ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 236

ตอนที่ 236 ชนุดมแอบติดตาม

“คุณนัชชาออกไปแล้ว......” เขาหันกลับเข้าไปในห้องตรวจ กดปุ่มล็อคประตู เขาเลยเปิดอุปกรณ์สื่อสาร “ใช่ครับ ยืนคุยกับคุณจินต์สักพัก สีหน้าไม่ดีนัก แต่คุยเรื่องอะไรไม่ได้ยิน......ได้ครับ ถ้ามีอะไรผมจะรีบติดต่อไป”

เขาวางสายทิ้ง รีบเปิดประตู พอประตูเปิดออกก็เจอเข้ากับพยาบาล ดีที่เขาใส่เเมสปิดปาก

“อ้ะ ขอโทษค่ะ.......” พยาบาลเอ่ยปากพูด กำลังจะก้มหัวขอโทษ เขารีบเดินออกมาทันที ไม่หันหลังกลับไปมอง

พยาบาลยังยืนงงอยู่กับที่ สักพักหันมองตามหลัง แต่เขาเดินหายไปแล้ว

เธอบ่นเบาๆ “แปลกๆ ใครอ่ะ.......”

และในเวลาเดียวกัน ชนุดมกำลังยืนอยู่ชั้นบนสุดของตึกการค้าที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่ ในมือกำลังเหวี่ยงไม้กอล์ฟ ตีลูกลงหลุม

ลูกสีขาวเข้าหลุมอย่างจัง เขาหยุดตี คนที่ยืนอยู่ข้างๆรีบเดินเข้ามาเอาไม้ไปถือให้เขา เสื้อเชิ้ตสีกรมแขนเสื้อถูกเขาพับให้ขึ้นไปอยู่ที่ศอก กระดุมแขนเสื้อคริสตัลกระพริบแวววาว

จินต์

ชื่อนี้เป็นชื่อที่เขาได้ยินบ่อยที่สุดในช่วงนี้ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะคอยตามนัชชาก็คงไม่รู้ว่าเธอมีตัวตนอยู่ด้วย

พอนึกถึงเนื้อหาที่รายงานในสาย เขายกยิ้ม ใบหน้าขาวๆเล็กๆก็ผ่านเข้ามาในหัว ผู้หญิงคนนั้นดูก็รู้ว่าโง่ เลยคอยยอมแล้วยอมอีกให้ศัตรู แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลก

“คุณดม ท่านประธานของบริษัทเครานมาถึงแล้วค่ะ” ผู้ช่วยรายงานเขา

ชนุดมตั้งสติ หยิบเสื้อสูทขึ้นมาสวม ผูกไทอย่างสบายใจ เอ่ยปากถาม “เอกสารเตรียมพร้อมรึยัง”

“พร้อมแล้วค่ะ”

“เอาไปให้เขาดูก่อน เดี๋ยวฉันตามไป”

“ได้ค่ะ คุณดม”

ผู้ช่วยเดินออกไป ชนุดมจัดเสื้ออยู่หน้ากระจก ตอนเอื้อมมือหยิบปากกาบนโต๊ะ บังเอิญเห็นลูกปอมๆสีเหลืออ่อนเล็กๆ

เขาหยิบมันขึ้นมาดูดี ก็นึกขึ้นได้ว่ามันมาได้ยังไง

คืนนั้น เธอรีบเดินหนี ไม่รู้หล่นมาจากชิ้นส่วนของชิ้นไหน สีอ่อน นุ่มมือ เหมือนตัวเธอเลย

ชนุดมยกยิ้ม ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องทำงาน ของชิ้นนั้นเขาก็หยิบใส่กระเป๋าเสื้อไปด้วย

...................

หลังนัชชาเดินจากมา จินต์อารมณ์เสีย หมดอารมณ์เดินเล่นต่อ เธอกลับเข้ามาในห้องพัก ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งอารมณ์เสีย พอนึกถึงหน้าที่ถูกเยาะเย้ยเมื่อกี้เธอยิ่งไม่พอใจ

กล้าดียังไงมาพูดแบบนั้น

นัชชามีสิทธิ์อะไรมาอวดความรักระหว่างเธอกับเตชิตให้เธอฟัง เตชิตต้องเป็นของเธอ

ส่งกลับหรอ

จินต์กัดฟันแน่น เธอไม่มีทางยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ห้าปีที่แล้วที่เธอไปมันเป็นการตัดสินใจที่ผิดมหันต์ ครั้งนี้จะไม่มีใครแยกพวกเขาออกจากกันได้

คิดได้ดังนี้ จินต์กดเบอร์โทรหาปณิตา “ทางโน้นเป็นยังไงบ้าง”

“เป็นยังไง เธอยังมีหน้ามาถามฉันหรอ จินต์ ฉันรอเธอติดต่อมานานมาก เธอคงไม่โยนความผิดทุกอย่างให้ฉัน แล้วหนีเอาตัวรอดไปคนเดียวใช่มั้ย”

หลายครั้งที่ติดต่อไม่ได้ ปณิตาเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ หลายวันมานี้ เธอกำลังคิดไว้ถ้าเรื่องมันยังเป็นแบบนี้ต่อ เธอจะไม่ยอมทำตามที่จินต์ต้องการอีก

“เธออย่าชวนทะเลาะ มันจะทำให้เสียเวลา” จินต์ก็กำลังอารมณ์ไม่ดี “ที่โรงพยาบาลเป็นยังไงบ้าง”

ปณิตารู้ตัวว่าตอนนี้ไม่มีสิทธิ์โวยวาย “โศจิรัตน์อาการก็เหมือนเดิม ตอนนี้กำลังทำเรื่องส่งตัว เมื่อเช้าเตชิตก็แวะเข้ามา แต่มาแปปเดียว”

“เตชิตแวะไปหรอ” จินต์แปลกใจ เธอเริ่มตื่นกลัว “แล้วได้พูดหรือทำอะไรมั้ย”

“ฉันไม่รู้” ปณิตาขมวดคิ้ว “เขาอยู่ตรงนั้นฉันจะกล้าเข้าใกล้ได้ไง โดนจับได้ก็ซวยซิ”

เตชิตพยายามให้ตำรวจช่วยตามหาเธอ หลายเดือนที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตยากลำบาก ถึงแม้ก่อนหน้านั้นจินต์จะโอนตังค์ให้ แต่เธอก็ไม่กล้าใช้ ใส่เสื้อผ้าราคาถูก พักอยู่โรงแรมเถื่อน ตัวเธอดูแก่ลงหลายสิบปี

ถ้าไม่รู้อายุจริงของเธอ เธอสภาพเหมือนหญิงวัยกลาง

และทั้งหมดนี้ ปณิตาโทษว่าเป็นนัชชาคนเดียว ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เธอคงไม่ใช้ชีวิตอยู่แบบนี้

วิ่งที่เมื่อก่อนคาดหวังไว้ตอนนี้ไม่เหลืออะไรเลย สิ่งเดียวที่เธอต้องการตอนนี้คือส่งนัชชาลงนรก แล้วเอาเงินไปใช้จ่ายเที่ยวเล่นที่เมืองนอก

“เอางี้ เธออย่าเพิ่งตีโพยตีพายไป ตอนนี้ไหนๆโศจิรัตน์ก็จะย้ายโรงพยาบาลแล้ว รอดูว่าเตชิตจะเอายังไงต่อ แล้วพอถึงตอนนั้นเราค่อยคิดเอาสถานการณ์เป็นตัวตั้ง” จินต์พูดปลอบเพื่อให้เธออารมณ์ร้อนไปมากกว่านี้

ในระหว่างนี้ต้องไม่ให้เตชิตจับผิดอะไรได้ ไม่งั้นท้ายที่สุดจะไม่ได้อะไรเลย

ถ้าเตชิตตั้งใจปกปิดเธอ ก็คงย้ายโศจิรัตน์ไปซ่อนไว้ในที่ที่เธอหาไม่เจอ ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงต้องหยุดเรื่องทุกอย่างไว้ก่อน แต่ถ้ามันแค่เรื่องบังเอิญ นี่อาจจะเป็นโอกาสที่ดีของเธอก็ได้

จินต์หยิบโทรศัพท์เดินไปที่หน้าต่าง คิดแผนอยู่ในใจ ตอนนี้เธอต้องไม่รนและต้องไม่กลัว ห้ามให้อะไรผิดพลาด

“เธอมีแผนอะไรกันแน่ ฉันไม่รู้อะไรเลยตอนนี้ เธอสั่งให้ฉันทำอะไรฉันก็ต้องทำ ฉันไม่อยากต้องคอยรับใช้เธอ ต้องให้ฉันรู้แผนบ้าง” ปณิตาทนไม่ไหว เธอเป็นเหมือนมดที่อยู่ในกระทะร้อน เธอกังวล จินต์ต้องการจะทำอะไรเธอไม่รับรู้สักอย่าง นอกจากรอก็ต้องรออีก แต่สำหรับเธอ ทุกวันเป็นวันอันตราย

ได้ยินปณิตาสักถาม จินต์เงียบไปเหมือนกำลังคิดว่าจะบอกเธอดีมั้ย แต่สักพักเธอก็บอกออกไป “เธอไปหาคนชื่อชนุตร เดี๋ยวฉันส่งข้อมูลการติดต่อไปให้ เธอบอกแค่DH03เขาก็จะรู้เอง”

“DH03หรอ” ปณิตางง “มันคืออะไร”

“เธอไม่จำเป็นต้องรู้ แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ เธอบอกแค่นี้เดี๋ยวเขาจะมาพบเธอเอง” เธอพูดเสียงเบา “จำไว้ อย่าให้ใครจำได้”

ปณิตามองดูรอบๆ เธอกัดฟันแน่น “รู้ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้”

หลังกดวาง จินต์ลบประวัติการโทรทิ้ง วางโทรศัพท์กลับที่เดิม สักพักก็มีคนเปิดประตูเข้ามา เธอตกใจหันกลับไปมอง เป็นเตชิต