ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 234

ตอนที่ 234 เธอเจ็บรึเปล่า

“ซี๊ด......” เธอทำรุนแรงไม่เป็น เตชิตร้องออกมาเบาๆ เพราะเธอทำเขาเจ็บ เร้าร้อนและพยายามหักห้ามใจ

ไอร้อนในตัวนัชชาเริ่มร้อนตั้งแต่ที่เขาสั่งให้น้ารินเอาของของเธอไปเก็บไว้ที่เดิม ตอนนี้เธอไม่สนว่าเขาจะอยากแค่ไหน เธอเพียงอยากทำให้เขารู้สึกทรมาน

ในบางกรณี เธอรู้ดีว่าเตชิตไม่มีทางทำอะไรเธอแน่นอน เธอพูดขนาดนี้แล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะอยากมากแค่ไหนก็ไม่มีทางแตะต้องเธอ

ผู้ชายคนนี้เป็นคนหัวดื้อ

เธอรู้จุดนี้ดี นัชชาเลยยั่วยุ ปลุกเร้าเขาหนักขึ้น รู้สึกได้ถึงความร้อนและตึงๆของตัวเขา เธอกำลังจะแก้แค้นเขา และตั้งใจลุกเพิ่มอีกขั้น แต่ก็ถูกเขาห้ามไว้ “พอแล้ว”

“พอได้ไง” นัชชาเถียงกลับ “ยังไม่สมใจคุณเลย เป็นแบบนี้ฉันคงไม่ได้ไปซิ”

เตชิตก็เริ่มมีอารมณ์ที่ถูกเธอปลุกเร้า เขาหน้าแดง “ทำไมฉันไม่รู้ เธอไปรู้จักการทำข้อตกลงแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่”

นัชชาจ้องเขา “มาจากคุณไง ถ้ากระต่ายหมดหนทางมันก็สู้กลับเป็นเหมือนกัน”

“ลูกไม้แค่นี้ เธอคิดว่าจะทำให้ฉันพอใจได้หรอ” เตชิตก้มเก็บเสื้อ มาสวมให้เธอ ไม่สนว่าการกระทำจะรุ่นแรงแค่ไหน

นัชชาไม่เคยสู้แรงเขาไหว เสื้อผ้าเบี้ยวบูด ผมยุ่งเหยิงปกปิดใบหน้า

นัชชายอมอยู่เฉยๆ เตชิตเลยปล่อยมือออก อันดับแรกเธอยกมือเช็ดน้ำตา ดวงตาที่ดูดุร้ายเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “เจ็บรึเปล่า”

เตชิตจ้องหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา พยักหน้าตอบ “เจ็บ”

ทำไมจะไม่เจ็บ เธอเป็นแบบนี้ หัวใจดวงนี้เหมือนโดนน้ำมันราด เจ็บจะตายอยู่แล้ว

“แล้วคุณจะยอมปล่อยฉันไปรึยัง” เธอร้องไห้สะอื้นไปด้วยถามไปด้วย

เขาพยายามปกปิดสายตาที่อ่อนแอไว้ มองดูเธอจัดชุด เสื้อที่ถูกเธอดึงยังคงเปิดอ้าอยู่ เขาเอื้อมมือไปจดกระดุม เสียงแหบ “เดี๋ยวฉันไปส่ง”

ได้ยินน้ำเสียงนิ่งเรียบของเขา แต่นัชชากลับเจ็บปวดหัวใจ มันเป็นสิ่งที่เธอขอเขาเอง แต่พอเขายอมตอบตกลง เธอกลับไม่สายใจ

บอกว่าความรักที่ต่างฝ่ายต่างทุกข์ใจกัน สุดท้ายมันก็จะเหลือแต่เจ็บปวด ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะดีขึ้นถ้ารักกันมากพอแต่สำหรับเขาทั้งสองปัญหาใหญ่หลวงเกินกว่าจะอดทนแล้วมันจะผ่านไป

ไม่นาน ทั้งสองจะเบื่อหน่ายซึ่งกันและกัน อาจถึงขั้นวิ่งหนีจากกันไปเลย

ถ้าจะเป็นแบบนั้น ก็จากกันด้วยดีดีกว่า แต่......มันยากเกินไป

................

รู้ว่ายังไงเขาก็คงไม่ยอม เธอเลยยอมทำตาม เขาขับรถพาเธอออกมาจากวิลล่า ส่วนเสื้อผ้าสุดท้ายก็ถูกเขาเอาไปเก็บไว้ที่เดิม ตอนแรกเธอมายังไงตอนนี้ก็กลับตัวเปล่าเหมือนเดิม

ตลอดทาง ภายในรถเงียบสนิท แล้วคลื่นก็สงบลงหลังจากทะเลาะกัน ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องพูดคุยกัน

รถขับมาจนถึงตรงตึก นัชชาไม่ให้เขาขับเข้าไปในหมู่บ้าน ให้เขาจอดส่งที่หน้าถนนหมู่บ้าน เธอปลดเข็มขัดนิรภัย ก่อนลงเธอหันไปบอกเขา “คุณดื่มแล้วตอนกลับเรียกให้คนมาขับแทนเถอะ”