ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 235

ตอนที่ 235 เฝ้าอยู่ข้างล่างทั้งคืน

นัชชากระวนกระวาย เธอรีบดึงม่านให้ปิดสนิท พอรู้ว่าเขาอยู่ข้างล่าง ใจเธอก็เต้นแรง ตื่นเต้นมาก มีความรู้สึกแปลกๆที่อธิบายไม่ถูก

เธอเดินไปนั่งลงที่เตียง และโทรศัพท์เธอก็สั่นขึ้นมาพอดี พอเปิดดู เป็นเตชิต

‘ฉันไม่ได้พูดเล่น คิดทบทวนดูดีๆ ฉันรอคำตอยอยู่’

นัชชาอยากจะตอบปฏิเสธเขากลับ นิ้วที่อยู่บนแป้นพิมพ์ พิมพ์แล้วก็ลบ ลบแล้วก็พิมพ์หลายรอบมาก เตชิตเขาไม่เคยเป็นคนใจอ่อน ทำอะไรจะเด็ดคาด ถึงจะเจอปัญหาแต่ก็สามารถแก้ไขได้เป็นอย่างดี แต่เป็นเพราะแบบนี้เขาถึงเป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่ได้

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะมีชื่อเขาแสดงตรงจอ ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีทางเชื่อว่าเขาเป็นคนส่งมา แต่ในความเป็นจริงแล้วคนที่ส่งมาคือเขา

เขาทำไปเพื่อที่จะรั้งเธอไว้ ทำทุกวิถีทางแล้วไม่ว่าจะเป็นไม้แข็งหรือไม้อ่อน นัชชาไม่ได้ไม่หวั่นไหวแต่พอนึกถึงจินต์ มันทำให้เธอข้ามผ่านจุดนี้ไปไม่ได้

เธอแคร์ เป็นเพราะรักเขามากเธอถึงแคร์มาก แคร์ที่เขาไม่ได้เป็นของเธอคนเดียว แคร์ทุกอย่างของเขา

เธอกำลังเหม่อลอย โทรศัพท์ก็สั่นขึ้น......

‘ฉันจะไม่ยอมให้จินต์เข้ามาวุ่นวายในชีวิตเราอีก ขอแค่เธอยอมกลับมา’

ถ้าคำพูดนี้เขาพูดก่อนที่จะเกิดเรื่อง เธอจะกลับไปอย่างไม่ลังเล แต่ตอนนี้มันหนักเกิน เธอกลัวว่าถ้าตัวเองกลับไปจะเจอจุดจบแบบเดิมอีก เธอไม่ใช่คนที่รู้สึกอะไรง่ายๆ เพราะเธอเจออะไรมามาก มันเลยทำให้เธอกลัว ต้องคอยคิดเยอะทำอะไรต้องระมัดระวัง

พอสักพัก นัชชากดพิมพ์: ฉันจะลองคิดดู

แล้วกดส่ง

ระหว่างที่กำลังส่งหน้าก็ดับลง เขาไม่ตอบกลับ นัชชาปิดไฟแล้วแอบเดินเข้าไปใกล้หน้าต่าง รถเขายังคงจอดอยู่ข้างล่าง ไม่ไปไหน

เธอกลับมาที่เตียง ทิ้งตัวนอนลง ในหัวมีความคิดมากมาย คิดไปคิดมาเธอก็เผลอหลับไป เธอฝัน ในฝันมีเตชิต จินต์แล้วก็เธอ ฝันเห็นพวกเขาไปเที่ยวด้วยกัน ในระหว่างนั้นก็มีอันตราย เตชิตจับมือจินต์วิ่งหนีไปทิ้งให้เธออยู่คนเดียว.......

“อ้า” นัชชาตกใจสะดุ้งลุกจากเตียง เหงื่อเต็มหน้าผาก ข้างนอกสว่าง มีพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว และได้ยินเสียงคนและรถผ่านไปผ่านมา

นัชชานั่งนิ่งอยู่บนเตียง ยกมือเช็ดเหงื่อ หอบหายใจเร็ว ดีที่มันเป็นเพียงแค่ความฝัน

แต่ไม่นานเธอก็ขมวดคิ้ว ไม่รู้ทำไมถึงฝันเห็นชนุดม หรือเป็นเพราะว่าเจอเรื่องไม่ดีแปลกขึ้นมากมาย เลยทำให้เธอไม่สามารถลบเขาออกจากหัวได้

“นัชชา ตื่นรึยัง” ณัชชนม์เคาะประตูถาม

นัชชนลงจากเตียง เดินไปเปิดประตู “ตื่นแล้วแม่ มีไรรึเปล่า”

“เรื่องผ่าตัดของพ่อ แม่ถามเพื่อนบ้าน เห็นเขาบอกว่าสามารถเบิกเงินได้บางส่วน แต่ต้องปริ้นค่าใช้จ่ายทั้งหมดออกมาก่อน วันนี้ลูกว่างเข้าไปขอใบที่โรงพยาบาล เดี๋ยวพ่อกับแม่จะลองเข้าไปถามที่สำนักงานประกันสุขภาพ”

นัชชาลาออกแล้วไม่มีเรื่องอะไร เธอพยักหน้า “ได้ค่ะ แม่”

“สีหน้าลูกไม่ค่อยดี พักก่อนดีมั้ย”

“เป็นเพราะเพิ่งตื่น แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหนู”

“โอเค งั้นไปแต่งตัวแล้วออกมากินข้าว”

หลังณัชชนม์ออกจากห้อง นัชชาก็ปิดประตู ไปล้างหน้าแปรงฟัน เปลี่ยนเสื้อผ้า มัดผมรวบเป็นจุก สะอาดเรียบง่าย เธอเปิดม่าน มองลงไปข้างล่างรถเมื่อคืนไม่อยู่แล้วตอนนี้มันว่างเปล่า

ผิดหวังเล็กน้อย เธอบังคับให้ตัวเองกลับมา ไม่กล้าคิดเกินเลยไปมากกว่านี้

.................

หลังกินข้าวเสร็จ นัชชาขับรถคันเล็กๆของที่บ้านไปโรงพยาบาล เพราะตอนนั้นเมทนีพักฟื้นอยู่ห้องวีไอพี คนเลยไม่ค่อยเยอะ ไม่ต้องรอนาน

เธอไปเอาใบเสร็จการชำระเงิน เจอจินต์ที่เดินเล่นอยู่ตรงทางเดิน เธอใส่ชุดคนไข้ ดูผอมลงกว่าเมื่อก่อนไปมาก ข้างๆมีพยาบาลฝรั่งยืนอยู่คนนึง

“บังเอิญจัง” จินต์เอ่ยปากทักก่อน เธอเดินเข้ามาใกล้เธอ มองดูใบที่อยู่ในมือนัชชา เธอยกยิ้ม “ยินดีด้วย คุณลุงได้กลับบ้านแล้ว มาทำเรื่องหรอ”

ปากบอกว่ายินดี แต่สายตาของเธอ นัชชาไม่รู้สึกถึงความจริงใจ แถมเห็นมีความสะใจอยู่ในนั้น

นัชชามองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณจินต์เพิ่งรอดกลับมาจากความตาย ดูท่าทางยังไม่ค่อยโอเคนัก ไม่ต้องแสดงความยินดีกับคนอื่นหรอก เอาเวลาไปเป็นห่วงตัวเองเถอะ”

จินต์รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองคงกำลังห่อเหี่ยว แต่ในทางกลับกัน ถึงแม้นัชชาสีหน้าจะไม่สู้ดีนัก แต่เมื่อเทียบกับเธอแล้วนัชชาสภาพดีกว่าเธอมาก เธอโกรธ แต่ก็พยายามกดเสียงให้ต่ำลง พูดด้วยเสียงเบา เบาจนมีเพียงเธอสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน “เหอะ ความตายแต่ก็แลกกับทำให้เธอได้เห็นแล้วว่าเตชิตรักใครกันแน่ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่”

“รักใครหรอ ภาพตอนเขาอ้อนวอนไม่ให้ฉันไปเธอคงไม่เคยเห็น” นัชชาหน้านิ่งมาก ได้เผชิญหน้ากับจินต์อีกครั้งหลังจากที่เธอเห็นธาตุแท้ของจินต์ “เธอใช้วิธีสกปรกมากมายเพื่อทำให้เขาเป็นของเธอ เธอไม่รู้สึกเหนื่อยใจหรอ ทำไม คิดว่าเธอจะชนะฉันได้หรอ ถ้าหลังจากหายไม่ว่ายังไงก็จะต้องถูกส่งกลับไปไม่ใช่หรอ”

“แก” จินต์โกรธหน้าแดง เถียงไม่ออก

นัชชาไม่อยากเสียเวลาคุยกับเธอ แต่ดูจากสีหน้าตอนนี้ของเธอแล้ว เตชิตจะส่งเธอกลับคงจะเป็นเรื่องจริง เธอเองก็น่าจะรู้เรื่องนี้ดี

“นัชชา” จิตน์เดินมาขวางทางเธอไว้ หน้าซีดขาวของเธอตอบลงไปมาก ความจริงต้องเป็นใบหน้าที่อ่อนแรง แต่เธอกลับมีแต่ความโกรธแค้น “เธอจงใจจะแย้งชิงกับฉันใช่มั้ย”

นัชชาก้าวถอยหลัง เธอพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่คำพูดร้ายแรง “ถ้าฉันต้องการจะแย้งเธอจริงๆ เธอแพ้ไปไม่รู้กี่รอบแล้ว เธอร้องไห้อ้อนวอนกับสิ่งที่อยากได้ มันไม่ใช่สิ่งเดียวกับที่ฉันต้องการ ฉันไม่มีทางใช้วิธีต่ำๆแบบนี้เพื่อให้ได้ใจผู้ชายมา ถ้าฉันบอกความจริงที่เธอตกลงไปเอง เธอคิดว่าเตชิตจะทำยังไงกับเธอ”

ความจริงนัชชาเคยคุยเรื่องนี้กับเตชิต แต่เขาไม่เชื่อ ถ้าตอนนี้พูดไปก็คงจะทำให้ตัวเองเสียความรู้สึกเปล่าๆ

ไม่รอให้จินต์ได้ตอบ นัชชาเดินอ้อมออกจากเธอมาแล้ว

ข้างหลังพวกเธอ มีหมอสวมเสื้อกาวน์สีขาวใส่แมสปิดปาก แอบบันทึกภาพตรงหน้าไว้………