ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 233

ตอนที่ 233 ยั่วเพื่อให้หลุดพ้น

“สุดท้ายก็เพราะจินต์ใช่มั้ย” เตชิตเดินเข้าไปใกล้ขึ้นยื่นมือไปดึงเธอเข้ามากอด “นัช ให้เวลาฉันหน่อย ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”

“ไม่ใช่ฉันไม่เคยให้ ตอนนี้ทุกอย่างมันสายไปแล้ว” อุณหภูมิในร่างกายของเขา นี่เป็นสิ่งที่เธอต้องการมาตลอด แต่ตอนนี้ต้องผลักออกเธอทำใจยาก “พ่อแม่ฉันก็คงไม่อนุญาต เตชิตเราสงบสติกันทั้งคู่ดีกว่า ครอบครัวของคุณก็คงไม่ยอมเหมือนกัน”

เมื่อก่อนเธอคิดว่าเรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหา แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “นัชชาไม่มีเธอฉันอยู่ไม่ได้”

ความรักที่เขามีต่อเธอมันมากจนเขาไม่สามารถเลิกรักตอนนี้ได้ มันไม่ทันแล้วทุกอย่างมันทะล้ำลึกเกินกว่าจะหยุดได้

“คุณทำแบบนี้มันจะทำให้เราเจ็บกันทั้งคู่”

“ฉันเคยพูดว่าจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น”

“คุณเอาอะไรมารับประกัน คุณจะให้ฉันเชื่อคุณหรือเชื่อความเป็นคนของจินต์ ครั้งนี้คือพ่อ ครั้งหน้าจะเป็นแม่ฉันใช่มั้ยที่โดน” เธอเริ่มอารมณ์เสีย ดิ้นอยากออกจากอ้อมกอดของเขา

เตชิตกอดเธอแน่น ไม่ให้จากเขาไปไหน เขาไม่ถึงกับเมา แต่กลับทำให้เขากล้าพูด “นอกจากเธอ ฉันรักใครไม่ได้แล้ว”

ความรักของเขาขาดหายมานาน มันไม่ง่ายที่ตอนนี้เขาเก็บสะสมแล้วมอบทั้งหมดให้กับเธอ มันไม่เหลือพอที่จะมอบให้คนอื่นอีก

นัชชาเป็นเหมือนแสงที่ส่องให้ชีวิตให้เขาสว่าง ถ้าแสงลำนี้ขาดหายไป หลังจากนี้มันก็คงจะไม่มีอีก เพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องคว้ามันไว้ให้ได้

เหมือนคนที่จมน้ำแล้วกำลังคว้าฟางเส้นสุดท้ายของชีวิต เขาก็กำลังยื้อผู้หญิงที่มอบความอบอุ่นมากมายให้เขาไว้

นัชชาหยุดดิ้นเพราะคำพูดนี้ เพราะยังไงก็คือผู้ชายที่เธอรัก ถ้าจะให้ไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่.......เธอต้องตั้งสติ

“เตชิต ยอมเจ็บแล้วจบเรื่องระหว่างเราตอนนี้เถอะ ปล่อยให้ต่างคนได้มีชีวิตใหม่”

“ถ้าเธอไปฉันอยู่ไม่ได้” เขาคลายอ้อมกอดออก ยกมือจับหน้าเธอ “ตลอดทางที่ผ่านมา ฉันถูกคนมากมายทิ้ง หักหลังและเดินจากไป ฉันผ่านมันมาได้ทุกครั้ง นอกจากเธอ ฉันไม่สามารถข้ามผ่านมันไปได้ ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเธอถึงจะไม่เจ็บปวด แต่ถ้าหากให้ฉันปล่อยเธอไป บอกเลยไม่มีทาง”

เขาเน้นเสียงตอนท้าย เหมือนมันจะสามารถเปลี่ยนแปลงได้

นัชชาหลับตาลง ว้าวุ่นใจ “คุณจะดื้อดึงเก็บฉันไว้แล้วมันได้อะไร”

“ถึงแม้จะได้แค่คอยเฝ้าดูแบบนี้ ฉันก็พอใจแล้ว” ก่อนหน้าที่เขาจะเจอเธอ เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะกลายเป็นคนที่พึ่งพาคนอื่นมากมายขนาดนี้ แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆเปลี่ยนไป พอเขารู้ตัวเองอีกทีก็ดึงตัวเองกลับไม่ได้แล้ว

“เตชิต คุณอย่าเห็นแก่ตัวได้มั้ย คุณเคยคิดถึงฉันบ้างมั้ย ฉันต้องคอยอยู่กลาระหว่าคุณกับจินต์มันเจ็บปวดแค่ไหน คุณขาดฉันไม่ได้จะให้ฉันทนอึดอัดอยู่กับคุณต่อไปเรื่อยๆหรอ”

เขาตอบไม่ได้ เพราะสำหรับเขา แค่นัชชาอยู่ข้างๆเขา จะต้องทนอึดอัดแค่ไหนเขาก็ไม่สน เขามันเห็นแก่ตัว ไม่ว่ายังไงเขาก็พูดมันออกมาไม่ได้

ระหว่างที่เขาเงียบ เขาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว มองดูกระเป๋าที่อยู่ข้างๆขาเธอ “ถ้าเธอยืนยันจะไป ไปแค่ตัวห้ามเอาของไปด้วย”

“ได้ไง” นัชชาก้มไปหยิบกระเป๋าขึ้นมา “ถ้าเกิดฉันไม่ยอม คุณจะใช้วิธีนั้นบังคับฉันหรอ”

“เธอก็รู้ถึงฉันจะไม่บังคับให้อิสระกับเธอ ก็สามารถทำให้เธอหนีไปไหนไม่ได้” พูดจบเขาก็ยกยิ้ม “นัช เธอก็รู้ว่าฉันไม่อยากทำแบบนี้กับเธอ”