ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 233

ตอนที่ 233 ยั่วเพื่อให้หลุดพ้น

“สุดท้ายก็เพราะจินต์ใช่มั้ย” เตชิตเดินเข้าไปใกล้ขึ้นยื่นมือไปดึงเธอเข้ามากอด “นัช ให้เวลาฉันหน่อย ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”

“ไม่ใช่ฉันไม่เคยให้ ตอนนี้ทุกอย่างมันสายไปแล้ว” อุณหภูมิในร่างกายของเขา นี่เป็นสิ่งที่เธอต้องการมาตลอด แต่ตอนนี้ต้องผลักออกเธอทำใจยาก “พ่อแม่ฉันก็คงไม่อนุญาต เตชิตเราสงบสติกันทั้งคู่ดีกว่า ครอบครัวของคุณก็คงไม่ยอมเหมือนกัน”

เมื่อก่อนเธอคิดว่าเรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหา แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “นัชชาไม่มีเธอฉันอยู่ไม่ได้”

ความรักที่เขามีต่อเธอมันมากจนเขาไม่สามารถเลิกรักตอนนี้ได้ มันไม่ทันแล้วทุกอย่างมันทะล้ำลึกเกินกว่าจะหยุดได้

“คุณทำแบบนี้มันจะทำให้เราเจ็บกันทั้งคู่”

“ฉันเคยพูดว่าจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น”

“คุณเอาอะไรมารับประกัน คุณจะให้ฉันเชื่อคุณหรือเชื่อความเป็นคนของจินต์ ครั้งนี้คือพ่อ ครั้งหน้าจะเป็นแม่ฉันใช่มั้ยที่โดน” เธอเริ่มอารมณ์เสีย ดิ้นอยากออกจากอ้อมกอดของเขา

เตชิตกอดเธอแน่น ไม่ให้จากเขาไปไหน เขาไม่ถึงกับเมา แต่กลับทำให้เขากล้าพูด “นอกจากเธอ ฉันรักใครไม่ได้แล้ว”

ความรักของเขาขาดหายมานาน มันไม่ง่ายที่ตอนนี้เขาเก็บสะสมแล้วมอบทั้งหมดให้กับเธอ มันไม่เหลือพอที่จะมอบให้คนอื่นอีก

นัชชาเป็นเหมือนแสงที่ส่องให้ชีวิตให้เขาสว่าง ถ้าแสงลำนี้ขาดหายไป หลังจากนี้มันก็คงจะไม่มีอีก เพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องคว้ามันไว้ให้ได้

เหมือนคนที่จมน้ำแล้วกำลังคว้าฟางเส้นสุดท้ายของชีวิต เขาก็กำลังยื้อผู้หญิงที่มอบความอบอุ่นมากมายให้เขาไว้

นัชชาหยุดดิ้นเพราะคำพูดนี้ เพราะยังไงก็คือผู้ชายที่เธอรัก ถ้าจะให้ไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่.......เธอต้องตั้งสติ

“เตชิต ยอมเจ็บแล้วจบเรื่องระหว่างเราตอนนี้เถอะ ปล่อยให้ต่างคนได้มีชีวิตใหม่”

“ถ้าเธอไปฉันอยู่ไม่ได้” เขาคลายอ้อมกอดออก ยกมือจับหน้าเธอ “ตลอดทางที่ผ่านมา ฉันถูกคนมากมายทิ้ง หักหลังและเดินจากไป ฉันผ่านมันมาได้ทุกครั้ง นอกจากเธอ ฉันไม่สามารถข้ามผ่านมันไปได้ ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเธอถึงจะไม่เจ็บปวด แต่ถ้าหากให้ฉันปล่อยเธอไป บอกเลยไม่มีทาง”

เขาเน้นเสียงตอนท้าย เหมือนมันจะสามารถเปลี่ยนแปลงได้

นัชชาหลับตาลง ว้าวุ่นใจ “คุณจะดื้อดึงเก็บฉันไว้แล้วมันได้อะไร”

“ถึงแม้จะได้แค่คอยเฝ้าดูแบบนี้ ฉันก็พอใจแล้ว” ก่อนหน้าที่เขาจะเจอเธอ เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะกลายเป็นคนที่พึ่งพาคนอื่นมากมายขนาดนี้ แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆเปลี่ยนไป พอเขารู้ตัวเองอีกทีก็ดึงตัวเองกลับไม่ได้แล้ว

“เตชิต คุณอย่าเห็นแก่ตัวได้มั้ย คุณเคยคิดถึงฉันบ้างมั้ย ฉันต้องคอยอยู่กลาระหว่าคุณกับจินต์มันเจ็บปวดแค่ไหน คุณขาดฉันไม่ได้จะให้ฉันทนอึดอัดอยู่กับคุณต่อไปเรื่อยๆหรอ”

เขาตอบไม่ได้ เพราะสำหรับเขา แค่นัชชาอยู่ข้างๆเขา จะต้องทนอึดอัดแค่ไหนเขาก็ไม่สน เขามันเห็นแก่ตัว ไม่ว่ายังไงเขาก็พูดมันออกมาไม่ได้

ระหว่างที่เขาเงียบ เขาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว มองดูกระเป๋าที่อยู่ข้างๆขาเธอ “ถ้าเธอยืนยันจะไป ไปแค่ตัวห้ามเอาของไปด้วย”

“ได้ไง” นัชชาก้มไปหยิบกระเป๋าขึ้นมา “ถ้าเกิดฉันไม่ยอม คุณจะใช้วิธีนั้นบังคับฉันหรอ”

“เธอก็รู้ถึงฉันจะไม่บังคับให้อิสระกับเธอ ก็สามารถทำให้เธอหนีไปไหนไม่ได้” พูดจบเขาก็ยกยิ้ม “นัช เธอก็รู้ว่าฉันไม่อยากทำแบบนี้กับเธอ”

“คุณบอกว่าไม่อยากแต่คุณก็ทำมันไปแล้ว” นัชชามองเขาด้วยสายตาเย็นชา “คุณบอกว่าจะคืนดีกัน แต่ก็ไม่สามารถปล่อยมือจากจินต์ได้”

“หลังเธอหายดีก็จะกลับนิวซีแลนด์ทันที ช่วงนี้ก็จะไม่อยู่ที่วิลล่า มีแค่เธอคนเดียว”

การตอบผ่านๆง่ายๆแบบนี้แน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งที่นัชชาต้องการ “ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ คุณรู้ดีแก่ใจ”

ใช่เขารู้ รู้ว่าเธอต้องการอะไร แต่ให้เขาทิ้งจินต์ผิดสัญญาเขาทำไม่ได้ และไม่มีหน้าไปเผชิญหน้ากับพ่อแม่ที่ตายไปแล้วของเธอ

“น้าริน” เขาตะโกนเรียก

น้ารินยืนรอตั้งแต่ที่เขาขึ้นบันไดมาแล้ว กลัวว่าจะเกิดเรื่องเหมือนคราวก่อนขึ้นอีก ได้ยินเขาเรียก เธอรีบเดินขึ้นมา “คุณเต มีเรื่องอะไรหรอคะ”

“เอาเสื้อผ้าในกระเป๋าไปแขวนไว้ในห้องเหมือนเดิม” เขาชี้ไปที่กระเป๋าในมือของนัชชา

น้ารินมองดูด้วยความลำบากใจ ไม่รอให้เธอได้ทำ นัชชาก็เอ่ยปาดพูดขึ้น “เรื่องระหว่างเรา คุณอย่าเอาน้ารินมาเกี่ยวทำให้เธอลำบากใจ”

เธอเป็นเพียงคนที่มาทำงานหาเงิน ไม่จำเป็นต้องมารู้สึกแบบนี้

น้ารินรู้สึกขอบคุณ มองเธอด้วยความเป็นห่วง “คุณนัช คุณเขาหวังให้คุณอยู่ต่อจริงๆนะคะ ช่วงที่คุณไม่อยู่คุณเตก็อยู่ไม่เป็นสุข ซูบลงไปมาก”

เขาเจ้าเล่ห์ ถึงตอนนี้จะกลายเป็นแบบนี้ พอน้ารินพูดขึ้น นัชชาก็หันไปมองทางเขาทันที ใบหน้าที่อวบอิ่มของเขาตอบลงอย่างเห็นได้ชัด ตอนอยู่โรงพยาบาลก็ผอมลงแต่ตอนนี้ผอมลงไปกว่ามาก

ในระยะเวลาสั้นๆ น่าจะลงไปประมาณห้ากิโลได้ นัชชารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

แล้วมันช่วยอะไรได้ เพราะตอนนี้เธอไม่มีทางให้เลือกไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็เจ็บเท่าๆกัน

นัชชาสูดหายใจเข้า “งั้นรบกวนน้ารินช่วยดูแลด้วยนะคะ”

เตชิตขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆ “น้าริน เอาของเข้าไปเก็บ”

“เห้อ ค่า…….” น้ารินไปเอื้อมมือไปดึงกระเป๋าในมือนัชชาด้วยความลำบากใจ เอาเข้าไปจัดเก็บไว้ในห้องเสื้อเหมือนเดิม

นัชชาน้อยใจ รู้สึกว่าที่เธอมาในวันนี้เป็นการตัดสินใจที่ผืดพลาดอย่างมาก เธอเดินเข้าไปลากเขาเข้าไปในห้องนอนใหญ่

‘ปัง’

เธอปิดประตูด้วยความแรง เธอปล่อยมือจากเขา จ้องหน้าเตชิต มือเธอก็เริ่มแกะกระดุมลง “ไม่ยอมปล่อยฉันไปใช่มั้ย ยังเล่นไม่พอใจใช่มั้ย ได้ งั้นฉันจะทำให้คุณพอใจเอง”

เธอถอดเสื้อกันหนาวออก เสื้อแขนยาว จนถึงเสื้อกล้าม ทำให้เห็นบราลูกไม้สีดำตัดกับอกขาวๆของเธอ เห็นว่าเธอกำลังจะปลดตะขอ เขารีบยื่นมือเข้าไปห้าม “นัชชา คุณรู้ตัวมั้ยว่ากำลังทำอะไรอยู่”

“ฉันรู้” เธอยิ้มทั้งๆที่มีน้ำตาไหล ตาเธอแดง “คุณไม่ยอมปล่อยฉันไปง่ายๆ ผู้ชายไม่ยอมปล่อยผู้หญิงไปจะเพราะอะไรล่ะ ความรักฉันให้คุณไม่ได้ แต่ตัวฉันอาจทำให้คุณพอใจได้ คุณเอาไปได้เลยตามสบาย”

เตชิตโกรธที่เธอดูถูกความจริงใจของเขา และตั้งใจยั่วโมโหเขา

“เธอ......” เขากำลังจะพูด แต่ต้องเงียบเพราะการกระทำที่กล้าบ้าบิ่นของเธอ

มือคู่น้อยที่เยือกเย็น ล้วงเข้าไปในเสื้อของเขา ลูบไล้ไปทั่ว