ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 234

ตอนที่ 234 เธอเจ็บรึเปล่า

“ซี๊ด......” เธอทำรุนแรงไม่เป็น เตชิตร้องออกมาเบาๆ เพราะเธอทำเขาเจ็บ เร้าร้อนและพยายามหักห้ามใจ

ไอร้อนในตัวนัชชาเริ่มร้อนตั้งแต่ที่เขาสั่งให้น้ารินเอาของของเธอไปเก็บไว้ที่เดิม ตอนนี้เธอไม่สนว่าเขาจะอยากแค่ไหน เธอเพียงอยากทำให้เขารู้สึกทรมาน

ในบางกรณี เธอรู้ดีว่าเตชิตไม่มีทางทำอะไรเธอแน่นอน เธอพูดขนาดนี้แล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะอยากมากแค่ไหนก็ไม่มีทางแตะต้องเธอ

ผู้ชายคนนี้เป็นคนหัวดื้อ

เธอรู้จุดนี้ดี นัชชาเลยยั่วยุ ปลุกเร้าเขาหนักขึ้น รู้สึกได้ถึงความร้อนและตึงๆของตัวเขา เธอกำลังจะแก้แค้นเขา และตั้งใจลุกเพิ่มอีกขั้น แต่ก็ถูกเขาห้ามไว้ “พอแล้ว”

“พอได้ไง” นัชชาเถียงกลับ “ยังไม่สมใจคุณเลย เป็นแบบนี้ฉันคงไม่ได้ไปซิ”

เตชิตก็เริ่มมีอารมณ์ที่ถูกเธอปลุกเร้า เขาหน้าแดง “ทำไมฉันไม่รู้ เธอไปรู้จักการทำข้อตกลงแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่”

นัชชาจ้องเขา “มาจากคุณไง ถ้ากระต่ายหมดหนทางมันก็สู้กลับเป็นเหมือนกัน”

“ลูกไม้แค่นี้ เธอคิดว่าจะทำให้ฉันพอใจได้หรอ” เตชิตก้มเก็บเสื้อ มาสวมให้เธอ ไม่สนว่าการกระทำจะรุ่นแรงแค่ไหน

นัชชาไม่เคยสู้แรงเขาไหว เสื้อผ้าเบี้ยวบูด ผมยุ่งเหยิงปกปิดใบหน้า

นัชชายอมอยู่เฉยๆ เตชิตเลยปล่อยมือออก อันดับแรกเธอยกมือเช็ดน้ำตา ดวงตาที่ดูดุร้ายเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “เจ็บรึเปล่า”

เตชิตจ้องหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา พยักหน้าตอบ “เจ็บ”

ทำไมจะไม่เจ็บ เธอเป็นแบบนี้ หัวใจดวงนี้เหมือนโดนน้ำมันราด เจ็บจะตายอยู่แล้ว

“แล้วคุณจะยอมปล่อยฉันไปรึยัง” เธอร้องไห้สะอื้นไปด้วยถามไปด้วย

เขาพยายามปกปิดสายตาที่อ่อนแอไว้ มองดูเธอจัดชุด เสื้อที่ถูกเธอดึงยังคงเปิดอ้าอยู่ เขาเอื้อมมือไปจดกระดุม เสียงแหบ “เดี๋ยวฉันไปส่ง”

ได้ยินน้ำเสียงนิ่งเรียบของเขา แต่นัชชากลับเจ็บปวดหัวใจ มันเป็นสิ่งที่เธอขอเขาเอง แต่พอเขายอมตอบตกลง เธอกลับไม่สายใจ

บอกว่าความรักที่ต่างฝ่ายต่างทุกข์ใจกัน สุดท้ายมันก็จะเหลือแต่เจ็บปวด ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะดีขึ้นถ้ารักกันมากพอแต่สำหรับเขาทั้งสองปัญหาใหญ่หลวงเกินกว่าจะอดทนแล้วมันจะผ่านไป

ไม่นาน ทั้งสองจะเบื่อหน่ายซึ่งกันและกัน อาจถึงขั้นวิ่งหนีจากกันไปเลย

ถ้าจะเป็นแบบนั้น ก็จากกันด้วยดีดีกว่า แต่......มันยากเกินไป

................

รู้ว่ายังไงเขาก็คงไม่ยอม เธอเลยยอมทำตาม เขาขับรถพาเธอออกมาจากวิลล่า ส่วนเสื้อผ้าสุดท้ายก็ถูกเขาเอาไปเก็บไว้ที่เดิม ตอนแรกเธอมายังไงตอนนี้ก็กลับตัวเปล่าเหมือนเดิม

ตลอดทาง ภายในรถเงียบสนิท แล้วคลื่นก็สงบลงหลังจากทะเลาะกัน ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องพูดคุยกัน

รถขับมาจนถึงตรงตึก นัชชาไม่ให้เขาขับเข้าไปในหมู่บ้าน ให้เขาจอดส่งที่หน้าถนนหมู่บ้าน เธอปลดเข็มขัดนิรภัย ก่อนลงเธอหันไปบอกเขา “คุณดื่มแล้วตอนกลับเรียกให้คนมาขับแทนเถอะ”

ตอนมารีบ เลยไม่ทันได้เตือนเขา พอตอนนี้นึกขึ้นได้ก็เลยเป็นห่วงเขา

พูดจบ เธอเอื้อมมือไปเปิดประตู แต่ดึงหลายรอบก็เปิดไม่ออก เธอหันไปบอกเขา “เปิดประตู ฉันจะลง”

เตชิตจ้องเธอ “บอกให้หาคนขับแทน ทำไม เป็นห่วงฉันหรอ”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยตัวเอง ทำเหมือนความเป็นห่วงของนัชชาเป็นสิ่งที่มีคุณค่า

เธอพูดไม่ค่อยออก “คุณดื่มมา ไม่ควรขับรถตั้งแต่แรกแล้ว ยิ่งมาส่ง ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาฉันก็ต้องร่วมรับผิดชอบไปด้วย”

เหอะ เธอหนีเอาตัวรอดได้ดี

“วางใจได้ แถวนั้นยังไม่มีใครกล้าหาเรื่องฉัน”

เขาไม่สนใจ นัชชาเลยไม่ได้พูดต่อ “งั้นคุณขับระวังๆด้วย ฉันจะขึ้นบ้านแล้ว”

เธอขอให้เขาเปิดรถให้ เขาทำเหมือนไม่ได้ยิน ยื่นมือมาจับมือเธอ “นัช ฉัน..........”

เขายังไม่ทันได้พูด นัชชาก็เริ่มขัดขืนแล้ว เตชิตออกแรงมากกว่าเดิม แต่ไม่ได้แรงมากเพราะกลัวเธอจะเจ็บ “ฉันรู้ว่าเธอโทษฉัน เรื่องนี้ทั้งเธอและจินต์ต่างมีความผิดเหมือนกัน ฉันจะไม่พูดถึงมันอีก ฉันก็จะไม่บังคับเธอให้รับปากฉัน ให้เวลาเธอไปนั่งคิดทบทวน ถ้าคิดได้แล้วขอให้บอก ไม่ว่าคำตอบมันจะคืออะไร”

นัชชาเม้มปาก ตอนแรกริมฝีปากสีชมพูตอนนี้กลายเป็นสีขาวซีด สักพักเธอพยักหน้ารับ “ฉันรู้แล้ว คุณช่วยปล่อยฉันก่อน”

เตชิตรู้ว่าเธอแค่ตอบเขาผ่านๆ แต่ก็ยอมปล่อยมือโดยดี ปลดประตูรถให้เธอลงจากรถตามที่ต้องการ

นัชชาหยิบกระเป๋าสะพาย เดินตรงไปยังประตูหน้าหมู่บ้าน โดยไม่หันหลังกลับไปมองกลัวว่าจะสบเข้ากับดวงตาดำคู่นั้น

เธอไม่หยุดพัก เดินขึ้นบันไดตั้งแต่ชั้น1จนถึงชั้น4ทีเดียว ความจริงเธอมีกุญแจแต่ไม่ทันได้ใช้ ณัชชนม์ก็เปิดประตูออกจากข้างใน เธอก้มมองมือที่ว่างเปล่าของเธอ “แล้วไหนล่ะของที่จะเอากลับมา”

“อยู่ที่วิลล่า..........”

“เอ้าลูก ไหนว่าไปเก็บของไม่ใช่หรอ แถมทิ้งกระเป๋าไว้ที่นั่นด้วยหรอ” เรื่องที่ย้ายออกจากวิลล่า ณัชชนม์เห็นด้วยมากที่สุด ถึงแม้ว่าทั้งสองจะเป็นแฟนกัน แต่เธอก็ไม่เห็นด้วยที่นัชชาจะย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่นโดยเฉพาะสถานการณ์แย่ๆตอนนี้

“เตชิตเขาไม่ยอมให้หนูเอากลับมา” นัชชารู้ว่าเธอปิดไม่มิด เลยพูดตามความจริง

ได้ยินดังนี้ ณัชชนม์ขมวดคิ้ว “เขาไม่ยอมปล่อยลูกไปใช่มั้ย นัช อย่ามีปัญหากับเขา แม่ได้ยินมาว่าเขาเป็นคนใหญ่คนโต.............”

“ไม่ได้มีปัญหาอะไร” นัชชาเปลี่ยนรองเท้า เธอทิ้งตัวลงบนโซฟา “แม่สบายใจได้ เขาไม่ทำอะไรที่มันเกินไปหรอก”

“ลูกลืมไปแล้วหรอ ครั้งที่แล้วโดนอะไรบ้างลืมไปแล้วหรอ.......”

นัชชาไปมองเธอ เป็นเชิงขอให้เธอหยุดพูด ณัชชนม์รู้ว่าเธอก็รู้สึกไม่ดี ถอนหายใจแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ ตักน้ำให้เธอแล้วเตือนให้เธอรีบเข้านอน

เธอนั่งอยู่ห้องรับแขกคนเดียวสักพัก รอให้อารมณ์ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ เธอถึงยกย้ำเข้าห้องนอนไป

โต๊ะหนังสืออยู่ติดหน้าต่าง เธอวางแก้วไว้บนโต๊ะ ยื่นมือไปปิดม่านสายตาก็สบเข้ากับไฟที่อยู่ข้างล่าง ในเวลาดึกๆแบบนี้มันมืดสนิท เพราะแบบนี้ถึงเห็นไฟดวงนั้นได้ชัดเจน

ผู้ชายคนที่เพิ่งขับรถมาส่งเธอ เขายังไม่กลับไป ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ชั้น4 แต่เธอก็สามารถรู้สึกได้ถึงสายตาที่เขามองมา