แม้แต่ฝ่าเท้าที่ถูกยกขึ้นยังสัมผัสได้ถึงความจริงจังของเขา

ปล่อยฉัน ออกไปให้พ้น

สองคำนี้คงเป็นสิ่งที่เธอพูดบ่อยที่สุดในวันนี้ และทุกๆคำล้วนทิ่มแทงลงไปในอกของเขา

"ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้" ชายหนุ่มยิ้ม ด้วยเรี่ยวแรงมหาศาลของเขา จึงใช้แค่มือเพียงข้างเดียวยึดข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้ เหนือศีรษะ ตัวเขากดลงบนข้อเข่าของหญิงสาว ไม่ให้เธอขยับได้

เขาโน้มตัวลงไปจูบปากเล็กๆที่ชอบพูดสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยิน เขาจูบเธอก็หลบ เฉียดไปมาแบบนี้ทุกครั้ง จนเขาเริ่มหมดความ อดทน ยกมือข้างหนึ่งขึ้นบีบที่แก้มทั้งสองข้างของเธอ ทำให้ริมฝีปากเขาสามารถประกบกับริมฝีปากเธอได้ในที่สุด

นัชชารับรู้ได้ถึงแรงบีบจากมือของเขาที่ใบหน้าของเธอ เหมือนกับว่าขากรรไกรล่างของเธอจะหลุดออกไปแล้ว โดยเฉพาะจูบ ของเขา เหมือนเป็นการปลดปล่อย แรงที่ออกมาระหว่างริมฝีปากและฟัน ไม่รู้กัดโดนตรงไหนเข้ารับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดจางๆ

"อื้อ…" นัชชาพยายามขัดขืนสุดแรง แต่ก็ไม่สามารถต่อสู้กับมือทรงพลังนั้นได้ เขาใจร้ายทำกับเธอได้ลง ทั้งๆที่เธอไม่มีแม้ เรี่ยวแรงจะต่อสู้ขัดขืน

เขาระดมจูบลงมาเรื่อยๆจากคางไปถึงคอของเธอ ทิ้งร่อยรอยสีแดงๆเป็นจ้ำๆเอาไว้ ระหว่างนั้นมือของเขาก็จัดการถอดเสื้อผ้า ของเธอออกเหลือเพียงชุดชั้นในสีดำ

ร่างเปล่าเปลือยของเธอปะทะกับอากาศภายนอก ทำให้สมองที่สับสนเลือนรางของเธอถูกปลุกให้ตื่นขึ้น

เธอพยายามขยับร่างกาย "เตชิต ฉันไม่ได้อยากจะขึ้นเตียงกับคุณนะ คุณทำแบบนี้เท่ากับข่มขืนฉันนะ"

"ข่มขืนเหรอ" ชายหนุ่มหัวเราะเหมือนได้ยินเรื่องตลกขำขัน แววตาที่แสดงออกน่าตกใจ "ดี คุณจะได้ไปฟ้องผม ถึงเวลานั้น ผมจะให้ทนายที่เก่งที่สุดของบริษัทดำเนินการฟ้องร้องให้คุณ เอาให้ผมพ่ายแพ้ เสียชื่อเสียงย่อยยับไปเลยดีมั้ย"

".........."

นัชชาไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากของเขา เธอจุกจนพูดไม่ออก ใบหน้าที่แดงกล่ำมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ผู้ชายที่ปกติเป็นคนสุขุมนุ่มลึก ความสุขุมในแบบที่มีทัศนคติที่ไม่เหมือนคนอื่นทั่วๆไป แต่ตอนนี้ กลับกลายเป็นคนสติแตก ควบคุมตัวเองไม่ได้ เพียงเพราะว่าเธอจะจากไป ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ทำและพูดในสิ่งที่ปกติแล้วเขาไม่มีวัน ทำแน่นอน

ความคิดนี้แวบเข้ามาในสมองของเธอ ทำให้ในใจที่ขมขื่นทรมานอยู่นั้นรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย เพียงเพราะว่าในสายตาของเขา เธอก็ยังมีความสำคัญอยู่บ้าง

พวกเขานัวเนียอยู่บนเตียงพักใหญ่ ผ้าห่มลงมากองอยู่บนพรมที่พื้นห้อง ผ้าปูที่นอนภายใต้ร่างเปล่าเปลือยยับยู่ยี่ เหงื่อหลาย เม็ดผุดขึ้นบนหน้าผากของชายหนุ่มแล้วหยดลงบนร่างของเธอ

นัชชาไม่ได้ต่อต้านเขาแล้ว เขาจัดการถอดเสื้อผ้าของเธออย่างไร้ความอ่อนโยน ทั้งรุนแรงและหยาบคาย แต่สุดท้ายเขาก็ ค่อยๆจูบลงที่เปลือกตาของเธอเบาๆเหมือนเป็นการปลอบโยน

ท่าทีการแสดงออกของเขามันทำให้เธอทรมานเหมือนจะเป็นบ้า เธอไม่เข้าใจ จนอาจจะพูดได้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่ เคยเข้าใจว่าในใจเขาคิดอย่างไรเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้หล่องเองก็ยังไม่กล้าคิด ว่าที่ผ่านมาที่เธอเคยรู้สึกดีอย่างไรจนกลายมาเป็น เรื่องตลกในเวลานี้

เขารักเธอ แต่กลับให้ความสำคัญกับทีนาร์มากกว่า

พอคิดแบบนี้ ไม่ว่าจะมีเรื่องราวน่าจดจำมากขนาดไหน เธอก็ไปกล้าหวลกลับไปคิดถึงมันอีก

ครั้งนี้ถือว่าเธอเป็นผู้ถูกกระทำ ถ้าไม่เกิดเรื่องกับเมทนี เธอก็ยังอยากจะถอยออกมาอยู่ดี

สัญชาตญาณการหนีตายจากทฤษฎีต้มกบยังเทียบกับการตัดไฟแต่ต้นลมไม่ได้

นัชชาหลับตาลง ที่หางตามีน้ำตาคลอ สักพักชายหนุ่มประทับริมฝีปากร้อนลงมาเหมือนต้องการกลืนความขมขื่นลงไป ดู เหมือนว่าจะทำให้ทั้งสองรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

เตชิตไม่เคยรู้สึกไร้เรี่ยวแรงแบบนี้มาก่อน ทั้งที่สองทำในสิ่งที่คนรักแสดงต่อกันอย่างลึกซึ้ง แต่กลับรู้สึกว่าหัวใจของทั้งสองอยู่ ห่างไกลกันเหลือเกิน

หญิงสาวที่อยู่ภายใต้ร่างของเขาจากตอนแรกที่ต่อต้าน แต่เวลานี้ไม่มีท่าทีปฏิเสธหรือขัดขืนใดๆ ถึงแม้ว่าในใจจะไม่เต็มใจ ก็ตาม

หญิงสาวไม่รู้ว่าตนเองถูกทรมานมานานแค่ไหน เธอเม้มริมฝีปากล่างไว้แน่นไม่ส่งเสียงใดๆออกมา แต่ผู้ชายที่อยู่ข้างเธอเข้าใจ ทุกท่วงท่า ทุกส่วนในร่างกายของเธอดี รู้ว่าต้องทำอย่างไรเธอจึงรู้สึกผ่อนคลายลง

สุดท้ายแล้ว นัชชากลับรู้สึกถึงความร้อนในกายของเธอที่ไม่ใช่ความรุ่มร้อนจากการร่วมรักกับเขา หากแต่เป็นความร้อนที่เกิด ขึ้นเพราะความเจ็บป่วยจริงๆ

เธออาจจะเป็นไข้

ในช่วงที่เธอยังไม่ค่อยได้สตินัก เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับเขาว่า"เตชิต คุณอย่าทำแบบนี้ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย"

"ทำตัวผ่อนคลายที่รัก ผมจะทำให้คุณรู้สึกสบาย"

ชายหนุ่มไม่รู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับหญิงสาว ยังคงบรรเลงเพลงรักต่อไปอย่างดูดดื่ม จนเมื่อเขาจบฉากสวาทลง ร่าง ของหญิงสาวยังคงร้อนเช่นเดิม เขาจึงรับรู้ได้ถึงความผิดปกตินั้น

เขายื่นมือไปอังที่หน้าผากของเธอ คิ้วเขาขมวดเข้าหากัน มือที่สัมผัสได้ถึงความร้อนนั้นทำให้เขาอยู่เฉยไม่ได้อีกต่อไป "นัชชา นัชชา…"