ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 22

ตอนที่22 เมาตอนดึกดื่น

“เหอะ” นัชชาหัวเราะเยือกเย็น “ไม่ต้องมาเสแสร้ง โทรมาต้องการอะไรอีก”

ดวิษไม่สนใจ “ตอนนี้เธออยู่ไหน”

“คุณปล่อยให้แม่คุณมารังควานพ่อแม่ฉันอีกแล้วใช่มั้ย”

ดวิษอึ้ง “ว่าไงนะ”

นัชชาไม่เชื่อคำพูดของดวิษอีกต่อไป “ดวิษ ฉันแอบชอบคุณตั้งแต่สมัยเรียน ตามจีบคุณ2ปี แต่งงานมา1ปี แม้คุณจะไม่ได้รักฉัน แต่มันเป็นเรื่องของเราสองคน ทำไมต้องลากคนในครอบครัวฉันมายุ่งกับเรื่องนี้ ทำไมคุณต้องใช้วิธีสกปรกแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกเสียใจที่เคยรักคุณหรอ”

ทุกอย่าง ตอนนี้เหลือเพียงความเสียใจ จากคนรักกลายเป็นคนแค้นอย่างไร้เหตุไร้ผล

ดวิษคิดว่าไม่ว่านัชชาจะพูดอะไรเขาก็ไม่ใส่ใจ แต่ตอนที่เขาได้ยินคำว่า ‘เสียใจที่เคยรักเขา’ คำคำนี้ทำให้ใจรู้สึกแปลกๆ

เธอเสียใจหรอ

ในใจเขา นัชชาเป็นคนที่รักเขามากที่สุด ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเธอก็จะคอยสนับสนุน คอยทำตามความต้องการ ให้อภัยเขา

นัชชาจะถูกเขาควบคุมทำตามทุกอย่างที่เขาต้องการได้ แต่ตอนนี้ผู้หญิงที่เขาสามารถควบคุมได้ทุกอย่างกำลังบอกว่าเสียใจหรอ

เขาไม่อนุญาต

ดวิษโกรธ “นัชชา ฉันไม่สนว่าเธอจะเสียหรือไม่เสียใจ เธอแต่งงานกับฉันแล้วไม่ต้องคิดว่าจะหนีไปไหนได้”

“แล้วปณิตาละ ถ้าคุณคิดที่จะมีเมียหลายคนคุณก็ต้องแยกสมัยด้วย ระวังว่าฉันจะฟ้องคุณข้อหานอกใจแต่งงานใหม่ ส่งคุณเข้าคุกไปเลย”

“เธอ......” ดวิษยังไม่ทันได้พูดต่อ สายก็ถูกตัดไป เขาโมโหยืนขึ้นเตะโซฟาไปหนึ่งที “ไอ้ห่าเอ้ย”

ดวิษนึกถึงคำพูดของนัชชา เลยกดโทรหาจรรยา “แม่ ไปหาพ่อแม่ของนัชชามาอีกแล้วใช่มั้ย ”

จรรยายอมรับอย่างรวดเร็ว “ใช่ เธอเล่นไม่กลับบ้านเลยมันก็ไม่ใช่ทางออก ถึงแม้ว่าปณิตาจะอยู่ข้างๆลูก แต่ถึงไงเธอก็ยังไม่ได้เป็นสะใภ้บ้านเรา ถ้าหากเรื่องนี้แพร่ออกไป................................”

“แม่” ดวิษพูดขัด “ผมบอกแล้วว่าเรื่องนี้แม่ไม่ต้องยุ่ง”

ที่ผ่านมาดวิษไม่ใช่คนที่จะมาทะเลาะกับตัวเองเพราะเรื่องของลูกสะใภ้ เพราะแบบนี้จรรยาเลยอึ้งไปสักพัก “ทำไปเพราะหวังดีกับลูก”

“หวังดีหรอ แม่ทำแบบนี้นัชชายิ่งอยากที่จะหย่า พอถึงเวลาเกิดหย่ากันขึ้นมาจริงๆ แม่คงจะพอใจแล้ว” พูดจบดวิษก็ตัดสายทิ้งแล้วขว้างโทรศัพท์ลงโต๊ะ

หย่า

เรื่องที่คิดว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้นก็ค่อยๆกลายเป็นจริง คนที่คิดว่าจะไม่มีทางจากไปก็ค่อยๆหายไป ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ดวิษไม่สบายใจ ตอนนี้เวลานี้ทุกอย่างที่สามารถควบคุมได้ก็หลุดลอยออกจากมือไป

“ดวิษ คุณมายืนทำอะไรตรงนี้” ปณิตาเดินเข้ามาอย่างบังเอิญ ตั้งแต่นัชชาจากไป เธอก็ตัวติดกับดวิษตลอดทำตัวเหมือนเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย

ดวิษกำลังรู้สึกเซ็งไม่มีที่ลง พอเห็นเธอก็ดึงแล้วดันเธอนอนลงบนโซฟา เขาไม่ได้ยับยั้งแรงดึงทำให้เธอรู้สึกเจ็บ

ดวิษไม่ได้พูดอะไรสักคำ ไม่เกริ่นใดๆ ไม่มีแม้แต่จูบ ก็ตรงเข้าไปในร่างกายของเธอเลย

ปณิตาดูออกว่าเขาอารมณ์ไม่ดี ไม่กล้าพูดอะไรได้แต่ทำตามที่เขาต้องการ

..................................

นัชชาเดินออกจากซอยหมู่บ้านหลังจัดการกับอารมณ์ของตัวเองเรียบร้อย รถที่มาส่งยังคงจอดรอเธออยู่ข้างถนน

เธอขึ้นรถโดยตาที่ยังแดงอยู่ คนขับรถไม่ได้พูดอะไรมากได้แต่ยื่นกระดาษทิชชู่วางไว้เบาะตรงกลาง

นัชชาเห็นน้ำตาเกือบไหลอีกครั้ง เห็นเวลาก็ยังเช้าอยู่บังเอิญที่จินต์ก็อยากออกมานั่งชิว พวกเธอสองคนเลยนัดกินข้าวกลางวันกันที่ร้านหม้อไฟ

นัชชายิ้มแห้งนั่นก็เป็นเพราะว่าเธอถูกบังคับทำให้ต้องพูดออกไป

“แต่เป็นแบบนี้มันก็ดี ถ้าเทียบกับต้องมานั่งกังวลว่าคนบ้านดวิษจะหน้าด้านพูด สู้ให้พ่อแม่รู้จากปากเรา เพราะยังไงสักวันพวกท่านก็ต้องรู้อยู่ดี” จินต์เห็นว่านัชชาสีหน้าไม่ค่อยดี เลยยกแก้วในมือขึ้น “มา วันนี้เราสองคนมาดื่มกัน ไม่เมาไม่กลับ”

................................................

ออกจากร้านหม้อไฟก็บ่ายสองแล้ว ทั้งสองคนก็เริ่มเมานิดๆแล้ว ต่างคนต่างช่วยกันพยุง

ตอนแรกนัชชาก็ไม่ได้กะจะดื่มเยอะ แต่ก็แพ้ให้กับคำชวนของจินต์บวกกับอารมณ์ที่ไม่ดีของเธออยู่แล้ว ดื่มไปดื่มมาก็ห้ามตัวเองไม่อยู่

สภาพนี้จินต์ขับรถไม่ไหวแน่ๆ นัชชาก็มีสภาพที่ไม่ต่างกับจินต์ ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดีข้างร้านหม้อไฟเป็นร้านคาราโอเกะ จินต์เห็นไม่รู้อารมณ์ไหนวิ่งตรงเข้าร้านไป นัชชาอยากยั้งไว้แต่ก็ไม่ทัน

เปลี่ยนจากร้านหม้อไฟมาเป็นร้านคาราโอเกะ จินต์จองห้องยาวแล้วยกเบียร์สองลังเข้าห้อง

นัชชาดื่มไปประมาณ2-3ขวด สติขาดหายไปเรียบร้อย ทั้งสองคนนั่งกอดคอร้องไห้กัน

จนถึง2ทุ่ม สายจากเตชิตโทรเข้ามาไม่เลิก เสียงข้างนอกดังไม่มีทางได้ยินเสียงโทรศัพท์อยู่แล้ว พอนัชชาดูก็ขึ้น15สายที่ไม่ได้รับ

ยังไม่ทันที่เธอจะโทรกลับ สายก็เข้าอีกรอบ เธอกดรับสาย “ฮัลโหล~”

เตชิตได้ยินเสียงที่อ่อนอ้อนของเธอ “เธอดื่มหรอ”

พอนัชชาได้ยินน้ำเสียงเข้ม เธอก็เริ่มมีสติขึ้นมานิดหนึ่ง ถึงเขาจะมองไม่เห็นเธอก็ยกมือขึ้นมาทำท่านิดเดียว “ดื่มไปแค่นิดเดียว”

“เหอะ” เตชิตยิ้มแห้ง “ฟังจากเสียงแล้วมันไม่น่าจะแค่นิดเดียว”

เขารู้ทัน “อยู่ไหน เอาที่อยู่มา”