ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 232

ตอนที่232 ความจริงออกจากปากเพราะเมา

“ฉันไม่ต้องตามสืบ เรื่องของเธอถ้าฉันอยากรู้มันก็จะไม่ใช่เป็นความลับ”

นัชชาเถียงไม่ออก “เพราะฉะนั้นคุณต้องการอะไร”

“ไม่ต้องการอะไร” ชนุดมดึงมือกลับ ถึงเขาจะตั้งใจไม่ใช้แรงแต่คางของเธอก็มีรอยแดง เขาขมวดคิ้วแล้วรีบเอามือออก “ถ้าเกิดวันไหนไม่มีทางเลือก เธอมาหาฉันได้ ฉันจะช่วยเธอเอง”

เธอขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆเขาก็พูดแบบนี้ แต่เธอก็ไม่ได้ถามต่อ “ขอบคุณค่ะ ไม่รบกวนดีกว่า”

ชนุดมจ้องหน้าเธอพร้อมกับเอาอะไรบางอย่างยัดใส่ในกระเป๋าเธอ นัชชาตกใจกลัวที่จู่ๆเขาก็ขยับเข้าใกล้เธอ ดีที่เขาไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้ แล้วเขาก็หันหลังเดินจากไป

มองดูแผ่นหลังของเขาหายไปจากปากทาง เธอถึงหยิบของออกจากกระเป๋า ก็เห็นว่ามันเป็นนามบัตร บนนั้นไม่มีอะไรแสดงแน่ชัด มีเพียงเบอร์โทรศัพท์

เธอบีบไว้แน่น จนตรงหัวมุมกระดาษของบัตรแทงมือเธอ ไม่รู้ว่าเขาทำไปเพื่ออะไร ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งไม่สบายใจ

................

เมทนีตรวจร่างกายอีกรอบหลังจากหายเป็นปกติแล้ว ในที่สุดณัชชนม์กับนัชชาก็สบายใจ ผลออกมาค่อนข้างดี ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว และในเวลาเดียวกันนัชชาก็เลี่ยงที่จะต้องเจอเตชิตไม่ได้

เธอมีของมากมายที่ยังอยู่วิลล่าไม่ได้เก็บออกมา ระยะเวลาที่เมทนีไม่สบายรวมกันก็นานพอสมควร เธอเอาแต่หลบหน้าแต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องมีสักวันที่ต้องเผชิญหน้าอยู่ดี

ความจริงนัชชาอยากไปตอนบ่าย เธอไม่มั่นใจยื้อไปยื้อมารู้ตัวอีกทีก็กลางคืนแล้ว เธอได้ข่าวจากแก๋ แก๋ถามจากตรัณอีกทีว่าวันนี้เตชิตมีพบลูกค้า และเป็นลูกค้าที่สำคัญ วันนี้คงจะกลับดึก

เธอสบายใจขึ้นมา ลากกระเป๋าเดินทางมาหนึ่งใบ

เปิดประตูเห็นน้าริน เธอตาแดงขึ้นมาเมื่อเห็นนัชชา พูดขึ้น “ขอโทษนะคุณนัช น้า.......”

นัชชาไม่รอให้เธอได้พูดจบ “น้าริน เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับน้า ไม่จำเป็นต้องขอโทษ”

น้ารินก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ ตอนแรกเธอดีใจที่ในที่สุดนัชชาก็กลับมาแล้ว แต่เห็นกระเป๋าในมือเธอ สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป “คุณนัช เตรียมจะ......”

“วันนี้จะมาเก็บของ แต่ลืมบอกน้าไว้ก่อน” จริงๆเธอไม่ได้ลืมตั้งใจไม่บอก เพราะกลัวน้ารินจะอกเตชิต

น้ารินไม่สบายใจ คุณเตสั่งไว้ว่าถ้าคุณนัชกลับมาให้รีบโทรบอก แต่ในสถานการณ์ตอนนี้.....

นัชชารู้ว่าเธอไม่สบายใจ เธอยกยิ้ม “น้าบอกเขาก็พอแล้ว”

เธอรู้ไม่ว่ายังไงวันนี้เขาก็กลับมาก่อนไม่ได้

น้ารินเห็นเธอเดินหิ้วกระเป๋าขึ้นไป รีบกดเบอร์โทรหาเตชิต

บนห้อง นัชชาเดินตรงเข้าไปที่ห้องนอนใหญ่ เธอสูดหายใจเปิดประตูเข้าไป ทุกอย่างคุ้นหูคุ้นตา พอคิดไปคิดมา เธอใช้เวลาอยู่ที่นี่มาครึ่งปีกว่า ทำให้เธอคุ้นเคยกับที่นี่อย่างมาก

เธอมองดูรอบๆห้อง ตั้งแต่ห้องน้ำจนถึงโซฟา โซฟาถึงหัวเตียง และถึงระเบียง ทุกที่เป็นความทรงจำของพวกเขาสองคน ไม่ว่าจะดีหรือร้ายมันเป็นความลับระหว่างเขาสองคน

แต่ความทรงจำพวกนี้ พอมาวันนี้มันทำให้เธอเจ็บปวด

นัชชาละสายตากลัวว่าตัวเองจะคิดมากจนทำใจจากไปไม่ได้ เธอโง่ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าจินต์ยังอยู่ปัญหาก็จะไม่มีทางจบ แต่ในใจเธอกลับห้ามไม่ให้รักผู้ชายคนนี้ไม่ได้

นัชชาเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว เธอหยิบเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่เธอมีตั้งแต่ต้น ที่เหลือเธอไม่ได้แตะมัน เธอเห็นชุดนอนกระโปรงสีขาว ตอนนั้นเธอทะเลาะกับจินต์ เตชิตตั้งใจซื้อตัวใหม่คืนให้เธอ แต่เธอไม่เคยได้ใส่มัน

นัชชายกยิ้ม ที่จริงมันไม่ใช่กระโปรงมีปัญหาแต่เพราะจินต์จงใจสร้างปัญหาตั้งแต่แรก

เธอพับเสื้อทีละตัวใส่ในกระเป๋า เหมือนเก็บความรักความทรงจำครั้งนี้ไว้ในส่วนลึกของหัวใจ นัชชาตาเริ่มแดง

เธอไม่ได้รีบร้อน บอกลาทุกอย่างของที่นี่

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง เธอจัดของทุกอย่างใส่ในกระเป๋าเสร็จ เธอสูดลมหายใจมองดูรอบๆเป็นครั้งสุดท้าย กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตู แต่ประตูถูกคนดึงจากช้านอกก่อนแล้ว

เธอหันหลังมอง เงาดำที่คุ้นเคยปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

นัชชาตกใจกับภาพตรงหน้า ก้าวถอยหลังมาสองก้าว เขา....เขากลับมาได้ยังไง ในว่ามีพบลูกค้าสำคัญ....

เตชิตเห็นท่าทางตกใจของเธอ สายตามองตามมือที่เอื้อมไปจับกระเป๋าของเธอ สายตาเขาเปลี่ยนเป็นนิ่งๆอย่างรวดเร็ว เพียงแค่นี้ก็ทำให้คนรู้สึกเหมือนโดนทำโทษ

บรรยากาศในห้องเหมือนถูกแช่แข็ง ไม่ถึงครึ่งนาที นัชชาแขนขาเย็น พยายามทำตัวให้นิ่งให้ปกติมากที่สุด

“เต เตชิต” เธอเสียงสั่น ดูออกว่ากลัวมากแค่ไหน

ในที่สุดผู้ชายที่อยู่หน้าประตูก็เดินมาทางเธอ แต่ละก้าวเหมือนการเหยียบบนหัวใจของเธอ เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ “กลับมาก็เพื่อจะเก็บข้าวของไปจากฉันหรอ”

เขาพูดเสียงเบา แต่ไม่ได้ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลาย เต็มไปด้วยความกดดัน นัชชาถูกดูดแรงไปหมดแล้ว เธอต้านทานสายตาเขาไม่ไหว มือขวาเผลอปล่อยออกจากกระเป๋า ‘ปัง’ เขาไม่ได้ตกใจแต่กลับเป็นนัชชาที่สะดุ้ง

“คุณกลับมาได้ยังไง”

“ถ้าฉันไม่กลับ เธอก็จากไปแล้วใช่มั้ยล่ะ”

เริ่มสบตากันใกล้ขึ้น นัยน์ตาที่มองไม่ออกก็กำลังเริ่มเห็นได้ชัด มันไม่ใช่ความโกรธแต่เป็นความเศร้า

นัชชาก้าวถอยหลัง ตอนก้มหน้าเธอได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆแตะเข้าที่จมูก เพิ่งได้รู้ว่าเขาดื่มเหล้า

เธอกังวลกว่าเดิม “คุณดื่มมาหรอ”

เตชิตไม่ตอบ เพียงมองเธอเงียบๆ คืนนี้ได้รับสายจากน้าริน เขาทิ้งธุรกิจที่มีมูลค่าพันล้านจากมา ครั้งแรกในชีวิตที่เขาทำเรื่องที่มีผลกระทบกับงาน ไม่ได้เพราะอะไร เพราะเขากลัวว่าถ้ากลับมาช้าไปแล้วจะไม่ได้เจอเธออีก

และเรื่องพวกนี้เธอไม่เข้าใจ และเขาก็คงไม่มีทางพูด

“นัชชา” เขาเรียกชื่อเธอ ยกมือเกยคางให้เธอเงยหน้ามองเขา “เธอจะต้องไปจากฉันจริงๆใช่มั้ย”

นัชชาส่ายหัวเบาๆ เธอกระพริบตาอยากสลัดความเสียใจออก “คุณจะให้ฉันอยู่ต่อยังไง....”