ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 237

ตอนที่ 237 ความรู้สึกลึกๆของเขาไม่มีใครเข้าใจ

วินาทีที่แล้วเธอเพิ่งโทรคุยกับปณิตา พอวินาทีต่อมาเขากลับเข้ามา

จินต์ตกใจกลัว ติดอ่าง “ตะ เต คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

เตชิตไม่น่ามาวันนี้ แต่นัชชามาขอใบรับรอง ทางโรงพยาบาลแจ้งไป เขาก็เลยรีบมา แต่ก็มาไม่ทันเธอกลับไปก่อนแล้ว

แต่ตอนนี้ เห็นท่าทางของจินต์ เขารู้สึกแปลกเลยถามเธอ “เธอทำอะไรอยู่”

จินต์ยกยิ้ม พยายามทำให้ตัวเองดูปกติที่สุด “เมื่อกี้ฉันอยากลงไปเดินเล่น..........”

ยังไม่ทันพูดจบ เธอนึกขึ้นได้ เรื่องที่จะทำให้เขาไม่จับผิดเธอ ก็คือเรื่องของนัชชา “เออใช่ เมื่อกี้ฉันเจอนัชชาที่ทางเดิน”

เป็นไปตามคาด เตชิตขมวดคิ้ว “พวกเธอคุยอะไรกัน”

“เธอมาทำธุระที่นี่ แล้วเจอฉันโดยบังเอิญ ก็ไม่ได้พูดอะไร เธอบอก

แค่..........คุณจะส่งฉันกลับ” พูดถึงนี่จินต์แกล้งทำเสียงเศร้า ให้ดูน่าสงสาร

“ถ้าเธอไม่หาเรื่องเธอก่อน เธอไม่มีทางพูดแบบนี้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

ถึงฟังแล้วอารมณ์เสีย แต่ก็เปลี่ยนเรื่องคุยไปได้ จินต์ต้อการปกปิดความคิดในหัว เธอเลยยอมรับ “คุณก็รู้ เราเคยมีเรื่องเข้าใจผิดกัน.........”

ถ้าเทียบกับเรื่องที่ถูกเขาจับได้เรื่องที่ติดต่อกับปณิตา เธอยอมให้เขาเข้าใจว่าที่ท่าทางแปลกๆเป็นเพราะเรื่องนัชชา

“จินต์ อย่าทำอะไรที่ฉันจะทนไม่ได้มากกว่านี้ ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด” เตชิตเดินเข้าไปข้างเตียง พยายามห้ามอารมณ์ของตัวเองไว้

กลัวว่าเขาจะทนไม่ไหว แล้วเผลอพูดอะไรที่ทำให้จินต์รับไม่ได้

ในห้องเงียบ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ระหว่างพวกเขามันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง เมื่อก่อนไม่รู้สึกอะไรกับคำขอของเธอ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อย

“ยายของเธอ ฉันให้คนย้ายท่านมารักษาตัวที่นี่ ถ้าทุกอย่างเรียบร้อย คืนนี้ก็ย้ายเข้ามาอยู่ได้เลย อยู่ห้องข้างๆเธอตรงนี้เอง”

ได้ยิน จินต์ไม่เชื่อหูตัวเอง “ว่า ว่าไงนะ”

เมื่อกี้ยังคิดมาก กลัวว่าเขาจะจับได้ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ถึงว่าเขาจะย้ายให้เธอมารักษาตัวที่นี่

ถ้าเป็นแบบนี้ แผนของเธอก็จะสำเร็จง่ายกว่าเดิม มันเป็นเรื่องที่ดีของเธอ

และเตชิตกลับไม่รู้แผนการของเธอ เขานึกว่าเธอยังไม่รู้อาการของโศจิรัตน์ เลยเลือกปิดบังมันไว้ก่อน เพราะกลัวว่าเธอจะรับไม่ได้ “คืนนี้เธอก็ได้เจอยายแล้ว”

“ดีจังเลย” จินต์ตื่นเต้นดีใจ “เต ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ............”

เธอตื่นเต้น ดูออกว่าดีใจ เตชิตรู้ว่าโศจิรัตน์เป็นญาติคนเดียวที่เธอเหลืออยู่ ถึงแม้จะไม่ค่อยสนิทกัน แต่นึกถึงหลายเรื่องที่ผ่านมาก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจ

ถ้าจะให้พูดก็เป็นเพราะเขาพ่อแม่จินต์ก็เลยตาย มันเป็นหน้าที่ที่เขาไม่สามารถเลี่ยงได้ และอีกอย่างพวกเขาก็เอ็นดูเหมือนลูกชายแท้ๆ เขาทิ้งไปไม่ได้

‘ก็อกๆๆๆ’

เสียงเคาะประตู เตชิตตอบรับ “เข้ามา”

ปรันถือแฟ้มบางอย่างมา เขามองยิ้มเป็นเชิงทักทายให้จินต์ เดินเข้าไปตบไหลเตชิต “ออกมาแปป ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก”

เตชิตมองจินต์ แน่ใจว่าคงไม่มีอะไร เขาเลยเดินตามปรัณออกมา ตรงไปที่ห้องทำงานผู้บริหาร